{Apprentice Event} Ghost Stories!

Frostpaw was in zijn enthousiasme eventjes vergeten wat hij allemaal aan het vertellen was. Pas toen de vraag zijn oren bereikte, besefte hij het zich. ''Hoezo achtergelaten?'' Miauwde een poes, die hij uiteindelijk we herkende als Hauntpaw. Frostpaw's normaal zo eeuwige glimlach wankelde eventjes. "Niet belangrijk," Miauwde hij vlug. Het lag toch een beetje gevoelig, dat hun echte moeder hen op de moorlands gedumpt had om te sterven. Met een licht masker van vrolijkheid wendde hij de aandacht dan ook maar af naar het verhaal. "Want ik ga jullie vertellen over de geest!" Miauwde hij, een vrolijke toon tevoorschijn toverende. "Want op nachten dat het mistig en kil is op de moors, kun je zijn ogen zien, lichtgevend door de mist en zijn stem horen, jankend.. zoekend naar zijn prooi.." Hij verlaagde zijn stem tot op spookachtige toon.

"Niet belangrijk," Miauwde Frostpaw, en Hauntpaw haalde haar schouders op. Maar toen hij verder ging, was ze het al snel genoeg weer vergeten. "Want ik ga jullie vertellen over de geest!" Miauwde hij op een vrolijke toon. "Want op nachten dat het mistig en kil is op de moors, kun je zijn ogen zien, lichtgevend door de mist en zijn stem horen, jankend.. zoekend naar zijn prooi.." De kater verlaagde zijn toon, en Hauntpaw legde haar oortjes neer op haar kopje, deze wat ineen getrokken. ''Kwam het naar jullie toe?" Vroeg ze met een zacht stemmetje. Haar snorharen trilden, misschien was het niet z'n goed idee geweest om naar spookverhalen te gaan luisteren, zeker niet als het slaaptijd was.

Poisonkit keek rusteloos om zich heen. Buiten waaide het, en omdat zij zo ver mogelijk van de Queens en anderen kittens vandaan lag -dus dichter bij de ingang- had zij er meer last van. Ze huiverde en probeerde een houding te vinden waarmee ze meer warmte kon vast houden. Het lukte haar echter niet, ze grauwe geïrriteerd en keek rond of ze een beter plek zag. Helaas hadden alle Queens en kittens zich in het uiterste hoekje van de Nursery verstopt, zodat ze niet kou konden vaten. Als se naar de een goed plekje wilde komen. Kreeg ze geheid ruzie. En daar had ze nu geen zin in. Na een tijdje rusteloos te hebben gebouwd stond de poes op. Ze besloot iets te gaan doen, wat maakte niks uit. Beter dan mislukte pogingen doen om te slapen. Ze stapte de Nursery uit en lwerd verrast door de wind. Doordat ze er niet op voorbereid was verloor ze haar evenwicht. Snel stond ze op en liep ze verder. Alsof er niks gebeurd was. Haar gifgroene ogen bleven hangen bij de Apprentice den. Zou ze? Ach, waarom niet. Het zou niet lang duren totdat ze bij hun in de den kwam te slapen. Ze liep ietwat onzeker half naar binnen. "K-Kan ik er bij komen zitten?" Vroeg ze ietwat nerveus, wat haar verbaasde. Normaal zou ze nooit zulke zwakte tonen. Maar sinds de verbanning van Skullfur had Sillhouettekit haar niet meer aangesproken. Ze wist gewoon niet goed hoe ze zich moest voelen, en daardoor gedroeg ze ziche raar.

-ik mocht van Babs reageren ^^ sorry als er fouten in zitten, het is een tablet post :/-

Het begon spannend te worden, Frostpaw vertelde met zijn eeuwige glimlach over de moorgeest. Skypaw kon er niets aan doen, hij rilde, dit verhaal beloofde een lange nacht waarin hij waarschijnlijk niet meer zou slapen. Hij drukte zich wat dichter tegen Crowpaw aan, maar hij zorgde er wel voor dat ze zich niet opgelaten zou hoeven voelen. Hij was nu eenmaal een bangerik.
''Kwam het naar jullie toe?" Hauntpaw vroeg de vraag die hij ook zo graag had willen stellen, verwachtingsvol keek de kleine kater naar Frostpaw. Ja, was de geest naar ze toegekomen? Blijkbaar niet, anders had Frostpaw hier niet gestaan. Maar misschien hadden ze de geest weg gejaagd! Skypaw hoopte het, dan hoefde hij niet bang te zijn als ze gingen slapen.
Buiten klonk een geluid. Het werd doodstil, Skypaw keek naar de aardedonkere ingang van de den. Ze zaten hier veilig, toch? Zachtjes stond hij op, en liep naar de ingang, zijn angst helemaal vergeten. Hij zou eens laten zien wat de Windclan deed met geesten!
Het katertje wachtte, stijf van de spanning en toen er dan eindelijk iets verscheen. Verscheen er meteen ook een glimlach op zijn gezicht.
"K-Kan ik er bij komen zitten?" De kitten leek moe en koud, en al snel herkende Skypaw haar als Poisonkit. De glimlach op zijn gezicht werd nog breder, en zonder dat iemand ook maar kon reageren zei hij al "Natuurlijk! Hoe meer zielen, hoe meer vreugd." Hij dacht even na, en voegde toen met een grote grijns toe "Of angst, in ons geval."

{Wat mij betreft mogen een aantal kittens Poisonkit wel volgen, dat ze ook mee komen doen, hoe meer zielen, hoe meer angst, zoals Skypaw het al beschreef ;p }

Frostpaw keek met een zelfverzekerde glimlach rond. Hij hield ervan om met veel anderen om te gaan. De eerste vraag kwam van Hauntpaw, ''Kwam het naar jullie toe?" Vroeg deze. Frostpaw opende zijn mond om deze vraag te beantwoorden, maar een plotseling geritsel liet hem stilvallen en ook zijn pels iets omhoog staan. "W-wat was dat?" Fluisterde het katertje, wat geschrokken. Kwam de geest hem echt halen? Dat kon toch niet! Hij had het maar verzonnen?! Zijn staartje zwiepte nerveus heen en weer, totdat er een kit de den binnenstapte. Hij haalde opgelucht adem, gelukkig maar, het was Poisonkit maar."K-Kan ik er bij komen zitten?" Vroeg deze. Frostpaw begon breed te grijnzen. "Maar natuurlijk!" Miauwde hij, nadat Skypaw ingestemd had. "We zijn net spookverhalen aan het vertellen, over de geest heide," Een ietwat lage toon kwam in zijn stem, alsof hij het weer griezelig wilde maken, "De geest die je komt halen als je 's nachts over de heide loopt..." Hierna keek hij weer rond, "Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..."

{Voor mensen die in willen springen, er is nog niet zoveel gebeurd, je kat kan gewoon binnen komen en erbij zitten, of je kunt zeggen dat deze al de hele tijd geluisterd heeft en al in de den was. (: }

Scorch grinnekte. ''Na u,'' Ze nestelde zich in een comfortabele houding en luisterde aandachtig naar hoe Frostpaw begon. Ondertussen waren er al meer apprentices bijgekomen. Een geritsel onderbrak de zwarte kater. "W-wat was dat?" Scorchpaw rolde even met haar oog. ''Dat was de geest!'' Miauwde ze op een sarcastische, plagende manier. Een kleine kitten kwam het hol binnen gewandeld, vragend of ze erbij mocht komen zitten. Scorch knikte. ''Op eigen risico, we willen niet dat WindClan vannacht een kitten verliest.'' Grinnekte ze waarna ze zich weer concentreerde op Frostpaw zijn verhaal.

- Sorry ik was dit helemaal vergeten omg D': -

Crowpaw schoof ongemakkelijk een stukje opzij toen Skypaw tegen haar aan kwam liggen. Ze voelde zich er wat onprettig bij. Zo onopvallend mogelijk schoof ze een stukje op, zodat zijn gewicht wat minder tegen haar aan drukte. Frostpaw begon met vertellen. "Dus, ik zal jullie het verhaal vertellen van de geest van de heide," zei hij, "Ik heb hem zelf gezien toen ik, Timberpaw en Irispaw op de moorlands achtergelaten waren!" ''Hoezo achtergelaten?'' vroeg Hauntpaw. Frost praatte er vlug overheen, wat Crowpaws nieuwsgierigheid wekte. Ze zei echter niks en luisterde, terwijl Frostpaw begon te vertellen. Het katertje was geen slechte verteller, zo met die spookachtige, lage stem. Een paar van de apprentices schrokken toen er plotseling geritsel klonk. Ook Crowpaws nekharen schoten overeind, maar gingen weer plat liggen toen ze Poisonkit zag. Wat deed die hier nou? Ze moest zeggen dat zij weinig zin had in de aanwezigheid van een kitten in hun den, maar ze zei natuurlijk niks en Skypaw zei Poisonkit al dat ze binnen kon komen. Crowpaw wilde dat Frostpaw verder zou vertellen. Al die onderbrekingen steeds...
"Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..." ging Frostpaw gelukkig verder en de apprentices hingen weer aan zijn lippen.

Skypaw merkte dat Crowpaw het niet echt op prijs stelde dat hij zo dicht bij haar zat, en dus haalde de kater zijn schouders op en liep naar Scorchpaw, waar nog niet echt iemand naast zat.
Frostpaw ging onverstoord verder. "Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..."
Skypaw huiverde terwijl hij naast Scorch ging zitten, dit verhaal werd met de minuut enger. De kater luisterde aandachtig terwijl de wind om de den huilde. Het weer was gunstig voor Frost's verhaal, maar niet voor Skypaw's gedachten. Hij keek ongemakkelijk om zich heen, maar vermande zich meteen. Een Windclan apprentice liet zich niet bangmaken door spookverhalen, en al helemaal Skypaw niet. Met dit in zijn achterhoofd wendde hij zijn gedachten weer tot Frostpaw, die nog steeds aan het vertellen was...

Een geluid deed iedereen zowat opschrikken, ook Hauntpaw's nekharen gingen wat omhoog, maar ze haalde opgelucht adem toen het de kleine Posionkit bleek te zijn. Frostpaw ging verder met zijn verhaal. "Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..." De poes keek even rond naar de andere Apprentices die luisterden, iedereen hing aan zijn lippen. Gespannen keek ze weer naar Frostpaw. De wind gierde buiten, en dat beangstigde haar een beetje.

Frostpaw begroette hem op zijn gewoonlijke vrolijke toontje, iets wat Timberpaw nooit had begrepen. Hoe kon je zo vrolijk zijn en blijven als er zoveel slechts gebeurde in de wereld? Omdat Scorchpaw even besloot niets meer te zeggen ging Frostpaw verder met zijn verhaal. "Dus, ik zal jullie het verhaal vertellen van de geest van de heide," Timberpaw zakte wat meer in zijn nest, nog niet echt bang aan het worden van het verhaal. "Ik heb hem zelf gezien toen ik, Timberpaw en Irispaw op de moorlands achtergelaten waren!" De tabby trok wat met zijn oren en richtte zijn blik wat naar achteren. Er aan herinnerd worden was niet echt fijn.. Iemand vroeg ernaar, maar gelukkig haalde Frostpaw het onderwerp al snel weg. "Want ik ga jullie vertellen over de geest!" Timberpaw zuchtte wat en legde zijn kop op zijn poten. "Want op nachten dat het mistig en kil is op de moors, kun je zijn ogen zien, lichtgevend door de mist en zijn stem horen, jankend.. zoekend naar zijn prooi.." Een kleine rilling ging door zijn lichaam door het begin. Een kitten kwam erbij zitten, maar het ging allemaal aan hem voorbij. Waarom ging zijn broertje niet gewoon verder? "Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..." Timberpaw fronste wat, hij had die schim niet gezien, maar misschien had hij niet opgelet? Wat meer geconcentreerd spitste hij zijn oren.

Iets ritselde. "W-wat was dat?" Nu werd Frostpaw bang. "Het is de geest die ons komt halen.." Piepte ze. Maar de geest verscheen in de vorm van een kit. Die vroeg of hij er bij wou komen zitten. Nightpaw wou het poesje waarschuwen, maar ze was te bang de geest wakker te maken. "De geest die je komt halen als je 's nachts over de heide loopt..." Een rilling trok over haar ruggengraat. "Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..." De wind maakte dat het nog enger klonk. De stilte was zo groot dat je het kleinste takje kon horen breken, het kleinste muisje kon horen piepen. 'Het is niet waar. Het is niet waar. Het is allemaal verzonnen..' Dwong ze haarzelf te denken. En ze begon er ook nog in te geloven. Na enige aarzeling en een hele tijd moed verzamelen besloot ze het Frostpaw en de rest betaald te zetten. Hij had haar niet bang moeten maken. Nightpaw wurmde zich door een klein gat dat achter in de den zat, terwijl ze er op lette dat niemand haar zag.
Toen ze buiten kwam waaide de wind haar tegemoet. Ze voelde zich heel ongemakkelijk, en besloot niet het kamp uit te gaan. Ze glipte naar de rand achter de apprentice den en begon zachtjes en klagelijk te mauwen. Er klonk een verstikkende angst door, maar dat werkte juist in haar voordeel. "Help meee" Fluisterde ze hard.

Note: Zo, Nightpaw word dapper O.O

Skypaw keek verwilderd om zich heen, hij was zo opgegaan in het verhaal van Frost dat hij niet had gemerkt dat er iemand buiten zat. De stem was onherkenbaar door de huilende wind, maar de boodschap was duidelijk. "Help meee" Hij sprong op, en hoorde de angst in zijn stem toen hij de anderen toesprak "Wie mist er? Iemand is buiten, wie roept er om hulp?" Zijn stem trilde, en hij hoopte dat niemand hem uit zou lachen. Het verhaal leek ineens enger dan ooit tevoren, en de stem hielp daar niet echt aan mee.
Opnieuw klonk de wind, alsof het hem iets wilde zeggen. Pas op... Pas op.... Skypaw huiverde, en liep moedig tussen de anderen door, naar de uitgang.
"Ik ga zoeken. Wie gaat er mee?" Hij keek de anderen, vooral de katers, aan met zijn doordringend blauwe ogen, wachtend op antwoord. Wat hopelijk snel zou komen...

Een klein poesje trippelde het Camp door. Volcanopaw liep met zachte pootstappen naar de Apprentice Den. Haar bek sperde zich wijd open toen er een gaap over haar lippen kwam. Een rij scherpe witte tanden flikkerde even. Ze hoorde stemmen fluisteren in de Den. Nieuwsgierig liep Volcanopaw binnen. Een hele groep zat op de grond en vertelde opgewonden verhalen. "Hallo, wat doen jullie?" Haar stem was maar een zwakke fluistering. Onbewust liep ze naar voren en ging naast Timberpaw zitten. "Hoi, Timber", mompelde ze neutraal.

De kater keek geïrriteerd de Den rond, Frostpaw was weer met zijn verhaal gestopt en nu begon iedereen zijn eigen weg te gaan. Het maakte hem ook even niet meer uit. Met tegenzin liet hij zich weer zakken, had hij een beetje zin gehad in een verhaal, stopte het. Zonder dat hij het merkte was er iemand naast hem gaan zitten. "Hoi, Timber" De tabby schrok wat op door het plotselinge horen van zijn naam en keek naar de poes naast hem genaamd Vulcanopaw. "Hey.." Mompelde de tabby en legde zijn kop weer op zijn voorpoten en keek afwachtend naar Frostpaw. Zou hij nog verder gaan met zijn verhaal, of niet?

Frostpaw liet de stilte weer even vallen in zijn verhaal, voordat hij verder ging. "Mijn adem stokte in mijn keel terwijl ik zijn stinkende adem rook, stinkend naar verrotte prooi... Het monster opende zijn bek en zei.." Miauwde Frostpaw, totdat er een stem zijn verhaal onderbrak. "Help meee..." Meteen schoot Frostpaw overeind, zijn ogen wijd. "Wie zei dat?" Fluisterde hij, nerveus zwiepende met zijn staart. "Wie mist er? Iemand is buiten, wie roept er om hulp?" Vroeg een andere apprentice, Skypaw. Frostpaw wiebelde even met zijn oren en keek rond. De meeste apprentices waren er. "Hey.. Waar is Nightpaw?" Vroeg hij uiteindelijk, altijd redelijk wat zicht hebbende op een groep omdat hij er vaak zo op lette. "Ik ga zoeken. Wie gaat er mee?" Vroeg Skypaw vervolgens. "Ik!" Stelde Frostpaw meteen voor en wierp even een blik op Timberpaw, zijn broertje eventjes zwijgend vragende of hij mee zou gaan. Hierna probeerde hij even de blik van de andere apprentices te vangen.

Een plotselinge exclamatie van Frostpaw deed de tabby nogmaals wat opschrikken en de Apprentice hief wat geïrriteerd zijn kop op. Toen de twee elkaars blikken kruisten, waarbij Frostpaw een grote vraag in zijn ogen had, fronste Timberpaw. "Huh?" Timberpaw keek de Den rond en toen hij een wat geschrokken blik af las op het gezicht van een andere Apprentice, stond hij wat moeizaam op. Wat was er aan de hand? Wat had hij nou weer gemist? De kater stapte op zijn broertje af, zijn staart dicht bij de grond houdend. "Wat is er aan de hand?" Vroeg hij op een wat dringende toon, was het spook zelf de Den in gekomen of wat..?

Skypaw stond op en liep naar een andere apprentice. Crowpaw keek naar haar poten. Had ze hem zou helemaal weggejaagd? Dat was nou ook weer niet haar bedoeling geweest... Opeens hoorde ze een klagelijk gemiauw. Of was het de wind maar? Die huilde door het kamp. "Help meee..." Nee, nee, het is vast de wind, dacht Crowpaw, terwijl haar nekharen recht overeind gingen staan. "Wie mist er? Iemand is buiten, wie roept er om hulp?" vroeg Skypaw. "Hey.. Waar is Nightpaw?" Crowpaw keek rond. Skypaw had gelijk, de zwarte poes was er niet. "Ik ga zoeken. Wie gaat er mee?" Huu, naar buiten? In het donker? In de kou? En net nadat ze Frostpaw had horen vertellen over een geest die blijkbaar door hun territorium zwierf? Mooi niet! Ze bleef liever hier binnen naar spookverhalen luisteren dan ze daarbuiten mee te maken... "Ik!" riep de verhalenverteller echter. Frostpaw keek rond om te zien of er nog anderen meegingen. Crowpaw probeerde zo onopvallend mogelijk te zijn, terwijl ze de reacties van de anderen afwachtte. Als iedereen ging, ging zij ook wel. Maar als er meer waren die hier wilden blijven dan wist ze wel wat zij zou doen.

Skypaw zuchtte opgelucht toen Frostpaw aanbood om mee te gaan, hij was dan wel zo stoer opgestaan, maar hij stond te schudden op zijn benen. Blijkbaar was diegene die buiten was waarschijnlijk Nightpaw, aangezien zij de enige was die miste.
Ook Timberpaw stond op, iets waar Skypaw wel blij mee was aangezien Timber en Frost, broers van elkaar, beiden betrouwbaar en aardig waren, voor zover hij ze kende, het wa siniedergeval duidelijk dat ze beiden sterker waren, iets wat ze vast konden gebruiken.
De apprentice liep alvast naar buiten, op zoek naar waar het geluid vandaan gekomen was. Zachtjes liep hij erheen, zo nu en dan achterom kijkend naar de den, waar bleven de anderen? Dit was iets te eng in zijn eentje, en dus bleef hij staan.
Opeens liep er een rilling door zijn lijf. Hij keek voor zich uit, en zag iets wat hem nog vele nachtmerries zou bezorgen. Twee gele ogen, in de duisternis. Die hem aankeken, alsof hij prooi was.
De apprentice rende terug naar de den, vastbesloten hier geen woord over te reppen, straks zou hij de anderen net zo bang maken als hij nu was...
"K..K.. Komen J.. Ju... Jullie?" klonk zijn stem, overstemd door het geraas van de wind.

Hauntpaw was wat verward door de plotselinge kreten om hulp buiten. Skypaw was de eerste die opstond. Ze was niet z'n held, en zou het liefste lekker in haar nest blijven. Maar toen Frostpaw ook opstond hees ze zichzelf overeind, en trippelde naar de katers toe. "Dat verhaal hé, was toch geen waarheid?'' Mompelde ze tegen Frostpaw, en ze keek hem iet wat angstig aan. Misschien was het echt een monster, misschien kwam het hen wel halen!

"Hey..", miauwde Timberpaw. De poes zuchtte en luisterde naar wat er gezegd werd. "K..K.. Komen J.. Ju... Jullie?" "Dat verhaal hé, was toch geen waarheid?'' Volcanopaw spitste haar oortjes. Een angstige schaduw trok over haar gezicht. "Wat is er gebeurt dan?", vroeg ze luid. Wou ze dit wel weten?
~Flut