{Apprentice Event} Ghost Stories!

Scorch grinnekte. ''Na u,'' Ze nestelde zich in een comfortabele houding en luisterde aandachtig naar hoe Frostpaw begon. Ondertussen waren er al meer apprentices bijgekomen. Een geritsel onderbrak de zwarte kater. "W-wat was dat?" Scorchpaw rolde even met haar oog. ''Dat was de geest!'' Miauwde ze op een sarcastische, plagende manier. Een kleine kitten kwam het hol binnen gewandeld, vragend of ze erbij mocht komen zitten. Scorch knikte. ''Op eigen risico, we willen niet dat WindClan vannacht een kitten verliest.'' Grinnekte ze waarna ze zich weer concentreerde op Frostpaw zijn verhaal.

- Sorry ik was dit helemaal vergeten omg D': -

Crowpaw schoof ongemakkelijk een stukje opzij toen Skypaw tegen haar aan kwam liggen. Ze voelde zich er wat onprettig bij. Zo onopvallend mogelijk schoof ze een stukje op, zodat zijn gewicht wat minder tegen haar aan drukte. Frostpaw begon met vertellen. "Dus, ik zal jullie het verhaal vertellen van de geest van de heide," zei hij, "Ik heb hem zelf gezien toen ik, Timberpaw en Irispaw op de moorlands achtergelaten waren!" ''Hoezo achtergelaten?'' vroeg Hauntpaw. Frost praatte er vlug overheen, wat Crowpaws nieuwsgierigheid wekte. Ze zei echter niks en luisterde, terwijl Frostpaw begon te vertellen. Het katertje was geen slechte verteller, zo met die spookachtige, lage stem. Een paar van de apprentices schrokken toen er plotseling geritsel klonk. Ook Crowpaws nekharen schoten overeind, maar gingen weer plat liggen toen ze Poisonkit zag. Wat deed die hier nou? Ze moest zeggen dat zij weinig zin had in de aanwezigheid van een kitten in hun den, maar ze zei natuurlijk niks en Skypaw zei Poisonkit al dat ze binnen kon komen. Crowpaw wilde dat Frostpaw verder zou vertellen. Al die onderbrekingen steeds...
"Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..." ging Frostpaw gelukkig verder en de apprentices hingen weer aan zijn lippen.

Skypaw merkte dat Crowpaw het niet echt op prijs stelde dat hij zo dicht bij haar zat, en dus haalde de kater zijn schouders op en liep naar Scorchpaw, waar nog niet echt iemand naast zat.
Frostpaw ging onverstoord verder. "Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..."
Skypaw huiverde terwijl hij naast Scorch ging zitten, dit verhaal werd met de minuut enger. De kater luisterde aandachtig terwijl de wind om de den huilde. Het weer was gunstig voor Frost's verhaal, maar niet voor Skypaw's gedachten. Hij keek ongemakkelijk om zich heen, maar vermande zich meteen. Een Windclan apprentice liet zich niet bangmaken door spookverhalen, en al helemaal Skypaw niet. Met dit in zijn achterhoofd wendde hij zijn gedachten weer tot Frostpaw, die nog steeds aan het vertellen was...

Een geluid deed iedereen zowat opschrikken, ook Hauntpaw's nekharen gingen wat omhoog, maar ze haalde opgelucht adem toen het de kleine Posionkit bleek te zijn. Frostpaw ging verder met zijn verhaal. "Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..." De poes keek even rond naar de andere Apprentices die luisterden, iedereen hing aan zijn lippen. Gespannen keek ze weer naar Frostpaw. De wind gierde buiten, en dat beangstigde haar een beetje.

Frostpaw begroette hem op zijn gewoonlijke vrolijke toontje, iets wat Timberpaw nooit had begrepen. Hoe kon je zo vrolijk zijn en blijven als er zoveel slechts gebeurde in de wereld? Omdat Scorchpaw even besloot niets meer te zeggen ging Frostpaw verder met zijn verhaal. "Dus, ik zal jullie het verhaal vertellen van de geest van de heide," Timberpaw zakte wat meer in zijn nest, nog niet echt bang aan het worden van het verhaal. "Ik heb hem zelf gezien toen ik, Timberpaw en Irispaw op de moorlands achtergelaten waren!" De tabby trok wat met zijn oren en richtte zijn blik wat naar achteren. Er aan herinnerd worden was niet echt fijn.. Iemand vroeg ernaar, maar gelukkig haalde Frostpaw het onderwerp al snel weg. "Want ik ga jullie vertellen over de geest!" Timberpaw zuchtte wat en legde zijn kop op zijn poten. "Want op nachten dat het mistig en kil is op de moors, kun je zijn ogen zien, lichtgevend door de mist en zijn stem horen, jankend.. zoekend naar zijn prooi.." Een kleine rilling ging door zijn lichaam door het begin. Een kitten kwam erbij zitten, maar het ging allemaal aan hem voorbij. Waarom ging zijn broertje niet gewoon verder? "Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..." Timberpaw fronste wat, hij had die schim niet gezien, maar misschien had hij niet opgelet? Wat meer geconcentreerd spitste hij zijn oren.

Iets ritselde. "W-wat was dat?" Nu werd Frostpaw bang. "Het is de geest die ons komt halen.." Piepte ze. Maar de geest verscheen in de vorm van een kit. Die vroeg of hij er bij wou komen zitten. Nightpaw wou het poesje waarschuwen, maar ze was te bang de geest wakker te maken. "De geest die je komt halen als je 's nachts over de heide loopt..." Een rilling trok over haar ruggengraat. "Waar was ik? Ohja, je kon zijn lichtgevende ogen zien, het gehuil van de zielen die hij al verslonden had horen terwijl hij stapje, voor stapje dichterbij kwam..." De wind maakte dat het nog enger klonk. De stilte was zo groot dat je het kleinste takje kon horen breken, het kleinste muisje kon horen piepen. 'Het is niet waar. Het is niet waar. Het is allemaal verzonnen..' Dwong ze haarzelf te denken. En ze begon er ook nog in te geloven. Na enige aarzeling en een hele tijd moed verzamelen besloot ze het Frostpaw en de rest betaald te zetten. Hij had haar niet bang moeten maken. Nightpaw wurmde zich door een klein gat dat achter in de den zat, terwijl ze er op lette dat niemand haar zag.
Toen ze buiten kwam waaide de wind haar tegemoet. Ze voelde zich heel ongemakkelijk, en besloot niet het kamp uit te gaan. Ze glipte naar de rand achter de apprentice den en begon zachtjes en klagelijk te mauwen. Er klonk een verstikkende angst door, maar dat werkte juist in haar voordeel. "Help meee" Fluisterde ze hard.

Note: Zo, Nightpaw word dapper O.O

Skypaw keek verwilderd om zich heen, hij was zo opgegaan in het verhaal van Frost dat hij niet had gemerkt dat er iemand buiten zat. De stem was onherkenbaar door de huilende wind, maar de boodschap was duidelijk. "Help meee" Hij sprong op, en hoorde de angst in zijn stem toen hij de anderen toesprak "Wie mist er? Iemand is buiten, wie roept er om hulp?" Zijn stem trilde, en hij hoopte dat niemand hem uit zou lachen. Het verhaal leek ineens enger dan ooit tevoren, en de stem hielp daar niet echt aan mee.
Opnieuw klonk de wind, alsof het hem iets wilde zeggen. Pas op... Pas op.... Skypaw huiverde, en liep moedig tussen de anderen door, naar de uitgang.
"Ik ga zoeken. Wie gaat er mee?" Hij keek de anderen, vooral de katers, aan met zijn doordringend blauwe ogen, wachtend op antwoord. Wat hopelijk snel zou komen...

Een klein poesje trippelde het Camp door. Volcanopaw liep met zachte pootstappen naar de Apprentice Den. Haar bek sperde zich wijd open toen er een gaap over haar lippen kwam. Een rij scherpe witte tanden flikkerde even. Ze hoorde stemmen fluisteren in de Den. Nieuwsgierig liep Volcanopaw binnen. Een hele groep zat op de grond en vertelde opgewonden verhalen. "Hallo, wat doen jullie?" Haar stem was maar een zwakke fluistering. Onbewust liep ze naar voren en ging naast Timberpaw zitten. "Hoi, Timber", mompelde ze neutraal.

De kater keek geïrriteerd de Den rond, Frostpaw was weer met zijn verhaal gestopt en nu begon iedereen zijn eigen weg te gaan. Het maakte hem ook even niet meer uit. Met tegenzin liet hij zich weer zakken, had hij een beetje zin gehad in een verhaal, stopte het. Zonder dat hij het merkte was er iemand naast hem gaan zitten. "Hoi, Timber" De tabby schrok wat op door het plotselinge horen van zijn naam en keek naar de poes naast hem genaamd Vulcanopaw. "Hey.." Mompelde de tabby en legde zijn kop weer op zijn voorpoten en keek afwachtend naar Frostpaw. Zou hij nog verder gaan met zijn verhaal, of niet?

Frostpaw liet de stilte weer even vallen in zijn verhaal, voordat hij verder ging. "Mijn adem stokte in mijn keel terwijl ik zijn stinkende adem rook, stinkend naar verrotte prooi... Het monster opende zijn bek en zei.." Miauwde Frostpaw, totdat er een stem zijn verhaal onderbrak. "Help meee..." Meteen schoot Frostpaw overeind, zijn ogen wijd. "Wie zei dat?" Fluisterde hij, nerveus zwiepende met zijn staart. "Wie mist er? Iemand is buiten, wie roept er om hulp?" Vroeg een andere apprentice, Skypaw. Frostpaw wiebelde even met zijn oren en keek rond. De meeste apprentices waren er. "Hey.. Waar is Nightpaw?" Vroeg hij uiteindelijk, altijd redelijk wat zicht hebbende op een groep omdat hij er vaak zo op lette. "Ik ga zoeken. Wie gaat er mee?" Vroeg Skypaw vervolgens. "Ik!" Stelde Frostpaw meteen voor en wierp even een blik op Timberpaw, zijn broertje eventjes zwijgend vragende of hij mee zou gaan. Hierna probeerde hij even de blik van de andere apprentices te vangen.

Een plotselinge exclamatie van Frostpaw deed de tabby nogmaals wat opschrikken en de Apprentice hief wat geïrriteerd zijn kop op. Toen de twee elkaars blikken kruisten, waarbij Frostpaw een grote vraag in zijn ogen had, fronste Timberpaw. "Huh?" Timberpaw keek de Den rond en toen hij een wat geschrokken blik af las op het gezicht van een andere Apprentice, stond hij wat moeizaam op. Wat was er aan de hand? Wat had hij nou weer gemist? De kater stapte op zijn broertje af, zijn staart dicht bij de grond houdend. "Wat is er aan de hand?" Vroeg hij op een wat dringende toon, was het spook zelf de Den in gekomen of wat..?

Skypaw stond op en liep naar een andere apprentice. Crowpaw keek naar haar poten. Had ze hem zou helemaal weggejaagd? Dat was nou ook weer niet haar bedoeling geweest... Opeens hoorde ze een klagelijk gemiauw. Of was het de wind maar? Die huilde door het kamp. "Help meee..." Nee, nee, het is vast de wind, dacht Crowpaw, terwijl haar nekharen recht overeind gingen staan. "Wie mist er? Iemand is buiten, wie roept er om hulp?" vroeg Skypaw. "Hey.. Waar is Nightpaw?" Crowpaw keek rond. Skypaw had gelijk, de zwarte poes was er niet. "Ik ga zoeken. Wie gaat er mee?" Huu, naar buiten? In het donker? In de kou? En net nadat ze Frostpaw had horen vertellen over een geest die blijkbaar door hun territorium zwierf? Mooi niet! Ze bleef liever hier binnen naar spookverhalen luisteren dan ze daarbuiten mee te maken... "Ik!" riep de verhalenverteller echter. Frostpaw keek rond om te zien of er nog anderen meegingen. Crowpaw probeerde zo onopvallend mogelijk te zijn, terwijl ze de reacties van de anderen afwachtte. Als iedereen ging, ging zij ook wel. Maar als er meer waren die hier wilden blijven dan wist ze wel wat zij zou doen.

Skypaw zuchtte opgelucht toen Frostpaw aanbood om mee te gaan, hij was dan wel zo stoer opgestaan, maar hij stond te schudden op zijn benen. Blijkbaar was diegene die buiten was waarschijnlijk Nightpaw, aangezien zij de enige was die miste.
Ook Timberpaw stond op, iets waar Skypaw wel blij mee was aangezien Timber en Frost, broers van elkaar, beiden betrouwbaar en aardig waren, voor zover hij ze kende, het wa siniedergeval duidelijk dat ze beiden sterker waren, iets wat ze vast konden gebruiken.
De apprentice liep alvast naar buiten, op zoek naar waar het geluid vandaan gekomen was. Zachtjes liep hij erheen, zo nu en dan achterom kijkend naar de den, waar bleven de anderen? Dit was iets te eng in zijn eentje, en dus bleef hij staan.
Opeens liep er een rilling door zijn lijf. Hij keek voor zich uit, en zag iets wat hem nog vele nachtmerries zou bezorgen. Twee gele ogen, in de duisternis. Die hem aankeken, alsof hij prooi was.
De apprentice rende terug naar de den, vastbesloten hier geen woord over te reppen, straks zou hij de anderen net zo bang maken als hij nu was...
"K..K.. Komen J.. Ju... Jullie?" klonk zijn stem, overstemd door het geraas van de wind.

Hauntpaw was wat verward door de plotselinge kreten om hulp buiten. Skypaw was de eerste die opstond. Ze was niet z'n held, en zou het liefste lekker in haar nest blijven. Maar toen Frostpaw ook opstond hees ze zichzelf overeind, en trippelde naar de katers toe. "Dat verhaal hé, was toch geen waarheid?'' Mompelde ze tegen Frostpaw, en ze keek hem iet wat angstig aan. Misschien was het echt een monster, misschien kwam het hen wel halen!

"Hey..", miauwde Timberpaw. De poes zuchtte en luisterde naar wat er gezegd werd. "K..K.. Komen J.. Ju... Jullie?" "Dat verhaal hé, was toch geen waarheid?'' Volcanopaw spitste haar oortjes. Een angstige schaduw trok over haar gezicht. "Wat is er gebeurt dan?", vroeg ze luid. Wou ze dit wel weten?
~Flut

Gesmoes in de den. Haar naam viel een paar keer. Ze zouden haar toch niet nu al ontdekt hebben? Voorzichtig sloop ze naar de rand van de achterkant. Een apprentice liep de den op, keek naar een plek en stormde terug naar de den. Hij was de enige die buiten was, hij dacht dat hij de enige was die het had gezien. Maar ook zij zag de ogen, ineens leek ze alles veel beter te horen. Het gepraat in de den, het ritselen van de blaadjes, het breken van takken. Ze leek ineens veel groter door haar haren die helemaal recht stonden. Langzaam schuifelde ze achteruit.

Note: Als er nou een kat met gele ogen komt XD