And feather down the hill

Onderwerp: And feather down the hill vr 26 jul 2013 - 13:57

Als een op hol geslagen muisje rende hij het kamp uit, ja, hij wist het zeker, hij had een teken van witte vacht gezien. Leafstorm nog maar net ontlopen. Timberpaw nam een hap lucht en bleef door rennen, als de poes hem had gezien zou ze hem achterna zitten, of het al direct hebben opgeven. Hopeloos draaide hij zijn kopje naar achteren, maar zag de Warrior niet. Direct kwam hij tot stilstand. Nee. Hij was weer eens vrij. Maar dat betekende niet dat hij weer in het kamp kon luieren. Mompelde strompelde hij verder over de vlaktes en zijn blik vestigde zich op een heuvel die er wel amusant uitzag. Speels rende hij naar de top en kreeg het uitzicht te zien. "Wow.." Mompelde hij en deed even een pas opzij om het uitzicht beter uit te laten komen. Maar nee, hij had niet gemerkt dat de grond daar was weggevallen. In een klein moment lag hij op zijn zij en rolde hij met een grote vaart van de heuvel af. Een korte gil kwam uit zijn mond, maar dit stopte toen hij merkte dat het best grappig was. Zijn visie was een licht bruine blur en af en toe kreeg hij wat zand in zijn mond. Helaas was het einde van zijn reis wat minder plezierig, omdat hij aardig hard tegen een houten schutting aanknalde. "Ow.." Kreunde hij en rolde zich op tot een balletje. De pijn was onbeschrijfelijk en het voelde alsof zijn lichaam van binnen in brand stond. Moeizaam kwam hij overeind en wierp een furieuze blik op de schutting, maar wat hem verbaasde was het geluid dat er vanaf kwam. Verbaasd fronste hij en probeerde op het houten ding te klimmen, met zeer veel moeite en nog steeds een beetje pijn haakte hij zijn klauwen in de schutting en keek naar beneden. Talloze witte kippen sjokten voorbij zonder hem te zien. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht en net op het moment dat hij van de schutting wilde springen hoorde hij iets achter zich.

OOC; Voor 1 à 2 Apprentices

_{Crowpaw slenterde door het gebied. Ze wachtte tot een prooigeur haar kant op zou waaien, dan kon ze tenminste iets doen. Lionroar had haar nu wat basistechnieken bij het jagen geleerd, dus nu kon ze daar net zo goed gebruik van maken. Ze glimlachte even. De katten zouden nog verbaasd opkijken als zij het kamp binnenkwam met een zelfgevangen prooi. Het zou haar niks verbazen als op dit moment iedereen dacht dat ze nooit iets te pakken zou krijgen.
Op een gegeven moment rook ze wel iets, maar het waren veel vermengde geuren en ze was nog niet zo goed in het onderscheiden van de verschillende geuren. Ze meende kat te ruiken, WindClan, maar ze zou niet weten wie. Ook rook ze vogel, heel veel vogel.
Ze volgde de geur, tot ze bovenaan een heuvel stond. Onderaan zag ze een groot houten hek. En op dat hek zat een kat. Crowpaw begon voorzichtig de heuvel af te dalen. Het ging best goed, totdat ze helemaal onderaan alsnog struikelde. Met een zachte 'oef' kwam ze neer op de grond. Snel krabbelde ze weer overeind en begon nonchalant haar vacht schoon te likken. Fijn, nu had ze het in de eerste minuut alweer verpest. Waarom kon ze zo weinig? Gelukkig kon je op een kattengezicht niet zien dat iemand rood werd. Ze keek naar de kat op het hek en herkende Timberpaw.
"Hoi," zei ze. Ze moest toch iets zeggen. Ze twijfelde of ze ook op de schutting zou klimmen. Het was een beetje stom om zo omhoog te praten, maar ze was bang dat het haar niet zou lukken erop te klimmen en dan stond ze voor gek.}

Het geluid van een gestruikelde kat die van de heuvel af rolde kwam hem maar al te bekend voor. Voorzichtig draaide de kater zich om en zag een zwarte Apprentice tot stilstand komen bij het hek. Hij grijnsde wat bij het gezicht ervan, zelf had hij er zojuist vast ook zo uitgezien. "Hoi," Klonk Crowpaw's stem en Timberpaw gaf een knikje om te laten zien dat hij het had gehoord. Even liet hij zijn blik weer naar de andere kant van het hek gaan, om er zeker van te zien dat de kippen er nog waren. En ja, de witte vogels sjokten nog over de grond, geen idee welk gevaar er boven hen uittorende. "Hey," Sprak Timber toen om Crowpaw niet in de stilte te laten vallen en keek de zwarte Apprentice weer aan. "Kom 'ns naar boven? Dan zie je pas iets." Grijnsde hij naar de poes. Hij had geen idee of ze van deze plek af wist, maar zo niet dan was het zeker een verrassing voor haar. Weer eens iets anders dan de hele dag naar preken van zijn stomme Mentor luisteren. Vandaag zou de naam Leafstorm niet eens door zijn kop gaan, zodra de lol zou beginnen dan.

_{Timberpaw beantwoordde haar groet. "Kom 'ns naar boven? Dan zie je pas iets," zei hij. Op zijn gezicht stond een grote grijns. Nu moest ze wel proberen erop te komen. Ze vroeg zich af wat hij aan de andere kant van de schutting had gezien. Crowpaw hoorde er vreemde geluiden vandaan komen. Een soort 'pòòòpòpòpò'. Ze knikte naar Timber en focuste zich toen op de schutting. Ze ging zitten en keek naar boven, proberend in te schatten hoe hoog de schutting precies was en hoe veel kracht ze moest zetten. Ze schuifelde een paar stapjes naar achteren en tilde een voorpootje op. Ze stond even een paar keer half op om te kijken of ze zo goed stond, daarna zette ze zich af. Ze landde op de schutting, wankelde even, maar wist zich staande te houden. Toen richtte ze haar blik op dat wat de andere apprentice haar had willen laten zien. Ze trok verbaasd haar wenkbrauwen op en grinnikte. Wat waren dat nou voor rare beesten? Ze leken wel grote, dikke duiven, maar dan wit en met een of ander vaag, rood ding op hun kop en onder hun snavel. Ze liepen er allemaal heel parmantig bij, hun wantrouwige blikken op de katten gericht. Het rare geluid dat ze had gehoord was van hen afkomstig. Tussen de witte in liep ook een bijzonder opvallend exemplaar, een bruine, met een grote, kleurige staart en een nog groter rood ding op zijn kop. Hij - door zijn opvallende verenkleed nam ze aan dat dat het mannetje was - liep zo mogelijk nog parmantiger dan de dames om hem heen. Crowpaw keek naar Timberpaw. Was het zijn idee om hierop te gaan jagen? Zo ja, dan deed zij mee! Ze zei echter nog niks, want als dat niet zijn bedoeling was zou het misschien nogal dom overkomen als zij dacht dat dat wel zo was. Ze besloot maar even te zwijgen en hem de leiding te geven.}

Het duurde even, maar uiteindelijk was Crowpaw met succes op de schutting geklommen. Timberpaw grijnsde bij het zien van haar uitdrukking toen ze de kippen beneden zag. Het was vreemd om zoveel prooi bij elkaar te zien in dit seizoen, het was misschien wel wat té vreemd. Of misschien hielden alle vogels hier een soort winterslaap? En hadden de WindClan katten deze plek nooit gevonden? Timberpaw schudde even zijn kopje om bij de les te blijven en zag dat Crowpaw haar blik weer op hem had gericht. Snel gaf hij een likje over zijn borst en zwiepte wat enthousiast met zijn staart. "Heb jij ooit zulke dikke vogels gezien? Ik bedoel in dit seizoen? Als je die verenlaag weg zou halen heb je zelfs nog een dik laag vlees, stel je voor wat iedereen in het kamp ervan zou denken als wij met zulke prooien aan kwam lopen!" Grijnsde hij enthousiast en stond op. Zijn groene blik gleed naar de vogels die door zijn plotselinge beweging wat opkeken en wat van de schutting weg krabbelden. Maar waar konden ze heen vluchten dan? Ze werden omringd door de houten omheining. "Dus doe je mee?" Vroeg hij toen met een glimlach aan de zwarte poes en keek haar met een plezierige twinkeling in zijn ogen aan.

_{Timberpaw leek erg enthousiast te zijn over de dikke vogels en het was aanstekelijk. "Heb jij ooit zulke dikke vogels gezien? Ik bedoel in dit seizoen? Als je die verenlaag weg zou halen heb je zelfs nog een dik laag vlees, stel je voor wat iedereen in het kamp ervan zou denken als wij met zulke prooien aan kwam lopen!" Crowpaw grijnsde terug. Ze voelde voor het eerst sinds tijden iets van opwinding, iets van vreugde. Ze keek naar de plompe vogels beneden en een hoopvol gevoel steeg in haar op. De beesten leken niet moeilijk te vangen en ze waren waarschijnlijk erg dom, aangezien ze nog niet voor de twee katten waren gevlucht. Als ze ze eens zouden vangen! Iedereen zou trots zijn en blij met hen omdat ze in dit moeilijke seizoen zulke vette prooien hadden weten te vangen. Ze zou eindelijk gewaardeerd worden. Was Spottedleaf hier maar om Crowpaw haar eerste prooi te zien vangen zonder hulp van haar mentor. Meteen prikte een steek van leegte haar ballon van vreugde door. Waarom mocht Spottedleaf hier nou niet zijn? Waarom moest StarClan altijd zo wreed zijn? Gaven ze dan niets om de katten hier beneden? Ze keek naar de vogels, die nog altijd tokkend graankorrels van de grond pikten. Misschien zou het haar niet eens lukken er een te vangen. Het zou haar niets verbazen als ze zelfs iets simpels als dit nog wist te verpesten. Timberpaw zou haar uitlachen en als hij terugkwam met een vogel en zij niet, zouden katten vragen waarom zij er geen had gevangen. Wat moest ze dan zeggen? Dat ze daar te stom en nutteloos voor was?
"Dus doe je mee?" vroeg Timberpaw. Ze aarzelde even. Als ze het niet probeerde kon het ook niet fout gaan... Maar ze had al de indruk gegeven dat ze mee wilde doen, ze kon nu niet terug. Ze knikte en staarde naar de duifachtige dieren. Ze moest er een vangen, ze móést.}

Het enthousiasme wat hij in Crowpaw's houding zag vervaagde wat na een paar momenten en de Apprentice fronste wat. Had hij iets verkeerds gezegd? Of dacht ze gewoon aan andere dingen? Om eerlijk te zijn wist de kater niet veel over zijn mede Apprentice, alleen dat ze iets jonger was dan hij. Geen familie die hij zou moeten kennen of wie dan ook. De kater draaide zich wat om in haar richting en toen hij de aarzeling in haar ogen zag besloot hij zijn aandacht even bij haar te houden. "Hé, is er soms iets?" Vroeg hij op een normale toon en hij hield zijn vroegere enthousiasme over de vette vogels even voor zich. Een afgeleide kat was geen betere jager, dus zou hij eerst even proberen de vrolijke Crowpaw weer naar boven te halen. "Je, erhm, wilt dit toch wel doen, toch? Ik dwing je toch nergens mee?" De tabby fronste wat bezorgd, straks lag de schuld bij hem en dan zou hij zich de rest van de dag niet meer goed voelen. "Want ik wil echt niet dat je iets doet wat je helemaal niet wilt." Besloot hij uiteindelijk wat mompelend te zeggen en bleef de poes strak aankijken.

_{Timberpaw fronste even en Crowpaw plakte een glimlach op haar gezicht. Als hij maar niet... "Hé, is er soms iets?" vroeg hij. Te laat. "Nee," antwoordde ze, iets botter dan de bedoeling was. "Je, erhm, wilt dit toch wel doen, toch? Ik dwing je toch nergens mee?" Ze keek hem aan. Nu had ze hem blijkbaar een schuldgevoel gegeven. "Want ik wil echt niet dat je iets doet wat je helemaal niet wilt," mompelde hij er nog achteraan. Crowpaw glimlachte en hoopte dat het overtuigend was. "Natuurlijk wil ik het wel! Een kitten kan zien dat die beesten de beste prooien ooit zijn," miauwde ze. Ze voelde zich wat ongemakkelijk worden onder zijn strakke blik. Was hij misschien bezorgd dat het haar niet zou lukken en probeerde hij haar zo een uitweg te geven? Het zou haar niet eens verbazen. Iedereen was altijd bezorgd om haar. Overdreven vriendelijk, alsof ze zo zwak was als een kitten. En misschien was ze dat ook wel. "Laten we ze nu maar gaan vangen," zei ze. Ze maakte zich klaar om van de schutting tussen de vogels te springen, maar liet Timberpaw voorgaan.}

"Nee," De toon was een beetje, tja, bot, maar Timberpaw fronste alleen maar wat lichtelijk. Nog steeds was zijn schuldgevoel nog niet echt opgeklaard, er was gewoon iets.. "Natuurlijk wil ik het wel! Een kitten kan zien dat die beesten de beste prooien ooit zijn," De glimlach op haar gezicht bewees echter wel dat ze zich niet dood en dood ongelukkig voelde, dus moest hij dat dan maar geloven? "Laten we ze nu maar gaan vangen," Timberpaw haalde zijn schouders wat op, en draaide zich weer om naar de dikke vogels. Zijn maag maakte een deels opgewonden en deels hongerig geluid en hij keek met een grote grijns naar Crowpaw. "Ready.." Mompelde hij en spande zijn achterpoten aan. Straks zouden alle Clankatten hen trots aankijken en Leafstorm zou dan zien dat ook al trainde ze hem niet, hij het wel kon. "Set.." Grijnzend bouwde hij de spanning op, maar concentreerde zich nu wel op een van de kippen. Een wat dikker vrouwtje pikte aan wat graankorrels. "Go!" Zijn uitroep was misschien wat hard, maar waar konden de kippen heen? Zijn poten verlieten de schutting en hij landde op de nog aardig zachte aarde. Snel wierp hij zijn blik op de kip die hij in zijn blik had gelegd. Grommend sloop hij naar voren, maar een paar kippen hadden zijn sprong natuurlijk wel opgemerkt. Veren vlogen aan hem voorbij, maar zijn doelwit was te veel bezig met haar maal. Zo snel mogelijk zette hij zich weer af van de grond en voelde het zachte verendek. Niets vergeleken met deze veren was zo.. zacht en donzig, alsof zijn nest poten had gekregen en nu leefde. Toch, het bleef een prooi en de Clan had nu honger. Snel duwde hij de kip op de grond en boorde zijn tanden in de nek. Uit zijn prooi sijpelde het laatste beetje leven en toen had hij de kip gevangen. Trots kwam zijn staartje omhoog en nieuwsgierig keek hij uit naar Crowpaw. Ondertussen hadden de kippen wel gezien wat deze beesten deden, dus begonnen ze paniekerig in het rond te rennen. Af en toe wilde een kip hem vervelend pikken op zijn poten, maar Timberpaw sloeg ze blazend met een poot weg. Vervelende beesten..

_{Timberpaw ging klaarzitten en Crowpaw volgde zijn voorbeeld. "Ready... Set.... Go!" De jonge kater sprong. Crow volgde een paar tellen later. Ze had al een kip uitgezocht: een vrouwtje dat klein genoeg was om makkelijk te vangen te moeten zijn, maar groot genoeg om een mooie prooi te vormen. Ze zette zich af, maar één van haar achterpoten gleed weg, waardoor ze eerder viel dan sprong. Met een doffe klap landde ze op het gras, ver naast haar prooi. Het deed pijn, maar gelukkig was de schutting vrij laag, waardoor ze aan de val niet meer overgehouden had dan een beetje pijn in haar poten. Crowpaw kwam grommend overeind, negeerde haar pijn en rende achter een kip aan. Ondanks dat ze een WindClanner was, kon Crowpaw niet heel hard rennen. Gelukkig waren kippen nog langzamer, waardoor ze er eentje in wist te halen, een witte. Ze stortte zich op de kip. Op de plekken waar haar nagels zich door de huid van de kip boorden welde bloed op tussen de witte veren. De kip kakelde en tikte Crowpaw hard op haar hoofd met haar snavel. "Au!" riep Crow verontwaardigd. Die kippen waren niet zo weerloos als ze eruit zaten. Ze beet in de nek van de kip. Deze spartelde heftig tegen, maar Crowpaw bleef doorbijten tot de kip in elkaar zakte. Hèhè, eindelijk. Ze stapte achteruit en keek naar haar vangst. Een glimlachje brak door op haar gezicht. Ze was dan gevallen en gepikt, maar ze hád haar prooi gevangen. Ze keek naar Timberpaw, die ook al een kip te pakken had gekregen. Zijn kip was behoorlijk groot. Ze keek weer naar haar eigen buit. Die leek ineens een stuk kleiner dan net... De zijne was groter dan de hare, dacht ze jaloers. Straks kwamen ze het kamp in en zouden de katten alleen naar zíjn grote prooi kijken en haar helemaal niet opmerken... Ze keek weer naar de nog levende kippen. Die waren weer tot rust gekomen en hadden zich een eind verderop verzameld. Ze keken naar de twee katten met een verbazingwekkende arrogantie, als je bedacht dat net twee van hen door de jagers vermoord waren. De haan stapte statig tussen zijn harem door. Misschien kon ze wel nog een kip vangen. Misschien zelfs die kleurige wel. Dan zouden de katten haar wel opmerken...}

Toen de drukte wat weg was en de kippen zich aan de andere kant hadden verzameld, kon Timberpaw Crowpaw weer vinden. Met een kleine grijns keek hij haar aan en zag dat zij ook een kip te pakken had gekregen. Maar iets zag er niet echt heel gelukkig uit aan haar. Was er iets? Timberpaw legde zijn oren wat tegen zijn nek, hij wilde haar weer niet zo ongemakkelijk maken, dus kon hij beter zijn mond houden. Anders zou hij hier straks weer alleen staan. De kater legde zijn kip in een wat beschut gedeelte, zodat hij straks niet onder de aarde zat of nog erger, onder de vieze modder. "Wil je een tweede ronde?" Vroeg de tabby uiteindelijk maar om geen stilte te behouden en keek Crowpaw met een kleine glimlach aan. "Want ik denk dat we beide geen drie stukken kunnen dragen, toch?" Hij hield zijn kopje even scheef. Als ze beide maar een vogel met zich mee droegen, dan zag dat er niet echt uit als een geniale vangst. Een Warrior kon evenveel prooi verzamelen als deze een hele dag gejaagd zou hebben. Dus dat zou niet echt professioneel overkomen en dat wilde de kater wel. Hij wilde een compliment krijgen van een Warrior en dat Leafstorm zou inzien dat zij helemaal geen goede Mentor was en dat Timberpaw zelfstandig door het leven kon gaan.

_{Ze zag Timberpaw kijken. De apprentice leek heel blij te zijn met wat hij zag. Was het gewoon omdat zij niet blij genoeg keek? Of was hij soms teleurgesteld da haar kip maar zo klein was? Haar verstand zei het eerste, haar gevoel het tweede. "Wil je een tweede ronde?" vroeg Timber nadat hij zijn kip op een beschut plekje had gelegd. Crowpaw legde haar eigen kip op een andere beschutte plek. Ze wilde hem niet naast de zijne leggen, dan zou het nog meer opvallen dat de hare kleiner was. "Want ik denk dat we beide geen drie stukken kunnen dragen, toch?" vervolgde de bruine kater. Crowpaw haalde haar schouders op. Ze konden natuurlijk altijd twee keer lopen. Maar goed, nu eerst een tweede ronde.
Opeens viel haar oog op een houten bouwwerkje. Het ding was haar nog niet eens opgevallen, ze was te zeer afgeleid geweest door de kippen. "Zullen we daar eens gaan kijken?" vroeg ze aan Timberpaw. Ze liep naar het bouwwerk toe. Voorzichtig gluurde ze naar binnen. "Bah, het stinkt." Er hing een doordringende kippengeur. Een deel van het ding was gemaakt van hout, maar een uitbouwsel was gemaakt van een soort gevlochten spul met grote gaten. In het ding lagen overal kippenveren en ze hoorde zacht getok uit het ding komen. Ik wist niet dat vogels zo konden bouwen, dacht ze. Ze zei het niet hardop. Misschien wist Timberpaw dat allang en zou hij het wel heel dom van haar vinden dat zij dat niet wist. Dat het ding in werkelijkheid door tweebenen gemaakt was wist ze niet. Er hing ook een tweebeengeur om het bouwsel, maar Crowpaw was nog niet goed in het herkennen van geuren en nam aan dat het bij de geur van de rare vogels hoorde.}

De andere Apprentice haalde haar schouders op en Timberpaw spande zijn spieren alvast wat meer aan. Hij zou een grotere kip vangen dit keer, want nu leek zijn prooi plots zo klein vergeleken met de vettere kippen die aan de andere kant stonden. Hoe zouden ze hen aankijken? Met angst? Of daagden de vogels hen nu nog meer aan? "Zullen we daar eens gaan kijken?" De tabby werd uit zijn concentratie gehaald en volgde Crowpaw's blik. Daar bevond zich een houten bouwwerk, ongeveer de hoogte van een Twoleg nest, maar die waren meestal gebouwd van steen. En er waren voor zover hij wist geen Twolegs in de buurt. Behoedzaam volgde hij Crowpaw en toen hij tot stilstand kwam, keek hij toch even achterom. De kippen hadden zich weer wat meer verspreid over het veld, omdat de katten zich tot een ander hoekje hadden gevestigd. "Bah, het stinkt." Hij schrok lichtelijk en wurmde zich naast de poes. De kippengeur was erg sterk, maar hij rook ook een sterke geur van uitwerpselen en uitgedroogde planten. Een zacht getok af aan dat er zich hier ook kippen bevonden. "Zullen we naar binnen gaan? Wie weet zitten hier de vette prooien! De luie vogels, die liever niet bewegen!" Riep hij enthousiast uit en zwiepte een keer met zijn staart en keek Crowpaw toen maar even aan.

_{Timberpaw kwam nieuwsgierig naar het bouwsel toe. "Zullen we naar binnen gaan? Wie weet zitten hier de vette prooien! De luie vogels, die liever niet bewegen!" stelde hij enthousiast voor. Crowpaw ontdekte een groot, rechthoekig gat in het gaashek. Ze liep erdoorheen. Er waren in dit deel van het bouwsel geen kippen, maar ze hoorde wel getok uit de houten constructie komen. Om daar binnen te komen moesten ze een schuin hellinkje van hout op. Ze vond het maar een raar ding. Het leek niet samengesteld uit takken. Het was glad en recht. Een beetje té perfect, vond ze. Ze wilde echter niet laf lijken, dus ging ze als eerste het hellinkje op. Ze keek naar binnen.
Haar ogen moesten wennen aan de duisternis in het kippenhuis, maar toen zag ze de vogels. Het waren er vrij veel en allemaal bruine. Ze zag niet zo'n uitbundig gekleurde met zo'n grote staart, zoals die ene buiten. Ze vroeg zich af waarom er daar maar één van was. Misschien was dat wel de leider van de groep en had hij daarom zulke kleurige veren, zodat vogels van andere groepen zouden zien dat hij de baas was van deze troep.
Ze ging het bouwsel in en deed een stap opzij om ruimte te maken voor Timberpaw. De kippen in het hok werden nerveus. Ze tokten en keken zenuwachtig naar de binnendringer. Crowpaw was echter niet bang dat ze zouden vluchten. Een korte inspectie van het hok vertelde haar dat er maar één uitgang was, en zij stond tussen de kippen en hun enige vluchtweg in.}

Timber volgde de zwarte poes door een gat in een vreemd soort weefsel. Daar doorheen gekomen zag hij nog geen gevederde beesten, maar hoorde wel hun lokroep. Crowpaw verdween via een schuine plank in een gat, Timberpaw twijfelde even voordat hij haar volgde, maar goed, hun avontuur mocht nog niet voorbij zijn! De kater sprong met een paar sprongen de balk op en ging door een vierkant gat. Binnen was het veel donkerder dan zijn ogen gewend waren, maar het geluid was harder hier. Maar hier bevonden zich ook heel veel kippen, de luie misschien wel? Crowpaw maakte plaats voor hem en Timber sprong van het verhoogde stuk af. De grond was belegd met stro en een van de kippen begon luider te tokken. Timberpaw keek ongeïnteresseerd naar het prooidier en deed nog een paar passen naar voren. "Waarom zouden deze binnen zitten?" Vroeg hij zonder zijn blik af te houden van de vogels, hij vertrouwde ze niet, straks zouden ze hem aanvallen zodra hij zijn rug naar hen keerde..

Onderwerp: Re: And feather down the hill