There's one like Vesper... {Kasumi}

Bezorgd keek hij op. Kasumi was nu al een tijdje weg, en hij wist niet zeker of het allemaal wel goed ging met haar. Had ze hem in de steek gelaten? Nee, dat zou ze nooit doen... Toch?
De o zo bekende zachte stem klonk niet veel later, "Eten" Snel sprong de imposante kater naar beneden, waarna zijn mond openviel. Ze had inderdaad eten meegebracht, en niet zo'n beetje ook. Voor de kater op de grond lag een gans, van een indrukwekkende grootte.
Met zijn ogen wijd open gesperd keek de kater naar 'zijn vriendin' hoe hij haar stilletjes zo graag wilde noemen. Haar mooie koppie was overgenomen door een straal bloed, en ook haar poten agen er niet goed uit.
Zonder verder nog op de gans te letten sprong de kater eroverheen en snelde naar haar toe, waarna hij vurig haar gezicht schoon begon te likken en ondertussen mompelde "Sorry, ik had mee moeten gaan, dan was dit niet gebeurd." Met een schuldgevoel in zijn maag ging hij door met likken, en na wat heen en weren was haar snuit weer mooi wit. Nu het lastigste gedeelte met de wond.
Hij wierp haar een verontschuldigende blik toe en begon toen teder de wond te likken. Het leek minder erg te worden, en het bloeden was gestopt. Verloren in een zee van dromen bleef de kater doorlikken, en stopte pas toen de wond zo schoon was als mogelijk was.
Het leek niet diep, en niet lang, maar wel pijnlijk. Hij duwde haar op de grond, en plukte wat veren van de gans om het haar wat comfortabeler te maken, waarna hij een stuk vlees afscheurde en het haar voorschotelde. "Dan eten we hier" zei hij vrolijk.

"Dan eten we hier" zei hij vrolijk. Kasumi glimlachtte naar Bond."Voel je niet schuldig, het was mijn eigen domme schuld. En trouwens het valt behoorlijk mee aangezien ik van de top van de boom ben gevallen. Zonder iets gebroken te hebben. Ze ging zitten en nam een hap van het vlees."Wel bedankt..."Even dacht ze na over hoe ze hem zou noemen maar antwoorde snel maar onzeker"Bond..." Na de hap te hebben ingeslikt likte ze over James zijn kop als bedankje. Wat een rare kater, maar Kasumi vond het wel leuk. Wat moest ze James nou noemen na deze nacht, een vriend? Vrienden voelen niet zoals dit. Inmiddels wist ze ook wel dat ze hem echt leuk vond andersom ook dacht ze. Alleen was het al 'officieel' tot iemand het vraagte? Kasumi ging naast James liggen en legde haar staart om hem heen. Ze scheurde een stukje van de gans af en probeerde rustig te eten. Maar elke keer dacht ze aan wat er nou ging gebeuren.

-Je mag weer met kader posten x'3

"Voel je niet schuldig, het was mijn eigen domme schuld. En trouwens het valt behoorlijk mee aangezien ik van de top van de boom ben gevallen. Zonder iets gebroken te hebben." Hij keek haar aan en knikte afwezig, die ogen, en de vlekken, het had allemaal weg kunnen zijn. Zomaar, in minder dan twee minuten had het weg, uit zijn leven, kunnen zijn.
Hij zei dank tegen elke hogere macht die er maar was, tegen werkelijk elke, hij wist niet wie precies, maar iets had ervoor gezorgd dat deze poes weer veilig voor hem lag.
"Wel bedankt..." Zei ze, op die lieve toon waar hij nu al aan gewend was. Ze scheen na te denken over hoe ze hem precies zou noemen. Hij glimlachte en keek haar schuin aan, wat zou ze gaan kiezen?
Uiteindelijk nam ze genoegen met 'Bond', en James vond het prima, maar kon het niet laten om te zeggen, "Je mag me ook James noemen, dat is wat mijn vrienden doen." Gewoon, een subtiele manier om te zeggen wat hij van haar dacht, het was te vroeg voor 'Ik houd van jou' Aangezien dat wel het gevoel was wat hij had, maar niet precies kon zeggen nog. De kater was bang dat 'ie zou gaan stotteren, en dat was wel het laatste wat hij wilde doen.
Terwijl ze daar zo lagen, dacht hij na. Hoe moest het verder? Hij wilde niet van haar weg. Nog niet, hij wilde bij haar blijven, en haar beschermen. Maar wilde zij dat? Of was ze hem nu alweer zat?
Hier piekerde hij een tijdje over, totdat de kater het antwoord had. Hij zou het maar gewoon vragen.
"Kasumi.." Begon hij aarzelend. "Vind jij mij leuk?"

"Je mag me ook James noemen, dat is wat mijn vrienden doen." zei hij. Kasumi glimlachtte naar de kater. Voorzichtig probeerde ze een paar happen te nemen. Het ging aardig goed. En de pijn trok al snel weg. James leek in een andere wereld te zijn. Kasumi probeerde zijn aandacht te trekken door met haar hoofd een paar keer tegen zijn poot te gaan, maar het leek niet te helpen. Net toen Kasumi haar mond open wou doen begon de kater te praten."Kasumi.." zei hij aarzelend. Ze ging zitten en knikte naar James."Vind jij mij leuk?" Eindelijk. James vroeg of zij hem leuk vond. Ze had hierop gewacht, maar eigenlijk wist ze niet wat ze moest zeggen. Hoe weet je dat je iemand leuk vind. Niet leuk van beste vriend maar 'leuk' leuk. Nooit had Kasumi iemand 'leuk' gevonden, maar James was dan een uitzondering."James..." zei ze zachtjes, ze dacht na over hoe ze het antwoord zou kunnen geven. Niet te snel en niet ge langzaam het moest een perfect antwoord zijn."Ik..." Het ging te langzaam en dat wist ze, maar hoe zou je inhemelsnaam zo'n vraag makkelijk kunnen beantwoorden."Ik denk van wel, James." Ze keek extreem voorzichtig innde ogen van de kater. Maar snel veranderde haar blik van een aarzelend gezicht naar een vastberade gezicht en antwoorde opnieuw."Nee ik denk het niet, ik weet het." zei ze vastberaden. Kasumi wou gaan glimlachen maar ze bedacht iets. Misschien vroeg James gewoon omdat hij dacht dat Kasumi hem leuk vond. En dat hij dat raar vond. Zachtjes fluisterde ze er nog er nog bij:"En jij?" Meer zij ze niet, hopelijk snapte hij de clue.

Ze was stil, hij vloekte in zichzelf, wat had hij ook wel niet gedacht? Dat ze hem echt leuk zou vinden? Nee, natuurlijk niet.. Zij was mooi, lief en perfect, hij was na ja.. Wel mooi, niet echt lief, ook niet perfect. Kortom, ze verdiende beter, en hij wilde haar dat net vertellen, maar zij was hem voor. "James..." Het bleef stil. Verwachtingsvol keek hij haar aan, het had niet afwijzend geklonken. Ook nog niet echt aanmoedigend, maar het was beter dan niets. Zachtjes ging ze verder. "Ik..." De kater wendde zijn hoofd af, zie je wel. Zijn voorgevoel zou waarheid worden.. Maar woorden, nog zachter dan allen daarvoor, maakten hem zijn hoofd terugkeren, naar werkelijkheid, naar zijn toekomst, naar haar... "Ik denk van wel, James." Grote ogen, met twijfel keken hem aan, maar al snel maakte dat plaats voor vastberadenheid, en de woorden kwamen. "Nee ik denk het niet, ik weet het." Haar stem klonk vastberaden en blij, maar haar blijdschap kon niets zijn vergeleken met het vuurwerk dat leek te ontploffen in de katers buik. Ze had ja gezegd, wat was de volgende stap?
Gelukkig had zij die al bedacht. "En jij?" Het was zo zacht dat hij zijn oren moest spitsen om het te horen. Hij keek haar aan, en zei wat hij al die tijd met zich meegedragen had, en wel tien keer zachtjes voor zich uit gezegd had. Om te zorgen dat hij juist nu, niet zou stotteren, en wonder boven wonder, het lukte hem!
"Kasumi, er zijn geen woorden voor om te beschrijven wat ik voor je voel, maar weet dat ik als ik kon, de maan en sterren uit de nacht zou plukken. Om ze aan jouw te geven, en de zeeën leeg zou vissen, op zoek naar die ene vis die jij zou lusten." Hij wachtte even en ging daarna verder: "Het enige wat ik met zekerheid kan zeggen, is dat ik niets liever wil dan jou beschermen, en met je zijn. Van nu, tot ik weet niet wanneer." De kater keek haar aan, en keek toen naar zijn poten. Hopelijk ging ze hem nu niet uitlachen...

"Kasumi, er zijn geen woorden voor om te beschrijven wat ik voor je voel, maar weet dat ik als ik kon, de maan en sterren uit de nacht zou plukken. Om ze aan jouw te geven, en de zeeën leeg zou vissen, op zoek naar die ene vis die jij zou lusten." Hij was even en stil en ging daarna verder. "Het enige wat ik met zekerheid kan zeggen, is dat ik niets liever wil dan jou beschermen, en met je zijn. Van nu, tot ik weet niet wanneer." James deed zijn hoofd omlaag, en bleef stil. Kasumi ging voor James zitten en bracht haar hoofd naar de zijne. Zachtjes duwde ze zijn kop omhoog."Ik ook van jou." zei ze zachtjes en ze duwde haar hoofd tegen de zijne aan. Nog nooit had ze zichzelf zo speciaal gevoeld. Dat iemand dat ooit zou zeggen over haar, over de rare kat waar iedereen het over had. En James, de mooiste kater die ze ooit had gezien. Alles was perfect, zijn uiterlijk zijn karakter, zijn stem zijn alles. Kasumi schoof dichterbij en duwde haar hoofd nog extra tegen James aan."Van nu tot ik weet niet wanneer." fluisterde ze nog zachtjes tegen hem. Nog 1 keer drukte ze haar snuit tegen zijn wang en zei heel heel zacht:"Ik ook van jou."

[Topic klaar, na jou post? Of nu?]

"Ik ook van jou." Hij keek haar aan met zijn groene ogen, en daarin stond zijn gevoel te lezen. Liefde, blijdschap maar ook twijfel. Kon hij haar veilig houden? De kater had nu al zoveel vijanden, en Kasumi zou groot gevaar lopen als ze erachter kwamen dat hij een vrienden had.
Ongelukkig door dit dilemma draaide hij zijn hoofd weg. Het hielp niet wat Kasumi zei "Van nu tot ik weet niet wanneer." Het gonsde na in zijn oren, en vermengde zich met haar laatste uitspraak. "Ik ook van jou." De woorden bleven maar nagalmen in zijn hoofd, Ik... van nu tot.... Van jouw... Wanneer... De kater sprong op, overmand door gevoelens, en rende weg. Op het allerlaatste moment zich nog omdraaiende, zeggende "Ik haal je op, wacht op me Kasumi, beloof het..." Hierna rende hij met tranen in zijn ogen weg, weg van het gelukkige leventje dat zich zo makkelijk aanbood, weg van het fijne gevoel. Maar bovenal, weg van haar...

-James Topic uit...

https://www.warriorcatsnl.com/t13611-i-will-never-admit-that-i-missed-youkasumi#331332

Bond sprong en rende weg. Net voordat hij verdween draaide hij zich om. "Ik haal je op, wacht op me Kasumi, beloof het..." Hierna rende hij weg. Kasumi keek geschrokken. Tranen sprongen in haar ogen. Wat is er met James aan de hand, is er iets dat hij niet wil. Kasumi raakte in paniek, en een paar tranen gingen over haar wang. Nee, nee al het geluk wat ze had weg gewoon ineens weg. James had er ook niet blij uitgezien toen hij wegrende, niet emotieloos zoals eerst maar het tegenovergestelde. In het hoofd van de poes dacht ze aan de woorden van Bond."Wacht op me..." Ze moest nadenken, maar het antwoord lag snel klaar."Ik blijf hier wachten hoe lang dan ook. Dagen, Manan of jaren." zei ze zachtjes. En daarna liep zij ook weg.

[Topic uit]