Hex Girl {Open}

Een zelfverzekerde glimlach lag op haar lippen terwijl ze zichzelf tussen het hek van een boerenveld vol mais wrong. Alleen een geurspoor liet ze nu achter, aangezien het mais haar aan het zicht onttrok. Dat was niet erg, de sierlijke poes hoefde wat haar betrof niet gezien te worden. Het was een keiharde wereld, immers. Toch vond ze het niet erg om anderen om haar poot te wikkelen.

{Open}

Bond liep maar wat heen en weer. Hij was de weg kwijtgeraakt, en zat nu opgesloten in een maisveld. De kater vond het niet uitzonderlijk erg, niemand die hem zag, en dus was er wel tijd voor een dutje.
Hij ging liggen, maar sprong meteen weer op. Er was iemand anders, hij voelde het. Hij zag en hoorde niets, maar de geur drong zijn neusgaten binnen. Onheil? Onheil rook anders, dit was een zoete geur, met een pittig randje.
Bond ging zitten en wachtte af wat er zou verschijnen tussen de lange aren...

~Kort....'-'

De geur van kat drong al snel tussen de lange mais aren door en Nova vernauwde haar ogen licht kritisch. Het was altijd verstandig om op te letten. Ze wond er echter ook geen doekjes om. Ze ging recht op de geur af, haar ietwat grote gestalte in haar voordeel werkende laten. "Is daar iemand?" Miauwde ze, haar ogen opnieuw vernauwende toen ze de veel jongere kater zag. "Ja dus." Besloot ze.

"Is daar iemand?" Hij keek dor de aren heen en zag een volwassen poes zijn kant op komen. Snel ging hij staan en maakte zich zo groot mogelijk. Ze moest niet denken dat hij een onderdeurtje was!
"Ja dus." zei de poes stellig toen ze voor James stond. Hij keek haar aan, en besloot dat ze geen gevaar vormde, hij liet zijn vacht zakken maar vond nog niet de rust om te gaan zitten.
"Hey, wat doe jij hier?" Vroeg hij zonder enige aarzeling in zijn stem. Hij was niet bang, en liet dat merken ook.
Snel liep hij een rondje om de poes heen en merkte op dat ze er goed uitzag. Hij knikte goedkeurend waarna hij toch maar ging zitten. Al dat staan was niets voor hem...

Nova rechtte haar rug wat toen hij zag dat het jongere katje zich groot maakte. Ze ging zich daardoor echter niet laten intimideren. Haar blik werd dan ook wat koeler toen ze het katertje in zich opnam. Ook zijn vraag werd met een zekere koelte gehoord. "Ik ga en sta waar ik wil," Miauwde ze, haar stem toch zo zacht als zijde ondanks haar ietwat kille blik. Een lichte glimlach liet haar mondhoek ietsjes krullen. Ze was niet van plan om zich weg te laten jagen door een jong scharminkel. Ze volgde hem dan ook toen hij een rondje om haar heen liep. Dit stelde ze niet op prijs, bekeken worden als een stuk vee. Als reactie trok ze haar bovenlip dan ook iestjes op.

Hij grinnikte, het beviel haar blijkbaar niet dat hij zo naar haar keek, niet dat het hem iets uitmaakte. "Ik kijk naar wat, en wanneer ik wil" wierp hij terug. Ze moest niet denken dat hij dom, klein of vreemd was. Alhoewel vreemd hem het meest logische zou lijken, hij stelde het niet op prijs als katten vooroordelen hadden.
De grijze kater ging weer zitten en keek in haar ogen. "Hoe heet je?" Vroeg hij, op een ietwat gevaarlijke toon. Namen waren belangrijk, en er was er tot nu toe maar één geweest met de purrfecte naam, eentje die hij ook graag uitsprek. Kasumi, Kaaaaasumi, het lag zo lekker op de tong...
Aangezien hij even afgeleid was geweest keek hij dreigend naar de kat, ze moest geen trucjes uithalen, ook daar hield hij niet van...

Nova keek naar het veel jongere katertje en trok een wenkbrauw rustig op. "Ik kijk naar wat, en wanneer ik wil" wierp hij terug. "Oh natuurlijk," Miauwde Nova, expres spinnende. Dit kon nog wel eens een leuk spelletje worden. "Zo'n grote, sterke kater, die mag natuurlijk kijken naar wat hij wil, niet dan?" Ze liep rustig naar hem toe. "Hoe heet je?" Klonk er ietwat gevaarlijk. Rustig liet Nova haar staart onder zijn kin doorglijden en fluisterde in zijn oor. "Mijn naam is wat je ook maar wilt wat het is..." Fluisterde ze, haar toon verleidelijk. Toch bleef ze lichtjes op haar tenen, om zo weg te kunnen springen.

"Oh natuurlijk," De toon van de stem beviel hem niet. Ze keek hem aan, met een blik die ook al niet veel weggaf van wat ze dacht. Maar Bond liet zich er niet door van zijn stuk brengen, hij kon haar aan, en anders dan kon hij ook gewoon weglopen.
De poes, die haar naam nog steeds niet gezegd had, liep naar hem toe, terwijl ze iets zei wat zijn nekharen overeind deed staan. "Zo'n grote, sterke kater, die mag natuurlijk kijken naar wat hij wil, niet dan?" Hij keek haar aan, zijn ogen veranderden in kille grotten, waar blauwe vlammen thuis vonden. Dit beviel hem niet. Helemaal niet. Hij vroeg nogmaals hoe ze heette, maar de reactie was niet waar hij op gehoopt had. "Mijn naam is wat je ook maar wilt wat het is..." Hij glimlachte, en bleef stijf zitten toen haar staart zijn kin raakte, aan niets was zijn stemming te peilen. Ook zijn antwoord gaf niets weg. "Oké, ik zal je geen naam geven, aangezien ik je vast niet meer zal ontmoeten."
Na deze woorden stond hij op, draaide zich ferm om, sloeg zijn staart hard in aar gezicht, en verdween tussen de graanstengels.

De kater deed zijn best om zijn stemming neutraal te houden, dat snapte Nova ook al. Maar zijn hele stijve houding gaf al weg dat hij dit niet op prijs stelde. Nova beleefde er enkel lol aan. Deze jonge kater moest niet denken dat hij al met de grote jongens mee kon spelen. Daarvoor was leeftijd en ervaring nodig. Ze wist dat ze ver ging, erg ver nu. Maar het kon haar niks schelen. "Oké, ik zal je geen naam geven, aangezien ik je vast niet meer zal ontmoeten." Miauwde de kater, waarna hij opstond en de staart in haar gezicht sloeg. Nova had al verwacht dat er zo gereageerd zou worden, of tenminste, dat er nog iets van een reactie zou komen. Ze deed ook niet de moeite om de kater achterna te gaan. Ze barstte alleen maar in lachen uit, hard.

Hij hoorde haar lach, maar keerde niet om. Integendeel, hij gaf geen blijk dat hij het gehoord had. In plaats daarvan liep hij stug door, totdat hij op een andere open plek stuitte.
De kater ging zitten en begon zichzelf te wassen, ondertussen goed aan het opletten of ze hem achtervolgt had. Het leek niet het geval te zijn, en dus ging hij liggen en genoot van de zon op zijn volmaakt grijze vacht.
Het leven was goed, en toch, en toch bleef er iets aan hem knagen. Waarom had ze gedaan wat ze had gedaan? En wat was haar naam nu?
De kater draaide zich om en liep weer terug naar de open plek. Niet wetende wat hij daar zou aantreffen...

~Sorry flutpost..