[Leadership Ceremony] Nine lives

Even voelde ze de koelte van de rots, toen voelde ze helemaal niets. Ze kon niet bewegen en een paniekerig gevoel rees in haar op. Was er iets misgegaan? Wilde StarClan haar niet als WindClans leider? Toen zag ze door haar gesloten oogleden licht en voorzichtig opende ze haar ogen. Ze schrok even. Overal waren katten, rijen na rijen van katten, zo ver als ze kon zien. Velen herkende ze niet, maar hier en daar zag ze katten die ze had gekend. Kleine lichtjes glinsterden in hun vacht en allemaal keken ze naar haar. Gespannen, terwijl ze probeerde er ontspannen uit te zien, keek ze naar de katten. Ze scande ze de gezichten, op zoek naar specifieke individuen. Daar waren ze, Moondust en Beetleflight, Hazeshade en Dreamdust. Katten die op hen leken, die misschien haar grootouders en overgrootouders waren. Haar familie, katten die ze al zo lang had moeten missen. De enige die daar nog ontbraken waren zij en haar broer. Het zou vreemd zijn, bedacht ze zich. Als zij beiden geen kinderen kregen, zou de bloedlijn bij hen ophouden. Een bloedlijn die al zo lang bestond zou ophouden te bestaan.
Ze zocht ook nog een ander. Een kat die ze zo graag wilde zien dat het pijn deed, maar waar ze ook bang voor was. Voor zijn afkeuring, zijn teleurstelling in haar, die zijn dood had veroorzaakt. Ze kon hem niet vinden, al kon dat ook komen doordat er zo veel katten waren.
Hollystar zag ze ook niet. Wel zag ze een kat die zich nu losmaakte van de rijen en naar haar toe kwam lopen. Evergreens hart ging tekeer. Nu zou ze achter één van de best bewaarde geheimen in de geschiedenis van de clans komen: hoe kregen leiders hun negen levens?

Het was Suntail die als eerste naar haar toe liep. Evergreen had haar wel eens gesproken, al gingen ze niet echt met elkaar om. De poes zag er sterker uit, goed doorvoed en kerngezond. Net als bij de anderen schitterden er kleine sterretjes in haar vacht. Suntail liep naar Evergreen toe en hield voor haar halt. Haar stem trilde een beetje toen ze haar naam uitsprak. Ze raakte Evergreens neus aan met de hare en een stroom van emoties schoot door de leider-in-wording heen. "Met dit leven geef ik je verantwoordelijkheid," zei Suntail zacht. Evergreen was wel bekend met verantwoordelijkheidsgevoel, maar toch schrok ze van de kracht van de gevoelens die met het leven haar lijf binnenstroomden. Een drang om anderen te helpen, te beschermen. Het gevoel dat je goed genoeg moest zijn. De angst dat het jouw fout zou zijn als er iets niet goed ging. De druk, de spanning, maar ook het gevoel een belangrijke taak te hebben, het gevoel dat je nut had. Plotseling wist ze hoe het was om in je eentje de verantwoordelijkheid voor een heel nestje kittens te moeten dragen, zelfs al had ze nooit zoiets meegemaakt. Toen Suntail weer achteruit stapte, hield de stroom aan emoties plotseling op en Evergreen wankelde even. Ietwat verdwaasd knipperde ze met haar ogen. Met een knikje bedankte ze Suntail voor het leven.
De oranje-witte poes liep terug naar haar plek in de menigte en een volgende kat kwam naar voren.

Inkmask, haar voorganger, die zo'n tragisch einde had gehad. Neergeschoten door een tweebeen. Evergreen hoopte dat zij nooit zo aan haar einde zou komen. Niet één van de negen keren. Negen keer doodgaan, het was een wat vreemde gedachte...
Inkmask liep naar haar toe en glimlachte naar haar. Evergreen had al genoeg moeite om haar zenuwen van haar gezicht af te schermen, dus glimlachen lukte haar niet echt, maar ze gaf een knikje ter begroeting. "Welkom, Evergreen," zei de voormalige deputy tegen haar. Evergreens blik gleed onwillekeurig naar dat punt tussen zijn ogen, waar die afschuwelijke wond had gezeten. Inkmask boog naar voren. "Met dit leven," zei hij, "Geef ik je respect." Hij raakte haar neus aan met de zijne. Dit keer was ze wat beter voorbereid op de schok en schrok ze er niet meer zo van. Beelden schoten door haar kop van alles dat en iedereen die ze respecteerde: haar ouders, haar mentor, Hollystar, Inkmask en vele anderen. Het was een krachtig gevoel en het voelde niet onprettig. "Gebruik het om je inzicht te verbreden en om de juiste keuzes te maken," zei Inkmask toen hij zich weer terugtrok. "Gegroet, Evergreen."
Ze keek de kater na toen hij weer naar de andere StarClankatten liep. Zou hij het erg vinden dat hij nooit leider was geworden? Als Hollystar eerder was gestorven zou hij negen levens gehad hebben en had hij het dodelijke schot kunnen overleven. Ze vroeg het zich eigenlijk van alle katten hier wel af: zou het niet pijnlijk voor ze zijn om te zien hoe één kat negen kansen kreeg, terwijl zij zelf hun enige leven al verloren hadden?
Veel tijd om zich hierin te verdiepen had ze niet, want de derde kat liep al naar haar toe.

Deze kat was ook geen hele goede bekende van haar, maar ook hem had ze wel eens gesproken. Hij was een stuk minder levendig dan de vorige twee. Levendig, wat een wreed woord om te gebruiken voor een dode, eigenlijk. "Welkom Evergreen," zei hij. Zijn stem had niet de warmte van die van Inkmask, en hij trilde niet. Zijn stem was neutraal. Evergreen zag dat hij worstelde om er niet te verslagen uit te zien. Het werkte niet echt. Evergreen vroeg zich af of er iets was wat ze kon zeggen, maar ze zou eigenlijk niet weten wat. Troosten was nooit haar sterkste punt geweest en ze had ook niet echt tijd om erover na te denken. "Met dit leven geef ik je het leven van loyaliteit," zei de bruine kater, terwijl hij haar neus aanraakte. Het gevoel leek wat op dat van verantwoordelijkheid. Loyaal zijn bracht dan ook zijn verantwoordelijkheden met zich mee. Het was echter toch anders. Loyaliteit ging niet zo zeer om dat je altijd je best moest doen, maar voor wie en wat je je best wilde doen. Haar clan, haar leider. Wacht, dat laatste was ze straks zelf... Vanaf nu lag haar loyaliteit bij haar clangenoten, bij zichzelf en bij StarClan. Ze besefte ook dat zijzelf ervoor zou moeten zorgen dat haar clan loyaal zou zijn aan haar. Ze zou ze moeten kunnen leiden, helpen, inspireren. Owlfrost verbrak het contact en de stroom emoties verdween. "Gebruik het om loyaal te blijven aan de Clan en ervoor te zorgen dat katten aan jou loyaal blijven," zei hij. Evergreen knikte. Het leek alsof Owlfrost nog iets wilde zeggen, maar hij zweeg. Toen hij al weer op zijn plaats zat bedacht ze zich pas dat ze iets over Silverpool had moeten zeggen. Misschien had hij wel naar haar willen vragen. Nu was het daar echter te laat voor, want hij zat al tussen de andere StarClan katten en de vierde kat kwam al aangelopen.

De zwart-witte kater die nu naar haar toe kwam, herkende ze als Tallstar, Hollystars voorganger. "Goedendag, Evergreen," zei hij. "Welkom bij de Starclan, welkom aan de start van een nieuwe bladzijde in je boek des levens." Hij glimlachte. 'Een nieuwe bladzijde in je boek des levens', die kat had dichter moeten worden. Tallstar drukte zijn neusje tegen de hare en een felle energiestoot ging door haar heen. Ze voelde een enorme kracht. Geen spierkracht, maar de wilskracht die je nodig had om iets moedigs te doen. Ze voelde de moed die er voor nodig was om jezelf in gevaar te brengen om anderen te helpen en ze voelde nu nog meer vastberadenheid om die moed te gebruiken zodra dat nodig was. Net zoals Tallstar had gedaan, al was het voor hem niet goed afgelopen...
"Met dit leven... Geef ik je moed," zei Tallstar toen hij zijn kop weer terugtrok. De stroom energie hield abrupt op en Evergreen knipperde een paar keer met haar ogen. "Gebruik het om je clan te beschermen in de moeilijkste tijden en je hoofd koel te houden. Vergeet nooit dat er licht is aan het einde van de duisterste tunnels. De Windclan zal er altijd bovenop komen." Tallstars stem was kalm. Het was zo'n stem die de gave had je te laten geloven wat hij zei. Evergreen glimlachte dankbaar naar hem. De vroegere leider wenste haar succes. Daarna draaide hij zich op zijn lange poten om en liep terug naar de menigte. Ze keek hem na tot het puntje van zijn opvallend lange staart was verdwenen.
Vier levens had ze nu gekregen. Wat zou de volgende zijn? Terwijl ze wachtte tot de volgende kat bij haar was, gleed haar blik weer langs de gezichten van de voorste paar rijen. De kat die ze zo graag wilde zien zag ze niet. Was hij boos op haar? Was hij expres niet gekomen? Ze keek weer naar de kat die nu naar haar toe liep, maar ze had wat moeite haar aandacht erbij te houden.

Ze herkende de volgende kat die naar haar toe kwam gelopen als Spottedleaf. Was zij niet bevriend geweest met Lionroar? Ze had de twee wel eens samen gezien. Ze herinnerde zich dat hij, Leafstorm en Crowpaw haar lichaam naar het kamp hadden gebracht nadat ze was aangevallen door een rogue. Woede vlamde in Evergreen op toen ze dacht aan de laffe daad van de eenling. Ze wilde dat ze wist wie het had gedaan.
Nu was er van Spottedleafs wonden niets meer te zien. De poes zag er sterker uit dan ooit. Ze bleef een meter van Evergreen af staan. "Met dit leven geef ik je kracht," zei ze. Haar stem was helder. Ze zette de laatste stappen en raakte Evergreens neus aan. De deputy voelde de felle energie van het leven door haar heen gaan. Ze had het gevoel dat ze alles aankon. StarClan, ze voelde zich alsof ze letterlijk een berg zou kunnen verzetten! En het was niet alleen spierkracht die ze met het leven voelde. De wilskracht was minstens net zo sterk. Ze wist nu hoe krachtig Spottedleaf was geweest toen ze over haar verliezen heen kwam. Evergreen wilde dat zij de kracht had om over Whiskermasks dood heen te komen, maar ze wist dat dat nooit kon, nooit mócht gebeuren. Ze zou hem verraden als ze zich eroverheen zette, over de dood die zij had veroorzaakt.
Toen de aanraking werd verbroken voelde ze de kracht niet meer en ze knipperde een paar keer met haar ogen. Ze voelde zich leeg en vol tegelijk. "Gebruik het om de Clan te leiden in tijden van wanhoop en verdriet. Iedereen heeft een een leider nodig waarop ze kunnen rekenen, iemand die kracht uitstraalt en laat zien dat alles kan zolang je er maar in gelooft," sprak Spottedleaf. Evergreen knikte vastberaden. Ze zou ervoor zorgen dat haar clan op haar kon rekenen, wat ze daar ook voor moest doen. "Succes, je zult het vast geweldig doen," zei de lapjeskat nog, voor ze zich omdraaide en wegliep.

Wacht eens even! Wat deed die ThunderClanner hier? Evergreen staarde ongelovig naar de witte poes die op haar af stapte. Ze herinnerde zich Icestorm nog wel, en ook de rol die ze had gespeeld in de strijd tegen BloodClan, al was ze wat verbaasd haar in StarClan te zien. Ze had helemaal niet geweten dat Icestorm gestorven was. Ze poes had een oorlog tussen de clans voorkomen. Maar toch, ze was een vijand! Evergreen, die er meestal niet voor terugschrok haar mond open te doen, durfde nu echter niks te zeggen. Ze was in Zilverpels, wie weet wat er zou gebeuren als ze één van de StarClankatten boos zou maken? Haar angst voor de woede van de doden was sterker dan haar afkeer van de andere clans. In StarClan zijn de clanvetes niet zo sterk, zei ze tegen zichzelf, maar ze bleef het maar vreemd vinden. Of wilde StarClan hier soms iets mee duidelijk maken? Of waren er niet genoeg WindClankatten die haar een leven wilden geven? Zo gehaat was ze toch niet? Icestorm was inmiddels bij haar aangekomen. "Met dit leven.. Geef ik je mededogen," zei ze, terwijl ze haar neus tegen die van Evergreen drukte. "Gebruik het om je beslissingen helder en eerlijk te maken. Wees niet bang om mededogen te tonen." Haar stem klonk warm en Evergreen vergat bijna dat ze, als Icestorm nog had geleefd, een stuk minder vriendelijk zouden zijn geweest tegen elkaar. De witte kat verdween in de menigte. Evergreen keek de groep rond. Wie zou er als volgende naar voren stappen? Ze keek even naar haar familieleden. Zouden zij niet...? Geen van hen maakte echter aanstalten om op te staan. Evergreen voelde een steek. Waarom kwamen zij niet naar haar toe? Waarom wel een ThunderClankat en niet zij? Ze keek verder. Wacht, zag ze daar... Ze had echter geen tijd om beter te kijken. Een volgende kat liep naar haar toe.

Nog een niet-WindClanner. Zelfs nog erger dan ThunderClan. Het was de vroegere RiverClandeputy. Evergreen had de rivierkatten nooit gemogen en al helemaal niet sinds haar zus in hun rivier was verdronken. Ze wist wel dat dat onmogelijk de schuld kon zijn van RiverClan zelf, maar toch. Ze waren vrienden van haar 'vijand', de rivier, en dus waren ook zij haar vijanden, nog meer dan ze dat sowieso al waren doordat ze een andere clan waren. Leopardfur leek zich er ook sterker van bewust dat ze oorspronkelijk vijanden waren dan Icestorm. De blik van de poes was niet onvriendelijk, maar droeg zeker niet de warmte van die van de vorige katten. Ze had iets hooghartigs. "Met dit leven, geef ik je wijsheid," zei ze, terwijl hun neuzen elkaar raakten. Het leven stroomde de WindClandeputy binnen. Het gebeurde minder fel dan dan bij sommige andere levens, maar het gevoel was minstens net zo sterk. "Gebruik deze zegen van Starclan om te weten wat het juiste is." Leopardfur liep weg. Ze keek nog even om naar Evergreen. "Succes, Evergreen," zei ze met een lichte glimlach. Evergreen knikte even. Leopardfur ging weer op in de menigte.
Evergreens blik gleed weer over de overige katten, op zoek naar één bepaald gezicht. Ze dacht hem daarnet ook nog gezien te hebben. Uiteindelijk zag ze hem en haar hart klopte meteen drie keer zo snel. De korte, glanzende vacht, de baluwe ogen, de manier waarop hij zijn kop altijd een klein beetje scheef hield, dat kleine glimlachje, het was allemaal precies zoals ze het zich herinnerde. Whiskermask, haar mentor. Hij was niet ouder geworden sinds zijn dood, zij wel. Ze was nu ouder dan hij ooit geweest was. Het was vreemd om opeens niet meer de jongere van de twee te zijn.
Ze kon haar blik niet meer van hem afwenden. Haar hart liep over van vreugde dat ze hem weer zag, maar tegelijk was ze doodsbang. Misschien haatte hij haar wel om wat er gebeurd was. Hij stond op en begon naar haar toe te lopen. Evergreen volgde iedere beweging met haar ogen. Uiteindelijk kwam hij voor haar staan. Het glimlachje was niet verdwenen. Zijn blik was zacht. "Evergreen," zei hij met een stem die ze zo vaak in haar dromen had gehoord. Hij zette de laatste stap naar haar toe en bleef voor haar staan. Hij boog zich naar haar toe en raakte zacht haar neusje aan. "Met dit leven geef ik je bescherming," zei hij zacht. Een felle energiestoot ging door haar heen. Beelden schoten door haar kop van katten van wie ze hield. Katten die niet had kunnen beschermen: Hazeshade, Dreamdust, Whiskermask zelf. En katten die ze wilde beschermen: Neverland, haar clan. Katten die ze zou beschermen, wat er ook zou gebeuren. "Gebruik dit leven om te beschermen wie je liefhebt, zoals een queen haar kittens beschermd, zoals ik jou beschermde." Whiskermask trok zijn kop terug. Evergreen voelde een brok in haar keel. Nu zou hij weer weggaan. "Whiskermask," fluisterde ze, maar verder dan dat kwam ze niet. "Je was het waard, Evergreen," zei de kater zacht. Toen draaide hij zich om en liep weg. Evergreen keek hem na.
Ze richtte haar blik op haar familieleden toen ze daar beweging zag. Moondust was opgestaan. De grijze poes met ogen in dezelfde kleur liep naar haar toe. Voor het eerst sinds ze in Zilverpels was, verscheen er een glimlach op Evergreens gezicht. Ze had haar moeder zo gemist al die manen. Haar ogen waren niet meer dof, zoals ze in de laatste dagen van haar leven waren geweest, maar glansden levendig. Evergreens blijdschap werd echter iets verstoord toen ze zich bedacht dat ze al acht levens had gekregen. Een leider had negen levens. Als Dreamdust haar het negende kwam brengen, wat was er dan gebeurd met het leven waarmee ze begonnen was? Ze herinnerde zich het moment waarop ze de Moonstone had aangeraakt. Ze had even niets gezien en niet kunnen bewegen voor ze hier was gekomen. Was ze... toen doodgegaan? Had StarClan haar eerste leven weggenomen om plaats te maken voor de negen nieuwe? En zijzelf had het niet eens gemerkt? Haar eerste leven, het leven waarmee ze was geboren, waarin ze zoveel had meegemaakt. Evergreen slikte even. Kon StarClan haar zo gemakkelijk haar levens weer afnemen? Het was een wat beangstigende gedachte.
"Evergreen, kindje," zei Moondust met een warme glimlach. Ze boog zich naar voren om Evergreens neusje aan te raken. "Met dit leven geen ik je liefde," zei ze. Haar dochter voelde hoe het leven haar lichaam binnenstroomde en haar vulde met een warm, tintelend gevoel. Ze voelde zich zoals Moondust zich had gevoeld toen Beetleflight haar had bekend dat hij van haar hield. Ze voelde hoe haar moeder zich had gevoeld toen zij en haar nestgenootjes geboren werden. De onbreekbare banden tussen geliefden, tussen queen en kitten. Toen Moondust zich terugtrok stond er een glimlach op Evergreens gezicht. De liefdevolle warmte gloeide nog na in haar binnenste. "Kracht, wijsheid, ze zijn allemaal belangrijk," zei Moondust. "Maar liefde, dat is waar je voor leeft. Laat jezelf leven... Everstar." Ze drukte haar kopje nog even tegen die van haar dochter. Toen draaide ze zich om, iets wat haar veel moeite leek te kosten, en liep terug naar Beetleflight. Evergreen keek naar hen. Haar ouders en haar zusjes knikten haar bemoedigend toe. "Succes, Everstar!" riep Beetleflight naar haar. "Everstar!" begonnen andere katten te roepen. "Everstar!" De verste katten begonnen te vervagen. Rij voor rij verdwenen de katten van StarClan. Ook de katten die haar haar levens hadden gegeven. Hun contouren vervaagden, ze werden langzaam doorschijnend en het laatste wat ze zag waren hun ogen, gevuld met sterrenlicht. Hoe hard ze ook probeerde ze tegen te houden, er sprongen tranen in Evergreens ogen toen ze haar familieleden zag verdwijnen. Nee, niet Evergreen. Vanaf nu was ze Everstar.