Snow on the Moorland, frost on my Soul [Lionroar//SPT]

IJzige, blauwe ogen, die uitkeken over de witte vlakte. De afgelopen paar nachten had het flink door gesneeuwd en van de Moorland was nog maar weinig over. Waar je ook keek, niets meer dan sneeuw. Heel af en toe zag je nog iets boven de sneeuw uitsteken, maar veel was het zeker niet.
Op een steen zat een langharige, calico kattin rustig haar voorpoot te wassen om 'ie daarna over haar kop te laten gaan. Ze sneeuw deerde haar niet zo veel, haar dikke vacht hielt de meeste kou buiten. Al was het jammer dat het witte spul meestal wel haar vacht liet klitten, waardoor ze weer een hele avond kon besteden aan het los krijg van haar vacht.
Icyrose keek op, een Windclan geur kwam haar kant op. Ze vernauwde haar ogen toen ze opmerkte wie het was. "Ah, daar heb je de vriend van iedereen. Wat moet je, Lionroar?" sprak ze op een zachte, snauwende toon naar de kater.

In gedachten verzonken stapte de kater door de besneeuwde vlakte heen. Bij iedere stap die hij zette zakten zijn poten de dikke sneeuw in, waardoor hij nog meer sneeuw aan zijn poten voelde kleven. Het was geen fijn gevoel, maar hij was er nu wel aan gewend geraakt. "Ah, daar heb je de vriend van iedereen. Wat moet je, Lionroar?" De stem van Icyrose haalde hem uit zijn gedachten. Nu pas merkte hij dat hij de poes had benaderd en dat hij nu zelfs voor haar stond. "Vriend van iedereen? Jij moest eens weten." Miauwde hij een beetje afwezig.

Warm yourself by the fire, son,
And the morning will come soon.
I'll tell you stories of a better time,
In a place that we once knew.

Een snijdende wind ging door haar lange vacht heen en liet d'r zachtjes huiveren. Icyrose was, ondanks haar naam, nooit echt gek geweest op het leaf-bare seizoen. Ze genoot liever van het zonnetje dan van de sneeuw en ijs. Haar ijzige blauwe ogen volgde de kater die voor haar kwam te staan en ze snoof eventjes bij zijn woorden. "Vriend van iedereen? Jij moest eens weten." Vast en zeker, de grote kater zat met problemen. En wat deed zij? Harteloos zijn als altijd, of eens een keer zich er iets van aantrekken? Ze besloot maar eens voor de tweede optie te gaan. "Problemen?" merkte ze statig op, terwijl ze haar pluizige staart over d'r pootjes sloeg en de kater gadesloeg.

Don't let me down, down, down, down, down!

"Problemen?" Vroeg de poes. Alsof zij daarin geïnteresseerd was, dat hij met zijn hele verleden in de knoop zat. Zichzelf niet meer herkende. Zachtjes schudde hij 'nee' met zijn hoofd. "Nee." Miauwde hij er achteraan. De kater keek haar met zijn oceaanblauwe ogen strak aan. Hij bewoog geen moment, maakte geen aanstalten om zich om te draaien en weg te gaan en al zeker niet om te gaan praten. Hij kon niemand vertrouwen momenteel, niemand die hij tot vriend had kunnen noemen. Spottedleaf wel, maar zij was er niet meer om mee te praten. Hij moest zich er eigenlijk overheen zetten, maar dat ging gewoon zo moeilijk.

De kater voor haar was koppig, bijna net zo koppig als dat zijzelf altijd was. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen en ze grinnikte zachtjes. Normaal gezien zou ze stug een antwoord als Stel je dan niet zo aan gesnauwd hebben, maar ditmaal hielt ze zich in. Icyrose kon zich wel eens haar andere kant laten zien. Ze was niet altijd de ijzige bitch. Hun blauwe ogen kruiste elkaar en ze probeerde zijn blik vast te houden. De poes probeerde een poging te wagen om er achter te komen wat hem dwars zat, maar ze kon er niet bij komen. "Opkroppen is nooit goed geweest voor een kat," miauwde ze kalmpjes. Haar oren spitste zich toen ze een kraai op hoorde vliegen, maar ze schonk er verder geen aandacht aan. Lionroar was de enige die haar aandacht nu had, nu nog kijken of hij die ook vast kon houden.

"Opkroppen is nooit goed geweest voor een kat," Miauwde de poes kalmpjes. "Nou.." Miauwde hij, waarna hij van Icyrose wegkeek. Hij twijfelde of hij haar zou vertellen waar hij mee zat. Misschien kon ze hem toch wel helpen, misschien. "Ik ben nog niet over de dood van Spottedleaf heen, dat is alles." Miauwde hij zacht. "Ik heb geen problemen met andere katten, ik vertrouw ze gewoon minder snel dan anderen." Hij ademde de lucht diep in en weer uit, terwijl hij zijn blik nog steeds van Icyrose afhield. Meer zou hij haar niet vertellen, nog niet.

"Ik ben nog niet over de dood van Spottedleaf heen, dat is alles." Icyrose's oren gingen naar achter bij het horen van de naam van haar overleden mede clangenoot. Ze had nooit gevonden dat die poes had mogen sterven. Ze was misschien geen vriend van andere katten geweest, maar Spottedleaf had een goed hart en wist andere altijd wel te helpen. "Ik heb geen problemen met andere katten, ik vertrouw ze gewoon minder snel dan anderen." De poes knikte. "Valt te begrijpen," Alsof ik andere zo snel vertrouw. Ik heb nog nooit iemand vertrouwd, ik ben altijd op m'n hoede, bang dat dingen zich gaan herhalen. Dacht ze erachter aan. "Spottedleaf was een goede vriendin van je, toch?" besloot ze het gesprek op kalme toon te voort te zetten. Icyrose was totaal niet van plan om vriendelijk te gaan zitten doen tegen over deze kater, maar een beetje nieuwsgierigheid kon er altijd wel tussen. Ze had immers toch niets anders te doen.
Haar blauwe ogen schoten eventjes omhoog, witte vlekjes vielen uit de lucht en vormde een hoopje op haar gevlekte pels. "Geweldig," miauwde ze geïrriteerd.

"Spottedleaf was een goede vriendin van je, toch?" Zonder ook maar een woord te zeggen, bang dat zijn stem midden in de zin zou falen, knikte hij een keer simpel 'ja'. "Geweldig," Miauwde ze geïrriteerd toen enkele vlokken sneeuw naar beneden dwarrelden. "Ach, het is maar een beetje sneeuw." Miauwde hij terwijl hij zachtjes grijnsde naar de poes. "Al ben ik blij als Leaf-bare voorbij is." Mompelde hij iets zachter daarna. Hij hield niet zo van Leaf-bare, het was altijd zo koud en met zijn korte vacht voelde hij de sneeuw wel degelijk.

Het zag ernaar uit dat Lionroar niet echt in de stemming was om erover te praten. Ergens verbaasde haar dat niet, als je een vriend of vriendin verloor was het altijd zwaar. Ze wist het, ze kon het, maar niemand wist het van haar. Niemand wist wat er in haar omging. Een koude sneeuwvlok viel op haar neus en ze schudde verwilderd haar kop om 'm ervan af te krijgen. "Ach, het is maar een beetje sneeuw." miauwde Lionroar naar haar, met een grijns op zijn gezicht. Icyrose had zin om die grijns van zijn gezicht af te snauwen, maar ze hielt zich in. "Ik ben niet zo'n fan van sneeuw," miauwde ze daarna, met opeen geklemde kaken. "Al ben ik blij als Leaf-bare voorbij is." vervolgde de kater daarna. Ze knikte en schudde haar lange vacht uit, waardoor enkele sneeuwvlokken in het rond vlogen. Daarna sprong ze omlaag en liep langs de kater heen. "Als je me nu zou willen excuseren. Ik ga terug naar het kamp, heb het nu wel koud genoeg gekregen," miauwde ze ijzig kalm, waarna ze dicht langs hem heen liep en terug naar het kamp rende.

Icyrose is out~

"Ik ben niet zo'n fan van sneeuw," Kalm knikte hij, had hij nu iets verkeerd gezet? Hij klemde zijn kaken strak op elkaar en keek toe hoe ze opstond en op hem afliep. "Als je me nu zou willen excuseren. Ik ga terug naar het kamp, heb het nu wel koud genoeg gekregen," Een warm gevoel overviel hem toen de poes dicht langs hem door liep. Hun vachten raakten elkaar aan en hij kon beweren dat hij haar lichaamswarmte zelfs kon gevoelen. Hij had zolang gesnakt naar dit gevoel, een gevoel van veiligheid, ook al was het waarschijnlijk niet de bedoeling van de poes. Die nu langzaam aan weg van hem liep. Hij wilde haar terugroepen, zodat hij haar warmte weer kon voelen, maar hield zijn kaken stevig op elkaar geklemd en iets verbaasd bleef hij voor zich uit staren. Vertelde zijn lichaam hem nu dat deze poes te vertrouwen was? Hij kende dit gevoel niet..

Zo snel als hij kon, bang dat de poes zich zou bedenken en terug zou komen, sprong hij op en verdween hij weg van de plek waar de twee met elkaar gesproken hadden.

- Topic uit