[The Final Prophecy] When heaven turns to hell

Silverfang was zich er sterk bewust van dat hij zijn clan door het gevaarlijkste deel van het gebied moest leiden. De aardbevingen hadden de Highstones het zwaarst gegrepen en zijn poten maakte overuren om er zeker van te zijn dat niemand achterbleef en ze zo snel mogelijk door het gehavende landschap trokken. Ondertussen waren zijn gedachten bezorgd bij het kamp en hoopte hij dat iedereen ongedeerd was. Zijn blik ging naar de groep katten achter hem. Hij wist dat ze allemaal bang en geschrokken waren, maar ze moesten nu zo snel mogelijk naar huis. Naar het kamp, waar het veilig zou zijn. Niks was minder waar...

De zilvere kater verstijfde van schrik toen hij de rand van de helling had bereikt. Zijn beweging zorgde voor een kleine stofsluier van kiezelsteentjes die naar beneden rolde en stil kwamen te liggen bij de ravage dat ooit hun kamp was geweest. Bomen waren ontworteld, stenen de grond in geslagen, dens volledig ingestort. En overal zaten scheuren op de plekken waar de natuur haar toorn op de aarde had losgelaten. Silverfang kon het kamp amper herkennen, was het niet voor zijn grote eik die nog trots zijn wortels in de grond had staan en zich niet had laten kennen door de woede van de aardbeving. Bij de kampingang had zich al een kleine groep katten verzameld, Silverfang kon zien dat Duststar al begonnen was met het evacueren van de clan. Snel begon Silverfang de laatste meters af te dalen om de clan te verenigen en Duststar bij te staan. Het zou manen duren voordat ze kamp weer hersteld hadden, als dat überhaupt mogelijk was. Waar zouden ze ondertussen moeten blijven slapen?

Een donkere wolk leek zijn gespannen gedachten te overschaduwen. Silverfang voelde een vreemde elektrische lading prikken in zijn vacht en op het moment dat hij zijn kop oprichtte om naar de lucht te kijken, begon de hell. Een gigantische lichtflits, gevolgd door een oorverdovend kabaal dat neerklapte op zijn oren, schoot tussen het donkere grijs van de lucht door en sloeg in op de grote eik. Met een gezicht vol afschuw moest Silverfang toezien hoe zijn geliefde thuis in vlammen oplichtte en zodra het besef tot hem door drong dat het kamp in brand stond schoten al zijn nekharen overeind. "Brand!" schreeuwde hij, terwijl hij zijn laatste passen versnelde en recht op het gevaarte afrende. Het vuur laaide steeds helderder op en begon nu ook de andere bomen in zijn klauwen te nemen. Het verspreidde zich razendsnel over het gebied, hongerig en meedogenloos. Zijn blik ontmoette haastig de ogen van Duststar toen hij de rand had bereikt en je kon aan de schemering van paniek zien dat ze op dat moment hetzelfde dachten. Wie waren er nog binnen?!

De altijd zo vrolijke tortoiseshell keek met grote ogen toe toen ook zij de rand van het kamp bereikte. Ongelovig keek ze naar de woestenij die eigenlijk hun thuis moest zijn. In het kamp stonden Duststar en enkele andere katten al buiten de dens, bezig met de evacuatie. Charcoalflare slikte even en keek achterom naar de andere katten die bij de gathering waren geweest. Lang had ze echter niet om over de schrik heen te komen, want een nieuw onheilspellend gerommel kondigde zich aan. Dit was niet het rommelen van de aarde, maar van de wolken boven hen. Er was een storm op komst. Het kon altijd erger, dat besef werd keihard in haar hoofd geduwd toen de hemel oplichtte. Een bliksemflits schoot door de grauwe lucht en klapte in een van de grote bomen naast het kamp. Het bulderende geluid dat volgde deed haar ineenzakken. Toen ze weer overeind kwam stond de boom in lichterlaaie. De vlammen likte aan de takken van de andere bomen, die al snel meegezogen werden in de ontstane vuurzee. De hemel begon al rood te kleuren van de opkomende brand. Silverfang, hun deputy, liet een waarschuwende schreeuw horen. Dit was een moment waarop je moest handelen. Iedereen moest het kamp uit, maar waar was iedereen? Er waren redelijk wat katten mee geweest naar de gathering, die stonden bij haar, maar er waren ook queens, kittens, elders, katten die niet mee waren gegaan. De poes sprong haar deputy achterna, om op de open plek stil te houden. "Waar moeten we heen?" vroeg ze Silverfang en Duststar, haar stem gek genoeg kalm en voor een keertje bloedserieus. Niet iedereen kon het kamp in rennen, de katten moesten ergens heen om te wachten op de rest, voor ze elkaar voor de voeten zouden lopen.

Met alle SkyClan katten liepen ze terug, in de hoop om bij het kamp veilig te zijn. Maar Silverfang verstijfde, en toen hij voor zich keek was hun huis, verwoest. Ze begonnen te rennen. "Maaaam!" Riep hij. "MAMA, WAAR BEN JE!" riep hij, hopend dat ze ergens was, en ze hem zou horen. "DEATHPAW?" riep hij daarna. Hij keek om zich heen, hij wist dat Cutepaw op de Gathering was. Waar was ze? Een bliksemschicht, het begon te onweren en het raakte een boom. Brand! "MAAM!" tranen sprong in zijn ogen, waar was ze? Toen opeens een kat hem bij zijn nekvel pakte, het was een rode vacht, maar meer zag hij niet. De kat zette hem neer en hij keek in de ogen van de kat. "Mam!" riep hij uit blijheid dat hij haar had gevonden. "Ik ben zó blij dat je nog leeft." murmelde hij tegen haar. "Geen zorgen" zei de poes, "Blijf hier, ik moet Venompaw, Cutepaw, Peachpaw en Deathpaw nog vinden." zei ze tegen hem. "En ik wil jou niet kwijtraken." zei ze tegen hem, en gaf hem een lik over zijn kopje. "Zodra ik nog 2 van je broertjes of zusjes breng, ga dan richting de BloodClan, ik kom dan later." zei ze tegen hem en hij knikte naar haar. "Doe voorzichtig mam.." murmelde hij tegen zijn moeder. "Je weet hoe ik ben.." murmelde ze tegen hem. Waarna ze weer richting het gebroken kamp...

Note;; Ik powerplay Summernight, maar zij is dan ook een van mijn eigen katten ~
Note 2;; De andere kittens van Summernight die samen met Raisingpaw naar de BloodClan gaan, mogen haar powerplayen dat ze hen naar Raisingpaw brengen ~ (Venompaw, Cutepaw)

Peachpaw was de hele weg naar het kamp toe niet van de zei van Charcoalflare geweken. Ze was bang, bang dat er niks meer over zou zijn van het kamp. Zo hier en daar lagen omgevallen bomen. Het kamp kwam in zich, deze was getroffen, dat was wel duidelijk. Ze stond tegen de lapjespoes aangedrukt, vol angst en afschuw. Haar pupillen waren groot en zwart, zo bang was ze. Haar ogen speurden de katten af, zaten haar moeder en siblings daartussen? Door de menigte van katten kon ze deze niet goed onderscheiden. Haar ogen gingen naar Charcoalflare, en tevens naar hun deputy. Ze schudde haar kop, zou ze haar familie ooit nog zien? Opeens een hels gedonder, een lichtflits. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, zo fel was het. En toen zag ze het, het kamp stond in de fik! Ze schrok en deens wat achteruit, zodat ze schuin achter de kattin stond. "Brand!" schreeuwde Silverfang, en deze stormde het kamp binnen. De poes stond aan de grond genageld, wat was er aan de hand? Wat deed StarClan hen aan?

Note;; Peachpaw zal niet met haar familie meegaan naar BloodClan, ten eerste ziet ze deze niet, en ten tweede zal ze Charcoalflare volgen.

_{Stilletjes liep Cutepaw met de andere Skyclan katten terug naar het kamp. Ze hoopte dat de katten in het kamp ook veilig zouden zijn na de aardbeving. Eenmaal op de rand van de helling verstijfde Silverfang. Het vertrouwde kamp van Skyclan, was verwoest, het was een grote ravage. De kattin voelde tranen opkomen terwijl ze stilletjes naar de verwoesting keek. Dit zou echt manen duren voordat alles hersteld was. Waar moesten ze in de tussentijd dan heen? Alsof het nog erger kon worden, schoot er een lichtflits op de eik, die brand vlamde. De stem van haar Deputy die brand schreeuwde galmde door haar oren. Vol afschuw keek Cutepaw naar het vuur die razendsnel door het kamp spreidde. Ze moest naar haar moeder en haar siblings. Ze moest weten of alles goed met hun ging. Cutekit rende terwijl ze paniekerig om zich heen keek. Ze botste tegen katten op, struikelde bijna, maar ze rende door. Ze moest weten of hun ongedeerd zijn. Tot haar geluk zag ze haar broertje, Raisingpaw staan. Ze stormde erop af en bleef hijgend voor hem staan. "W-Waar is de r-est?" Hijgde de kattin paniekerig.}

D_{uststar rende het volledige kamp door, alle katten aanwijzingen geven en moed in te spreken. Hij keek om de seconde uit of zijn Deputy het kamp had bereikt, en hoopte vurig dat er niks ernstigs met hem en de andere katten was gebeurd. Hij keek met een steek in zijn hart naar het kamp, waar de aardbeving niks van over had gelaten. Hij keek omhoog naar de lucht, hopend om ook maar enig teken te zien dat StarClan met hen was, maar het bracht hem alleen maar nog meer ongeluk. Donker grijze wolken hingen in de lucht, het teken dat er een storm op komst was.

Geen seconde later hoorde hij een gigantische klap die hij meteen koppelde aan bliksem. Hij keerde zich gelijk naar de bron van het geluid. Hij zag de vonken nog van de getroffen boom spatten voor hij in vlammen oplaaide. "Nee.." hij keek toe hoe de vlammen zich langzaam verspreidde en zakte ineen. Wat betekende dit? Hij schudde zijn kop om weer bij zinnen te komen. Hij keek om zich heen of er nog katten waren en ontmoette de blik van Silverfang. Hij trof in zijn ogen een reflectie van zijn eigen emoties en gedachten. Ze moesten hier weg. Weg van het kamp, zo ver mogelijk. Hij rende zijn deputy tegemoet, die gevolgd werd door Charcoalflare. "Fourtrees. De Clan moet naar Fourtrees," Duststar's stem was gevuld met emotie maar hij was zelfverzekerd. Vanuit Fourtrees zouden ze verder kijken. Het was nu van het grootste belang dat ze uit het kamp en het SkyClan territorium zouden komen.}

_{De woeste kleuren van de vlammen weerspiegelde in de ogen van zijn clangenoten en het duizelde Silverfang even toen hij in het midden van de paniek het aantal koppen probeerden te tellen. Tot zijn opluchting had Duststar het grootste gedeelte van de clan al uit het kamp gekregen, maar hij was niet zeker of er nog een paar katten in het vuur vastzaten. 'Fourtrees. De clan moet naar Fourtrees,' sprak Duststar en Silverfang besefte op dat moment dat de plek waar ze zojuist van gevlucht waren nu de enige plek was waar ze terecht konden. Ze moesten de clan in veiligheid brengen. De bleekgroene ogen van de kater gingen naar Charcoalflare. Hij voelde zich vreemd kalm toen hij haar toesprak, als een poel ijskoud water, terwijl buiten lawaai, hitte en chaos raasde. "Verzamel de clan bij elkaar," zei hij krachtig. "Op veilige afstand van de vlammen. Dust en ik zullen snel volgen." Vervolgens ging zijn blik weer terug naar Duststar. "Missen we katten?" vroeg hij op ernstige toon.}

Het schreeuwen was begonnen. Apprentices die riepen om hun familie of ouders. Moeders die zochten naar kinderen. Nog even en de paniek zou volledig uitbreken. Peachpaw was niet meer van haar zijde geweken sinds de gathering. Charcoalflare had zichzelf voorgenomen een oogje te houden op de apprentice, ondanks dat deze geen apprentice was van haar. De poes keek op naar Duststar die begon te spreken en zei dat ze naar Fourtrees moesten vluchten. Ze dacht na, dat was inderdaad de meest veilige plaats. Niet op het territorium van een ander, buiten bereik van de bossen die op SkyClan territorium stonden, maar toch niet helemaal onbeschermd. Het vuur bleef zich verspreiden als een zee van rood, oranje en geel. Het beangstigde haar, maar op de een of andere manier wist ze kalm te blijven. Silverfang sprak haar nu toe en zei haar de Clan te verzamelen op een veilige afstand. Zijn stem al even koel als de hare, al weerspiegelde haar eigen paniek in zijn lichtgroene ogen. "Daar hou ik je aan" zei ze vlug, waarna ze zich omdraaide. Ze knikte even naar Peachpaw, waarna ze naar de ingang van het kamp rende en op een hoger gelegen plaats stilhield. "Iedereen die weg kan komen moet mij nu volgen! Silverfang en Duststar zullen de rest uit het kamp halen en zich zo bij ons voegen!" Het voelde raar om deze positie nu in te nemen, maar hun leider en deputy hadden het druk genoeg met het redden van levens. Toen ze wist dat de katten haar roep hadden gehoord en ze op haar af kwamen, stapte ze met snelle passen het bos in. Het vuur begon zich uit te breiden aan de ene kant, maar als ze ver genoeg van het kamp af wisten te komen, konden ze er bijna zeker van zijn dat het hen niet zou bereiken.

Op een open plek, hield ze stil. De wind blies vanaf deze plaats richting het vuur, waardoor het waarschijnlijk de andere kant op zou blijven gaan en niet al te snel bij hen zou komen. De kleine poes keek rond en probeerde een beeld te krijgen van wie er allemaal hier waren en wie ze nog mistten. Duststar en Silverfang natuurlijk, maar wie nog meer. "Blijf bij elkaar! Heeft iemand een idee wie we missen?" riep ze, proberend om boven alle paniekerige stemmen en het gebulder van de storm uit te komen.

(Ze zijn een eindje van het kamp af, ongeveer op de weg richting Fourtrees.)

Featherleaf was wakker geworden van het schokken en beven van haar nest. In paniek sloeg ze haar nagels in de grond, maar die bood nu geen houvast meer. Haar blauwe ogen schoten angstig heen en weer. Hoewel de velen naar de Gathering waren, was het in de warriors den een grote chaos. Alle katten probeerden zo snel mogelijk naar buiten gaan en liepen elkaar omver. In blinde paniek vocht Featherleaf zich een weg naar buiten. Daar zag ze dat het kamp één grote ravage was. Ze zag Duststar door het verwoeste kamp lopen en dwong zichzelf te kalmeren. Toch bleef haar ademhaling gejaagd. Hun leider ging hun hier wel door helpen. Daar moest ze zich van overtuigen. Ze begon zich te bewegen naar de kampingang, instinctief wist ze dat het veiliger was buiten het kamp dat hen manenlang had beschermd. Plotseling verlichte een heldere flits haar hele gezichtsveld en meteen daarna hoorde ze de klap van de bliksem. Angstig draaide ze haar kop in de richting van het geluid en zag een vuurzee die hun kant op kwam. Van schrik was ze helemaal verstijfd en de poes kon niet anders dan naar de vlammen staren die het landschap vliegensvlug verteerden.

Stijf van de schrik bleef de witte poes staan, terwijl ze haar nagels diep in de grond probeerde te boren. Bang dat ze om zou vallen. Het hevige getril onder haar voeten gaf haar een onveilig gevoel, alsof de grond ieder moment onder haar poten vandaan kon komen en ze in een verschrikkelijke diepte zou vallen. Haar ijsblauwe ogen waren twee wijd opengesperde schijven geworden en het leek wel alsof haar spieren op slot stonden en ze zich niet meer kon bewegen. Toen de trilling over was bleef ze nog enkele minuten, of meer aangezien ze geen bewust had van de tijd, stil staan met haar nagels in de grond geduwd. Pas toen enkele katten van de gathering terug kwamen begon de poes weer een beetje te bewegen. Heel langzaam kwam alles tot haar door. Hoe de bliksemschicht op de boom af kwam en die raakte, hoe de boom meteen in vlam vatte en hoe de vlammen steeds feller en groter werden.

De clan werd bijeengeroepen door een van de warriors, waarschijnlijk had ze een bevel gekregen van de leider of deputy. Meteen volgde ze de poes. Samen met een groot deel van de clan stapte ze uit het kamp en stopte ze op een veilige afstand van de vlammen. Haar ogen gleden over de katten heen en bijna meteen wist ze dat ze iemand misten. Maar wie het was kwam niet in haar op, totdat ze de katten een voor een bekeek en de naam in haar gedachten gonsde. Featherleaf. Een van Skyclan's warriors was nog steeds in het kamp! Een schok ging door haar heen en vrijwel meteen draaide ze zich op en baande ze zich een weg uit de menigte om zich vervolgens naar Duststar en Silverfang te verplaatsen. "Silverfang, Duststar!" Miauwde ze naar hun. "Featherleaf.. ze is nog in het kamp, ik weet het zeker!" Ze keek de twee één voor één aan, waarna ze haar blik op de ingang van het kamp richtte.

Haar poten wilden haar maar niet snel genoeg dragen, weg, weg van de gathering! Ze had zichzelf ietwat teruggetrokken nadat Phantomfang was opgedoken tijdens haar conversatie met de redelijk aardige Thunderclan kater Snowstorm. De zwarte mede SkyClanner had haar het leven meerdere malen helemaal zuur gemaakt en dat was ze niet vergeten. Hij kon het dit keer dan ook niet laten. Hij had haar totaal voor schut gezet en het maakte dat een branderig gevoel van schaamte opborrelde in haar maag. Om deze reden kwam ze dan ook later aan met de rest van Skyclan, maar nog wel op tijd om te zien hoe de vlammen uitsloegen en hongerig aan het hout begonnen te likken.

Het vuur weerspiegelde in haar blauwe ogen terwijl het natuurgeweld zich langzaam in haar besef begon te nestelen. De poes bleef met open mond staan terwijl ze haar oren plat legde. "Wat...?" Bracht ze zachtjes uit. Pas toen hoorde ze de woorden. "Featherleaf... ze is nog in het kamp, ik weet het zeker!" Hierop legde Dogdance haar oren helemaal plat. Wat moest er worden van het Skyclan kamp? Instinctief zocht ze naar de zilverkleurige pels van een zekere kater en voelde zich mentaal opgelucht om hem te zien. Deze gedachte verworp ze meteen. Waarom zou ze zich zorgen over hem maken?!

De poes lag in de Den te slapen toen het gebeurde. De grond trilde en ze schoot overeind, lichte paniek ontstond in het kamp. Haar snorharen trilden en haar haren stonden recht overeind. Takken, blaadjes en aarde vielen naar beneden van het dak van de Den, en ze schoot deze geschrokken uit. In het kamp was het niet veel erger. Hels gekraak en een enorme boom viel om, recht op haar af. Ze bleef als aan de grond genageld staan, maar de boom miste haar op een haar na. Alle katten werden uit het kamp geëvacueerd. Ze moest wachten, niet alle katten konden in een heer eruit. De poes werd angstig, zo meteen kwam er nog een beving, waar moesten ze heen? Een enorme knal, een lichtflits, en het hele kamp was verlicht. De poes krijste van angst. Ze was als een van de laatste in het kamp, die nu in lichterlaaie stond. Een aantal tallen stond ze als versteend, en keek met grote ogen naar de vlammen die bijna haar uitweg al sloten voor haar. Ze nam een korte sprint en rende dwars door het vuur heen. Het puntje van haar staart vatte wat vlam. Deze sloeg ze tegen de grond weer uit. Haar vacht was zwart van het roet, en haar ogen deden zeer. Ook een van haar poten kon ze niet goed meer neerzetten. Ze keek om zich heen, waar was de Clan? Ze besloot de vage geur te volgen, en al snel kwam deze in zicht. Ze zakte wat in elkaar, de spanning was haar even te veel geweest.

_{Rustig zat de poes buiten in het kamp onder de silverpels. Echter verstopten donkere, duistere wolken plots de maan. De maan en sterren. Wat gebeurde er? Dit mocht niet! Grond begon te trillen onder haar poten. Dens stortten in. Haar vacht stond rechtovereind. Wat was dit? De grond vertoonde lichte scheuren. Plots was iedereen wakker en in paniek. Iedereen moest het kamp uit en snel. Haar poten vlogen onder haar lichaam door. Het kamp uit, snel. Takken vielen naar beneden, maakte het kamp onbegaanbaar. Een lichtflits, een knal, opvlammend vuur. Wat was dit? Snel volgde ze de rest. Charcoalflare. De Fourtrees. Waarom hun kamp...?}

Frozenkit werd ruw wakker gemaakt door het beven van de grond. Zijn blauwe oogjes waren opengesperd van doodsangst. 'Mama!' Riep de kleine kit met schrille stem. Hij kon geen grip krijgen op de grond en rolde de nursery door, tot hij tegen de wand aansmakte. Daar bleef hij versuft liggen. Niemand lette op hem terwijl hij tevergeefs pogingen deed om recht te komen. Volkomen in paniek bleef Frozenkit worstelen, maar raakte niet recht. Integendeel, nu zat hij vast tussen de doornen van de bramenstruik en hoe meer hij probeerde los te komen, hoe vaster hij kwam te zitten. Plots merkte hij dat het warmer werd en voelde rook in zijn ogen prikken. Het kamp stond in brand! Geschrokken hapte Frozenkit naar adem, maar barstte uit in een hoestbui door de rook die hij binnenkreeg. 'Mama, help', mauwde hij zwakjes. Het katertje had geen fut meer. Verslagen liet hij zijn hoofd hangen, wetend dat hij hier niet meer uit zou geraken. Met bange ogen zag hij hoe de nursery in vlammen opging. Het spijt me, mama, was het laatste wat Frozenkit dacht. Toen werd alles zwart.

Vaarwel, kleine Frozen...

D_{uststar draaide richtte zich weer naar de richting van het kamp, zijn ogen samengeknepen tegen de rook. Hij ving een glimp op van Feathertail. "Feathertail, het kamp uit! De Clan verzamelt zich bij Charcoalflare, zij zal jullie naar een veilige plaats brengen!" het was moeilijk om boven het geluid van het laaiende vuur uit te komen. Rook begon zijn longen te vullen. Hij keek om zich heen, en was er bijna zeker dat het kamp nu geleegd was en de Clan zich had verzamelt. Hij zocht Silverfang en wenkte dat ze het kamp moesten verlaten. Zo snel als hij kon bereikte hij de plek waar de Clan was. Hij begon snel alle katten te tellen. Hij had het gevoel door een steen verpletterd te worden toen hij erachter kwam dat ze een kat te kort kwam. Het gevoel werd nog erger toen hij zich realiseerde welke kat ze misten. "Waar is Raccoonpaw?" schreeuwde hij, half hoestend door de verstikkende lucht. Hij moest terug. Hij zou zijn leven willen geven voor Raccoonpaw. Hij kon hem niet aan zijn eigen lot overlaten. Hij draaide zijn rug naar het kamp en sprong het langzaam afbrekende kamp weer in, opzoek naar de kater die hij zijn zoon kon noemen. Sommige stukken gras begonnen te verschroeien. Het eens groene kamp was binnen enkele momenten verandert in een brandende hel. Zal het ooit in zijn oude staat kunnen herstellen? Terwijl hij nadacht over het verlies speurde hij met zijn ogen het complete kamp door. "Raccoonpaw!"}

Terwijl al een deel van het kamp in brand stond, was de hele ruimte al met rook omgeven. Featherleaf begon het moeilijk te krijgen met ademhalen en ze voelde zich licht in het hoofd. Haar gedachten werden overmand door de angst voor het vuur, de angst om te sterven. Plots hoorde ze haar leider roepen. 'Featherleaf, het kamp uit! De Clan verzamelt zich bij Charcoalflare, zij zal jullie naar een veilige plaats brengen!' Het was het laatste zetje dat ze nog nodig had en ze ze rende het kamp uit, zo laag mogelijk tegen de grond om zich tegen de rook te beschermen. Buiten het kamp bleef ze verward staan, door de rook kon ze bijna niets zien of ruiken. Bijna was ze weer in paniek geraakt, maar met haar laatste restje krachten verplichtte ze zichzelf weg te rennen van het vuur. Uiteindelijk kon ze een groepje katten ontwaren, die zich buiten het bereik van de rook geschaard hadden. Ze haastte zich erheen, haar poten trilden nu ze wist dat ze buiten het gevaar was. Ze zag Charcoalflare aan het hoofd van de katten van haar Clan en uitgeput sleepte Featherleaf zich er de laatste meters naartoe. Ze viel neer en plots biggelden er tranen over haar wangen van de shock. Ze besefte dat ze op het randje van de dood had gestaan en het werd haar te veel. Het was enkel dankzij Duststar dat ze het overleefd had... 'Waar is Raccoonpaw?' hoorde ze haar leider schreeuwen, maar ze had de fut niet om op de kijken. Uitgeteld legde ze haar kop op haar poten en sloot haar ogen, terwijl de tranen nog over haar wangen liepen.

_{De aardbeving tijdens haar eerste grote vergadering was sterk tegengevallen. Ze was erg gespannen, en bleef wat dichter bij Eaglewing, aangezien hij haar ook tot de Gathering had begeleid. Elke stap die ze zette, trilde haar nederige poten op de harde ondergrond. Ze liepen wat verder van achteren, om de drukte toch nog een beetje te kunnen ontlopen. Ze liep steeds langs de linkerkant van alle katten, om haar brandwonden -die ze afschuwelijk vond- te kunnen verbergen. Burnedpaw was uitgeput. Ze was moe en haar poten deden pijn van de verre reis. De zwarte poes maakte een klein sprongetje om over de Clan heen te kunnen kijken. Silverfang en Duststar liepen aan de leiding, en leken niet echt gerustgesteld. Dat had een nog negatievere invloed op het onzekere katje.
Burnedpaw hijgde vermoeid wanneer ze bijna terug aankwamen bij het camp. Ze probeerde zich voorzichtig door de grote hoop katten te wurmen, zodat ze beter kon zien waar ze was. Ze keek even achterom, Eaglewing uitnodigend aanstarend. Hij mocht zeker en vast met 'r mee om het uitzicht van het Camp te bewonderen, maar meer aandacht stak ze er niet in. Het zwarte poesje liep langs links, alle katten van de Clan voorbij. Ze kon de Leader en Deputy van SkyClan al zien, maar zag plotseling een vreselijk geschokte blik in Silverfang's ogen. 'Brand!', riep de opvolger van Duststar. Wanneer ze dit woord hoorde ging er een rilling door heel Burnedpaw's sterke lichaam. Ze raakte volledig in paniek en keek schichtig rond. Wat moest ze doen? Haar bange ogen zochten die van Eaglewing, want dat was een van de weinige katten die ze een beetje vertrouwde, ookal kende ze hem nog maar voor 1 dag. Hoge steekvlammen schoten het kamp uit. Ze spurtte naar de eerste de beste kant, en liep weg van het vuur. Ze vatte een paar woorden op van Silverfang, Duststar en Charcoalflare, waarin ze zeiden dat Charcoal de Clan naar Fourtrees zou gaan leiden. Moest ze nog eens terug?
Het kleine poesje liep schichtig mee met de rest van de Clan, die op weg was naar de vier grote bomen, waar ze zouden gaan bespreken hoe het verder moest met SkyClan. Burned zocht opnieuw naar Eaglewing, maar zonder succes... Ze versnelde haar pas en probeerde de tijdelijke vervangster van Dust en Silver te bereiken. "Wat is er aan de hand, Charcoalflare? Wat moet er nu gaan gebeuren met de Clan? Gaan we het camp weer herstellen?", vroeg ze met een trillende stem aan de gevlekte krijgskat. De Apprentice's ogen straalden angst uit, angst om mee te maken wat ze als 'Ebonykit' ook had meegemaakt...}

W-waar ben ik? Wat is er gebeurd? Waar is iedereen..? I-ik voel me raar. Ik voel mijn poten niet meer. Wat is er aan de hand..? De grond trilde en .. over was paniek. Ik zag hoe een groot stuk steen mij naderde, en toen, toen werd alles zwart..

Moeizaam opende hij zijn doffe, blauwe ogen. Zijn hoofd klopte. Alles voelde zwaar. Een pijnlijke steek in zijn kleine lijfje deed hem kreunen toen hij overeind wilde komen. Overal hoorde hij katten schreeuwen. Nog steeds proberend overeind te komen draaide hij zijn hoofd naar achteren. Zijn blik trof de gigantische eik op het moment dat de bliksem insloeg en het vlam vatte. Zijn ogen werden groot toen hij oog in oog kwam te staan met een van zijn grootste angsten; vuur. Nooit eerder had hij vuur meegemaakt, maar alle verhalen deden hem trillen als hij eraan dacht, en nu was het hier. Helemaal afgeleid door dit wat voor hem altijd een verhaal was geweest, hem nu recht voor zijn ogen zijn dood in fluisterde. Toen hij eenmaal besefte wat er gaande was zette hij het op een lopen, maar kwam rennend tot stilstand voor een andere, grote muur van vlammen. Het hele kamp had vlam gevat. Hyperventilerend speurde hij de omgeving af naar enig spoor van een andere kat, alle rook inademend. Hij begon flink te hoesten en zakte door zijn trillende pootjes. Was dit een droom? Een nachtmerrie? Zijn ogen begonnen zich langzaam te sluiten. "Raccoonpaw!" Galmde het door het kamp. Meteen stonden zijn ogen weer wijd open. Hij was niet alleen! ''Ik ben hier!'' Proestte hij. ''Hier zo!''

_{De kreet van Ghostcreek klonk duidelijk boven het kabaal van het vuur uit. 'Silverfang, Duststar!' Snel draaide Silverfang zijn grijze kop haar kant op. 'Featherleaf.. ze is nog in het kamp, ik weet het zeker!' miauwde de warrior. Op hetzelfde moment hoorde hij Dustar's met schorre stem schreeuwen. 'Waar is Raccoonpaw?' Het duizelde Silverfang, dat betekende dat ze twee katten miste. "Geen zorgen, we zullen ze vinden!" beloofde hij, waarna hij zich omdraaide en achter Duststar aansprong, de rook en de hitte in. Hij voelde zijn eigen paniek opkomen toen hij tegen al zijn instincten in richting het bulderende gevaar afdaalde, maar hij dwong zichzelf door te rennen tot hij de bodem van het kamp had bereikt. De rook maakte elke ademtocht pijnlijk, zelfs voor zijn jonge longen, en begon zich nu in steeds grotere zwarte wolken met de lucht te mengen. De bomen die de clan hadden beschermd werden opgeslokt door het vuur. Hij hoorde het knetteren van de vlammen en de hitte was hier zo intens dat hij het gevoel had dat hij ieder moment gegrepen kon worden door vurige klauwen. Het kamp was veranderd in een complete hel. Met samengeknepen ogen tuurde Silverfang in de verte. Hij was opgelucht om een witte schim door de rook te zien schieten, richting het veilige daglicht. Duststar had Featherleaf in ieder geval het kamp uit gekregen. 'Racoonpaw!' Silverfang hoestte en probeerde te achterhalen waar de jonge apprentice was. 'Ik ben hier!' de kreet van Racoonpaw klonk ver weg en werd gedempt door het gebulder van de vlammenzee. Silverfang meende de gestalte van de Skyclan leider te zien en worstelde zich halfblind in die richting. Plotseling werd hij gealarmeerd toen hij achter zich het geluid van luid gekraak hoorde. Met een ruk draaide hij zich om en zag toen tot zijn schrik dat het vuur de stam van de grote eik helemaal had doorgebrand. Met wijd opengesperde ogen moest hij toezien hoe de gehele boom neerstortte. "Nee!" schreeuwde de deputy krachtig. Raccoonpaw en Duststar waren daar nog!}

De groep Skyclan katten versenlde hun pas naar het Camp. Eaglewing liep nog steeds achter Burnedpaw om haar in de gaten te houden. De grond onder zijn poten was gescheurd en stoffig. De Skyclan katten hadden het Camp bereikt. Eaglewing zag de verwoesting die het geschud van de aarde had veroorzaakt. Bomen waren omgevallen en veroorzaakte een ravage in het kamp. Eaglewing geloofde zijn ogen niet. Een helse klap kwam neer op de aarde. Het geluid was oorverdovend. ''Brand!'' hoorde hij Silverfang roepen. Eaglewing keek op en zag het kamp in gele vlammen op gaan. ''Oh nee!''. Van de schrik keek hij om zich heen. ''Waar is Burnedpaw?!'' Doordat hij zo was afgeleid had hij haar uit het oog verloren. Hij keek in de menigte katten, maar het was donker en moeilijk om haar te vinden. Zijn blik ging heen en weer en stopte bij een glimp van een zwarte vacht. Hij zag de kleine poes haar door de katten heen dringen. Ze keek nog even achterom naar Eaglewing, maar werd toen opgeslurpt in door de menigte. Zonder na te denken ging hij haar achterna. Hij duwde zichzelf door de groep katten. Burnedpaw! het was zinloos. Zijn stem werd overdondert door het lawaai van de woeste brand en kraakende bomen. De paniek was groot, Eaglewing kon haar echt niet meer vinden. ''Hoe kon ik dit nou laten gebeuren?!'' hij kon er met zijn verstand niet bij. Tussen de katten vielen zijn ogen op Charcoalflare. Misschien dat ze haar had gezien! ''Charcoalflare! Heb jij Burnedpaw gezi.....,'' terwijl hij naderend bij de Calico kat kwam, zag Eaglewing een bekend gezicht naast haar staan. ''Het is Burnedpaw!'' opgelucht en blij stapte hij op haar af. ''Wat is er aan de hand? Waarom liep je zomaar weg?'' zei hij bezorgt.

Words;; 290 // Tag;; Burnedpaw // Note;; Beetje laat maar ach ^^''