[The Final Prophecy] When heaven turns to hell

E_{r kwam weer een beetje hoop toen Duststar de stem van Raccoonpaw hoorde. "Ik ben hier!" hij draaide zich in de richting van waar de stem vandaan kwam en zag Raccoonpaw staan, geblokkeerd door de vlammen. Zo snel als hij kon sprintte hij naar de apprentice, om deze zo veilig mogelijk het kamp uit te leiden. Toen hij bijna bij hem was werd hij afgeleid door een luid gekraak. Hij keek achter zich, en zag vol angst hoe een grote eik langzaam was doorgebrand. Het zou niet lang duren voordat hij op de grond te pletter viel. Hij richtte zich weer op Raccoonpaw en merkte dat hij bijna bij hem was. "Raccoonpaw, kom!" hij maakte een duidelijk gebaar naar de richting waar hij vandaan gekomen was, geen moment hield hij de boom uit zijn zicht. Ze werden steeds meer ingesloten door de reizende vlammen. Het leek er steeds meer op alsof er geen uitweg meer was. Hij richtte zijn kop naar de apprentice. "Raccoonpaw, er is iets wat je moet weten," het was haast onmogelijk om boven het geknetter van het verspreidende vuur uit te komen. Weer keek hij om zich heen of hij een uitgang kon vinden. "Jij, Blossompaw en Noblepaw zijn familie," hij pauzeerde een moment om oogcontact te leggen met Raccoonpaw. "Jij bent mijn zoon. Blossompaw en Noblepaw zijn mijn dochters," Op dat moment zag hij Silverfang verschijnen. Hij wist dat hij nu een onmogelijke beslissing moest maken. De eik was onheilspellend aan het kraken. Hij wist nu wat hem te doen stond. Zijn stem was verzwakt door het praten en het inademen van de rook die als een zwarte deken over het kamp hing. Langzaam zakte hij door zijn poten. Hij slaagde erin om rechtop te gaan zitten. "Luister goed Raccoonpaw. Ik wil dat je Silverfang volgt. Je bent een sterke kat, en tot meer in staat dan ik op dit moment. Ik wil dat je niet meer omkijkt. Silverfang helpt je wel om uit het kamp te komen en veilig de rest van de Clan te berijken," hij reikte naar de kop van Raccoonpaw en gaf hem een troostende lik over zijn oren. "Ik wil dat je weet dat ik er altijd voor jullie geweest ben. Ik heb altijd evenveel van jullie gehouden. Ik wilde dat jullie behandelt zouden worden als elke andere kat in de Clan, een gewone training zouden volgen. Je hebt het in je om een grote warrior te worden Raccoonpaw, dat heb ik altijd al geweten. Je weet wat je te doen staat. Zorg goed voor je zussen. Ik zal over jullie waken," Op dat moment hoorde hij het knarsen van de eik, als een takje die knapte. "Ga!" schreeuwde hij met alle kracht die hij nog over had. De grote eik kwam dreigend langzaam naar beneden. Gek genoeg leek alle angst verdwenen te zijn. Hij voelde alleen nog maar trots. Hij zag zijn zoon door de vlammen naar Silverfang rennen. Vervolgens klonk er een vreselijk luidde klap en leek het hele kamp op te reizen in een zwarte rook. Alles werd zwart.}

Hij zag de boom vallen. Hij zag Racoonpaw op hem afrennen. En hij zag hoe de schaduw van het brandende gevaar recht op Duststar neerstortte. Zonder er verder nog bij na te denken zette Silverfang zich af en stormde hij die kant op. Brandende takken braken van de boom en vielen in een vonkenregen voor zijn poten. Hij sprong hoog over een sissende, gloeiende boomstam, maar niet hoog genoeg. De hete vingers van het vuur streken over zijn onderbuik en verschroeiden zijn vacht, waardoor de stank van verschroeid haar zijn neusgaten in trok. Binnen enkele seconden prikten zijn ogen en voelden zijn longen aan alsof ze levend gebraden werden. Maar hij kon alleen maar doorrennen, de adrenaline pompend door zijn aderen in de angst dat hij de plek niet op tijd zou bereiken. En dat deed hij ook niet. De boom stortte met een gigantische kreunende klap neer op de grond en een dik gordijn van rook en gloeiende deeltjes kwam hem met enorme snelheid tegemoet. "Duststar!" Silverfang kwam slippend tot een halt en schreeuwde de naam van zijn leider, terwijl zijn zicht volledig geblokkeerd werd door het dodelijke zwart. In paniek probeerde hij te luisteren of hij hem hoorde antwoorden, maar hij hoorde niets dan het het afschuwelijke geknetter van vlammen en het bloed dat gonsde door zijn oren. Nee, nee, nee, alsjeblieft, nee! Hij hoestte en gooide zich blindelings naar voren, terwijl hij angstvallig de takken die zijn weg belemmerde opzij klauwde. Begraven onder de brandende puinhoop stuitte hij op het lichaam van Duststar en snel nam Silverfang hem tussen zijn kaken en trok hij hem met alle macht van onder de boom vandaan. Met zwoegende flanken van de dodelijke rook begon hij Duststar mee te slepen. Toen hij het pad naar boven bereikte zochten zijn ogen naar Racoonpaw en liet hij de pels van zijn leider voor een kort ogenblik los om hem aan te moedigen. "Schiet op, naar boven!" brulde hij, voordat hij zijn vermoeide kaken weer om Dustar's nekvel klemde. Zijn nek deed ontzettend pijn van het gewicht van het lichaam dat verontrustend slap was, maar al waar Silverfang aan kon denken was dat hij Duststar hier niet achter zou laten om weg te branden, en dat vormde de aandrijfveer om door te lopen. Met een laatste blik op het kamp, zijn thuis, dat door een afschrikwekkende vlammenzee werd verslonden, begon hij de helling op te klauteren.

Overmand door vermoeidheid wogen zijn poten zwaarder dan steen, maar Silverfang dwong zichzelf verder de helling op te lopen. Af en toe keek hij op om te zien of Racoonpaw hem bijhield, maar verder was hij zich nog nauwelijks bewust van de omgeving om hem heen. Het laatste beeld van de vlammende eik die bovenop Duststar stortte stond op zijn netvlies gegrift. Waarom was hij blijven staan?! Wist hij dan niet dat hij nog maar één leven had?! Aan dat laatste wilde de zilvere kater niet toegeven. Duststar zou weer terug komen, hij had nog niet al zijn levens verloren, dat moest gewoon. Maar, terwijl Silverfang de rand van het brandende kamp bereikte en hij Duststar verder over de grond trok, stak de realiteit in zijn borst alsof een splinter van de brandende boom in zijn hart was gestoken. Hij stapte koppig verder, het gehavende, bewegingloze lichaam van Duststar nog altijd stevig geklemd tussen zijn kaken. Tot hij plotseling een vacht tegen zich aan voelde drukken en hij overspoeld werd door een golf van warmte. Dogdance.. 'J-jij door de starclan verdoemde idioot!' jammerde ze met trillende stem en Silverfang spande zich aan toen ze haar kop in zijn nek drukte. Het was nu zo verleidelijk om toe te geven en hier ter plekke in te storten, maar hij wist dat hij door moest. Langzaam ontspande hij zijn greep om Duststar en terwijl hij steun zocht in haar aanwezigheid, antwoordde hij met een rauwe, aangetaste stem "Dog.. Duststar..". Meer kreeg hij er niet uit. Hij ontmoette haar blik en zijn bleekgroene ogen bewolkten van onvoorstelbare pijn. Op dat moment sloeg de waarheid bij hem in als een bom. Duststar was dood. Zijn beste vriend was dood. Skyclan had hun leider verloren.

Nu het besef bij hem was ingeslagen was het nog moeilijker om staande te blijven. Hij klemde zijn kaken op elkaar om de pijn van het verlies te verbijten en boog zich toen weer naar voren om Duststar's nekvel te pakken. Gelukkig hield Dogdance nu mee, dat maakte het een stuk lichter. Hij was dankbaar dat ze hier was, niet alleen om hem te helpen, maar ze vormde een bron die hem dwong sterk te blijven, voor Skyclan. Silverfang voelde de geschrokken blikken op zijn vacht branden toen hij de rest van zijn clangenoten bereikte met het slappe lichaam van Duststar. Hij was zich alleen maar vaag bewust van de pijn van zijn geschroeide flanken toen hij overeind kwam en de rest van de clan ontmoette met doffe ogen. De woorden die hij sprak vielen hem zwaarder dan ooit. "Duststar is dood," sprak hij met schorre stem. Hij hoorde geschokt gemiauw vanuit de menigte oprijzen en hij wist dat de dood van hun leider als een zware klap bij de clan zou overkomen. De clan die ook al met het verlies van hun thuis had moeten kampen. Silverfang vroeg zich af hoeveel Skyclan nog kon verdragen. Wilde Starclan hen echt allemaal weg hebben? Met donkere ogen van het verdriet keek hij toe hoe twee warriors die nog goed op hun poten leken te staan naar voren stapte en Duststar bij zijn nekvel pakte om hem te begraven. Silverfang knikte even zachtjes hun kant op en liet zijn blik toen op de lucht vallen. Het idee om Duststar hier achter te laten vond hij verschrikkelijk, maar hij wist dat ze geen andere keus hadden. De hemel vol rookwolken kwam gestaag hun kant op gedreven, lang om te rouwen kregen ze niet. "Het vuur komt deze kant op," miauwde hij, terwijl zijn stem nieuwe kracht kreeg door de drang om de clan hier weg te halen. "We moeten doorgaan, we zijn pas veilig als we bij Fourtrees zijn." De zilvere kater liet een laatste blik op Duststar vallen en stapte toen met zware passen naar voren. Hij was volledig uitgeput, zowel lichamelijk als mentaal, maar hij zou niet stoppen voordat hij iedereen in veiligheid had gebracht. Dat was zijn verantwoordelijkheid nu.

Een beetje verward keek het kleine poesje naar Eaglewing. "Het spijt me, Eaglewing... Ik was gewoon zó blij terug thuis te zijn..." zei ze. Ze kwam dichterbij en raakte zijn vacht aan. "Ik... Ik ben zo bang..." fluisterde ze in zijn oor. Eaglewing keek naar de brandwond op haar gezicht. Hij kreeg heel erg medelijde met de poes. Hij kon wel raden wat er was gebeurd en waarom ze zo bang was. ''Het geeft niet,'' zei hij zacht. ''Blijf maar gewoon dichtbij mij en dan komt alles goed.'' Nadat Eaglewing had gehoord wat Silverfang zei, wist hij dat er voort gemaakt moest worden. Ze werden naar Fourtrees gedwongen te gaan, er was geen andere keus. ''Kom, we moeten gaan,'' zei hij haastig tegen Burnedpaw. Hij bleef dichtbij haar staan zodat ze niet alweer kwijt zou raken.

Words;; 136 // Tag;; Burnedpaw // Note;; Go to Fourtrees!