Strike the Earth - [Quietkit]

Ze lag op haar buik te spinnen. Het kleine lichaampje trilde en krulde zich op. Zoekend naar warmte, vond Wretchedkit de warme vacht van haar moeder. Een luide klap denderde op de aarde. Wretchedkit schoot wakker en spitste haar oren. Angstig om haar heen kijkend, stond ze op. Een lichtflits verhelderde de donkere Nursery. Een tweede klap donderde in de lucht. Wretchedkit dook weg in de vacht van haar moeder. De regen kletterde buiten de Nursery neer. Het gedruppel hield maar niet op. Wretchedkit was nog steeds bang. Haar zusjes en broer werden gek genoeg niet van het kabaal wakker, net zoals haar moeder. Ze was wel nieuwsgierig geworden wat er die harde klappen maakte. Nog steeds bevend van angst, keek ze over haar moeders buik naar de uitgang van de nursery. Ze stapte met haar voorpoten boven op de buik van haar moeder, zodat ze de uitgang beter kon zien. Het enige wat ze zag was een donker gat met de geluiden van stromend water dat naar beneden kwam. Dan maar op onderzoek uit! Wankelend stapte ze op de buik van haar moeder en sprong er vervolgens vanaf, ze kwam zacht op het mos terecht. Ze hoorde een zacht gemompel van haar moeder afkomen, maar het bleef daarna stil. Op haar tenen sloop ze naar de uitgang. Ze bleef vlak voor de uitgang staan, naar buiten wilde ze namelijk niet, want dan zou ze nat worden. Nadenkend ging ze zitten. Als ik hier zou blijven kijken, dan zie ik vanzelf wel wat zo'n herrie maakt. Geduldig bleef ze zitten, totdat ze weer een flits zag. Ze zag ver in de lucht een lichtgevende bewegende straal. Wat is dat? Een paar seconden later kwam er weer een keiharde klap. Wretchedkit dook in een. De klap gonsde na totdat Wretchedkit alleen nog de regen kon horen. Ze kwam weer bij. Ze snapte niet helemaal wat er gebeurde maar volgens haar was het geen dreigend gevaar.

Words;; 320 // Tag;; Quietkit // Note;; -

Een licht snorrend geluid kwam uit haar mond terwijl ze zich begraven had in haar moeders buikvacht. Ze voelde zich hier veiliger dan waar dan ook! Met haar zusje Flowkit had ze de beste plek van de hele wereld ingenomen, bij haar moeder. Plots hoorde ze een diep gerommel. Quietkit's kopje schoot overeind, haar oogjes angstig geopend. Het gerommel werd plots heel erg luid en werd gevolgd door een hels gedrup van boven. De kitten hief haar kopje op en keek omhoog, maar ze zag niets. Huh? Hoe kan dat dan? Waar kwamen die geluiden vandaan? Het diepe gerommel was alleen iets wat ze wilde ontwijken, misschien was dat wel een monster! Voorzicht kroop ze uit de lichte vacht van haar moeder en deed voorzichtig een paar pasjes naar voren. Ja! Ze zag iets! Voor de ingang zat een schim, een lichte schim. Misschien wel het monster! Het gerommel klonk weer en Quietkit keek angstig naar de schim voor de ingang. Wat kwam deze doen? Wilde deze haar weghalen bij haar moeder. Een kleine piep kwam uit haar mond en ze drukte haar oortjes tegen haar nek. "Ga weg monster!" Gromde ze, maar de grom klonk meer angstig dan dreigend. Haar staartje was helemaal opgezwollen van angst en ze hield haar ogen gericht op de schim. Ging deze weg?

"Ga weg monster!" Klonk het in de Nursery. Het was een kleine piepende stem die gromde. Wretchedkit keek verbaast de nursery in. Ze zag een kleine kitten met ongeveer dezelfde grote naar haar kijken. Haar staart was opgezwollen. Wretchedkit zag wel dat het Quietkit was die in het nestje naast haar sliep, maar Quietkit zag haar duidelijk niet goed. ''Ik ben geen monster, joh,'' zei ze met een vriendelijk stem. Ze liep op haar tenen dichter naar Quietkit. Alweer was er een snelle licht flits die de nursery ophelderde, gevolgd door weer een knal. Nu wist ze zeker dat het Quietkit was. ''Herken je me niet,'' zei ze op een rustige toon.

Words;; 110 // Tag;; Quietkit // Note;; -

De schim bewoog! En niet om gewoon op te staan, nee, het draaide zijn kop naar haar om. Angst liet Quietkit verstijven en haar ogen keken glazig naar de schim. Zou deze haar nu meenemen als straf? De kitten slikte bevend. ''Ik ben geen monster, joh,'' Quietkit fronste wat. Monsters praatten niet met zo'n vriendelijke stem.. En zo goed konden ze ook weer niet acteren. Haar staart verminderde in grootte en de andere kitten kwam naar haar toe. Net toen deze bij haar was gekomen klonk er weer zo'n diep gegrom en omdat Quietkit al wist wat er komen zou, drukte ze haar oortjes tegen haar kop aan. Een fierse knal echode door de Nursery en de kitten knip haar oogjes dicht tegen de felle flits. ''Herken je me niet,'' Nogmaals fronste de kitten en net toen het licht wegvaagde zag ze een wat bekende witte vacht. "Wretched..kit?" Vroeg ze terwijl ze nog bleef fronsen.

Fronsend keek de kitten naar haar; "Wretched..kit?," vroeg ze nog steeds fronsend. ''Dus je herkent me wel?! vervolgde Wretchedkit. Ze liep dichter naar Quietkit toe. Iets nog verstijd van angst ging ze op het mos van het nest zitten. Zonder op een antwoord te wachten ging ze verder. ''Ben je bang, voor de knal? Ik namelijk wel,''. Terwijl ze sprak graafte ze haar poten dieper het mos in. Ze waren kouder geworden van de natte grond.

Words;; 70 // Tag;; Quietkit // Note;; -

''Dus je herkent me wel?!" De kitten kwam wat dichterbij en Quietkit draaide zich half om toen deze op een mosnest ging zitten. ''Ben je bang, voor de knal? Ik namelijk wel,'' De calico kitten keek even weer naar buiten en gelijk op dat moment klonk het harde gegrom weer. Quietkit sprong wat van de grond en voelde een dikke druppel op haar vacht vallen en deze op haar huid drukken. "J-ja.." Mompelde ze bevend en hield haar ogen op de ingang gericht, straks zou het een echt groot monster zijn dat hen kwam pakken?! "Wat denk jij dat het is? Een monster?" Mompelde de kitten met een wat bevende stem en keek Wretchedkit weer aan.

De kleine kitten keek naar buiten en en maakte een verende beweging bij het horen van het gegrom. "J-ja.." ze mompelde en keek met haar grote bange ogen naar de ingang. "Wat denk jij dat het is? Een monster?" haar stem beefde. Een monster?! Daar had Wretchedkit nog niet bij stilgestaan. Al vond ze het wel vreemd dat ze andere katten nog nooit over een monster had horen praten dat zulke geluiden maakte. Ook niet de elders of haar moeder. ''Stel...het is een monster, wat voor een denk je dan dat zulke geluiden maakt?'' Terwijl ze dat zei keek ze angstig naar de ingang van de nursery.

Words;; 100  // Tag;; Quietkit // Note;; -

''Stel...het is een monster, wat voor een denk je dan dat zulke geluiden maakt?'' Met twee grote ogen keek ze de witte kitten weer aan, angst was een besmettelijk iets, en Quietkit wilde Wretched niet bang maken, maar zelf stonden haar haren er bijna van overeind. De kitten slikte angstig, maar gelukkig, even was er geen gegrom meer. "Ik denk een groot monster, met hele lelijke tanden. Misschien dat die flitsen wel zijn ogen zijn! Of misschien is hij wel blind en kan hij door die flitsen iets zien!" Ze keek gelijk weer achter zich, de regen tikte nog steeds hard op de grond buiten de veilige Nursery.

Ze keek met een bange blik naar Wretchedkit. "Ik denk een groot monster, met hele lelijke tanden. Misschien dat die flitsen wel zijn ogen zijn! Of misschien is hij wel blind en kan hij door die flitsen iets zien!" Quiet keek achter haar. De regen was nog steeds niet opgehouden en kwam met doffe geluiden op de grond terecht. Wretchedkit beeldende zich het meest gruwelijke wezen in dat ze kon bedenken. Zou het waar zijn? Een monster?! Wretchedkit werd steeds angstiger. Haar benen begonnen te trillen. Maar wat nou als het helemaal geen monster is! Haar angst sloeg om in twijfel. Zo had ze er nog helemaal niet over nagedacht. ''En als het nou helemaal geen monster is, wat dan?'' ze keek de kitten aan met haar grote vragende ogen.

Words;; 125  // Tag;; Quietkit // Note;; -

Steeds weer betrapte de calico zichzelf erop dat ze achterom keek, te bang om plots de hete adem van een monster in haar nek te voelen en dan in twee bleke ogen te moeten kijken. Ook Wretched zag er niet al te geluk uit. ''En als het nou helemaal geen monster is, wat dan?'' Quietkit draaide haar kopje weer om en slikte even. Haar witte pootjes trilden wat angstig en ze kneep haar ogen even dicht. Met een zucht zakte ze neer op de grond en ging wat kalmer zitten. "Ik zou het niet weten eigenlijk.." Mompelde ze wat in gedachten verzonken. "Misschien dat we het maar een iemand moeten vragen!" Zei ze toen wat enthousiaster en sprong weer overeind.

Quietkit zuchte en ging zitten. "Ik zou het niet weten eigenlijk.." mompelde ze afwezig. "Misschien dat we het maar een iemand moeten vragen!" ze maakte een enthousiast sprongetje terwijl ze opstond. ''Dat is wel een goed idee, maar we moeten eerst iemand vinden die wakker is,'' ze keek rond in de nursery kijkend of er toevallg iemand net wakker was geworden. Maar helaas... niemand. Wretchedkit wist even niet wat te doen. Ze keek weer naar buiten en merkte dat het getik van de regen was verdwenen. Ze liep naar de ingang en stak haar hoofd naar buiten. Geen spetters. Aarzelend zette ze een paar stappen naar buiten. Er lagen plassen met water op de grond, maar de regen was gestopt. Wretchedkit keek naar de lucht. Het zag er nog steeds onheilspellend uit. De zon zou bijna opkomen. De nacht was niet zo helder als voorheen, maar toch zag je nog geen zon. Een zoveelste flits verheldere het kamp, vervolg door een luid gerommel. Wretchedkit had het wel gezien en liep ineengedoken weer de nursery in. ''De regen is al gestopt, maar het gerommel niet,'' zei ze tegen Quiet.

Words;; 180 // Tag;; Quietkit // Note;; -

Quietkit schrok een beetje van de plotselinge beweging die Wretchedkit maakte en deed voorzichtig een stapje naar achteren. ''Dat is wel een goed idee, maar we moeten eerst iemand vinden die wakker is,'' De kitten keek door het kamp en Quietkit bleef gewoon staan waar ze was, een paar keer zwiepte ze met haar lichte staart. Zou haar mama het weten? Of het een monster was of iets heel anders? Voorzichtig keek de kitten naar waar haar moeder en zusje, die nog vredig lagen te slapen. Nee, ze wilde Honeyspots niet zomaar wakker maken. ''De regen is al gestopt, maar het gerommel niet,'' Quietkit's aandacht werd weer naar Wretchedkit getrokken, die blijkbaar naar buiten was gegaan om te kijken. "Misschien kunnen we buiten kijken of het een monster is?" Vroeg ze vervolgens, ook al trilden haar pootjes onder haar lijf.

Quietkit's aandacht werd naar Wretchedkit getrokken. "Misschien kunnen we buiten kijken of het een monster is?" zei ze. ''Oke,'' zei Wretchedkit opgewekt. ''Ga je mee, ik vind het eng alleen,'' met grote bange ogen keek ze naar Quietkit. De rust van de nursery was om te snijden. Elk moment kon er weer zo'n hels kabaal komen.

Words;; 50 // Tag;; Quietkit // Note;; -

''Oke,'' Quietkit knikte zachtjes, ze was opeens niet meer zo zeker over haar besluit, wat als er een monster was en dat het nu op hen lag te loeren? ''Ga je mee, ik vind het eng alleen,'' Voor een moment twijfelde ze, maar ze knikte al snel haar twijfels weg. "Ja.." Mompelde ze wat rillerig. Het zou fout zijn om Wretchedkit alleen te laten gaan, dan had Quietkit gewoon iets voorgesteld en zou ze een ander het laten opknappen. Nee, zo'n kat wilde ze later niet zijn! "Zullen we maar gaan dan?" Ze draaide zich om naar de uitgang van de Nursery, toen ze er zeker van was dat haar moeder niet keek, nam ze een grote hap lucht. Zo'n jonge kitten mocht eigenlijk niet ver uit de Nursery, misschien zelfs helemaal niet. Maar soms was de nieuwsgierigheid groter dan het respect voor de regels.

Ze twijfelde eventjes. "Ja.." mompelde ze. Wretchedkit zag dat Quietkit het ook eng vond.
"Zullen we maar gaan dan?" Quietkit liep in de richting van de uitgang. ''Oke dan,'' Wretchedkit stond klaar om op onderzoek uit te gaan. Ze vond het stiekem toch nog wel eng, maar ze wilde sterk blijven. Wretchedkit keek nog even de Nursery in om te checken of iedereen nog lag te slapen. ''Zo te zien slaapt iedereen nog,'' ze keek nog even naar haar eigen nest, maar ook daar niemand. Op haar tenen sloop ze met Quietkit de Nursery uit. Normaal gingen kittens niet de Nursery uit, maar voor deze kwestie maakte Wretchedkit een uitzondering. Nogmaals stak ze haar hoofd buiten de Nursery. Nog steeds niks te zien. De lucht buiten de Nursery was nat en koud, maar ook toch prettig fris en vrij.

Words;; 135 // Tag;; Quietkit // Note;; -

Nog steeds had er geen gerommel geklonken, goed! Misschien had het monster door dat zij hem door hadden! ''Oke dan,'' Samen slopen ze naar de uitgang van de Nursery en Wretchedkit keek of niemand hen zag. Goed, want dit was om de Clan te beschermen. Quietkit nam een grote hap lucht voordat ze naar buiten stapte. Ze voelde al dikke druppels op haar vacht vallen die haar poten wat deden inzakken. Buiten lagen allemaal poelen van water, met een zachte strijdkreet wierp ze zich op een poel. Met een onhandige sprong belandde ze erin en voelde het water op haar vacht komen. "Aah!" Gilde ze en proefde het water in haar mond. Met moeite wist ze zich op haar poten te zetten, maar door het extra gewicht werd ze weer naar beneden getrokken. Met haar buik viel ze weer op de grond. "Help! Het water wil me pakken!" Piepte Quietkit hulpeloos.

Wretchedkit liep zelfverzekerd naar buiten. Door de natte aarde zakte haat pootjes iets wat in. Teleurgesteld keek ze naar haar pootjes. Haar mooi witte vacht was nu bruin en vies. Ze wurmde zich uit de modder en schudde haar pootjes af. Quietkit kwam naar buiten en stortige zich op de eerstebeste plas met water. Met een zachte kreed sprong ze in het water. Wretchedkit zag hoe ze iets wat onhandig belandde. ''Wat ben je aan het doen?," grinnikte Wretchedkit. "Aah!" plotseling gilde ze met een iets wat schrokkend geluid er achteraan. ''Was dit serieus,'' bedacht Wretchedkit haar. Ze zag hoe Quietkit weer probeerde op te staan maar komische weer naar beneden zakte. Wretchedkit moest lachen, maar slikte het in. "Help! Het water wil me pakken!" piepte ze hulpeloos. ''Rustig maar, pak mijn staart vast,'' Wretchedkit ging voor Quietkit staan en liet haar staart naar haar zakken zodat ze het beet kon nemen.

Words;; 150 // Tag;; Quietkit // Note;; -

Het water trok haar naar beneden, want plots voelde ze zich heel erg zwaar. ''Rustig maar, pak mijn staart vast,'' Wretchedkit had haar kreet om hulp gehoord en Quietkit zag een witte staart haar kant op komen. Wat nu? Als ze hem beet zou pakken met haar tanden zou Wretched pijn hebben. Moeizaam hief ze haar twee witte voorpootjes, die nu bruin zagen van het water, op en klemde die om de staart van Wretched. Hijgend en puffend klom ze weer op het droge en plofte neer op de grond. "Zo.." Hijgende ze en liet zich weer op de grond vallen.

Ze voelde de natte modder op haar staart terecht komen, terwijl Quiet haar vast pakte. "Zo.." hijgend viel ze op de grond. ''Gaat het goed,'' vroeg Wretched. Ze wachtte totdat ze weer opstond en klaar was om verder te gaan. Het gebrommel in de silverpels was tot rust gekomen, maar nog niet weg. Wretchedkit wachtte af en luisterde naar het onheilspellende geluid...

Note;; Sorry dat het lang duurde ^^''