Crawling from under. [Futurekit]

Toen de calico kitten haar oogjes opende zag een donker beeld. Niet zoals normaal, maar echt donker, als in overal lagen schaduwen te loeren. Quietkit rilde even wat, een beetje bang voor deze omgeving. Met haar oogjes keek ze naar haar moeder en drukte haar kopje tegen haar buikvacht en rilde zachtjes. Wat is dit? Klonk er een nieuwsgierig stemmetje in haar kop en de kitten schraapte wat moed bij elkaar om een kijkje te nemen. Normaal mocht ze niet naar buiten, maar straks zou deze duisternis haar familie wel aanvallen! Quietkit ging wat op haar pootjes staan, die nog niet gewend waren aan veel beweging en wat strompelend kroop ze door de ingang van de Nursery. Wat had ze een geluk dat haar moeder een nest bij de ingang had! Buiten zag ze iets wat ze zeker niet verwacht had van deze duisternis. De hemel, die normaal blauw gekleurd was, was nu zwart met heel veel mooie lichtjes! Quietkit maakte haar ogen groot en richtte haar kopje naar boven. Wow..

Door haar afgeleide zelf had ze geen pootstapjes gehoord, wat raar was, omdat het kamp vreemd stil was. Alsof elke kat zijn adem inhield en stil bleef toekijken vanuit de schaduwen. "Mooi hè?" Quietkit schrok en sprong wat op, haar nekvacht sprong gedeeltelijk overeind. Met grote ogen keek ze naar een andere kitten, wat groter en ouder dan zij was, naast haar komen staan. Eenmaal gekalmeerd ging ze zitten en krulde haar staartje langs haar lichaam. "Ja.." Haar stem kraakte deels omdat ze niet gewend was om zoveel te spreken en omdat ze zich meestal schuil hield in haar moeders vacht.

Blijkbaar was haar reactie niet de gewenste geweest. "H-h-h-h-hett.. s-s-s-pijt me" Quietkit legde schuldig haar kleine oortjes in haar nek en keek naar haar witte pootjes. Wat had ze gedaan? Ze schudde haar kopje naar de grijze kitten, aantonend dat het haar fout niet was geweest. Ze kon er geen woorden aan gebruiken, daar was ze nog niet helemaal klaar voor. Snel keek Quietkit weer naar de hemel, waar de sterren vrolijk verder fonkelden. "Heb je dit al vaker gezien?" Vroeg ze toen half mompelend, haar stemmetje nog typisch die van een kitten en haar gedachten ook.

"Niet heel vaak, maar wel een paar keer. Mijn mama zei dat het sterren heten" Quietkit's aandacht werd weer teruggetrokken naar de andere kitten, wiens naam ze niet eens kende, maar goed, om vrienden te zijn hoefde je ook geen 'naam' te weten. Quietkit knikte wat en richtte haar blik weer op de donkere hemel die alleen maar werd verlicht door de 'sterren'. "Zou er nog iets achter zitten, denk je?" Vroeg Quietkit terwijl ze haar blik op de hemel gericht hield, alleen door praten wist ze nog dat er iemand naast haar stond. "Waarom zouden ze zoveel licht afgeven?"

"Uhmm.. ik heb geen idee" Jammer dat ze het niet wist! Maar goed, ze waren beide nog kitten, ze konden toch niet nu al zo wijs zijn als, uhm, Stormstar! "Ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht.. ik zal het wel eens aan mijn mama vragen, die weet het vast wel!" Quietkit liet haar blik weer terugkeren naar de andere kitten en keek haar nieuwsgierig aan. "Wie is jouw mama, dan? Is ze een slimme mama? Die van mij ook! Alleen vertelt ze mij niet veel verhalen, maar ze is wel heel lief hoor!" Glimlachte Quietkit voorzichtig. Haar mama was de liefste mama ooit en als ze straks een Apprentice was, zou ze haar elke prooi brengen hoor!

"Breakingdawn, ze is superslim! Ze vertelt mij ook niet veel uit het niets hoor, dan zou ik het echt moeten vragen! Maar als ik het vraag beantwoord ze het wel netjes, en ze zegt dat ik dat later ook vast met mijn kittens zou doen.. Ik weet het niet, dan moet ik eerst zoveel weten!" Quietkit keek weer naar Futurekit. Misschien dat als haar moeder zo slim was, dat zij.. "Zou jij me een verhaaltje kunnen vertellen?" Vroeg ze aan Futurekit met haar grote ogen.