[+Minnowleaf] When the blossom falls

_{De zwarte kater knikte een paar katten toe in het kamp. Zijn grasgroene ogen stonden vrolijk, de lucht was blauw en dat wees op een mooie dag. Hij had geen taken gekregen die dag, Beaverpaw was trainen met wat andere Apprentices, dus dat zat wel goed. Hij mocht die kleine, rode kater wel. Hij was wat verlegen en onzeker, maar dat zou vast wel overgaan naarmate hij ouder zou worden. Hij stapte het kamp uit, en besloot gewoon een rondje te maken, misschien kwam hij bekende tegen, misschien niet. Het maakte niet uit ook, een dagje alleen zijn was ook niet erg. Toen hij het kamp achter zich had gelaten verzonk hij in gedachten. Er waren een paar dingen gebeurt de laatste tijd die hij maar niet uit zijn kop kreeg. Het trainen van Snowypaw, nu Snowynight, miste hij wel een beetje. Thrushpaw zou de volgende ceremonie Warrior worden, en deze trainde niet zo vaak met hem. Maar beide zijn huidige Apprentices waren anders dan haar, ze was altijd zo spontaan en leergierig, hij wou dat alle Apprentices zo waren. Maar nee, een beetje verandering kon ook geen kwaad. Dan had je ook nog Foxstream, de poes die sinds het gevecht met Rushspirit een hekel aan hem had. Hij vond dat teleurstellend, want hij mocht de poes daarvoor graag. En als laatste, Minnowleaf.. De poes waarmee hij een paar dagen geleden een klein akkefietje had gehad. Hopelijk was ze dat onderhand wel vergeten, wat een misser maakte hij toen zeg. Hij was gaan zitten onder een boom, waar zo nu en dan een bloesemblaadje naar beneden viel. Hij luisterde naar de doodse stilte, die hem omringde.

[+Minnowleaf]}

Terwijl de lichte rode poes nog eens haar voorpootje likte keek ze ietwat wantrouwend het kamp rond. De laatste tijd voelde ze zich slechter dan voorheen, wat kwam omdat katten haar wéér anders behandelde. Ze wist maar al te goed dat ze voor eeuwig in de schaduw van haar neef Wolftail zou staan, maar haar mede-Clanners gingen er nu toch echt wel ver over. Ze moesten eens beslissen wat ze nou van haar vonden, en niet om de week haar van een ander aanzicht bekijken. Toen de langharige poes zich uiteindelijk weer overeind hees van haar zithouding strekte ze eventjes al haar poten uit en trippelde ze nadien richting de uitgang van het kamp. Minnowleaf had even behoefte aan wat vrijheid, een plek waar katten haar niet telkens aanstaarde en over haar zaten te roddelen. Ze had behoefte aan een vriend, iemand waar ze haar problemen bij kwijt kon. Maar zelfs zij was slim genoeg om te weten dat als ze ooit zo'n vriend wou hebben ze die ver weg van Shadowclan gebied moest gaan zoeken, ergens waar de geruchten over haar neef nog niet langs waren gegaan.
Een zachte zucht verliet haar bekje toen een zwart gedaante langs haar heen gleed. Haar kristalblauwe ogen volgen het gestalte tot deze uiteindelijk stil bleef staan onder een boom. Minnowleaf herkende de kater als Frostlake, iemand waar ze toch wel mee overweg kon ... af en toe. Maar goed, hij had haar vast toch al gezien. Nu nog wegglippen zou gewoon grof en onfatsoenlijk zijn. Als ze wou dat katten haar niet voor eeuwig bleven vooroordelen moest ze wat verandering in haar leven brengen, startende met haar sociale grenzen te verleggen. "Hey Frostlake." Miauwde ze rustig waarna ze naar hem toe stapte.

Er lagen wat roze bloesem blaadjes op zijn zwarte vacht, en deze schudde hij er toen weer af, niet echt in de super mood om er rozig uit te zien. Hij greens eventjes en rekte zich toen wat uit, zijn spieren werden hier wel wat stijfjes van. Hij schoof de bloesemblaadjes bij elkaar, en zo ontstond er een soort van laagje op de grond. Hij ging hierop liggen, kijk, dit was veel comfortabeler. Hij greens en liet zijn ogen rond gaan, en deze hielden halt bij het zien van een licht rode poes, die hij al snel herkende. Het was Minnowleaf. De poes had hem ook gezien, en kwam op hem af. "Hey Frostlake." Miauwde ze rustig terwijl ze op hem afkwam. Hij glimlachte, ze haatte hem niet vandaag. ''Hallo Minnowleaf,'' miauwde hij op zijn beurt en glimlachte naar haar. ''Hoe gaat het met je?'' Miauwde hij vriendelijk en keek haar nieuwsgierig aan.

Zodra ze naast Frostlake stond ging ze zitten en keek ze nog ietwat wantrouwend naar voren, al kon ze het niet laten om af en toe haar blik af te laten dwalen naar de zwarte kater. Het voelde raar aan, maar ergens vond ze het ook wel weer leuk om bij hem te zijn. Hij deed normaal tegen haar, of toch tot zover dat kon. ''Hallo Minnowleaf,'' Miauwde de krijger op zijn beurt terwijl hij glimlachte. Gelukkig was hij niet een van die katten die hun koppen omdraaide zodra ze iets tegen hen zei, vast bang dat ze dezelfde karaktertekjes had als Wolftail. Ze wist niet hoe vaak ze het nog moest bewijzen, maar zij en die kater leken geen haar op elkaar. Het enige wat hen verbond was hun familieboom en hetzelfde bloed dat door hun aderen stroomde, voor de rest niets. ''Hoe gaat het met je?'' Zei Frostlake, waardoor ze opschrok uit haar dagdroom en ze de kater ietwat timide aankeek. "Gaat wel," Loog ze met een schaapachtige glimlach op haar gelaat. Minnowleaf vertrouwde hem nog niet genoeg om al gelijk haar hart bij hem te luchten, ze hadden elkaar dan ook nog maar één keer gesproken. "Met jou?" Kaatste ze zijn vraag terug.

Soms vroeg de zwarte kater wel eens af of hij dan nergens in deze Clan enig familielid had, al was het maar een verre neef of nicht. Maar nee, daar zou hij nooit achterkomen, want de enige die dat zouden weten waren zijn voorouders, en heel misschien Brokenstar, maar deze was dood. De laatste tijd was het heel rumoerig geweest in de Clan, maar nu leek er aan alles wel een einde te komen. Nieuwblad was aangebroken, kittens waren op komst. Iets gaf hem rust, een nieuwe periode, een nieuwe start. Zo dacht hij dan. "Gaat wel," miauwde de poes wat schaapachtig, en iets in hem fluisterde dat ze hem niet te waarheid vertelde, maar hij liet het voor wat het was. "Met jou?" Kaatste de poes toen terug, zo kende hij haar eigenlijk weer. Hij greens kort. ''Met mij? Gaat wel aardig.'' Hij trok een van zijn mondhoeken wat omhoog, en zo ontstond er een wat scheve grijns. Hij moest even terugdenken aan zijn Apprentice, Beaverpaw. Hij deed het de laatste tijd uitermate goed op trainingen, tot Frostlake's grote genoegen. Hij glimlachte naar de poes, benieuwt wat ze te zeggen had.

Was ze wel een goede leugenaar? Naar haar mening wel, maar ze wist niet hoe andere katten daarover dachten. Ze had geen idee hoe haar leugens klonken in de oren van andere katten, en stiekem wou ze dat niet eens weten. Of het kwam door de angst om haarzelf te horen falen of gewoon door desintresse wist ze niet, op dit moment had ze wel wat belangrijkere vragen waar ze antwoorden voor zocht. ''Met mij? Gaat wel aardig.'' De lichtrode poes zag in haar ooghoeken dat de kater zijn mondhoeken wat optrok en zo een grijns creëerde op zijn gezicht. Ze zuchtte ietwat opgelucht en ging nadien zelf ook in een lighouding liggen, waarna ze haar kopje op haar uitgestrekte voorpoten legde. Enkele bloesems vielen neer op haar rug, maar gezien ze meer gefocust was op de bewegende planten voor haar had ze niet in de gaten dat beetje bij beetje een heel deken van roos zich op haar ruggengraat aan het neerleggen was. "Ik verveel me te pletter." Murmelde ze nadien waarna ze zich op haar rug rolde en er zo dus achterkwam dat vele blaadjes naast haar rolde. "Wel verdorie," Gromde ze lichtelijk geïrriteerd, waarna ze nieste door een blaadje dat op haar neus neer dwarrelde.

"Ik verveel me te pletter." Murmelde de poes toen en rolde op haar rug. Het deken van bloesems wat zich op haar rug had gevormd viel nu uiteen. "Wel verdorie," Gromde ze iet wat geïrriteerd, en nieste toen door een blaadje wat op haar neus neer dwarrelde. Frostlake grinnikte zachtjes om deze actie, aangezien het er best wel grappig uit had gezien. Hij stond nu zelf ook op, en schudde de lading bloesems van zijn vacht af, zodat er weer een roze wolk blaadjes door de lucht heen dwarrelde. Hij greens en plofte neer op zijn nest van bloesems, wat toen ook weer alle kanten uit vloog. Hij greens naar Minnowleaf.

De kater leek het leuk te vinden dat Minnowleaf bijna verdronken was in een bad van bloesemblaadjes, en waagde het zelfs om op te staan en al de blaadjes die op zijn vacht waren gevallen in de lucht te gooien. Ze keek ietwat geïrriteerd en speels voor zich uit terwijl ze zich er maar al te goed van bewust was dat opnieuw een deken van bloesems zich op haar pels nestelde. Hierna stond ze op en ging ze voor Frostlake staan, met een uitdagende glans in haar blauwe ogen. "Deed je dat nu expres?" Vroeg ze een tikkeltje verontwaardigd, waarna ze de hoopjes bladeren bij elkaar schraapte om deze vervolgens richting de kater de gooien. "Zo, nu staan we gelijk." Verklaarde ze schijnheilig terwijl ze even met haar staart in de lucht zwiepte en weer ging liggen. Ze zou zichzelf nu niet bezig willen zien, de eens zo serieuze poes gedroeg zich al eens kitten. Maar misschien was het wel eens goed om je masker voor enkele minuten af te zetten en gewoon te genieten? Ze priemde haar oceaanblauwe blik in de zijne en bleef zo even staan kijken, wachtend op enige reactie van de krijger.

De poes stond net zoals hem op, en kwam vlak tegenover hem staan. "Deed je dat nu expres?" Vroeg de lichtrode poes een tikkeltje verontwaardigd. Ze schraapte een hoopje bladeren bij elkaar en voordat de nacht zwarte kater haar doorhad werd hij al beladen met blaadjes. "Zo, nu staan we gelijk." Verklaarde de poes en zwiepte met haar staart in de lucht, waarna ze weer ging liggen. Hij was tijdens de belading van blaadjes ook al neergeploft op de grond. En schudde de blaadjes weer van zich af. Hij had het gevoel dat de poes nu wat losser werd in de omgang, was hij door haar muur heen gebroken? Speels grijnzend keek hij naar Minnowleaf, maar ook iet wat uitdagend. Ze moesten genieten van hun jonge dagen, toch?!

- En nu het liedje van "On Top Of The World" erbij x'D

Een tegenreactie kreeg ze niet, wat haar langs de ene kant gerust stelde maar langs de andere kant ook weer wat wantrouwen in haar opwekte. Vond de kater haar raar? Iedereen was een totaal andere Minnowleaf gewend dan hoe ze zich nu gedroeg, en wou de kater liever niet meer met haar gezien worden gewoon omdat ze anders was dan dat de rest altijd zei? Ze keek eventjes naar haar pootjes maar zodra ze weer opkeek en de kater zag grijnzen werden bijna al haar twijfels verdreven. Nee, ze zag geen kwaad in hem, en vaak waren haar vermoedens ook juist. "Heb je je tong verloren of zo?" Vroeg ze uitdagend terwijl ze zich weer op haar rug rolde en naar de hemel begon te staren. Met haar voorpootjes probeerde ze de wolken te vangen, maar ze wist heus wel dat ze nog niet eens dicht in de buurt van de objecten lag. Hoe zou het zijn? Om wolken aan te raken? Terwijl ze weer twee verschillende meningen daarover aan het verzinnen was vergat ze even dat de kater bij haar stond, en sloot ze haar blauwe ogen niets vermoedend.

"Heb je je tong verloren of zo?" Miauwde de poes, en rolde zich op haar rug, waarna ze wat rare gebaren maakte met haar poten. Niet precies snappende wat ze deed, rolde hij zichh ook op zijn rug, vlak bij haar. En zijn blik viel op de wolken. Hij reageerde niet echt op haar vraag, gewoon omdat hij niet z'n verdedigend antwoord wist. ''Die wolk lijkt op een muis.'' Miauwde hij vanuit het niets en wees met zijn poot naar de wolk die weg had van een muizenlichaampje. Hij keek vol interesse naar de witte wolken die voorbij kwamen. Hoe zouden ze voelen? Zoals een zachte konijnenpels? Of misschien als bloesemblaadjes? Of misschien juist zo koud als het water, zo ruw als de schors van een boom?

Haar ademhaling ging wat trager dan voorheen en iets zei haar dat als ze haar ogen nu niet opende de kans om in slaap te vallen verdubbelde. Met tegenzin trok ze haar oogleden dus weer omhoog en vernauwde ze haar kijkers wat door het felle licht dat haar plots overviel. ''Die wolk lijkt op een muis.'' Hoorde ze Frostlake zeggen. Pas toen ze weer aan het licht gewend was volgde ze zijn blik en kwam ze uiteindelijk ook uit bij de wolk waarover hij het had. Ze grinnikte even en graaide met haar pootje naar het figuur van de muis. "T lijkt eerder op een rat," Verbeterde ze hem streng, al stond er wel een glimlach op haar gelaat getekend. Minnowleaf vond het nou eenmaal fijn om bazerig te zijn, aldus haar gedrag. "Heb jij eigenlijk familie in de Clan?" Vroeg ze plots, puur uit nieuwsgierigheid. Wie weet had hij ook wat familiedrama net zoals zij, dan had ze er misschien een vriend bij, of toch een kat die haar snapte.

"T lijkt eerder op een rat," verbeterde Minnowleaf hem streng, en hij trok een van zijn mondhoeken op, om zo een grijns te vormen. "Heb jij eigenlijk familie in de Clan?" Vroeg de lichtrode poes opeens, totaal uit het niets. De kater draaide zijn kopje naar haar toe, en vonden haar ogen. Hij schudde zijn kop, voor hoever dat lukte. ''Nee, misschien zijn ze er wel, maar ik ken ze niet..'' Zijn stem klonk wat teleurgesteld. Hoe gaaf zou het zijn om familie te hebben in je Clan, hij had dat helaas nooit mee mogen haken. Een zucht rolde over zijn lippen, en hij keek weer naar de wolken. ''Die.. lijkt op een kat.'' Miauwde hij wat verbaasd en streek met zijn poot door de lucht heen, alsof hij het aanraakte.

Terwijl de poes zich weer overeind hees en een iets hardere blik in haar ogen plaatste keek ze de kater terug neutraal aan. Ze had geen zin meer in dat softie gedrag dat ze zonet had opgezet, ze mocht niemand haar muur laten doorbreken, niemand! Het maakte niet uit of het nu een kater was met een gouden hart of een poes welke nog liever zelfmoord plag dan met haar te praten, niemand was te vertrouwen. Al die jaren die ze alleen had moeten doorbrengen, al de gevoelens die ze alleen had moeten verwerken gewoon omdat de anderen haar verachtte. Neen, ze zou nu ze haarzelf eindelijk terug had hervonden haar geluk -of toch hetgeen dat ze nu voelde- niet op het spel zetten! ''Nee, misschien zijn ze er wel, maar ik ken ze niet..'' Zijn stem klonk wat teleurgesteld. Heel haar lichaam schreeuwde om haarzelf om te draaien en gewoon weg te gaan. Maar ze hield zichzelf gedeisd en zuchtte even. Hij moest juist blij zijn dat hij geen familie in de Clan had, of dat anderen zijn bloedverwanten niet kenden. Het bracht alleen maar miserie met zich mee, vooral als je bloedverwant besluit om zich als een ware terrorist te gedragen, aldus Wolftail. "Wees blij dat je geen familie in de Clan hebt..." Klonk haar stem deze keer teleurgesteld.

"Wees blij dat je geen familie in de Clan hebt..." De zwarte kater keek naar Minnowleaf, ja, hij snapte haar ergens wel. Ze schaamde zich voor haar neef, Wolftail. En als hij eerlijk was, met die kater had hij ook niet z'n goede band. Hij zuchtte en krabbelde overeind, had ze dan nog niet door dat hij haar mocht over hoe ze was? Hij had voor eventjes de echte Minnowleaf gezien, een speelse, vriendelijke poes. Maar nu leek het of de muur om haar heen alleen nog maar groter was geworden. Zijn groene keken in haar blauwe. ''Misschien moet ik dat ook wel zijn,'' miauwde hij nonchalant en keek haar toen aan. ''Minnowleaf, ik mag je hoe je bent, en ik verwijt je helemaal niks omdat je toevallig zijn neef bent.'' Hij keek naar de lichtrode poes, en sloeg zijn staart om zijn poten heen.

Haar lichtrode pels vertoonde een zachte glans doordat het bladerdak boven hun kopjes het niet kon laten om af en toe een zonnestraal te laten doorschijnen. Ze wist niet waarom maar telkens als iemand haar aankeek of iemand praatte over haar dacht ze dat die katten alleen maar slechte dingen over haar dachten. Dat niemand het goede in haar zag en dat ze voor altijd het zwarte schaap in de Clan zou zijn, samen met haar neef dan. Ze kende haar verdere familie niet, behalve de kittens van Wolftail, maar voor de rest wist ze niet of er nog enige familieleden over waren. De meeste hadden de Clan verlaten, waren gestorven door hun oude leeftijd of waren omgekomen in een gevecht. Niet dat het haar veel uitmaakte, want als ze ze niet eens kende kon ze moeilijk om hen rouwen. ''Misschien moet ik dat ook wel zijn,'' Miauwde de kater plots terwijl hij haar aankeek. Minnowleafs' staartpunt begon zachtjes tegen de grond te tikken en terwijl de secondes voorbij slopen stapelden zenuwen zich in haar op. Wat bedoelde hij daar mee? Ging hij haar nu ook al van alle beschuldigingen naar het hoofd liggen gooien, zoals iedereen de laatste tijd deed? Ze kon er niets aan doen, maar zodra de kater zijn mond weer opende begonnen haar nekharen zachtjes te prikkelen. ''Minnowleaf, ik mag je hoe je bent, en ik verwijt je helemaal niks omdat je toevallig zijn neef bent.'' Terwijl Frostlake zijn staart over zijn poten sloeg ging haar staart juist iets sneller tegen de grond slaan. Meende hij dat, of was het gewoon een poging om haar vertrouwen te winnen? Minnowleaf sloeg haar blauwe ogen neer op de grond en wachtte af, niet wetend wat ze nu moest zeggen.

Frostlake zag hoe de poes haar ogen neersloeg, en niet wist wat ze moest zeggen. Het was stil tussen de twee katten, een ijzige stilte. De zwarte kater voelde iets, iets vertrouwelijks bij haar. Maar al snel duwde hij dit gevoel weer weg, hoe prettig het ook voelde. Hij stond op, en keek naar de rode poes. ''Ik meen het echt, Minnowleaf..'' Miauwde hij zacht. Misschien, nadat hij dit had verteld, was de poes wel boos op hem, ofzo. Hij draaide zijn kop weg, misschien had ze wat meer tijd nodig om na te denken. Dat kater draaide zich langzaam om, en deed al een aantal passen richting het struikgewas.

- Fluut!

Terwijl ze weer wat in elkaar zonk en opnieuw een lighouding aannam gingen haar blauwe ogen wat nadenkend glimmen. De woorden die de zwarte kater tegen haar had gezegd hadden haar ergens pijn gedaan, maar stiekem voelden ze ook goed aan. Hij had haar alweer vergeleken met haar neef, wat betekende dat zelfs hij wist dat ze altijd aan Wolftail dacht, en hoe ze steeds met hem werd vergeleken. Maar wat als hij haar echt gewoon probeerde te troosten, haar gerust wou stellen? Ontweek ze dan de kans om er een echte vriend bij te krijgen, misschien haar énige echte vriend? Terwijl ze de twee verschillende denkwijzes steeds opnieuw overnam om er achter te komen welke nu juist het meest bij de kater zou passen ontsnapte een zachte zucht haar mond. Pas toen Frostlake's stem weer hoorbaar werd schoten haar lichtrode oortjes overeind. ''Ik meen het echt, Minnowleaf..'' Klonk het zacht, zijn stem zo teder als de stengel van een madeliefje. Minnowleaf stelde zich weer wat groter op en keek hem recht in de ogen aan. Al duurde het oogcontact niet lang want hij maakte al aanstalten naar de struiken. "Wacht!" Riep ze rustig, vlak voordat zijn gehele gestalte opgeslokt werd door de struiken. "Ik geloof je wel, het is gewoon..." Ze slikte even en schudde nadien haar kopje. "Niets, laat maar. Wat maakt het ook uit.." Murmelde ze nadien ietsjes bitter.

Het was stil, en Frostlake had de hoop al opgegeven. Minnowleaf was gewoon te eigenwijs om hem te geloven. "Wacht!" Riep de poes toen, op een rustige toon. Zijn oortjes gingen overeind, en hij draaide zich een kwartslag om. "Ik geloof je wel, het is gewoon..." De poes slikte en schudde haar kopje. Iets in hem liet hem terugkeren naar de poes. "Niets, laat maar. Wat maakt het ook uit.." Murmelde ze toen ietsjes bitter. Hij keek haar aan, met zijn doordringende, maar geruststellende ogen. ''.. gewoon zo moeilijk te geloven..?'' Vulde hij de rode poes aan, en keek recht in haar ijsblauwe ogen, hij slikte. Was het wel slim van hem om terug te komen. Hij kon niet goed zien hoe ze zich nu voelde, het enige wat hij voelde was verwarring, en dat zou Minnowleaf vast ook hebben. Het ene moment hadden ze lol, en het andere moment was hij bijna weggegaan. Zijn omgang met Minnowleaf was gewoon anders dan met anderen, kwam dat door haar karakter? Tsja, ze was niet de standaard kat.

Ze bleef haar kristalblauwe blik koppig op de grond gericht houden en wiebelde even met haar oren zodra Frostlake weer begon te spreken. ''.. gewoon zo moeilijk te geloven..?'' Waagde hij, waardoor ze dan toch even opkeek en hem recht in de ogen aankeek, de haar licht vernauwend. Minnowleaf wist niet goed wat ze moest doen of zeggen. Hem de waarheid vertellen leek haar geen goed idee, maar liegen leek haar nog slechter te zijn. Schaakmat. "Ja." Beaamde ze dus maar. Goed. Nu kon hij kiezen wat hij deed. Zich omdraaien en dus Minnowleaf en hun openbloeiende vriendschap weggooien, of haar steunen en haar schuwheid accepteren.

Onderwerp: Re: [+Minnowleaf] When the blossom falls