I just HATE her! [Open]

Briesend liep de gespierde zwarte kater door het territorium te ijsberen. "Ze vertrouwd me gewoon niet. Ik ben haar warrior. Ze weet dat ze me kan vertrouwen. Maar nee, natuurlijk krijg ik geen apprentice toegewezen, maar mijn zusje wel, want zij is zo lief voor iedereen. Zij is te vertrouwen, zij is het wáárd. Ik niet, ik ben niet goed genoeg. Zeker voor háár niet. In haar ogen ben ik helemaal niets waard. Waarom liet ze me stikken toen ik zelf nog een apprentice was, daarom vertrouwd ze me nu gaan apprentice toe. Ik haat d'r. IK HAAT D'R!" De laatste woorden schreeuwde hij eruit, waardoor een vogel dichtbij geschrokken opvloog. Nightspark gromde er achter aan, maar deed er niets aan om hem te pakken krijgen. Misschien zou dát Shrewstar een lesje leren, als hij niets meer zou doen voor de Clan. Maar dan zou hij eruit zien alsof 'ie zich gewonnen gaf. Misschien moest hij juist meer gaan doen voor de clan, beter jagen, meer vechten, laten zien dat hij het wél waard is. De kater bleef aan de rand van een stroom staan en keek in zijn reflectie. Er vonkelde iets van vuur in zijn blauwe ogen, hij was gedrevender dan ooit. En zijn drijfveer? Het zien leiden van zijn Leader, Shrewstar!

Ze was meteen weer het kamp uitgeglipt, haar nieuwe Mentor moest maar moeite doen om haar zelfs maar een trainingen te geven. Haar donkere ambere blik keek versmalde voor zich uit, hoezo moet ze een nieuwe hebben? Haar oude deed dan niets, maar liet haar met rust. Nu kreeg ze weer van die stomme opdrachten en over misschien een Moon of twee zou ze haar weer laten vallen als ze het zat werd van haar eigen karakter. Ha! Zo zou het nog lang gaan, ja. Zeven Moons was ze nu, nog vijf volhouden en dan kon ze zelf de touwtjes in handen nemen. De poes stopte in haar pas en liet haar tong een keer over haar pootje gaan. Plots hoorde ze iets, een stem.. "..IK HAAT D'R!" Geïnteresseerd keek Aspenpaw op, haar ogen glansden geamuseerd, ze had misschien wel haar volgende speeltje op haar pad gezien. De Apprentice stapte door de struiken en zag een bekende zwarte kater. Snel knipperde ze haar valse blik uit haar ogen en stapte op de Warrior of. "Zo, zo, Nightspark, en wie heeft jou zo aan het schreeuwen gekregen?" Vroeg ze op een neutrale, maar ook ijzige toon. Kalm ging de tabby zitten en raakte met haar staartpuntje het water aan.

Nightspark gromde zachtjes, terwijl hij heen en weer bleef lopen. Zijn hoofd zat vol met beledigingen voor en over Shrewstar, die poes dacht hem gewoon eventjes aan de kant te schuiven. Net zoals Wolftail hem toe had gezegd. Hij was niet goed genoeg voor haar, hij zou nooit goed genoeg zijn. De clanleidster zou hem nooit een apprentice geven, want dan zouden er toch alleen maar zwakke warrior in de clan komen, zoals zij ook dacht over hem. De zwarte kater gromde nog een keer en sloeg met zijn poot op de grond, wat had hij een hekel hieraan!
Opeens merkte hij een apprentice op, Aspenpaw, als hij haar naam nog goed wist. Ze hadden een korte tijd een den gedeeld, toen hij nog apprentice was. ”Zo, zo, Nightspark, en wie heeft jou zo aan het schreeuwen gekregen?” haar stem klonk neutraal, maar hij wist niet goed of hij d'r kon vertrouwen. ”Gaat je niets aan,” bromde hij naar de poes toe. Aspenpaw was gaan zitten, een teken dat Nightspark nog lang niet van haar af was, geweldig. ”Wat moet je hier trouwens?” vroeg hij daarna maar, terwijl ook hij ging zitten en de wind met zijn pluizige zwarte vacht liet spelen.