Go away! This is Shadowclan territory! [Winterpaw] [spt]

Embershine was van plan om deze keer dat hij aan het jagen was goed te jagen, omdat het weer nu wat opgeknapt was aangezien het Newleaf was. Vrolijk trippelde Embershine een eind het kamp uit, richting het Thunderpath. Hij opende zijn kaken en snoof diep in. Een vieze, prikkelende lucht kwam zijn longen in. Hij snorde, hij was nog steeds niet gewend geraakt aan de vieze Thunderpath geur. Hij rook prooi, vooral muis en een enkele vogel. Maar hij rook nog meer. Hij rook Thunderclan. Deze geur is te vers en hij is te dichtbij, dacht Embershine en hij vergat zijn rommelende maag en hij liep naar deze geur. Hij zag een kleine kat, waarschijnlijk een leerling, dichtbij het Thunderpath staan en de vieze lucht opsnuiven. Hij of zij zette een poot op het Thunderpath en precies toen stoof er een monster voorbij. Embershine had dit monster allang gezien, maar hij had geen zin om deze kat te helpen. Ook daarom is de Shadowclan de sterkste clan, ze zijn niet zo dom dat ze een poot op het Thunderpath zetten. Hij kwam grinnikend wat verder uit zijn schuilplaats tevoorschijn. Als hij niet zulke felblauwe ogen gehad had, zou je hem nog niet kunnen zien, maar hij was er zeker van dat de Thunderclanapprentice hem had gezien.

Winterpaw liep voorzichtig richting de Thunderpath. Ze hield niet echt van de geur, maar ze bleef soms toch nog een beetje nieuwsgierig ernaar. Ze wist wel dat het gevaarlijk was, maar toch wilde ze een keer voelen hoe het Thunderpath voelde. Alleen voor ze een poot erop had gezet kwam er een monster voorbij en sprong ze achteruit met haar haren overeind. Haar nieuwsgierigheid was toch niet genoeg om haarzelf te laten raken door een monster. Plotseling zag ze een paar blauwe ogen in de bosjes en rook de geur van Shadowclan. Ze keek naar de plek waar de kat moest zitten en wachtte tot er iets zou gebeuren.

Embershine kwam zuchtend zijn schuilplaats uit. Hij wachtte geduldig tot hij zeker wist dat er geen monster voorbijkwam, en hij trippelde het Thunderpath over. "Zo, wat moet jij hier?" vroeg Embershine en hij liet zijn blauwe ogen zo boos mogelijk kijken. Hij wilde niet, dat wanneer deze oudere apprentice warrior zou worden, hij genoeg lef zou hebben om een kijkje te nemen aan de overkant van het Thunderpath. "Hier tegenover is het Shadowclan gebied, als ik jou was zou ik daar maar niet komen!" hij ontblootte zijn witte tanden in een grauw en draaide zich met een ruk om. Hij snoof en rook een monster. Even had hij de nijging om deze leerling voor dit monster te duwen, maar zo wreed was hij nou ook weer niet. Hij was immers geen Bloodclankrijger! Natuurlijk was de Shadowclan het sterkste, en hij zal het overleven als er een monster over hem heen zou rijden. Maar hij wilde deze leerling niet zo'n vreselijke dood geven, dus hief hij zijn poot op, en klauwde in de vacht van Winterpaw. Hij ging een tijdje door, niet te hard en benieuwd wat deze leerling zou doen om zichzelf te verdedigen. Zou hij zich omdraaien en wegrennen, of het gevecht aan gaan?

"Zo wat moet jij hier?" Hoorde ze de kat zeggen terwijl hij het Thunderpath over kwam steken. Ze liet haar haren overeind gaan en keek de kat dreigend aan. Hij moest niet denken dat ze het toe zou laten dat hij op Thunderclan territorium kon komen. "Hier tegenover is het Shadowclan gebied, als ik jou was zou ik daar maar niet komen!" Dat was ze ook niet echt van plan geweest, maar daar ging het nu niet om. De kater was aan de verkeerde kant van het Thunderpath en ze zou hem hier weg moeten jagen. Voor ze zelf de kans had om aan te vallen had de kater de eerste move al gemaakt. Ze voelde hoe ze tegen de grond werd geduwd en hoe klauwen over haar rug heen gingen. Ze was alleen niet van plan om dit door te laten gaan. Ze liet zich stilvallen in de hoop dat de kater zijn grip zou verslappen en toen ze dacht dat hij het had gedaan kwam ze met al haar kracht omhoog en probeerde ze de kater van haar af te krijgen.

Embershine voelde de jonge kat onder zich verslappen en snoof, aan de ene kant geamuseerd, maar aan de andere kant vol afkeer over hoe de Thunderclanapprentice werden opgeleid. Op dat moment kwam de poes omhoog en slaakte hij een verraste miauw. Blazend en spugend wierp hij haar van zich af en hij sprong bovenop haar. Hij haalde zijn nagels uit, maar hij haalde alleen maar grond open. Hij voelde en sterke pijnscheut door zijn schouder gaan en hij liet zich op zijn rug vallen. De witte poes schoot op zijn buik af, maar hij weerde af en hij sprong bovenop haar. Toen hij zeker was dat ze klem zat, siste hij: "Al genoeg gehad?" Hij boog zich voorover om deze kat een laatste beet te geven voordat hij haar toch het Thunderpath opjaagde, want tja, als deze kat zo deed kon hij ook wel zo doen.

Ze voelde hoe ze de kater van zich afwierp en sprong meteen overeind en draaide haar lichaam om om de kater weer aan te zien komen. Ze zag hoe de kater sprong en snel ging ze opzij en haalde haar nagels langs zijn schouder heen terwijl ze langs hem heen ging en snel weer omdraaide naar de kater om te zien wat hij nu zou doen. Ze zag hoe hij op zijn rug viel en schoot snel vooruit om bovenop hem te springen en uit te halen naar zijn buik. Voor ze had kunnen uithalen voelde ze hoe het omgekeerde gebeurde en zij onder hem terecht kwam. "Al genoeg gehad?" Hoorde ze de kater zeggen terwijl ze los probeerde te komen. "Ik stop pas als jij weer terug bent in je eigen territorium!" Zei ze tegen hem. Ze was niet van plan om onder hem te blijven en draaide zich om, in de hoop dat ze de kater mee zou krijgen naar de grond. Als het zou lukken, zou ze proberen om hem terug te krijgen naar zijn eigen territorium, maar het Thunderpath was gevaarlijk, dus ze zou hem eerder moeten overtuigen om weer terug te gaan of hopen dat er iemand zou komen om haar te helpen, want dan wist ze wel zeker dat hij terug zou gaan naar zijn territorium. Ze begreep alleen nog niet waarom hij haar had aangevallen. "Waarom viel je me eigenlijk aan, terwijl dit niet jouw territorium is?" Vroeg ze de kater.

"Ik stop pas als jij weer terug bent in je eigen territorium!" De felle toon in haar stem deed Embershine verassen, maar hij liet dit keer zijn druk niet verslappen. Hij dacht na over de woorden van de jonge poes en bedacht dat ze dood zou willen gaan, alleen maar om hem uit haar territorium weg te jagen. Hij begon respect te krijgen voor deze poes, om haar moed en trouw aan haar clan. "Waarom viel je me eigenlijk aan, terwijl dit niet jouw territorium is?" De felle stem deed hem opschrikken uit zijn gedachten en hij keek de witte poes aan. "Ik dacht, ik leer die jonge kat is een lesje, zodat ze nooit van plan zal zijn om deze grens over te steken! Omdat, als je dat doet," hij bracht zijn kop dreigend dicht bij de hare, "Zal iedere kat uit mijn clan er in de rij voor staan om jou te doden!" Zijn aandacht werd getrokken door een geur van prooi, die nu minder schaars was geworden, aan het begin van Newleaf. Hij hapte nog een laatste keer in haar nek, en toen liet hij haar gaan.