{ Snow-Monsters Exist || O p e n }

_{Een beetje mopperend liep de kater door het woud. De bomen hadden allen hun prachtige groene bladeren verloren. Het was koud en in combinatie met die gure wind, werd het er alleen maar slechter op. Er was amper prooi en de prooi die er was, was zo mager dat je er amper genoeg aan had. En dan die sneeuw en dat ijs. De beekjes vroren dicht, dus er was amper water. De sneeuw zorgde voor kou onder zijn poten en maakte alles glad eenmaal er veel op hetzelfde stuk was gelopen. Bijvoorbeeld bij de ingang. Leaf-bare was nooit zijn lievelingsseizoen geweest en zou het ook nooit worden. Dat was zeker. Plots schoot zijn kop overeind en stonden zijn oren gespitst. Hij had iets geroken. Het was maar vaag, maar toch was er een geur aanwezig hier. Prooi. Het duurde een tijdje voordat hij de richting had kunnen opsporen, maar snel liep hij in de richting waar de geur vandaan kwam. Een tijdje later zag hij een haas zitten. Vrij dun, maar het was iets. Voorzichtig sloop hij naar het beest toe. Echter door de krakende sneeuw, had het hem al vrij snel door. Direct schoot het er vandoor en Timefall zag er niks beters in dan er gewoon achteraan te gaan. Het was geen kat-en-muis-spel, maar eerder een kat-en-haas-spel. De diepe sneeuw waar hij door moest racen, bleef gedeeltelijk aan zijn vacht plakken. Maar uiteindelijk kwam hij dichterbij, tot hij uiteindelijk een sprong naar het beest waagde. Door het lichte gewicht van het konijn, had het nog redelijk op de sneeuw kunnen lopen. Maar wanneer de kater met al zijn gewicht op het beest terecht kwam, ploften ze samen in de diepe sneeuw. Het witte spul kwam tot boven zijn hoofd en het duurde even voordat hij er onder vandaan was. Hij wou niet weten hoe hij er nu uitzag. Hij zat geheel onder de sneeuw en had een dode haas in zijn bek, terwijl het bloed ervan langzaam langs zijn kin stroomde. Als een kat hem nu zou zien, zou die zich waarschijnlijk dood schrikken.

{ O p e n }}

_{De asgrijze kater liep met een wat dikke staart door het bos heen. Hij was net erg geschrokken van een kraai, die voor zijn neus opvloog. De stommerd die hij was, had de vogel niet geroken. Hij dook in een toen een andere geur zijn neus vulde, het was een muisje. Hij sloop zo zacht als hij kon naderbij, en al snel zag hij het snoetje van de muis al wroetend in de sneeuw. Kwijl liep zowat uit zijn mond, en zijn maag knorde aardig. Door de knarsende sneeuw hoorde het dier hem en wilde er net vandoor gaan, toen de kater met een enorme kracht op de muis viel. Hij zakte een beetje weg in de sneeuw, en doodde de muis zo snel als hij kon, nu kon hij tenminste met iets terugkomen. Het was een mager ding, maar beter iets dan niets kon je maar zeggen. Hij draaide zich om en trippelde toen, met de muis tussen zijn kaken, verder. Misschien kon hij nog wat vangen, al was de kans daarvan minuscule. Zijn ambere ogen schoten argwanend van links naar rechts toen een vage geur zijn ruiksysteem binnendrong. Hij draaide zijn kop een kwartslag en zag daar een beest staan, de grootte van een kat, maar hij bestond uit sneeuw en bloed droop uit het beest wat deze tussen zijn kaken had. Van schrik liet hij zijn muis vallen en een keiharde, hoge krijs verliet zijn mond. Hij struikelde achterover, in een hoop sneeuw, en zakte aardig een eindje weg, zodat hij totaal verdwenen leek.}

_{Een plots, hoog gekrijs deed hem omkijken. Een grijze warrior was zich doodgeschrokken van zijn verschijning, had zijn muis laten vallen en was in een hoop sneeuw gevallen. Goed, dat zag er best grappig uit. Hij had de kater nog net weten te herkennen als Ashdrop en grijnzend schudde hij de sneeuw van zijn vacht, voor zover dat kon althans. Als hij het echt helemaal schoon wou, zou hij zijn vacht moeten schoonlikken. Maar dat kwam wel een andere keer. Rustig liep hij richting de muis en legde zijn haas erbij. Daarna verplaatste hij zijn lichaam naar Ashdrop. Geamuseerd stonden zijn oren naar voren gericht, terwijl hij hem aankeek. 'Zo eng ben ik toch ook weer niet?' vroeg hij, nog maar net wetend zijn lach te verstoppen. De normaal bruine vlekken op zijn lichaam, zagen nog steeds wit van de sneeuw die aan zijn vacht kleefde en het kon goed zijn dat de kater hem niet eens herkende.}

Flyleaf stapte rustig door de sneeuw, het spul kleefde aan haar poten en vroor haar klauwen er bijna af. Ze stopte, een geur drong haar neus binnen, een kraai gokte ze, en ze liet zich in de jachthouding vallen. Ze sloop naar het beestje toe zonder ook maar een geluidje te maken, maar ineens vloog de kraai op en hoorde Flyleaf een kreet van schrik. Boos wendde ze zich tot de boosdoener, het was Ashdrop, maar hij had haar niet gezien.
Ze liep achter hem aan, van plan om te vragen om samen te jagen, misschien zouden ze dan wat vangen, tot hij stil bleef staan. Flyleaf rook het ook, een muis, waarschijnlijk nog geen vossenlengte weg van de sneeuwhoop voor ze.
Ze keek hoe Ashdrop sprong, en even later had hij de muis.
Ineens bewoog de Sneeuwhoop en een kat kwam tevoorschijn, het bloed stroomde lang zijn kaken, en met al dat wits om hem heen zag hij er best grappig en eng uit.
Ashdrop vond het blijkbaar minder grappig. Hij liet de muis vallen en sprong achterover in een sneeuwhoop. Flyleaf lachte mee met de geheimzinnige kater, pas toen hij zei "Zo eng ben ik toch ook weer niet?" herkende ze hem als Timefall.
Al lachend liep ze naar hem toe en hielp hem om wat sneeuw van zijn vacht af te halen, en al snel kwamen de vlekjes die ze zo leuk vond weer tevoorschijn.
"Heb jij niks beters te doen dan al je warriors doodsbang maken?" grapte ze en ging zitten.
Timefall keek nog steeds geamuseerd, en ze snapte het ook wel. Die arme Ashdrop zat nog steeds helemaal onder de sneeuw, hij moest het wel koud hebben.
Flyleaf realiseerde zich dat ze ook liep te rillen. Ze drukte zich tegen Timefall aan, hopend dat hij het niet erg zou vinden, en genoot van zijn warme vacht...

[justify]_{Ashdrop was lichtelijk in paniek toen hij geheel werd omgeven door de sneeuw. Hij krabbelde naar boven en toen stak zijn kop als enige uit de sneeuwhoop. Hij keek wat verbaasd naar de kater, die daar bleek te staan, in plaats van dat sneeuwmonster. ''Zo eng ben ik toch ook weer niet?'' Vroeg de kater, die hij nu herkende als Timefall, geamuseerd. Een derde kat kwam erbij, een poes genaamd Flyleaf. "Heb jij niks beters te doen dan al je warriors doodsbang maken?" Grapte de poes en ging erbij zitten. Ashdrop was eventjes vergeten dat zijn gehele lichaam zich nog in de hoop sneeuw begaf, en zijn kop draaide zich van Timefall naar Flyleaf. Een magere, en toch ook wat beschaamde glimlach viel op zijn gelaat te lezen, en hij schudde zijn kop even, zodat er wat stukjes sneeuw rondvlogen. Hij keek naar beneden en merkte dat zijn lichaam nog in de sneeuw zat. Snel krabbelde hij uit de hoop en stond al snel voor de twee andere katten. De poes had zich zowat ingenesteld in de vacht van hun deputy, zouden ze misschien.. Nee, daar moest hij zich niet mee bemoeien. Hij merkte ook nu pas dat zijn asgrijze vacht geheel was bekleed met sneeuw, en dat alleen zijn kop nog de grijzige tint had. ''Euhmm..'' Sprak hij wat ongemakkelijk en probeerde de sneeuw van zijn korte vacht te krijgen, maar dat zag er nog al stuntelig en onhandig uit.}

Flyleaf grinnikte toen Ashdrop uit de sneeuwhoop tevoorschijn kwam, hij zag eruit als een sneeuwmuis. Ashdrop keek naar haar, en toen naar Timefall en ineens begreep Flyleaf hem. Beschaamd schoof ze bij Timefall weg en keek naar haar poten, wat moest hij wel niet denken van haar? "Ik eh.. Ik wilde..." Ze stopte, wat had ze eigenlijk gewild? Ze dacht terug en wist het, ze wilde vaker zo zitten met Timefall, maar dat kon ze hem niet vertellen. Hij zou denken dat ze gek geworden was. Ze keek weer naar Ashdrop, die er inmiddels ook bij was gaan zitten, en daarna keek ze weer naar haar poten. Ze wist niet wat haar bezield had, ze had zichzelf, maar vooral Timefall in een gekke positie gebracht. Ashdrop dacht vast dat ze mates waren!
Nee, helaas niet, en waarschijnlijk nooit niet, Timefall was deputy, en was erg geliefd. Zij was een normale onbekende warrior. Ze zuchtte, zou het dan nooit kunnen?

_{Plots kwam er een poes bij, "Heb jij niks beters te doen dan al je warriors doodsbang maken?" grapte ze. 'Sorry,' grinnikte hij nog even vrolijk. Even keek hij haar wat vreemd aan, toen ze zijn vacht begon schoon te likken. Echter wekte Ashdrop zijn aandacht op door uit zijn sneeuwhoop te komen, waardoor hij niet eens doorhad dat de poes tegen hem aan was gaan zitten. ''Euhmm..'' Sprak hij wat ongemakkelijk. Plots voelde de kater de vacht van de poes en zette geschrokken wat stappen opzij. "Ik eh.. Ik wilde..." Lichtelijk ongemakkelijk en geschrokken keek hij Flyleaf aan. Hij hoefde het niet te weten. 'Whatever,' mompelde hij haast onverstaanbaar, richtte even zijn blik op Ashdrop en toen op de sneeuw naast hem. De stilte voelde vrij vreemd en ongemakkelijk aan, maar echt verbreken durfde hij op de een of andere manier niet.}

Flyleaf keek op toen hij wat zei, "whatever." Zie je wel, dacht ze, nu haat hij mij. Ze zuchtte, misschien had hij ook wel gelijk, het was wel vreemd wat ze had gedaan.
Om de ongemakkelijke stilte te verbreken besloot ze om ze uit te nodigen om te gaan jagen, dan was ze tenminste nog dichtbij Timefall.
"Ehm... Hebben jullie zin om te jagen? Misschien vinden we dan iets anders dan sneeuwmonsters." zei ze in de hoop de stemming te verbeteren. Ze stond alvast op, wachtend op een antwoord, ze merkte dat het puntje van haar staart trilde van de zenuwen. Met moeite wist ze het te stoppen, heh, waarom ging ze nou altijd gek doen met hem in de buurt?
Ze zuchtte opnieuw en draaide zich toen om. "Nou, komt er nog iemand?"