Breathe your life into me [open][spt]

Dawnpaw keek met een glazige blik om zich heen. Zijn vacht was hard van het ijs, en hij rilde van de kou. De sneeuw bleef neer dwarrelen, en inmiddels nam hij al niet meer de moeite om het weg te schudden. Hij wilde neit naar het kamp gaan, hij kon niet naar het kamp gaan. Hij was verdwaald in een heftige sneeuwstorm. Alles was wit, hij had geen idee waar hij was. En zelfs als hij niet verdwaald was geweest, dan alsnog was hij niet naar het kamp gegaan. Hij had Simplepaw aangevallen! Firestar, de stomme kittypet zou woedend zijn. En aangezien hij ook al ergens verdacht werd van het aanvallen van Nightpaw, zou het vast niet goed met hem aflopen. Maar dat was niet de voornaamste rede, nee, dat was Lovelypaw. De mooie, zachtaardige poes. Hij had haar al lang niet meer gezien. En hij miste haar zo erg, de kater vooral bang dat ze er vandoor was gegaan. Want hij had haar aan het huilen gemaakt. Misschien zou ze hem nooit meer mogen. Misschien verdiende hij dit ook wel. De rode kater zuchtte zachtjes en ging zitten, hij voelde de kou niet eens meer. En ookal wist hij dat als hij niet snel een schuilplaats zocht hij zou doodvriezen, hij bleef gewoon zitten.

~~Poor Dawnpaw D:~~
open c:

De wind woei langs haar heen, en blies grote sneeuwvlokken in haar ogen. Ja, zo ijverig als ze was, had ze perse niet zonder prooi willen thuiskomen. Het begon ijskoud te worden, en de kleine prooi die ze had gevangen, begon al helemaal stijf te worden. Winterpaw zelf was ook al niet warm meer, en ze begon hevig naar haar warme bed te verlangen. Waarschijnlijk was zij de enige idioot die op dit moment buiten was. Plotseling meende ze een geur te ruiken van een kat uit haar eigen clan. Dus toch niet de enige? Ze strompelde door het dikke pak sneeuw, en plotseling zag zij daar een renzame apprentice zitten. Wanhopig probeerde ze sneller te lopen, maar het ging niet, en ze struikelde. De kat kon haar onmogelijk horen, ruiken of zien want ze kwam van achteren. "Ben je nou helemaal gek geworden?! Ga toch uit die kou weg, wil je ziek worden ofzo?!" gilde ze boven de loeiende wind uit. Het klonk meer bezorgd dan boos, en dat was ze ook.

Een zachte stem klonk. Dawnpaw keek wat dof om, om daar een rood-witte poes te zien. Hij herkende haar als Winterpaw. Winterpaw in de winter, wat grappig. Hij begreep niet wat ze zei, doordat de de wind te hard gierde, en de sneeuw de geluiden dempte. Maar hij kon ergens wel raden wat ze had gezegd. Maar zin om te luisteren had hij niet echt. Hij sloot zijn ogen, en dacht aan Lovelypaw. Waar was ze? Een enkele traan biggelde over zijn wang. Verbaast keek hij toe hoe de traan in de sneeuw viel. Hij huilde bijna nooit... Waarom dan wel om Lovelypaw? Je houd van haar sukkel Zei hij tegen zichzelf. Je houd van haar Hij wist het al zo lang, maar nooit had hij er aan toe willen geven. Hij schudde zijn kop. Hij wilde zijn poot op tillen, maar dit lukte hem nauwelijks. Geschrokken probeerde hij op te staan, het lukte maar met moeite. Bijna zijn hele lichaam was gevoelloos van de kou. En hij besloot met tegen zin naar de poes te lopen. Hij struikelde door de sneeuw naar haar toe. En toen hij bij haar aankwam ontweek hij haar blijk. "Waar is het kamp?"

Onderwerp: Re: Breathe your life into me [open][spt]