Winter's alive, one splintered soul

Silverthorn klauwde gefrustreerd met haar lange, ruwe nagels door de sneeuw. Het was al drie dagen geleden dat ze gegeten had en de honger knaagde aan haar ingewanden en at van haar slaap. Even daarvoor was ze van pure uitputting in slaap gevallen, om een kwart dag later wakker te worden met dat verschrikkelijk lege gevoel dat veroorzaakt werd door een tekort aan prooien. Die ochtend had ze nog wel een muis zien lopen, maar ze was inmiddels zo zwak geworden, dat ze de muis niet meer te pakken had kunnen krijgen. Dorst had ze ook, maar minder. Gisteren nog was ze bij een stromende rivier aangekomen. Hij was deels bevroren geweest, maar niet helemaal en dus had ze wat kunnen drinken. Daar lag ze nu ook, bij die rivier. Ze sleepte zichzelf naar het water toe, waarbij ze een stuk over ijs moest, en stak haar tong in het ijskoude water. De kilte van leaf-bare trok door haar botten heen, die nog ouder aanvoelden dan gewoonlijk. Ze slaakte een zucht en wist zichzelf weer terug te slepen naar de sneeuw, waar ze zich met een naargeestige “miauw” neer liet ploffen. Was dit het einde? Nee. Silverthorn was een vechtster als het op de dood aankwam. Ze likte met haar tong langs de sneeuw om nog meer vocht binnen te krijgen en nam een hap van het koude grij. Het vulde nauwelijks, maar het was beter dan niets. Het was de enige reden dat nu nog leefde. Nog een hap nam ze, rillend van afschuw en kou. Ze werkte zichzelf langzaam overeind, terwijl ze nog meer sneeuw naar binnen werkte. Ze moest eten, eten, eten... Haar ogen gleden over het kale landschap. In de verte waren bomen te zien. Als ze daar kon komen... Ze duwde zichzelf verder omhoog, tot ze uiteindelijk wankelend op vier poten stond. Aarzelend keek ze naar de rivier. Het water verlaten kon haar dood betekenen, hoewel ze, zolang er sneeuw lag, nog wel kon overleven, maar als het ging dooien... Toch besloot ze de gok te wagen. Langzaam begaf ze zich naar de met sneeuw bedekte sparren. Met dit tempo zou het een dagreis zijn voordat ze daar was, besefte ze angstig, maar die angst verdween als sneeuw voor de zon toen ze een “krak” hoorde ondereen van haar poten. Een tak! Ze groef in de sneeuw en zag tot haar opluchting inderdaad een tak. Ze storte zichzelf tegen de grond aan en zette haar tanden in het dorre hout. Het was niet lekker, nog smeriger dan sneeuw, maar het vulde beter. Ze kauwde op een stuk schors, terwijl de geur van vlees tot haar doordrong. Dat gebeurt er als je te lang niet gegeten hebt, dacht ze bij zichzelf, tot ze zich besefte dat de geur echt was. Ze keek naar de grond tussen haar poten. Was dat...? Ze groef wat sneeuw en zand weg en slaakte een zucht van iets dat nog groter was dan opluchting. Iemand had hier zijn prooi begraven, nog niet lang geleden! Het was een eekhoorn, niet meer in verse staat, maar het had nog altijd ruim genoeg vlees voor een uitgehongerde wilde. Gretig trok Silverthorn de eekhoorn uit de grond en zette haar tanden in diens verfomfaaide vacht. Nog nooit had de smaak van oud vlees haar zo lekker gesmaakt.

Silverthorn liet het vlees uit haar bekje vallen, toen een wildvreemde kat voor haar stond. Ze was zo druk bezig geweest met het eekhoorntje, dat ze niet de tijd had genomen om te ruiken of er geen gevaar op de loer lag. Maar als ze wel geroken had, wat had ze dan gedaan? In deze staat was wegrennen niet een optie: zelfs al zou ze kunnen, dit vlees was veel te welkom om zomaar te laten liggen. Ze keek naar het eekhoorntje tussen haar poten en toen weer op naar de kat en toen drong het tot haar door. Dit eekhoorntje was vast van deze kat. Ze bekeek de kat en probeerde haar angsten te temperen. Toen zag ze dat de kat zelf een muis in haar bek had. De poes had het vlees blijkbaar niet zo hard nodig als zij. ’S-Sorry... Is dit... jouw eekhoorn?’ vroeg Silverthorn aarzelend. Als ze de poes te vriend kon houden, mocht ze misschien wel een stukje hebben?

De geur van een tweede vreemde drong toen ineens tot Silverthorns reuk door. Ze draaide haar hoofd en zag een tweede poes op hen af komen. Zij leek ouder dan de jonge poes, had Silverthorns leeftijd of was missschien zelfs ouder. De poes stelde zich voor als Zwiepie en maakte meteen duidelijk dat ze geen ruzie zocht. Silverthorn ademde opgelucht uit. Mocht de jonge poes wel een gevecht willen, dan was er een kans dat Zwiepie Silverthorns kant zou kiezen, zo dacht ze, hoewel ze besefte dat dat een te optimistische gedachte was voor een koude dag als deze. Plots gooide de oudere poes een duif voor Silverthorn neer. ‘Het lijkt alsof je dit kunt gebruiken,’ zei ze. Silverthorn keek aarzelend op, maar was te moe om wantrouwend te gaan doen. ‘Dankje... Dankjewel,’ zei ze, nog wel een beetje aarzelend. Ze schoof de eekhoorn naar de jonge kat toe en rukte een stuk vlees van de duif af. Hier had ze voorlopig wel genoeg aan, de rest van de duif mocht de oudere kat zelf houden. Dat deel schoof ze dan ook terug naar Zwiepie. ‘Hier,’ zei ze. ‘Het is niet goed om al je eten weg te geven.’

Het werd Silverthorn allemaal wat te veel. Of eigenlijk was het haar allemaal al te veel geweest. Of nee, eerst was het haar te weinig. Te weinig eten, te weinig energie, te weinig zonlicht. En toen kwam de eerste kat en werd het te veel. Te veel kat. Te veel angsten. Oja, en nog een kat. Zwiepie. Silverthorn keek naar het eten dat Zwiepie naar haar toe schoof. Zelf had ze het net aan de oude kat gegeven omdat ze niet alles voor zichzelf wilde houden, maar die moest daar niets van weten en schoof het dus weer terug. De kat vertelde dat ze een Kittypet was en dat ze dus eigenlijk nooit een tekort had aan voedsel, maar zo wantrouwend als ze was kon Silverthorn met die uitleg niet direct genoegen nemen. Kittypets. Tweebenen. Haar ogen gleden over het lichaam van de oudere kat. Ze leek nog fit, niet vetgemest en bovendien... oud... Met frisse tegenzin trok ze de rest van het vlees naar zich toe. ‘Dankje,’ mompelde ze. Ze durfde de kat niet goed in de ogen te kijken, bang dat haar wantrouwen erin door zou schijnen.

De andere kat vroeg hoe ze heette. Erza. Zo heette de kat. Silverthorn wist niet goed wat ze hiermee aan moest. Het was een doodnormale vraag, maar ze betwijfelde of de jonge kat een gezellig gesprekje met haar wilde voeren, nadat ze aan haar eekhoorntje had zitten knabbelen. Toch antwoordde ze. ‘Silverthorn,’ zei ze en toen wendde ze haar blik naar de oudere kat, die haar aardiger had behandeld. ‘Maar sommigen noemen me kortweg Silver.’ Welke “sommigen”? Af en toe kwam ze een kat tegen, maar dat waren maar korte ontmoetingen, die ze negen van de tien keer het liefst weer wilde vergeten. Het was niet alsof ze vaak uitgejouwd werd of aangevallen, maar ze had zich sinds de dood van haar moeder nog nooit op haar gemak gevoeld bij een andere kat en dat was doorgaans duidelijk te zien in haar gedrag.

En toen was nummer drie verschenen. Silverthorn deed een stapje achteruit, maar voelde haar pootjes meteen protesteren. Ze deden pijn van het wandelen en het gebrek aan energie. Tot haar opluchting was Zwiepie ook niet gediend van nog meer gezelschap. Dat maakte ze tenminste op uit de manier waarop de kat opmerkte dat de twee Rogue’s hier vast niet waren voor een gezellig onderonsje. ‘Wie zijn jullie?’ vroeg de Kittypet. Erza, dacht Silverthorn, hoewel dat nietszeggend was. Silverthorn had nog nooit van haar leven van een Erza gehoord. En ook niet van een Grey. Silverthorn keek naar de nieuwkomer, die duidelijk een bekende was van Erza. Dat maakte haar nog angstiger. Wat als ze samen tegen hen zouden beginnen te vechten? Zwiepie was nog wel fit, die kon missschien nog wel een jonge kat aan, maar zij? En daarbij: kon ze ervan uit gaan dat Zwiepie met haar mee zou vechten? Misschien zou de Kittypet zich wel uit de voeten maken, daar leek ze genoeg energie voor te hebben.

Oh. En er was nog een kat.

Silverthorn liet een nauwelijks hoorbare, angstige ’Miauw’ horen, toen ze doorhad dat er nog een kat in de buurt was. Ineengedoken, met het vlees stevig tussen haar poten, volgde ze de blik van Grey. Een langharige, zwartwitte kat zat hoog in een boom. Een gevoel van herkenning bekroop Silverthorn, maar ze kon de kat niet plaatsen, laat staan dat ze in staat was een naam op hem te plakken. Grey nodigde de kat uit om naar beneden te komen, om “gezellig te kletsen”. Silverthorn probeerde de jonge, grijze kat te peilen. Meende hij dat, of was de zwartwitte kater een vriend van hem en zouden ze het met zijn drieën opnemen tegen een Kittypet en een lijk? Ze voelde hoe haar lichaam weer begon te rillen, meer van de angst dan van de kou. Ze keek weer naar de zwartwitte kater, nog altijd met het gevoel dat ze hem ergens van moest kennen. Als dat zo was, als ze hem al eens eerder had ontmoet, dan had hij mogelijk geen kwaad in de zin. Ze aarzelde nog even en zei toen zo vriendelijk mogelijk: ‘Gezondheid.’