[SPT] [OPEN] Snow white

Onderwerp: [SPT] [OPEN] Snow white zo 25 aug 2013 - 19:20

_{Een ijzige koude bries blies door de kater zijn langharige vacht. Zo ver je maar kon zien was het sneeuw, sneeuw en nog meer sneeuw. Een prooi vangen in dit weer was zo goed als onmogelijk. Door het zachte kraken van het witte, koude spul als je erover heen liep, had de prooi die zich al niet hadden verborgen diep onder de grond je al horen aankomen en was die al lang gevlucht voor dat je nog maar in de buurt kon komen. Goed oplettend of hij toch niets hoorde, zag of rook trippelde de kater door de witte sneeuw heen.

Niet zo veel later rook hij een geur van een kat te onderscheiden. Ondanks die toch behoorlijk sterk was, wist de kater niet echt te ontdekken van wie de geur kwam, even min van waar die kat afkomstig was. 'Hallo...?' vroeg hij vervolgens luid en duidelijk.}

Pepper kon niks anders dan doorlopen, de grond was te koud om stil te blijven staan en hij zou toch niks meer vangen vandaag, zins hij uit de boom was gevallen toen hij een eekhoorn achterna zat had hij niks meer gehoord.
Diep in gedachten verzonken liep de zwart-witte kater over de sneeuw, tot hij ineens opschrok van een stem, "Hallo?" klonk het.
Pepper berekende dat de wind naar de stem toe stond en hij dus niet gezien, maar waarschijnlijk wel geroken was. Aangezien hij een vredelievende rogue was had hij geen zin in ruzie, dus baande hij zich een weg door de begroeiing en kwam op een open plek. Daar zag hij een brede kater staan, Pepper keek eens goed, het leek hem dat als het op een gevecht uitliep, hij kon winnen. Maar een gevecht zou hij natuurlijk proberen te voorkomen, verder leek de kater hem niet geweldig gevoed, maar wie was nou goed doorvoed in Leaf-bare? Een ding was zeker, dit was een rogue, net als hij.
Nadat de zwart-witte rogue een tijdje had nagedacht over wat hij zou zeggen, nam hij genoegen met "Euhm... Hoi, ik ben Pepper...", hij ging zitten en wachtte op antwoord.

_{Zijn blik gleed door de bomen en witte takken heen. Even bleef het stil maar dan hoorde hij een stem zeggen: 'Euhm... Hoi, ik ben Pepper...' onmiddellijk had James de andere kat in het oog. Hij was ook langharig, en het was ook een rogue. 'Oh, hallo Pepper' miauwde de kater vriendelijk. 'Mijn naam is James' vervolgde hij. De andere kater was ondertussen gaan zitten. Na even niet te weten wat hij moest zeggen volgde James zijn voorbeeld en ging ook zitten.}

Silverthorn boorde haar nagels in de tak van de boom. Tussen de met sneeuw bedekte naalden door zag ze een kat lopen. Zijn goudkleurige haarbos viel op in de parelwitte sneeuw. Plots bleef de kat staan. Silverthorn dook dieper ineen. Zou hij haar gezien of geroken hebben? Ze was hier gaan zitten omdat deze plek haar veilig en beschut leek, maar misschien had ze dat verkeerd gedacht? Toen viel haar blik op een zwart met witte kat die haar blikveld binnen kwam lopen. Beide katten waren nu misschien vier meter van de boom waarin zij zat verwijderd, maar ze zat hoog – erg hoog – dus de kans dat ze haar zouden zien was klein. Op die manier probeerde ze zichzelf gerust te stellen. Echt waar, dacht ze tegen zichzelf. Hier zat ze veilig.

Maar dat had ze verkeerd gedacht. Een winterse wind blies door de boomtakken heen en wist een klein takje los te rukken van de rest van de boom. Silverthorn, zo mogelijk nog banger voor takken dan voor katten, schrok hiervan en gleed van haar tak af. Met het nodige lawaai storte ze naar beneden. Ze wist haar nagels in een andere tak te zetten en zich zo op te vangen, maar voordat ze zich omhoog kon trekken moest ze loslaten. Haar nagels waren niet meer zo sterk als dat ze ooit geweest waren en deden bij dit soort inspanningen snel pijn. Nog verder tuimelde ze naar beneden, nog eens probeerde ze een tak vast te grijpen en nog eens was die poging tevergeefs, tot ze uiteindelijk op vier pootjes in de koude sneeuw terecht kwam. Met een luide “miauw!” zakte ze door haar pootjes heen. Bah, ze werd hier echt te oud voor.

En toen drong het pas weer tot haar door dat er twee katten in de buurt waren.

Pepper bekeek de andere kat, die dus James genoemd werd, nog eens goed. Nu niet om te kijken hoe sterk of lenig hij was, maar kwa binnenkant.
De grote zwart-witte kater zat daar, diep in gedachten verzonken, in de sneeuw, toen er opeens een briesje opstak, gevolgd door een klap, gevolgd door gekraak, gevolgd door een kat die uit de boom viel. Pepper grinnikte, het was best een komisch gezicht, de oude kat die van haar tak was geblazen en even later op de grond viel.
Om niet onbeleefd te zijn wendde hij zich tot haar. "Gaat het een beetje? Dat was namelijk een best harde klap." Bij die laatste woorden grinnikte hij weer even, het was te grappig geweest. Daarna keek hij weer naar James. "Reis jij alleen?" vroeg hij, de kater zag er niet uit alsof hij alleen reisde, hij was te goed doorvoed, of hij was een heel goede jager...

Dus. Er waren twee katten in de buurt en, nog erger, ze werd omgeven door afgebroken takjes. Ze had echter geen tijd om zich druk te maken om voorvallen uit het verleden, zelfs niet toen een klein twijgje vlak naast haar in de sneeuw belande. De katten hadden haar opgemerkt. Hoe kon het ook anders? Ze had zich niet bepaald geruisloos naar beneden begeven. Eh... Oke... Ze had zich überhaupt niet naar beneden begeven. Ze was domweg van een tak afgeblazen. Dat was... beschamend. Nog beschamender was het dat de langharige, zwartwitte kat haar zat uit te lachen. Grinniken. Same thing. Oké, hij had gevraagd of het wel goed ging met haar, maar het duurde even voordat dat tot Silverthorn doordrong. Ze was zo druk geweest met de sneeuw, de takken, de angsten. Silverthorn krabbelde overeind. Misschien nog wel beschamender dan uit een boom vallen, was dat ze niet fatsoenlijk op vier pootjes was beland, zoals een echte kat betaamde. Zoals ze had gekund in haar jongere jaren. Ja, ze was eventjes op vier poten beland, maar toen was ze er net zo hard doorheen gezakt, omdat haar botten de klap niet goed hadden kunnen dragen. Ze keek naar de zwartwitte kater. ‘Ik geloof dat ik nog heel ben,’ antwoordde ze, waarop ze haar poten één voor één strekte, hopend dat ze inderdaad alle vier nog intact waren. Ze deden pijn, maar voelden niet aan alsof ze er half af vielen of verbrijzeld waren. ‘Het spijt me dat ik zo onverwachts... eh... binnenviel.... Ik hoop dat ik jullie niet heb laten schrikken.’ Wat voor stomme opmerking was dat? Dat zij nou zo’n angsthaas was. Dit waren sterke, stoere katers, die lieten zich niet door een langharige opoe opschrikken.

Onderwerp: Re: [SPT] [OPEN] Snow white