I don't know it anymore [Appleblossom]

Daar zat hij dan, in z'n eentje. Hij voelde zich verdoofd. In zijn hoofd schoten allerlei gedachten rond, het was een enorme chaos. Hij wist niet meer wat hij met zichzelf aanmoest. Hij had niemand om op terug te vallen, helemaal niemand. Zijn ogen staarden naar het water dat rustig stroomde, zonder te stoppen. De rivier leek oneindig te zijn, al wist hij wel beter. Het was de plek waar hij en Honeyspots elkaar hadden ontmoet. Het was zo anders zonder haar. Zijn hele leven stond op z'n kop door de gebeurtenis. Hij had nooit weg moeten gaan, maar hij wist niet dat ze zwanger was. Als dat het geval was geweest was hij nooit weggegaan, nooit. Hij had zijn partner beschermd voor alles, haar door de bevalling geloosd. Maar dat was allemaal niet het geval geweest. De ruzie in de nursery had zijn tol op hem geëist. Hij voelde een zacht briesje zijn haren heen en weer waaien. Zijn goudkleurige ogen stonden leeg. Hij en Honeyspots, het was niets meer. Ze waren niet meer samen. En hij kon hun kittens niet zien. Toen de twee kleine pluizebolletjes door zijn gedachten schoten kwam er even een glimlachje op zijn gezicht. De twee poesjes waren zo schattig, lief en hij wist dat Honeyspots geweldig op ze zou letten. Ineens hoorde hij geritsel achter hem. Zijn oren spitsten zich, maar hij nam geen aanstalten om zich om te draaien.

Ze liep maar wat verdwaald, zonder een idee van waar ze was of waar ze heen zou lopen. Het enige wat ze op dit moment wilde horen was het zachte geklater van de rivier en het geritsel van de bladeren. Misschien, als haar omgeving rustig zou worden, zou haar hoofd ook rustig kunnen worden. Maar wie hield ze voor de gek? Het kon niet rustig worden in haar hoofd op dit moment. Alles viel uit elkaar, alles brak in scherven zonder dat het meer hersteld kon worden. Net zoals de relatie van haar ouders, net zoals het leven van haar vader, waarvan ze geen flauw idee meer had waar hij was of het leven van haar moeder... Die nu ook langzaam weg begon te glippen tussen haar poten. De moeder die er al moeite mee scheen te hebben om haar aan te kijken. Haar ogen begonnen weer te wateren bij de gedachten eraan en al snel was het niet meer rust wat haar omhulde, het was verstikking. Alles om haar heen verstikte haar. Helder vocht begon over de donzige vacht van haar wangen te lopen terwijl ze haar pas iets versnelde en zich door de struiken heen drukte. Tot ze een zwart met witte kater zag, een kater die ze helemaal niet wilde zien, de partner van Honeyspots. Appleblossom verstarde en maakte even een geschrokken geluid. Dingen gerelateerd tot Honeyspots waren toch wel het laatste die ze wilde zien, vooral in deze staat. Ze legde haar oren plat in haar nek en begon langzaam weer achteruit te stappen, hopende dat hij haar niet gehoord had. Ze zag er op dit moment ook werkelijk waar pathetic uit...

Het geritsel kwam dichterbij. Hij dwong zichzelf niet om te kijken, maar op een gegeven moment won de nieuwsgierigheid het van de vastberadenheid. Zijn goudkleurige ogen keken recht in de ogen van een poes die hij al een tijdje niet meer gezien had, Appleblossom. De poes had dezelfde mentor gehad als Honeyspots, in hun apprentice tijd. Hij weet nog dat de twee niet zo goed met elkaar over weg konden. Een geluid werd hoorbaar, hij zag dat ze schrok. Dat was niet de bedoeling. Hij zag dat ze haar oren in haar nek en een beetje achteruit stapte. "Je moet niet bang voor me zijn.." zei hij kalm en rustig. Hij dacht aan wat Honeyspots allemaal over haar had verteld. Appleblossom was de dochter van haar mentor, ze was een verlegen poes en totaal anders dan Honeyspots zelf. Hij had haar al eens eerder ontmoet en dat ze verlegen was klopte wel. Ze was wel aardig. "Als je wilt kun je hier naast me gaan zitten?" bood hij vriendelijk aan. Hij had eigenlijk wel zin om er even over te praten. Hij en Honeyspots waren officially geen stel meer, en daar moest hij het meedoen.

Eventjes stond Appleblossom oog in oog met de zwart witte kater en keek ze in zijn heldere gele ogen. Maar al heel erg snel wendde ze haar goudkleurige blik alweer af, weg van zijn blik. De kater was de partner van Honeyspots. Hij zou vast boos zijn om de laatste woordenwisseling die zij en Honeyspots hadden gehad. Boos omdat ze Honeyspots niet had vergeven... Maar... zijn toon was rustig, alsof hij haar gerust probeerde te stellen. Voor even hief Appleblossom haar hoofdje en keek ze de kater wat verlegen en angstig aan. "Je moet niet bang voor me zijn.." zei hij kalm en rustig. Appleblossom knikte wat zachtjes. "Oké..." Kwam er wat gedwee uit. Ze was niet de meest spraakzame poes, dat was al zeker. Maar contact met Cindersmoke maakte haar nog nerveuzer dan eerst. "Als je wilt kun je hier naast me gaan zitten?" Vroeg de kater aan haar. Eventjes weifelde Appleblossom duidelijk. "Nou.. ik... euh...." Stamelde ze wat geschrokken, maar daarna knikte ze zachtjes en gaf ze het excuus verzinnen op. Met timide, kleine stapjes kwam ze nader en ging ze naast hem zitten, haar blik richtende op de grond voor haar voorpoten.

De poes was niet zo spraakzaam, dat stond vast. Maar dat maakte hem niet zoveel uit, hij was net zo geweest voor hij Honeyspots had ontmoet. Honeyspots.. Zijn gedachten dwaalden voor de zoveelste keer weer naar haar. De laatste woordenwisseling met haar, en vooral de woorden: Blijf uit de buurt van mij en mijn kittens! De stem van Appleblossom haalde hem uit zijn gedachten, gewoon weer in het hier en nu. "Oké..." was haar antwoord, het klonk gedwee en ging gepaard met een knikje. Het duurde ook niet lang voordat ze heel voorzichtig naast hem ging zitten. Ze had wat woorden gestameld, die hij niet had verstaan. Hij dacht na waarom ze zo verlegen tegen hem deed. Misschien hadden zij en Honeyspots weer eens een gesprek gehad? Hij wist het niet. Hij was twee manen weggeweest en had blijkbaar veel gemist. Veel dingen waar hij spijt van had. Wat had zijn leven nu nog voor zin, zo zonder Honeyspots? Hij vond het vooral verschrikkelijk voor hun kittens, dat ze er zo tussen inzaten. Hij keek even opzij, naar de poes naast hem. Appleblossom richtte haar blik op de grond, het stukje precies voor haar voorpoten. Hij wist niet wat hij nu nog moest zeggen. "Heb ik veel gemist in de tijd dat ik weg was?" vertelde hij toen maar eerlijk. Hij wist het gewoon allemaal even niet meer. Hij richtte zijn blik weer op de oneindige rivier voor hem.

Appleblossom voelde zich ongemakkelijk, ze wachtte op het relaas dat ze Honeyspots moest vergeven, dat ze zo gemeen tegen Honeyspots had gedaan. Ze had niet eens gemeen tegen Honeyspots gedaan... Ze had alleen maar gezegd dat ze haar nog niet kon vergeven na alles wat er was gebeurd. Hoe dat verdraait was geraakt... Ze wist het niet. Ze wist alleen dat Cindersmoke er niet gelukkig uitzag en wist niet hoe ze dat moest interpreteren. Cindersmoke's stem trok haar uit haar twijfels en wat voorzichtig hief ze haar hoofdje. "Heb ik veel gemist in de tijd dat ik weg was?" Vroeg de kater aan haar, waarna Appleblossom haar blik weer op de rivier richtte. "Mama is ziek... erg ziek... Papa is weg en Mintbreath ook... Honeyspots wilde haar excuses aanbieden... Maar dat weet je waarschijnlijk al.." Miauwde ze wat verstikt, terwijl ze haar kop wat liet hangen en haar oren naar achter legde. Ze wilde niet weer gaan snikken, maar het was moeilijk om alles opnieuw tegen te houden nadat ze het net al had laten gaan...

Onderwerp: Re: I don't know it anymore [Appleblossom]