[OPEN] Who dares to disturb?

Met een genietende blik keek de tabby poes naar allerlei katten die in een haast het kamp door vlogen. Wat zouden ze nu denken? 'Oh nee, mijn lieve partnertje is ziek en Smokebreath is er niet.' Een sluwe glimlach bekleedde haar gelaat toen ze nogmaals een bezorgde blik opmerkte. En deze zogenaamde Warrior dan? Zou hij zich zorgen maken om de prooistapel? Om zijn Apprentice die maar niet wilde luisteren? Ha. Aspenpaw stond met een sierlijke beweging op, haar blik zo neutraal als deze altijd stond en ze trippelde wat naar de ingang van de Apprentice Den toe. Want ja, ze zou er alleen maar op gewezen worden als ze midden in het kamp lag. Haar Mentor gaf geen ene ruk om haar en zelfs als hij zou komen opdagen, dan zou ze zich er helemaal niets van aan trekken. De woorden die hij zou uitspugen waren stukjes lucht voor haar, verspilde ademhalingen. En volgens haar wist haar Mentor dit ook. Gelukkig voor zichzelf was ze na de eerste training al klaar met de stof. Ze kende de basisdingen van het jagen en het vechten wel, dus waarom tijd verspillen aan trainingen? Aspenpaw lachte wat en liet haar kritische blik over het kamp gaan, wie zou haar slachtoffer worden.

_{Zijn spottende blik gleed over een aantal katten in het ShadowClan kamp. Een aantal katten verdwenen in de Medicine Cat Den. Eigenlijk best wel stom, want hij had al een aantal zieke Warriors die kant op zien gaan. Hij, als jonge Apprentice, had nergens last van. Hij zag een stukje verderop een andere tabby poes zitten, die nog al genietend naar dit alles keek. Hij grinnikte eventjes, dat soort katten mocht hij wel. Een Warrior knalde tegen hem op. ''Mousebrain, kijk uit waar je je poten neerzet!'' Miauwde hij geïrriteerd en de kater keek hem verschrikt aan. Ha, die toon had hij niet verwacht van hem, net goed. Hij draaide zich om en zag nog net hoe de andere poes richting de Dens liep. Hij besloot haar te volgen, en hij liep met forse stappen naar haar toe. Hij zag de kritische blik van de poes, en greens eventjes. Hij stopte vlak voor haar. ''Hey,'' miauwde hij en ging toen zitten. ''Wat een lozers hé?'' Miauwde hij spottend, met zijn staart een vaag gebaar makend naar een groepje Warriors die paniekerig door het kamp heen stormden.}

Het was eigenlijk wel zonde dat er zo veel Warriors weg waren om te jagen of een grens te beschermen, dan moest ze het maar met minder doen. Leafbare was dus niet alleen maar de tijd van ziektes en honger, maar blijkbaar ook een strenge winter voor haar dagelijkse bezigheden. ''Hey,'' In de verte had ze al een kat zien aankomen, haar kant op om nog wel te verstaan. Aspenpaw trok wat met haar oortjes met het teken dat ze de begroeting had begrepen. Ze had zelf nog geen idee of deze 'Phantompaw' haar wel kon interesseren. Haar ambere blik was nog gericht op de open plek in het kamp, maar elk woord wat de kater over zijn lippen zou krijgen, was iets dat ze zou horen. ''Wat een lozers hé?'' Ze draaide haar kopje om, haar ogen vlamden nog wat feller en ze hoefde het wenken van zijn staart niet eens te zien. "Hmm, ja." Begon ze op een nog wat ongeïnteresseerde toon, maar ze gaf de Apprentice een controlerende blik. Tot ze vond dat ze wel elk stukje van hem had gezien en er uit was gekomen dat hij geen gevaar kon zijn. "Maar denk je niet dat jij later ook zo wordt, wanneer je een liefje hebt?" De sluwe glimlach verscheen weer op haar gezicht en haar blik bleef wat fel. Eens zien of hij nog stoer kon doen nu.

_{Hij greens eventjes om haar vlammende ogen. "Hmm, ja." Klonk haar ongeïnteresseerde stem. "Maar denk je niet dat jij later ook zo wordt, wanneer je een liefje hebt?" Miauwde ze en een wat schuwe glimlach kwam naar boven. Hij trok een van zijn mondhoeken op en een spottende lach was te horen. ''Ik, een liefje?'' Klonk zijn ongeloofwaardige stem en hij keek haar aan met zijn kille, ijsblauwe ogen. ''Denk je nu echt dat ik ooit een liefje heb?'' Hij greens even naar haar en wendde zijn blik toen af naar een groepje Warriors die voorbij stormden. Hij zag ze verdwijnen in de nursery. ''Wacht maar af totdat jij in de nursery ligt met je kittens.'' Miauwde hij uitdagend en keek haar toen aan, hij mocht dat soort types wel.}

Een spottende lach echode in haar oren. Ah, dus hij nam het niet zo op het liefdesleven. Een zwakte? Of dan toch een angst om haar te verliezen? Allemaal mogelijkheden die ze kon gebruiken om hem het leven zuur te maken, maar daar zou ze nog even mee wachten. Wie weet kwam deze kater later nog wel van pas, als steun of gewoon als een simpele opoffering. ''Ik, een liefje?'' Aspenpaw bleef hem kalm aankijken, hij kon dan nog wel zo ongeloofwaardig klinken, maar elke kat kwam wel op zo'n punt in het leven. ''Denk je nu echt dat ik ooit een liefje heb?'' En vervolgens verbrak hij het oogcontact om naar iets anders te kijken wat zijn aandacht had getrokken. Ah fijn, je kon het maar nooit zeker weten. ''Wacht maar af totdat jij in de nursery ligt met je kittens.'' Een uitdagende toon sierde zijn stem en Aspenpaw behield haar blik nog op die felle glans. "Ik zou mijn kittens nooit in die Den houden. Ze moeten maar weten in wat voor een harde wereld hun moeder is opgegroeid en zelf voelen hoe het kan zijn." Haar neutrale toon werd wat killer, maar ze veranderde niets aan haar houding.

_{"Ik zou mijn kittens nooit in die Den houden. Ze moeten maar weten in wat voor een harde wereld hun moeder is opgegroeid en zelf voelen hoe het kan zijn." Hij liet zijn ijskoude blik over de poes gaan, vertrouwen deed hij haar niet, maar andersom zou dat ook niet zo zijn. Hij wierp een felle blik naar de Warrior die net tegen hem was opgelopen. ''Mousebrain..'' Siste hij en zijn ogen flitsten tussen de tabby poes en de kater. Zijn blik bleef weer hangen op de poes. ''Aspenpaw, is het niet?'' Miauwde hij met een wat sidderende stem. Zijn ijsblauwe ogen stonden niet bepaald vriendelijk, maar ook niet vijandelijk. Eerder neutraal en koud. Hij zwiepte een keer met zijn staart en liet deze toen op zijn voorpoten rusten.}

Nee. Ze had zich bijna weggegeven door haar antwoord, dat was dus iets wat ze niet meer moest doen. Maar om het onderwerp nou vermeden te hebben, dat zou te veel zijn opgevallen. Een leugen, ja, dat had ze moeten geven. Aspenpaw knipperde even, haar felheid verminderde wat. Een of andere Warrior was tegen Phantompaw opgelopen en de Apprentice gromde een reactie. Misschien was hij wel snel geïrriteerd? Of had hij gewoon een hekel aan de leidinggevenden hier. ''Aspenpaw, is het niet?'' De blauwe ogen hadden een neutrale emotie met zich mee, maar Aspenpaw concentreerde zich meer of ze een verandering in hem zag. Nee. De kater hield zich goed vast, dat moest ze wel toegeven. "Ja." Antwoordde ze misschien wat kortaf, maar wat moest ze dan zeggen? Haar hele verhaal, wat ze nog met zich meedroeg? Nee dus. "Maar waarom zit jij hier nog in het kamp, ik denk dat je Mentortje je straks nog roept, dus om geen straf te krijgen zou ik maar gaan." De grijns kwam weer op haar gezicht.

_{Een kortaf antwoord, dat was het enige wat hij kreeg. Niet dat het hem veel uitmaakte, hij had aan een bevestiging genoeg. "Ja." Was het antwoord van de tabby poes, genaamd Aspenpaw geweest. "Maar waarom zit jij hier nog in het kamp, ik denk dat je Mentortje je straks nog roept, dus om geen straf te krijgen zou ik maar gaan." Een spottende blik was het enige wat de poes terug kreeg als eerde reactie. ''Mijn mentor is ziek, ze ligt in de Medicine Cat Den.'' Een valse grijns sierde zijn lippen. Hij was vrij om te gaan en staan waar hij nu wilde, en omdat er aardig wat leeftijdgenoten waren op dit moment die ook veel training nodig hadden was hij zelf maar op onderzoek uitgegaan, hij had geen mentor nodig, hij kon het wel zonder z'n laffe Warrior doen. Hij regelde zijn eigen zaken wel. ''Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, nu we het daar toch over hebben, moet jij niet eens naar je mentor toe?'' Miauwde hij en keek haar toen weer wat spottend aan, over zich heenlopen liet hij niet gebeuren.}

Aan de spottende blik die ze kreeg had ze niet genoeg, maar gelukkig kwam er ook een echt antwoord, dat bestond uit woorden. ''Mijn mentor is ziek, ze ligt in de Medicine Cat Den.'' Aspenpaw zette een pruillipje voor hem op, terwijl Phantompaw haar met een sneer aankeek. "Wat zielig voor je kleine, lieve Mentor, ben je daarom in het kamp gebleven, om haar op te zoeken?" Vroeg ze met een zogenaamde snik in haar antwoord. ''Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, nu we het daar toch over hebben, moet jij niet eens naar je mentor toe?'' Aspenpaw keerde weer terug naar haar vorige blik en wist even kort wat te lachen. "Je probeert me nu dus in mijn eigen val te lokken, hè? Though luck. Mijn Mentor heeft me officieel afgestoten. Hij kon er waarschijnlijk niet tegen dat ik een snelle leerling was en dat ik me niet interesseerde in zijn lessen, dus heeft hij Shrewstar gevraagd of ik een andere Mentor verwezen kon krijgen bij de volgende ceremonie." Ze kaatste de bal gemakkelijk weer terug en begon zich weer een beetje te vervelen. Als dit alles was wat de kater haar te vertellen had, dan kon ze beter iets anders gaan doen.

_{"Wat zielig voor je kleine, lieve Mentor, ben je daarom in het kamp gebleven, om haar op te zoeken?" Vroeg de poes toen, met een zogenaamde snik in haar antwoord. ''Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, nu we het daar toch over hebben, moet jij niet eens naar je mentor toe?'' Had hij vervolgens gemiauwd, om haar antwoord koel te negeren, dan maakte hij het alleen maar interessanter voor haar, en dat gunde hij haar niet. "Je probeert me nu dus in mijn eigen val te lokken, hè? Though luck. Mijn Mentor heeft me officieel afgestoten. Hij kon er waarschijnlijk niet tegen dat ik een snelle leerling was en dat ik me niet interesseerde in zijn lessen, dus heeft hij Shrewstar gevraagd of ik een andere Mentor verwezen kon krijgen bij de volgende ceremonie." Een spottende lach kwam rond zijn gelaat. ''Een goede leerling, zeg je?'' Miauwde hij en bekeek haar eventjes. ''Dus eigenlijk ben jij het soort kat dat altijd goed der best doet?'' Hij grinnikte eventjes, het was plagend bedoeld. ''Zin om je te bewijzen?'' Miauwde hij vervolgens, met zijn staart een gebaar makend naar de kampuitgang. ''Of durf je soms niet?''}

''Een goede leerling, zeg je?'' Kwam zijn woord en Aspenpaw keek wat koeltjes op, dus hij geloofde haar niet? Goed, dan niet. ''Dus eigenlijk ben jij het soort kat dat altijd goed der best doet?'' Ze hief haar wenkbrauwen wat verbaasd op, als hij dat onder 'goed' bedoelde, dan had hij een ander woordenboek in zijn kop. "Ik zeg niet dat ik altijd mijn best doe, waarom zou ik?" De plagende ondertoon van zijn stem betekende niets voor haar, Aspenpaw nam alles altijd serieus. ''Zin om je te bewijzen?'' Een gebaar werd gemaakt naar de kampuitgang en Aspenpaw haalde luchtig haar schouders op. ''Of durf je soms niet?'' De felle blik keerde terug in haar ogen toen hij haar misschien wel voor een lafaard uitmaakte, maar ze kalmeerde zichzelf weer wat. "Ik hoef mezelf niet te bewijzen dat ik een goede Apprentice ben," Begon ze wat met een koude toon en gunde de Apprentice even geen blik meer. "Maar als je verslagen wilt worden, mij best." Ze stond weer met een sierlijke beweging op.

_{"Ik hoef mezelf niet te bewijzen dat ik een goede Apprentice ben," Begon ze met een koude toon. "Maar als je verslagen wilt worden, mij best." En toen stond de kattin met een sierlijke beweging op. Phantompaw volgde en draaide zich al snel om, om vervolgens als eerste door de kampuitgang te verdwijnen. Zijn poten knarsten in de sneeuw, en hij opende zijn mond. Geen enkele prooi hier. Hij zette zich eens goed af en al snel schoot zijn tabby gestalte tussen de bomen door. Met krachtige, maar toch snelle passen leek hij wel door het territorium te vliegen. Hij had niet eens gewacht op Aspenpaw, als ze het tegen hem op wilde nemen zou ze wel volgen, en anders zocht ze het maar uit.

- Phantom is topic uit, nieuw topic openen? Doe jij dat dan eventjes?}

Onderwerp: Re: [OPEN] Who dares to disturb?