Last to know [ASPENPAW]

Vol energie rende de jonge, lichtoranje tabbypoes door de moerassige vlaktes van het ShadowClan territorium. Het barstte er van allemaal geuren die ze nog nooit geroken had. Ze remde af om de lucht te proeven. Deze zat vol van de geur van prooi. Langzaam zakte ze door haar poten om een muis te bespringen. Maar haar tevreden geknor was duidelijk hoorbaar voor haar prooi en deze vluchtte dan ook wel vrijwel meteen. Maar het kon Frostpaw op dat moment niet schelen. Er was nog genoeg prooi in het woud, en nog genoeg voor haar om te ontdekken. Na nog wat pogingen had ze naar haar gevoel genoeg om alle Clans te voeren, en trippelde met haar staart in de lucht en een bek vol prooi terug naar het kamp.

Langzaam strompelde Frostykit de nursery uit. Ze richtte haar helderblauwe ogen op de lucht, die van de warme oranje-rode kleuren langzaam over begonnen te gaan naar de donkerblauwe lucht gevuld met vroegere Clanwarriors. Ze was te enthousiast om nu al in slaap te kunnen vallen. Ze wist dat ze binnenkort apprentice zou worden, en zou mogen beginnen met haar training om warrior te worden. Ze zuchtte diep. Ze was weer eens wakker geworden in haar fantasie van de eerste keer jagen. Ze kon nauwelijks wachten tot ze benoemt zou worden tot apprentice. Eigenlijk keek ze nu al uit naar het moment dat ze Warrior zou worden. Elke dag en nacht zat ze er over te fantaseren hoe het zal zijn. Ze had verhalen gehoord, maar deze hadden haar verwachtingen alleen nog maar meer gestimuleerd, en haar nog ongeduldiger gemaakt. Ze draaide zich om toen ze een geluid hoorde, van een kat achter haar. Ze schudde haar gedachtes van zich af en zag dat ze de uitgang van het kamp had bereikt. Ze snoof de lucht op. Ze was nog niet goed in het onderscheiden van geuren, maar kon wel duidelijk opmaken dat er volop prooi aanwezig was, en ze rook de sterke geuren van de naaldbomen die in het territorium stonden.

Een of andere vervelende Apprentice hield haar wakker door steeds weer wat te mompelen in zijn slaap. Al een paar keer had Aspenpaw wat boos naar hem geblazen, maar dat hielp niet, de Apprentice bevond zich te diep in dromen land. Met een zeer diepe zucht hief de poes zich op uit haar nest, keek expres niet uit waar ze haar poten plaatste en verliet de Apprentice Den. Zoals ze al verwacht had was het al aardig laat en wilde ze zich nu het liefst in haar warme nest begeven. Buiten was het koud en de wind speelde met haar korte tabby vacht, terwijl haar ambere ogen driftig het kamp afzocht naar iets waar ze haar aandacht mee kon afleiden. En net toen ze het op had willen geven, zag ze een beweging bij de kampingang. Was het een patrouille die nog terugkwam of gewoon de Warrior die de wacht hield. Maar nee, tot haar verbazing was de schim veel kleiner dan een Apprentice. Een kitten? Wilde deze ondeugende rakker dan misschien naar buiten glippen. Aspenpaw zette een sluwe grijns op haar gelaat en sloop naar de kitten toe. Toen ze zich vlak achter het poesje bevond, trok ze haar mond open. "Zo, zo, zoeken we hier misschien problemen?" Grijnsde ze en hield haar volume zo laag dat niemand het verder zou horen. Ze wilde geen echte problemen veroorzaken, nog niet, nee.