{ Across My Memory || P h a n t o m p a w }

_{Rustig liep ze tussen de hoge sparren. De spinrag die een paar dagen geleden nog om haar poten had gezeten was er eindelijk af. De wond was geheel genezen. Nu knarste de sneeuw onder haar pootkussentjes. Gelukkig was de wind gaan liggen. Haar ogen dwaalden over het sneeuwveld, prooi was er nu amper te vinden. Echter was dit wel wat ze eerst dacht te gaan doen. Ze durfde de borders niet te controleren, wat als ze echt een kat tegen kwam? Echt vechten kon ze nog niet. Zelfs de basis ging met horten en stoten. Nee, dat was niks voor haar. Het jagen daarentegen ging wel. Dat ging vrij goed zelfs. Eigenlijk moest ze wat trainen op haar vechtkunsten, maar daar had ze nooit zin in. Daarbij had ze niks of niemand waarop ze ze kon toepassen. Zuchtend zette ze haar lichaam weer in beweging, maar bleef even staan bij wat geritsel. Een prooi?

{ P h a n t o m p a w }}

_{Zijn ijsblauwe ogen waren gericht op het schouwspel wat zich voor hem afspeelde. Twee muisjes wroetten tussen de sneeuw, opzoek naar voedsel. Zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer, geruisloos. Hij spande zijn spieren aan en sprong met een krachtige afzet op de twee af. Eentje verdween meteen in z'n hol, maar de andere sloeg hij met zijn poot neer. De muis zakte wat in de sneeuw, en zijn poot daardoor ook. Hij beet snel in de nek van het muisje en bekeek toen trots zijn prooi. Hij was niet echt dik, maar bevatte toch nog een beetje vlees. Hij rook een wat bekende geur, die hij toen zag als een van de kinderen van hun leider, Shrewstar. Met forse passen ging hij er op af. Hij kon soms wel wat bot zijn, en als je hem fout benaderde had je echt een flink probleem. Hij zag al snel een zwart witte poes staan. ''Hallo,'' miauwde hij, de naam van de poes niet echt wetend.}

_{Het was geen prooi geweest, want al snel kwam er een tabby kater tevoorschijn. ''Hallo,'' miauwde hij. Ze wist dat het een apprentice was, maar op zijn naam kon ze niet komen. Haar ogen bleven op hem gericht en als je goed keek, kon je misschien een klein glimpje van angst zien. 'Eehm... Hallo,' antwoordde ze voorzichtig. Ze wist niet goed of ze zijn naam moest vragen, sommigen werden dan immers boos, omdat ze gekend zouden moeten zijn. Zou hij zo iemand zijn? Nee, dat mocht niet, ze moest het gewoon vragen. 'W-wat is jouw naam, i-ik ben hem lichtelijk vergeten...' Ze probeerde haar angst op een boos antwoord weg te steken. Maar dat lukte maar half. Het gestotter bij het begin van de zinnen verraadde alles al.}

_{Een klein glimpje angst was in de ogen van de andere Apprentice te lezen, en hij greens lichtjes. ''Eehm... Hallo,'' antwoordde de poes voorzichtig. ''W-wat is jouw naam, i-ik ben hem lichtelijk vergeten...'' Miauwde ze toen, aan haar gestotter kon hij horen dat ze nogal was geschrokken van hem, en een grijns sierde zijn lippen. ''Phantompaw, en u noemt Strugglepaw, dochter van Shrewstar.. Is het niet?'' Miauwde hij met een wat duistere ondertoon, en die laatste woorden sidderden uit zijn mond. Shrewstar, hij had liever de naam Rushstar hebben uitgesproken, die kater wist wat pit was. Nu hadden ze net als alle Clans een softie als leider. ThunderClan had een kittypet, RiverClan een oude haarbal, en WindClan een zwake Queen. Nou, en hun hadden nu een ex-queen met een grote mond, had hen liever die grote, stoere, grijze kater laten houden. Hij had wijselijk zijn mond gehouden bij de aankondiging van Shrewstar, maar zijn ogen spraken boekdelen.}

_{Ze keek de kater aan. Hij had iets duisters in haar ogen. Iets dat er voor zorgde dat ze zich niet geheel op haar gemak voelde. ''Phantompaw, en u noemt Strugglepaw, dochter van Shrewstar.. Is het niet?'' klonk zijn stem. De duistere ondertoon deed haar licht huiveren, maar gelukkig was dat nauwelijks te zien. 'Ja, dat ben ik,' begon ze zacht, 'Maar je kan gewoon 'je' zeggen hoor!' Natuurlijk voelde ze zich ergens een beetje vereerd dat ze met 'u' werd aangesproken, maar aan de andere kant voelde ze zich meer op haar gemak bij 'je' of 'jij'. Het kwam door haar moeder. Doordat zij leider was, werd ze soms met 'u' aangesproken. Even keek het poesje naar haar poten, maar uiteindelijk richtte ze haar ogen weer op de kater. Echter wist ze niet goed wat ze nu moest zeggen.}

_{Hij zag een lichte huivering, dat deed hem toch wel trots voelen, trots op zichzelf. ''Ja, dat ben ik,'' begon de poes toen wat zacht. ''Maar je kan gewoon 'je' zeggen hoor!'' Miauwde ze toen tegen hem. Was deze poes nu zó dom? Zó dom dat ze niet eens merkte dat zijn opmerking spottend was bedoeld? Dacht ze nu echt dat hij ook maar een beetje respect had voor haar en haar hele familie? Nee, dat kon ze wel vergeten. Die hele familie van Shrewstar kon naar de maan lopen. De poes keek even naar haar poten, en toen weer naar hem. ''Dus.. Strugglepaw..'' miauwde hij, en keek haar toen met zijn ijskoude ogen aan. ''Wat doe je hier zo alleen.. zo afgelegen.. zonder enige bescherming van je mamie of pappie?'' Zijn stem klonk spottend, en een lachje kon hij toch echt niet meer onderdrukken.}

_{''Dus.. Strugglepaw..'' miauwde hij, ''Wat doe je hier zo alleen.. zo afgelegen.. zonder enige bescherming van je mammie of pappie?'' Zijn ijskoude ogen boorden zich in haar, waarna zijn spottende toon en lachje als een mes aanvoelden. Waarom deed hij dit, wat had ze misdaan? 'Mijn vader heb ik in geen weken meer gezien,' mompelde ze nog net verstaanbaar voor de kater voor haar. 'En ik wou wat gaan jagen.' Haar stem had nu wat meer zelfvertrouwen en klonk wat sterker. Echter zou het zijn kilte niet kunnen overstemmen. Bij lange na niet. Phantompaw... Ze begreep waarom.

~ Flut xD}

_{Hij zag dat de kattin zijn snijdende woorden niet echt fijn vond. ''Mijn vader heb ik in geen weken meer gezien,'' mompelde ze nog net verstaanbaar. ''En ik wou wat gaan jagen.'' Sprak de poes met ietsjes meer zelfvertrouwen. Zijn ogen brandden in haar vacht, en keken quasi verbaasd toen ze zei dat ze van plan was om te gaan jagen. ''Oh..'' miauwde hij verbaasd. ''Ik wist niet dat jij dat al onder de knie had joh!'' Hij keek haar nog wat spottend aan, duidelijk makend dat hij niet erg onder de indruk was van haar.}

_{Zijn ogen waren op haar vacht gericht en hadden een verbaasde ondertoon nadat ze had gezegd dat ze zou gaan jagen. Hij zat haar gewoon te pesten. ''Oh..'' miauwde hij verbaasd. ''Ik wist niet dat jij dat al onder de knie had joh!'' Zacht beet de poes op haar lip. Wat moest dat klein kind van haar? Had hij niks beters te doen? Een ding was zeker, ze had niks meer te zoeken hier. 'Ga iemand anders pesten,' miauwde ze, waarna ze zich omdraaide en rustig wegliep, verder het territorium in. Misschien dat hij haar zou volgen, maar ze had geen idee waarom hij dat zou doen. Hij vond haar toch maar een klein onderkruipsel dat niks kon.}

_{''Ga iemand anders pesten,'' miauwde de poes en draaide zich om, waarna ze rustig wegliep. Hij vond het niet de moeite waard achter haar aan te gaan, dus draaide hij zich ook om. Opeens drong die ene geur zijn neus binnen, die ene geur die hij nooit meer had willen ruiken. Hij stapte achteruit en draaide zich met een ruk om. Een rode gestalte besloot Strugglepaw van schuin achteren. Zijn ogen werden groot, misschien was hij dan wel duister, maar iets in hem hield hem tegen weg te gaan, iets in hem vertelde hem dat hij deze poes moest waarschuwen, was het StarClan? Hij wist niet goed wat hij moest doen. Alles wat zijn gevoel hem nu wijsmaakte ging tegen zijn karakter in, en hij herkende zichzelf niet meer. ''Strugglepaw, kijk uit!'' Wist hij toen met veel moeite uit te brengen. De vos had haar nu op een vossenlengte genaderd. Hij schudde zijn kop en zijn koele blik kwam terug, dat was even raar, hij leek wel een geheel ander persoon.}

_{De kater leek inderdaad geen interesse te hebben in achter haar aan te gaan en dat was maar goed ook. Iets later hoorde ze wel zijn stem, wat haar eigenlijk zeer verbaasde. ''Strugglepaw, kijk uit!'' Waarom waarschuwde hij haar plots, weer een van zijn grapjes zeker. Echter toen ze zich omdraaide, stond er een grote, rode vos met een grote grijns haar aan te staren. Van de schrik verstarde ze even en keek met grote ogen naar het beest. Plots maakte de vos zich klaar voor een sprong. Alles in haar zei te vluchten en zonder er ook maar bij na te denken, begon ze te rennen. De vos miste haar op een haar na. Ze haakte haar klauwen in de dichtsbijzijnde boom en klom zo snel op de eerst tak. Konden vossen eigenlijk klimmen? Zou ze vandaag wel ondervinden. Maar ze zou wel heel snel moeten dekking zoeken als ze dit konden.}

_{Phantompaw was meteen weer de oude, neutrale kater toen hij zag hoe de zwart witte poes er als een haas vandoor ging, met de vos op haar hielen. Hij dook ineen en verdween in het struikgewas, wat moest hij doen? Toen hij zag dat de poes in een boom begon te klimmen zuchtte hij geërgerd. Kon die poes nu nog niet weten dat vossen hun eten vaak roofden uit nesten, en dus in bomen klommen. Hij maakte extra veel gekraak en toen de vos halverwege de boom was, liet deze zich vallen om zich vervolgens op hem te richten. De kater keek spottend naar het rode dier, die toen zijn kant op kwam. Nee, hij moest zich nu niet laf gedragen, ook al wist hij dat het dier toch sterker zou zijn dan hem. De rode gedaante kwam naderbij, zijn ogen kruisten de blik van Strugglepaw, en toen voelde hij de klauwen in zijn vacht, langzaam tot zijn vlees doordringend. De vos had hem bij zijn rug gepakt, en nu zette hij zijn klauwen woedend in de nek van de vos. Met veel gekrijs wist hij toen los te komen, erg verzwakt. De vos deens achteruit en leek met zijn kop te schudden, Phantompaw had hem in zijn gezicht geraakt. Nu had hij het dier kwaad gemaakt, maar hij was niet van plan hem zo snel al te laten ontsnappen. Een tweede aanval, maar dit keer door hem. Hij sprong op de rug van de vos en krijste woedend. Zijn nagels haalden de plukken haar van de vos uit zijn lijf, maar hij kreeg als dank een krachtige beet in zijn nek terug. De tabby kater werd een paar meter de lucht in geslingerd, en kwam met een krachtige dreun op de grond terecht, waar hij nog even doorschoof en zo een pad in het sneeuw maakte. Hij eindigde tegen een boom aan en kreunde zacht. Hij had tijdens het glijden zijn ogen dicht gehad, maar opende die nu. Zijn neutrale, blauwe ogen, stonden woedend, net een vuurzee. Hij spande zijn spieren aan en rende op de vos af, en de vos deed hetzelfde op hem af. De twee renden elkaar in de armen, maar Phantompaw wist nog een aantal goede krabben toe te dienen. Het dier had nu gezien dat dit geen goede prooi was en trok zich langzaam terug. Toen de vos weg was stortte de kater half in elkaar. Op een van zijn schouderbladen was een diepe snee te zijn, en ook drupte er bloed uit zijn hele lichaam, van allemaal bijtplekjes en schrammen. De sneeuw om hem heen begon langzaam rood te kleuren, en hij sloot zijn ogen eventjes.}