Together we can stand [open na 4] [spt]

Frozenpaw zuchtte. Dit was een kwart moon na dat ze haar been gebroken had*. Ze miste het rennen en springen en lol hebben met de andere apprentice. Zeker met Specklepaw. Hij was degene van wie Frozenpaw de tintelingen kreeg en bij wie ze zich helemaal op haar gemak voelde. Als ze bij andere katten was, dan keken ze haar altijd meelevend aan, alsof zij er wat van snapte hoe het voelde als je maar een hele, hele korte periode kon jagen. Rennen en druk doen kon ze al vanaf dat ze kit was, maar je kon pas jagen als je apprentice was geworden. Frozenpaw was net 6 manen geweest toen ze haar poot brak. Gelukkig kwam Specklepaw haar vaak opzoeken in de medicine cat den, waar ze sinds kort uit mocht.

*https://www.warriorcatsnl.com/t12664-daydreaming-open
Je mag na 4 berichten reageren ^^

Specklepaw keek uit over het camp. Hij had een vrolijke glimlach op zijn gezicht en liep doeloos door de sneeuw. Hij zag een rosse poes rondhinken en herkende meteen Frozenpaw. Zijn glimlach werd breder en hij huppelde naar de knappe kat toe. Specklepaw stopte voor haar en begroette haar met een knik. "Heb je honger?", vroeg hij rustig. Hij keek naar de krimpende prooistapel en fronsde. "Kies een knus plekje en wacht daar. Ik ga ondertussen jagen.", riep hij over zijn schouder. Hij klauwterde het ravijn op en even later met een mus, een eekhoorn en een vink terug naar beneden. Hij spurtte de doorntunnel door en liep regelrecht naar de prooistapel. Hij liet de eekhoorn vallen en nam de mus en de vink mee voor Frozenpaw en zichzelf. Specklepaw zag meteen dat ze een goed plekje had gekozen. Zijn ogen twinkelde terwijl hij op haar af liep. Hij legde de mus en de vink neer. "Zo, eten voor jou, voor mij en voor de clan." Hij ging zitten en gaf de redelijk dikke mus aan Frozenpaw.

"Heb je honger?" Frozenpaw keek op wie het aan haar vroeg, en ze snorde vrolijk toen ze Specklepaw voor zich zag staan. "Ik zal best wel wat lusten ja," gaf ze toe en ze volgde de blik van Specklepaw die op de prooihoop bleef hangen. "Kies een knus plekje en wacht daar. Ik ga ondertussen even jagen." Specklepaw zei het met zo veel kracht in zijn stem, dat Frozenpaw niet kon weigeren. "Oke!" riep ze hem nog na en ze glimlachte. Ze zocht een plekje naast de kraamkamer uit, waar het lekker rook naar jongen en babymelk. Ze wachtte tot Specklepaw terug kwam. Net toen haar ogen dreigden, dicht te vallen, stond Specklepaw voor haar. "Zo, eten voor jou, voor mij en voor de clan." zei hij, en Frozenpaw kon een klank van trots niet uit zijn stem ontkennen. Hij legde een dikke vink voor haar neer en nam zelf de kleinere eekhoorn. "Bedankt," murmelde ze en ze nam gretige happen van de vink. Toen ze klaar was met eten begon ze de vacht van Specklepaw schoon te likken, wat de katten in de clan kende als samentongen. Ze wisselden wat nieuwtjes uit, en toen alle klitten uit de vacht van Specklepaw waren, vond Frozenpaw dat zijn oren aan de beurt waren. Ze stond moeizaam op om dichter en beter bij zijn oren te kunnen en kon een kreuntje van de pijn niet onderdrukken. Ze had nog steeds veel last van haar poot, niet alleen de pijn, maar hij was ook nog eens onhandig. "Weet je, Specklepaw, soms voel ik me echt een beetje tot last van de clan. Ik kan niks, ik kan niet jagen, ik kan ook niet meevechten als er oorlog uit breekt, ik prop me alleen maar vol met prooi, die jullie net zo hard nodig hebben als ik." Zuchtend staarde ze voor zich uit en bedacht, voor de zoveelste keer, wat ze kon doen om de clan te helpen.

"Weet je, Specklepaw, soms voel ik me echt een beetje tot last van de clan. Ik kan niks, ik kan niet jagen, ik kan ook niet meevechten als er oorlog uit breekt, ik prop me alleen maar vol met prooi, die jullie net zo hard nodig hebben als ik." Specklepaw knikte en nam een hapje van zijn mus. "Ik begrijp je.", miauwde hij meedelevend. Zijn tong raspte ritmisch over haar pijnlijke poot. Hij deet het voorzichtig zodat hij de wond niet open zou likken. Hij liet een gesnor horen en begon haar rug te wassen. "Je hebt een teek.", gromde Specklepaw. Hij sloot zijn kaken om te teek heen en probeerde hem eruit te krijgen. Dat lukte en hij spuugde hem weg. De tabby kater nam nog een hap van de mus. Zijn honger was een beetje gestild. Hij ging snorrend tegen Frozenpaw aanliggen en sloot zijn ogen. Een prettige rust kwam over hem heen en hij viel in slaap.

-Geen eekhoorn maar een mus. :]
-Open voor andere katten :$

"Ik begrijp je." Frozenpaw keek naar Specklepaw. "Echt waar? Dank je, Specklepaw." Specklepaw likte over haar poot, en op de een of andere manier vond ze het fijn, ondanks dat het pijn deed. Toen hij klaar was met haar poot, begon hij haar rug te likken. "Je hebt een teek," gromde hij. Frozenpaw piepte een beetje toen hij de teek eruit trok, maar het was wel fijn dat hij eruit was, anders kon er nog ziekte komen. Toen Specklepaw tegen Frozenpaw aan kwam liggen en in slaap viel, was dit iets wat Frozenpaw nooit meer zou vergeten. Ze begon zijn oren te wassen en daarna zijn klitten uit zijn vacht te halen. Het maakte haar niet uit dat andere katten en poezen naar hun keken, met hun staart wijzend en fluisterend over dat deze jonge katten nog wel er jong waren op liefde te hebben met elkaar. Toch waren er ook wat katten en poezen die vertederd bleven kijken. Frozenpaw vond het niet fijn als ze zo bekeken werd, want dat werd ze sowieso al door haar poot. Tevreden over dat ze Specklepaw zo dichtbij had, viel ook Frozenpaw in slaap.

Specklepaw hoorde dat Frozenpaws ademhaling langzamer begon te worden. Ze viel in een diepe slaap. De apprentice keek naar de rosse poes. Hij legde zijn kop op de rug van Frozenpaw en zuchtte diep. Leuk om wat vrienden te hebben., dacht hij. Hij gaf een lik over de oren van de apprentice. Fronsend dacht hij na; Frozenpaw zal nooit meer kunnen trainen, maar er moet toch een manier zijn. Als we nu eens een techniek ontwikkelen die ook kunnen gebruikt worden door katten met een slechte poot.

Frozenpaw opende haar ogen. Verwilderd keek ze om zich heen. Nee, dit was niet het kamp waar ze zojuist in slaap gevallen was. Ze stond in het bos. Tegenover haar stond Specklepaw. "Specklepaw? Wat doen we hier?" Maar Specklepaw zei niks terug. Hij veranderde in een gemene kat, met een halsband om zijn nek met honden, en kattentanden eraan. Frozenpaw gaf een gilletje. "B-bloodclan?" Met uitgetrokken nagels en ontblootte tanden kwam hij op haar af. Net op het moment dat hij haar zou raken, schrok ze wakker. Specklepaw, die gewoon normaal was, lag met zijn kop op haar rug. Hij sliep niet, merkte ze. "Heb ik je per ongeluk wakker gemaakt? Ik bedoel, ik had niet zo'n fijne droom, misschien heb ik geschreeuwd of zo?"

Note: Dit is geen droom van Starclan ofzo, gewoon een droom.

Plotseling schreeuwde Frozenpaw heel hard. Hij keek op en zag dat het een droom was. Sussend likte hij haar rug en legde zijn kop weer terug. "Heb ik je per ongeluk wakker gemaakt? Ik bedoel, ik had niet zo'n fijne droom, misschien heb ik geschreeuwd of zo?" Hij schudde glimlachend naar zijn vriendin. "Je hebt geschreeuwd, maar ik was al wakker.", snorde hij rustig. Hij keek Frozenpaw bedachtzaam aan. "Waarover ging die droom?", vroeg hij nieuwsgierig. Specklepaw draaide zich op zijn rug en begon zijn poten te wassen. Zijn blik volgde een sneeuwvlokje dat op zijn buik terecht kwam. Het kittelde. Toen hij naar de lucht keek zag hij duizende sneeuwvlokjes die dwarrelde naar beneden. Hij tikte Frozenpaw op de schouder. "Kijk.", begon hij wijzend op de lucht. "We kunnen straks met die sneeuw spelen.", piepte hij vrolijk.

Specklepaw glimlachte en schudde zijn hoofd, en zei; "Je hebt geschreeuwd, maar ik was al wakker." Frozenpaw keek beschaamd naar de grond, want dan had het hele kamp het gehoord. "Waarover ging die droom?" Frozenpaw keek weer op en vertelde waar de droom over ging. "Tja, en het was toch best griezelig, jou als Bloodclankrijger.." zei ze tenslotte en ze gaf een tedere lik over zijn oor. "Kijk," zei Specklepaw, "We kunnen straks in de sneeuw spelen." Enthousiast stond Frozenpaw op. "Ja, leuk!" riep ze vrolijk uit en ze hapte naar een sneeuwvlok die op haar snuit dreigde te vallen.
"Grappig eigenlijk, hoe je vrolijk van sneeuwvlokken kunt worden, ook al jaagt het de prooi weg.." Al snel lag er een laag sneeuw op de grond, en Frozenpaw kon het niet laten om zich op te grond te vallen en is lekker in de sneeuw te rollen. Haar oranje vacht werd al gauw wit, en als je vanboven af zou kijken zo je denken dat ze wit was.

"Tja, en het was toch best griezelig, jou als Bloodclankrijger.." Specklepaw rilde. "Kijk," zei hij, "We kunnen straks in de sneeuw spelen." "Ja, leuk! Grappig eigenlijk, hoe je vrolijk van sneeuwvlokken kunt worden, ook al jaagt het de prooi weg.." De kater knikte en sprong ook op. Hij was wel niet van plan om zich door de sneeuw te rollen. Specklepaw liet zich in sluiphouding zakken en sloop een beetje slecht op Frozenpaw af. Hij sprong op het witte monster en drukte haar tegen de grond. "Gebruik je instinct.", gromde hij vrolijk. Hij wachtte op een beweging of verdedeging van Frozenpaw. Hij boog zijn kop en fluisterde in haar oor; "Je kunt het, vergeet die poot. Je bent nog steeds, sterk, sluw en slim." Hij keek met vriendelijk twinkelende ogen naar het ros-witte monster.

Opeens sprong Specklepaw op Frozenpaw. Hij wachtte duidelijk tot Frozenpaw wat ging doen, en hij zei ; "Gebruik je instinct. Je kunt het, vergeet die poot. Je bent nog steeds, sterk, sluw en slim." Het leek wel of Frozenpaw omhoog steeg bij deze lof van degene die ze liefhad, en ze probeerde een manier te verzinnen om hem eraf te krijgen. Ze dook ineen en spande al haar spieren. Ze had deed haar goeie poot over zijn buik, als teken dat als zij haar nagels niet had ingetrokken hij nu een diepe wond in zijn buik had. Hij speelde mee en hij verslapte zijn greep, waardoor Frozenpaw de kans had om hem met haar slechte poot om te halen. Dit kostte meer energie dan ze verwacht had, maar het lukte. Ze stootte met haar poot tegen zijn twee achterpoten en hij zakte erdoorheen, waardoor hij plat op haar buik kwam te liggen. Ze duwde hem weg en sprong er meteen bovenop. "Zoiets?'' Fluisterde ze en ze likte hem over zijn neus.

Het ging allemaal heel snel. Het ene moment lag Specklepaw op Frozenpaw en op het andere moment lag hij vanonder, plat op zijn buik. "Zoiets?", fluisterde de rosse poes terwijl ze hem over zijn neus likte. De tabby katers ogen glommen van trots. "Heel goed. Je kunt eraan werken en dan wordt je misschien wel krijger.", miauwde hij enthousiast. Een zucht verliet zijn lippen. "Kun je nu wel af me gaan of moet je erafgooien?", gromde hij. Toen ze dat nog niet direct deed. Piepte hij; "Je bent zwaar."

Specklepaw's ogen glommen helemaal, en Frozenpaw besefte dat die van haar dat ook moesten doen. "Heel goed. Je kunt eraan werken en dan wordt je misschien wel krijger." zei hij enthousiast, en Frozenpaw glom van trots. Specklepaw zuchtte. "Kun je nu wel af me gaan of moet je erafgooien?" Frozenpaw grinnikte en bleef expres op hem zitten. "Je bent zwaar." piepte hij. "Je lijkt wel een kitten, zoals je zit te piepen,'' grinnikte Frozenpaw weer en ze stapte van hem af. "Denk je echt dat ik een kríjger kan worden?" Opeens besefte ze dat ze bekijks hadden. Ze zag Littleface en Flyleaf naar hun kijken, en ook Droppaw kwam aangetrippeld. Maskpaw was uit zijn hol gekomen en Firestar stond op de hogesteen, en ook zijn blik rustte op hun. Beschaamd over haar actie keek ze naar beneden en zei "Specklepaw denkt dat als ik hieraan werk, dat ik krijger kan worden" Littleface, die het dichtste bij stond, zei: "Verwacht er maar niet te veel van." Zij draaide zich om en liep weg, en meer katten volgden haar voorbeeld. Maar Frozenpaw wist, dat dit toch een complimentje was geweest van de nukkige poes, en ze kon het niet helpen dat ze zat te spinnen.

"Je lijkt wel een kitten, zoals je zit te piepen,'' grinnikte Frozenpaw weer en ze stapte van hem af. "Denk je echt dat ik een kríjger kan worden?" Specklepaw knikte verwonderd. "Specklepaw denkt dat als ik hieraan werk, dat ik krijger kan worden"
~Flut

-Je mag andere katten eigenlijk niet spelen. :]

"Maar Specklepaw, hoe kan ik nou ooit echt meevechten als ik maar een techniek heb? En hoe ga ik die techniek verder trainen?" Frozenpaw's hoofd zat vol met allemaal vragen, die ze het liefste allemaal zou willen vragen. Maar, ze had medelijden met Specklepaw en ze hield de vragen voor zich. "O Specklepaw, was dit nou maar nooit gebeurd, was ik maar met jou gebleven in plaats van met Droppaw mee te gaan..." Frozenpaw likte verdrietig haar neus en toen begon ze zich zelf te wassen, gewoon zoals katten dat doen. "En jagen, Specklepaw? Dat zou ik ook nooit kunnen doen! Zo moet de clan mij nog stééds voeden zonder dat ik er echt iets voor terug kan doen, want er word geen oorlog verwacht..."

"Maar Specklepaw, hoe kan ik nou ooit echt meevechten als ik maar een techniek heb? En hoe ga ik die techniek verder trainen?" Specklepaw kreeg een krop in zijn keel waardoor hij niet kon antwoorden. "O Specklepaw, was dit nou maar nooit gebeurd, was ik maar met jou gebleven in plaats van met Droppaw mee te gaan... En jagen, Specklepaw? Dat zou ik ook nooit kunnen doen! Zo moet de clan mij nog stééds voeden zonder dat ik er echt iets voor terug kan doen, want er word geen oorlog verwacht..." De tabby kater zat een poosje voor zich uit te staren. Daarna stond hij op en ging naast Frozenpaw zitten. "Ik zal je leren jagen, en trainen...", fluisterde hij met twinkelende ogen. Hij keek op en een zucht verliet zijn lippen. "Maar nu nog niet. Als ik een mentor krijg zal ik van hem of haar alles leren en dan zal ik het doorgeven op jou." Zijn ogen straalden toen hij dat zei. Het was ook moeilijk voor hem om Frozenpaw zo verdrietig te zien.

Verdrietig staarde Frozenpaw voor zich uit, toen ze geen antwoord van Specklepaw kreeg. Hij weet het natuurlijk ook niet, zei een stemmetje in haar hoofd, en ze gaf die stem gelijk. Maar toen, heel onverwachts, kwam er een antwoord. "Ik zal je leren jagen, en trainen..." Frozenpaw verstond Specklepaw bijna niet, zo zacht praatte hij, maar toen ze opkeek, zag ze de twinkeling in zijn ogen. Frozenpaw hoorde een ingehouden zucht. Maar nu nog niet. Als ik een mentor krijg zal ik van hem of haar alles leren en dan zal ik het doorgeven op jou." Natuurlijk kan het nu nog niet, dacht Frozenpaw ongelukkig, Maar ik had het wel gewild. "Specklepaw, waarom doe je dat voor me? Je bent zo lief, maar ik wéét van je gevoelens voor Droppaw." Zuchtend wachtte Frozenpaw op een antwoord.

"Specklepaw, waarom doe je dat voor me? Je bent zo lief, maar ik wéét van je gevoelens voor Droppaw." Toen Frozenpaw dat zei keek hij neer op zijn poten. Hij had inderdaad gevoelens voor Droppaw. Daarna kwam een knappe WindClanpoes aanlopen en nu nog Frozenpaw. Waarom is liefde zo moeilijk? Na een hele tijd keek hij naar de rosse kat. "Ik ben zo lief voor je omdat je mijn vriendin bent.", mauwde hij zachtjes.

Frozenpaw keek nog steeds naar Specklepaw, maar toen hij zijn kop naar beneden liet gaan wist ze het eigenlijk al. Het was nooit echt geweest voor Specklepaw, dacht ze spijtig en ze schudde mismoedig haar kop. "Ik ben zo lief voor je omdat je mijn vriendin bent." Het antwoord klonk als duizenden nagels die tegelijkertijd in haar vacht gingen, en ze wilde het wel uitschreeuwen van de pijn en verdriet. "Juist.. Als in de zin, gewoon een vriendin?" Ze hoefde het niet te vragen, het was gewoon zo overduidelijk dat hij verliefd was op Droppaw. Nijdig stond ze op en ze strompelde weg. Zelfs de vogels leken, in Frozenpaws oren, niet meer te fluiten. Ze hoorde poten van Specklepaw achter haar, maar ze vertikte het om zichzelf om te draaien en het enige wat ze wilde, was sissen naar Specklepaw en haar nagels is lang zijn vel laten gaan.

"Juist.. Als in de zin, gewoon een vriendin?", miauwde Frozenpaw. Specklepaw knikte. Voor dat hij iets kon zeggen draaide de poes zich nijdig om. Verbaasd volgde de tabby kater Frozenpaw. Heb ik iets verkeerd gezegd? hij stopte met haar te volgen en ging zitten. "Wat heb ik verkeerd gedaan?", riep hij Frozenpaw na.

Onderwerp: Re: Together we can stand [open na 4] [spt]