これが人生だ

Onderwerp: これが人生だ di 20 aug 2013 - 21:53

Gravelkit
Met kleine pasjes welke ondertussen al toch wel ruimer waren dan degene die ze maakte toen ze nog maar enkele weken oud was trippelde Gravelkit de Nursery uit. Haar kittenblauwe oogjes begonnen stilletjes aan hun eigen kleur aan te nemen, welke dus ijsblauw was, en ook haar vacht veranderde. De pluizig heid begon af te nemen, en een nieuwe, ruwere vacht hing nu aan haar lichaam. Ze vond het maar niks, maar wist er wel mee te leven. Wat kon ze er trouwens aan doen? Niks, toch? De kitten schudde eventjes zachtjes haar kopje en gunde haar blauwgrijze schouders enkele vlugge likken. De ruzie die was ontstaan tussen haar en haar zus genaamd Starlingkit was nog altijd niet opgelost. De beide zussen hadden een verschillende mening over hun moeder, en konden daar dus niet goed mee overweg. Zelfs nadat Gravelkit met Timefall, de nieuwe deputy van de Clan, had gepraat voelde ze zich alsnog rot. Het pestgedrag van Starlingkit was gewoon niet normaal meer, al zei ze het zelf. De blauwgrijze kitten trippelde verder de open plek op totdat ze een zacht stemmetje achter haar hoorde opdoemen. "Wat?" Vroeg ze lichtelijk nieuwsgierig terwijl ze achterom keek. Een klein wit gestalte verscheen in haar ogen en in een fractie van een seconde herkende ze de kit als de dochter van Firestar en Icestorm. De naam Jewelkit dragende. "Oh, jij bent het maar." Miauwde ze opgelucht. Ze dacht dat haar grijze zuster alweer een grap met haar ging uithalen, maar nu ze wist dat het iemand anders was veranderde héél Gravelkit's houding. Ze ontspande zich meer, en keek het jongere poesje zelfs vriendelijk aan.

_Jewelkit

Onderwerp: Re: これが人生だ do 22 aug 2013 - 14:32

Terwijl ze haar kleine, felblauwe oogjes opende rekte ze zich uit en gaapte even. De witte kitten stond op en keek nog half in slaap om haar heen. Het was al ver in de ochtend, en de meeste kittens waren al opgestaan. Nogmaals rekte Jewelkit zich goed uit om haar langzaam beter ontwikkelende spieren klaar te maken voor de dag. Elke dag leek het wel alsof ze groter werd. Haar pluizige vachtje had op sommige plekken al losgelaten en plaats gemaakt voor een gladde, sneeuwwitte vacht.
Met kleine pasjes trippelde Jewelkit de Nursey uit en kneep haar ogen fijn tegen het zonlicht. Haar blik richtte zich op de prooistapel. Ze was sinds kort oud genoeg om al een klein muisje of vogeltje te eten. Terwijl ze erheen rende zag ze Gravelkit in het midden van de open plek zitten. Abrupt stond ze stil en keek naar haar. Jewelkit twijfelde even en stapte ondanks haar verlegenheid toch op haar af. 'Hey, Gravelkit..' begon ze, maar ze werd tot zwijgen gebracht toen de grijsblauwe kitten omkeek en tegen haar sprak. 'Wat?' vroeg ze. 'Oh, jij bent het maar,' miauwde ze zichtbaar opgelucht. Ook haar houding veranderde, al waren dat maar kleine aanwijzingen. Ze keek een stuk vriendelijker naar Jewelkit en ontspande zich meer. Daardoor voelde Jewelkit zich wat meer op haar gemak. Maar toch knaagde er iets aan haar. Was er soms iets met Gravelkit waarom ze er eerst zo gespannen bij zat? 'Uhm.. Wil je misschien mee prooi eten?' vroeg ze voorzichtig, terwijl ze haar een kleine glimlach gunde.

[Mèh, sorry als het flut is. D:]

Onderwerp: Re: これが人生だ ma 26 aug 2013 - 17:28

'Uhm.. Wil je misschien mee prooi eten?' Vroeg de sneeuwwitte kitten voorzichtig. Gravelkit dacht even na, en keek de poes eerst even twijfelend aan. Het zou een goed idee zijn om haar sociale grenzen wat te verleggen, dus leek het wel een strak plan. "Ja, dat lijkt me leuk." Glimlachte ze Jewelkit toe waarna ze naar de prooistapel toesprong en er een klein muisje van af griste. Het was lang geleden dat ze nog met een andere kitten samen had gegeten, vaak ging ze naar de elders toe om naar één van hun vele verhalen te luisteren. De katten vroegen vaak of ze dan hun eten met haar mochten delen, en natuurlijk kon ze zulk aanbod nooit weigeren. "Hoe gaat het trouwens met je?" Vroeg de blauwgrijze kit nadat ze haar prooi voor haar voetjes had laten vallen zodat de woorden zuiver zouden klinken. Het was nooit handig om met een mondvol vacht te praten, zeker niet wanneer je nog een jonkie was.
Haar ijsblauwe oogjes hielden de iets jongere poes in de gaten en bestudeerde iedere beweging die het poesje maakte. Ze was er niet zeker van, maar stiekem hoopte ze wel dat ze er een nieuwe vriendin bij had. Met dat hele gedoe met haar zuster was ze bijna vergeten om nog te spelen met de andere kittens die momenteel verbleven in de kraamkamer. Ze was bang geweest dat Starlingkit haar dan zou vernederen waar alle anderen bij waren door te zeggen dat ze een moederskindje was, want stiekem was ze dat ook...

Onderwerp: Re: これが人生だ