White world. [+ E R I K S E N]

Past

Haar brokjes vielen zachtjes in haar bakje en ze trippelde naar haar bakje. Ze had dan ook veel honger, ze at via een bepaald schema om niet te dik te worden. Een bedankend miauwde ontglipte uit de bek van de jonge poes en ze gaf de been van haar baasje een kopje. Iedere dag, drie keer anderhalf kopje brokjes en 's avonds een beetje blikvoer. En om haar te laten wennen soms een snoepje. Ze besloot na het eten even uit te rusten, naar de prachtige lichtjes in de kerstboom te kijken en daarna even een kijkje buiten te nemen. De jonge poes snorde bij het idee bij de warme haard te liggen. Ze trippelde richting haar voederbak en nam een paar brokjes in haar bek. Het was hard, maar smakeloos vond ze het niet. Ze nam nog een paar brokjes in haar bek en kauwde. Ondanks de grote honger kreeg ze weinig naar binnen. Ze slikte met moeite nog wat brokjes op en liet de rest over voor na haar avontuur buiten. Met een rustige blik bekeek ze de lampjes die haar baasje voorzichtig in de boom deed en de glimmende versieringen. Dat deden ze ook al in haar thuisplaats, het was normaal. Ze legde er op een speciale avond cadeautjes neer en zongen. De jonge poes sprong op het raamkozijn en keek dromerig naar buiten.

Now

Ze verlangde vreselijk naar thuis, de warme lichten, de zoete geuren. Nu, ze was afgedwaald, midden in een sneeuwstorm op een plek waar ze totaal niet wist waar ze was. Het sneeuw kwam thuis net boven haar pootjes, nu bijna tot aan haar buik, soms zelfs tegen haar buik. "mal tiempo, Meh," blies ze en ze schudde haar dunne, natte vacht uit. Ze wist nu alvast één voordeel van Spanje, maar misschien sneeuwde het daar ook weleens. Ze wandelde door, hopend op een kat die haar kon helpen, niet wetend wat de BloodClan is, of een schuilplek. Ze staarde met haar, ijsblauwe ogen die normaal zo vriendelijk stonden, maar nu vreselijk angstig, rond, maar weinig was te zien door het heftige weer.

E R I K S E N

Christian

Met lange halen verwijderde hij het bloed van zijn witte voorpoten, zijn groene ogen dichtgeknepen tegen de koude scherpe windvlagen. Sneeuw dwarrelde als regen naar beneden en zijn schuilplaats zou hem niet voor de hele nacht kunnen beschermen tegen het ijs. Rilling gleden over zijn rug en zijn magere figuur bracht hem ook niet veel warmte. Een geluk bij een ongeluk was het geweest. Een verdwaald konijn was hem tegemoet gekomen en de hongerige Rogue had zijn prooi nog net weten te vangen. Eriksen was niet echt een snelle kater, sterk ook niet echt, dus het gevecht was een hele worsteling voor hem geweest. Als een hongerige leeuw had hij uitgekeken of er geen aaseters in de buurt waren, vervolgens had hij het konijn naar zijn schuilplaats verschoven. Maar helaas zou hij weer door die hel moeten gaan. Zijn onderdak stond op het punt van begeven, dus werd het maar eens tijd dat hij vertrok.

Het konijn werd door hem meegesleept en de sneeuwval werd met de seconden erger. Alles om hem heen was wit en het begon steeds kouder en donkerder te worden. De kater stopte even met zijn voortgang en keek om zich heen. Ja! Daar. Een verlaten dassenburcht. Met zijn laatste beetje kracht trok hij het konijn met zich mee en stopte pas met lopen toen zijn bijna gevoelloze poten droge grond vonden. Uitgeput liet hij zich vallen op de grijze vacht en sloot voor een paar momenten zijn ogen. Wat was dat vermoeiend geweest. Eriksen keek even op van het zachte geluid van pootstappen, of eigenlijk een kat die door de sneeuw kwam ploeteren. Nieuwsgierig, maar toch alert, liet hij zijn konijn achter in de burcht en stak zijn kop door de ingang. Een Kittypet, duidelijk te merken aan de sterke geur, leek verdwaald te zijn in deze storm. Zo hulpvol als hij was sprong hij de sneeuw in en kwam een paar passen voor de poes tot stilstand. Hij gaf haar de kans om te vluchten als ze dat wilde, maar hield zijn houding uitermate vriendelijk. "Als je niet dood wilt vriezen, zou ik met me meekomen." Sprak hij uit over de harde windvlagen die zijn stem af en toe onverstaanbaar maakten. Snel draaide hij zich weer om, niet echt wachtend op een antwoord en verborg zich weer in de droge burcht. Toch zou hij een ontzettend schuldgevoel krijgen als de poes buiten in de kou bleef staan..

Haar verlangen naar thuis werden met de seconden groter en groter, ze wilde dat ze gewoon thuis gebleven was. "Dios, odio a mí mismo," gromde ze woedend en ze spuugde, terwijl ze met snelle passen en scherpe ogen naar een plek om te overnachten, of in ieder geval te schuilen. Ze haatte dit weer, ze haatte dit geheel. In ieder geval al één voordeel gevonden van het leven in Spanje. Haar roze pootkussentjes waren half bevroren, waarschijnlijk zijzelf binnenkort ook. De sneeuw was veel te diep om normaal in te lopen en er viel maar meer en meer. "Als je niet dood wilt vriezen, zou ik met me meekomen." hoorde ze ineens, sommige delen van zijn zin werden opgeslokt door de wind. Ze verstond alleen dood vriezen en meekomen, dus ze knikte snel, het maakte haar weinig uit of ze werd meegenomen door een moorddadige maniak of een gay, ze wilde in ieder geval niet doodvriezen. "Dios, muy parecido!" miauwde ze hartelijk, maar al snel drong de geur van bloed in haar neus. Aha, de kater die haar had uitgenodgd was dus echt een moorddadige maniak. "Iek ben Applejuice, maak llamar me maar gewon Apple." zei ze toen maar, met een enigszins angstige klank ik haar stem, die werd overschaduwt door haar accent.

E R I K S E N

Christian

De kater haalde opgelucht adem toen de poes hem toch wel was gevolgd, maar de hatelijke toon waarmee ze sprak liet hem toch even schrikken. De woorden waren onbekend voor hem, maar alsnog, iedere kat kon wel verstaan dat ze zich niet op haar gemak voelde hier. Voorzichtig kroop de kater wat achteruit, om de poes wat ruimte te geven. "Iek ben Applejuice, maak llamar me maar gewon Apple." Een dik accent bedekte de woorden en het werd wat moeilijker de toon te ontcijferen, maar Eriksen wilde de poes geen angst aan doen. Met zijn snuit duwde hij het konijn wat meer in haar richting en knikte ernaar als een gebaar dat ze er van mocht eten. "Je hebt je krachten nodig om deze storm door te zitten, ik hoop dat je het lust." Wist hij uit te brengen onder een flauw glimlachje en ging zitten. Zijn tweekleurige staart drapeerde hij om zijn voorpoten, alsof dat nog wat warmte zou kunnen vast houden. Toch liet hij de poes eerst het voedsel inspecteren, want ja, een Kittypet was niet gewend om in dit weer buiten te zijn, dus zou zij de energie des te meer nodig hebben.

Ze was angstig, ze voelde zich niet op haar gemak, maar ze wilde liever snel gedood worden dan omkomen door de kou. Ze volgde de kater, ze wist zijn naam niet eens, maar waarschijnlijk begreep hij haar gemurmel, wat half deze taal was en half haar geboortetaal was. Ergens bij de kater rook ze bloed, en al gauw verwachtte ze haar dood. Maar ze bleef bij het argument, liever snel dood dan langzaam omkomen door de kou. De kater leidde haar naar een hol, het had een rare geur. Maar de poes kende het toch niet dus ze besloot niet te laten zien hoe angstig ze was, al zag je dat duidelijk in haar blauw ogen, die schichtig heen en weer schoten en haar opgezette vel. Maar toen kwam de kater met iets dat haar liet schrikken. Dus dat was het bloed en hij wilde haar niet vermoorden. Stiekem murmelde de poes een bedankje. "Je hebt je krachten nodig om deze storm door te zitten, ik hoop dat je het lust." miauwde de kater en de ogen van de poes ontspande zich een beetje. "Bedankt" snorde ze, nog steeds met een angstige trillimg, en ergens opgewonden, en ze inspecteerde het dier, waarna ze voorzichtig een hap nam. Het smaakte zo levendig, zo vol van smaak. Het was... Lekker. "hmm," murmelde ze met een volle mond. "Eet altjeblief mee met mie, jie hebt het zelf gevangen odder?" vroeg ze nieuwsgierig.

E R I K S E N

Christian

In het begin voelde de sfeer nog niet echt.. gezellig. Niet dat hij dat de Kittypet kwalijk nam. De poes verlangde vast naar haar warme nest in haar Twoleg nest, maar ja, dan was ze misschien ook weer niet in de sneeuw verdwaald geraakt? De kater schudde even zijn kop om de poes niet echt alleen te laten. Toen hij zich weer geconcentreerd had, merkte hij op dat de poes wat gekalmeerd was rond zijn aanwezigheid. Goed. Want voor nu zag het er niet zo uit dat de storm snel zou gaan liggen. Een bedankje werd zijn kant op gemiauwd. De Kittypet bekeek het konijn, maar natuurlijk. Ze had dit waarschijnlijk nog nooit gegeten. Nieuwsgierig naar de reactie van de poes keek hij hoe ze haar eerste hap nam. Een tevreden geluid kwam tot zijn oren en Eriksen glimlachte. "Eet altjeblief mee met mie, jie hebt het zelf gevangen odder?" De kater deed een pas naar voren en boog voorover zodat hij zijn maag ook deels kon vullen. Toen hij een hap had genomen trok hij zich weer wat terug. "Mijn naam is Eriksen, zodat dit wat persoonlijker wordt." Glimlachte Eriksen.

Even staarde de poes wat verbaasd naar het konijn, die de kater gevangen had. Dat was wel heel wat anders dan haar harde voer thuis. Of ze het ging eten, nou proberen, was ze nog niet helemaal zeker, maar ze had honger. Veel honger. Ze staarde nog even angstig naar het ding, maar haar honger overwon en ze nam voorzichtig een hap. Ze kauwde het warme vlees, wat erg anders smaakte dan haar eten thuis, maar lekkerder was het wel. Ze nam nog een hap, een grotere. "Eet altjeblief mee met mie, jie hebt het zelf gevangen odder?" vroeg ze voorzichtig en een glimlach sierde haar gezicht. Ze hoorde wat voor een walgelijk accent ze had, dus ze hoopte dat hij haar wel kon verstaan. Om een nadruk te geven zwaaide ze haar staart richting het konijn en de kater zette een stap naar voren en at ook een hap. Hij had het dus begrepen. Maar al snel stapte hij terug en ze zag dat hij wat wilde zeggen. "Mijn naam is Eriksen, zodat dit wat persoonlijker wordt." zei hij met een glimlach en de poes likte haar lippen schoon, waarna ze ook een kleine, duidelijke glimlach op haar gezicht toverde. "Mooie naam," zei ze voorzichtig en ze knipperde even met haar ogen. "ik heet Applejuice, maar noem me maarr Apple" zei ze en ze keek naar buiten. Ze zat hier nog wel even, dus ze dacht na over wat ze maar moest vragen, ze haatte stiltes. "duus, jij woont alleen?" vroeg ze maar en ze glimlachte.

E R I K S E N

Christian

De sfeer werd duidelijk beter, vooral toen de Rogue een glimlach op het gezicht zag van de Kittypet, wiens naam nog onbekend voor hem was. Gelukkig maar, want Eriksen hield er niet echt va als andere katten hem aftekenden als een moordlustige of slechte kat. Neutraal was meer een woord voor hem, omdat hij niet echt vond dat er een goede kant was aan het Rogue zijn. "Mooie naam," Eriksen blik wendde hij even wat beschaamd af en een licht bloosde hij. "Bedankt," Glimlachte hij weer toen hij zijn blik weer op de poes had gericht. "Ik heet Applejuice, maar noem me maarr Apple" De Rogue knikte. "Ik vind Applejuice ook een mooie naam," Dit keer kaatste hij de bal gewoon terug, maar niet op een vervelende manier, maar gewoon om alles wat vriendelijk te houden. "Duus, jij woont alleen?" De kater fronste even, maar schudde toen zijn kop om die blik weg te halen. "Nee, dit was gewoon een plek voor mijn toevlucht, ik verblijf momenteel ergens aan de rand van de Twoleg plaats, in een verlaten Twoleg nest." Antwoordde hij, want ja, momenteel verbleef hij nog bij Guidetti omdat die hem toch een slaapplaats had aangeboden. "Maar als ik het vragen mag, waarom zit jij niet thuis?" Zijn toon begon wat bezorgder te klinken. Hij had wel eens gehoord dat sommige Twolegs hun Kittypets soms niet meer 'leuk' vonden en ze dan gewoon op straat zetten, dat was toch niet gebeurd bij Apple, toch?

Even wende Eriksen zijn kop weg toen ze hem een compliment gaf, waarom wist ze niet. Waarom gaf ze eigenlijk een compliment, om zelf een te krijgen haatte ze ook. Allemaal door hem, ze wilde dan ook nooit meer een partner, ondanks dat kittens wel leuk zijn. Maar liever geen kittens en geen partner dan weer alleen gelaten te worden. Ze kon gewoon niet meer begrijpen dat sommige katten wel goed waren, wel betrouwbaar konden zijn, ze wilde het niet begrijpen. "Ik heet Applejuice, maar noem me maarr Apple" zei ze toen. Een glimlach lag op haar gezicht, die langzaam verslapte toen de kater haar een compliment gaf. "Ik vind Applejuice ook een mooie naam," zei hij. Het gevoel een compliment te krijgen was zo brekend voor haar, maar ze hield haar ogen neutraal, tenminste probeerde ze. "gracias." miauwde ze en ze staarde naar de grond. En dan ook nog die stomme taal praten. "Nee, dit was gewoon een plek voor mijn toevlucht, ik verblijf momenteel ergens aan de rand van de Twoleg plaats, in een verlaten Twoleg nest." zei hij en de poes zuchtte blij. Gelukkig een ander onderwerp. "Aah, alright." miauwde ze en ze staarde hem aan. Wat betekende Twoleg? "Maar als ik het vragen mag, waarom zit jij niet thuis?" vroeg hij ineens en de poes schrok een beetje van die vraag. Ja, haar baasje wilde graag dat ze buiten was, maar of ze dat kon zeggen? Ze besloot het gewoon te doen. "Mijn baasje wil..." miauwde ze zachtjes, niet goed weten wat het goede woord is. "Ik moet hele dag buiten zijn" miauwde ze toen maar, beetje een afgebroken zin, maar hij begreep het vast wel.

E R I K S E N

Christian

Ergens had hij het gevoel gekregen dat hij iets verkeerds had gezegd, maar woorden kon hij nu eenmaal niet terugdraaien. "Gracias." En vervolgens liet Apple haar blik op de grond. Goed, dus dan moest hij haar gen complimenten meer geven? Eriksen slikte wat ongemakkelijk, maar behield de woorden voor zich. "Aah, alright." Hij zag dat de poes wat opgeluchter was met dit onderwerp en hiermee liet de kater de vorige gebeurtenis achter zich. "Mijn baasje wil..." Haar stem klonk plots zachter en Eriksen hoopte niet dat de vraag haar een pijnlijke gebeurtenis deed oproepen of wat dan ook. "Ik moet hele dag buiten zijn." Eriksen fronste even, geen idee hebbende wat dat zou moeten betekenen voor een Kittypet omdat hij niets van hun leven afwist. Maar moest hij het dan wel gaan vragen? Apple zat er blijkbaar wel mee en hij wilde niet door zijn nieuwsgierigheid de sfeer verpesten. "Oh, uhm.." Mompelde de Rogue wat ongemakkelijk, zijn luchtige antwoord wilde niet echt werken..

De kater zag er een beetje ongemakkelijk uit en de poes kreeg ineens een vreselijk hard medelijden gevoel. Ze keek hem aan en porde hem in zijn zij. "Kom, laten we wat leuks gaan doen, hier beneden! Hoe diep ggaat dit dingge nog?" vroeg ze proberend, maar ze had eigenlijk wel zin in een spelletje. Zou het rogue leven eigenlijk wat voor haar zijn? De gedachte probeerde in haar kop te drammen, maar ze drukte het weg. Zonder geluk. "Hoe is het leven zonder baasje?" vroeg ze geïnteresseerd. Een glimlach was weer te zien op haar gezicht. "En leef jij bij een baasloze kat of bij een kat als mie?" vroeg ze nieuwsgierig.

-Kort D:-

E R I K S E N

Christian

De poes gaf hem een onverwachte por en de kater sprong bijna op, maar gelukkig wist hij zijn poten op de grond te houden. "Kom, laten we wat leuks gaan doen, hier beneden! Hoe diep ggaat dit dingge nog?" Meteen draaide Eriksen zich wat om, kijkend in het zwarte gat. Hij had eigenlijk geen idee, nooit was hij echt diep weggezonken in zo'n dassenburcht. "Ik heb eerlijk gezegd geen idee, maar we kunnen het wel uitzoeken?" Glimlachte hij, maar de poes stelde hem eerst nog een paar vragen. "Hoe is het leven zonder baasje?" Een glimlach keerde terug op haar gezicht. "En leef jij bij een baasloze kat of bij een kat als mie?" Eriksen liet zijn kopje een beetje scheef hangen. De plotselinge nieuwsgierigheid had hij eerlijk gezegd niet verwacht. "Het is gewoon het leven wat ik altijd heb gekend, je moet voor jezelf jagen, alleen in de winter is dit moeilijk omdat de prooidieren dan deels weg zijn getrokken. Je kan wel je eigen regels bepalen en leven waar je wilt, al zijn sommige andere katten niet zo vriendelijk om je erbij te laten. En ik leef bij een andere Rogue, ja."

Door haar por, tenminste dacht ze, schrok de kater. "Kom, laten we wat leuks gaan doen, hier beneden! Hoe diep ggaat dit dingge nog?" vroeg ze nieuwsgierig en ze staarde naar de ogen van de kater. "Ik heb eerlijk gezegd geen idee, maar we kunnen het wel uitzoeken?" zei hij en de poes knikte opgewonden. Dit had ze nog nooit meegemaakt, maar waarschijnlijk zag ze na dit uitstapje uit als een straatkat door de vieze vlekken. Maar ineens drong de gedachte, rogue worden, rond in haar kop en ze besloot alles te vragen. "Het is gewoon het leven wat ik altijd heb gekend, je moet voor jezelf jagen, alleen in de winter is dit moeilijk omdat de prooidieren dan deels weg zijn getrokken. Je kan wel je eigen regels bepalen en leven waar je wilt, al zijn sommige andere katten niet zo vriendelijk om je erbij te laten. En ik leef bij een andere Rogue, ja." zei hij en de poes wist, dat had ze niet moeten vragen. Ze kon natuurlijk niet proberen rogue te worden. Maar ze besloot voor nu gewoon even hier te blijven wonen waar ze nu woont. "Maar zullen we dat hol eens gaan onderzoeken?" vroeg ze glimlachend en ze kroop al weg.

E R I K S E N

Christian

Het was even stil nadat hij een antwoord had gegeven op de vragen van de poes. Nog steeds was Eriksen een beetje verbaasd over de plotselinge interesse van haar, maar goed, hij had ook zijn vragen gesteld aan een Kittypet toen hij deze voor de eerste keer had ontmoet. Mr.. Uhm. Mr. Tips, ja! "Maar zullen we dat hol eens gaan onderzoeken?" De poes haalde hem uit zijn gedachten en glipte langs hem. "Hé!" Grijnsde de kater en probeerde de poes in te halen, maar de gang was te smal. "Kijk uit dat de das je niet komt halen." Sprak hij op een wat mysterieuzere toon om de poes angst aan te jagen. Voordat hij hier een schuilplaats had gevonden, had hij niet echt de geur opgemerkt en nu was de geur ook erg vaag. Een oude dassenburcht, dus. Maar ja, je was er nooit zeker van. Het beest kon ook gewoon terugkeren of het was in een winterslaap gedoken. Maar goed, hij kon zo'n das zich nou sneller voortbewegen in zo'n smalle ruimte dan twee katten? Toch bleef Eriksen er zeker van dat de das er al zeker een paar maanden niet geweest was, dus geen gevaar voor de twee.

Apple schreef:: De jonge siamees kroop langs Eriksen, hopend dat er wat boeiends rond liep in het hol, iets wat haar niet kon doden. "Hé!" zei hij en hij probeerde haar in te halen, wat al niet lukte. De poes maakte zich toch nog extra breed. "Kijk uit dat de das je niet komt halen." zei hij mysterieus en de poes keek hem met opgeheven wenkbrauw aan. "Das?" vroeg ze grinnikend. "Die leeft hier niet meer, hoop ik." zei ze en ze kroop dieper. De geur van de das hing er nog, misschien leefde hij er nog, heel diep. "Aah das!" gilde ze grijnzend en ze kroop snel sneller. "Eigenlijk erg ongezellig, je zeit alleen mijn rug en ik zie alleen zwart." miauwde ze grijnzend.

E R I K S E N

Christian

"Das?" Klonk de stem van Apple die hem even met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. Eriksen keerde de blik terug met een onschuldige grijns. "Die leeft hier niet meer, hoop ik." 'Hoop ik' dus eh? Maar Apple was al verder gegaan voordat Eriksen een antwoord kon geven. "Aah das!" De haren op zijn nek sprongen overeind en hij bleef stilstaan. Apple kroop echter vooruit, dus het was onmogelijk dat een das voor haar was gesprongen. Met een wat speelse grom zette de kater zijn pas weer in. "Eigenlijk erg ongezellig, je ziet alleen mijn rug en ik zie alleen zwart." Zei Apple plots en Eriksen knikte, terwijl de poes dat zeker niet zou zien. "Het was jouw idee, hè?" Glimlachte hij, terwijl hij de gang toch echt wat breder voelde worden. "Maar er moet ergens een grotere ruimte zijn, want waar anders zou zo'n das slapen? En waarschijnlijk zijn er ook meerdere uitgangen, dus komen we vast wel iets tegen."

"DAS!" gilde ze, maar ondertussen was haar grijns zo grot als van hier tot Spanje. Even was het stil, misschien geloofde hij echt dat dar een das zat, maar te horen aan zijn speelse grom, trapte hij er niet in. "Eigenlijk erg ongezellig, je ziet alleen mijn rug en ik zie alleen zwart." zei ze toen dat in haar kop opborrelde, mar ze kroop gewoon verder, zonder iets te zien. "Het was jouw idee, hè?" zei de kater en de poes knikte. "Tja," miauwde ze en ze kroop verder. Ze voelde zich toch niet zo fijn in zo'n kleine ruimte, misschien woonde er wél een das en dan was ze dood. De gang werd wat breder, voelde ze. Eerst zat ze bijna vast als ze kroop, nu viel het wel mee. "Maar er moet ergens een grotere ruimte zijn, want waar anders zou zo'n das slapen? En waarschijnlijk zijn er ook meerdere uitgangen, dus komen we vast wel iets tegen." zei hij en de poes keek achter zich. Wat bedoelde hij? Een schok ging door haar heen. "Bedoel je dat we echt een das tegenkomen?" vroeg ze, enigszins onzeker. "En als we deze storm hier moeten overnachten, overnacht ik in zo'N groot hol, hier kan ik echt niet slapen!" gromde ze speels en ze kroop verder. e geur van das werd iets sterker, waarschijnlijk niet sterk genoeg om een das te late wonen. Maar ze kon het ook goed mis hebben, dit was de eerste keer dat ze zoiets deed.

E R I K S E N

Christian

"Tja," Was haar antwoord en ze kroop weer verder, Eriksen voelde zijn poten over de koude grond gaan en uiteindelijk kreeg hij wat meer ruimte om zich wat op te richten. Zijn nek begon wat te prikkelen en zijn schouderbladeren voelde wat geschaafd aan. Plots stond Apple voor hem stil en knalde hij bijna tegen haar op. "Bedoel je dat we echt een das tegenkomen?" Hij fronste even en haalde vervolgens zijn schouders wat nonchalant op. "En als we deze storm hier moeten overnachten, overnacht ik in zo'N groot hol, hier kan ik echt niet slapen!" En vervolgens was ze alweer weg. Nadat de Rogue zich even een beetje had gestrekt, volgde hij Apple weer. Naast de sterke Kittypet geur die de poes afgaf, kwam er ook een hint van das in de lucht. Maar niet genoeg om je zorgen over te maken. "Als het zo door blijft sneeuwen zou ik als ik jou was niet naar buiten gaan." Sprak Eriksen wat serieuzer en keek even achter zich. De buitenwereld was al niet meer zichtbaar door de laag van duisternis. "En als je nou doorloopt komen we vast wel terecht in een wat grotere ruimte." Grijnsde hij vervolgens weer wat plagerig.

Onderwerp: Re: White world. [+ E R I K S E N]