I can't lie, I miss you. {Shadepaw.}

Teleurgesteld had Ratkit ingezien dat Shadekit niet meer Shadekit was, maar nu Shadepaw heette. Natuurlijk was ze ook heel blij voor hem, maar ze waren zo kort vrienden geweest en nu sliep hij in de Apprentice den. Ratkit zuchtte diep en plofte neer in haar nest, van een Queen moest ze vandaag binnen blijven...Alleen omdat ze een opschepperige Warrior had verteld dat hij niet de beste was, omdat anders hij wel de Deputy was geweest. Eigenlijk moesten er veel Warriors lachen, maar die Queen moest weer zo nodig streng optreden. Loom draaide ze een paar keer om en probeerde toen in slaap te komen. Wat anders was er te doen nu? De andere kittens sliepen ook en ze kon niet gaan spelen, want dan werd iedereen weer wakker. Ratkit keek naar een nestje erg jonge kittens, die tevreden tegen hun moeder aanlagen te slapen. Een steek jaloezie ging door Ratkit's lijf, waarom zij wel? Ze wist dat ze niet de enige familieloze was, maar toch. En ze had bovendien ook nooit haar moeder gekend en haar vader was vertrokken bij haar geboorte. Haar broertje Flamekit was helaas te zwak. Dit alles had Ratkit niet echt meegemaakt, want toen haar oogjes open gingen, waren ze allemaal dood of weg. Ze mocht bij de anderen drinken, maar echt een pleegmoeder heeft ze nooit gehad. Een traan gleed langs haar wang, maar het was de enige. Ze kon niet echt treuren om iets wat ze nooit gekend had. Hoewel haar naam een herinnering was. Haar vader had haar zo genoemd. Een rat, een rat die aan alles schuld had. Ratkit had het gehoord van een Queen, die medelijden met haar had. Maar het kon haar niks schelen, ze was trots op haar naam en ze zal ook trots zijn op haar Warrior naam, wat dat ook mocht wezen. Ze hoopte dat ze het ging halen en dat ze niet de Starclan in haar Apprentice tijd of erger, kittentijd moest betreden. Ratkit rolde zichzelf op en probeerde in slaap te komen.

''Ratkit!'' geschrokken schoot Ratkit omhoog, wat? Ze keek om zich heen, vreemd, de Nursey was verlaten. Waar was ze? Ratkit stond op en keek naar de uitgang. Wat was er aan de hand? Wie riep haar net? ''Ratkit!'' weer die stem, het kwam vanuit de hoek. Ze draaide zich om en zag een gedaante van een volwassene kat. Ze rende er naar toe, maar opeens verdween het beeld en ze klapte tegen de wand aan. Iemand gilde, van pijn. Ratkit voelde steken. Wat was dit? Waarom gebeurde dit? ''Nee, nee...''waarom ging dit door? Ze wou weg hier. Ze keerde zich om en rende naar de uitgang van de Nursey. Maar ze kwam er niet eens, steeds als ze er bijna was, ging die verdraaide uitgang weer weg. Dit kon niet...Dit was onmogelijk. Zelfs de Starclan kon dit niet doen. Niks..Niemand..''Hé, word eens wakker...''

Iemand probeerde Ratkit wakker te maken en dat lukte. Verbaasd keek Ratkit op en zag een Queen kijken, bezorgd. Wat? Opeens kwam de droom weer op in hem, de verlaten Nursey en de kat, die opeens verdween. ''Waarom maakt u me wakker?'' de poes fronste nu en Ratkit slikte, wat had ze mis gedaan? ''Je maakte mij wakker, met je 'nee, nee', maar dat geeft niks'' glimlachte de poes, gelukkig, niks aan de hand. Ratkit stond op en rekte zich uit. In slapen had ze geen zin meer. De Queen ging terug naar haar nest. Misschien nu? Ratkit keek vlug of niemand op haar lette en rende toen naar de uitgang. Even later stond ze buiten en blij keek ze rond. Gelukt! En nu avontuur. Wacht! Daar kwam een kater aanlopen, die ze maar al te goed kende. Shadepaw. ''Shadepaw''riep ze naar hem. Hopelijk kwam hij. Wat zal hij al beleefd hebben? Ratkit wachtte vrolijk op een reactie.

-probeersel om 1000 woorden post te maken is mislukt...-

Het was de dag na de Ceremonie, en heel zijn wereld stond al op zijn kop. Hij had nog tegen geen één Apprentice gepraat, omdat hij niet durfde. Ratkit had hij nog niet gezien, maar hij was naar haar op weg. Hopelijk wou zij nog wel met hem spreken.. Met onzekere poten. ''Shadepaw'' Even stond hij stil. Shadepaw zocht de stem.. Oh, wacht.. Hij wás Shadepaw! Hij moest er nog zo aan wennen. Hij probeerde snel uit te vogelen wie hem riep, en zag Ratkit. "R-ratkit?" Vroeg hij onzeker. Hij wou geen ruzie omdat hij nu een andere rang had. Maar hij kende haar een beetje, en hoopte vurig met vertrouwen dat het aan de goede kant uitkwam.

-Sorry kort, sheet post ik later mee-

''R-ratkit?'' vroeg Shadekit onzeker en Ratkit keek hem verbaasd aan, waarom was hij onzeker? Ze hadden toch geen ruzie gehad? Ratkit gaf hem een kopje, in de hoop dat hij nu wel vertrouwen had. Was hij bang dat ze niets meer met hem te maken wou hebben? Omdat hij nu een hogere rang had? Dat ze hem nu ook een opschepper vond? ''Ik heb je gemist, al een nacht!''verklaarde ze blij. Hopelijk wou hij nog vrienden zijn. ''Heb je al iets leuks beleeft?''dat een half dagje en nachtje erg kort was om al de grootste avonturen te beleven, kwam niet meteen in haar op.

Ratkit gaf hem een kopje, waardoor wat hoop in zijn lijfje werd gepompt. ''Ik heb je gemist, al een nacht!'' Onder zijn vacht bloosde Shadepaw een beetje. ''Heb je al iets leuks beleeft?'' Hij wist daar wel het antwoord op. "Nog niet, maar Burnsoul heeft vast wel plannen met me!" Verklaarde hij blij. Hij kon niet wachten om alles te leren.. Zijn blauwe ogen keken in haar ogen. "Het is zo alleen zonder jou in een den.." Zei hij zacht. En hij meende dat. De kortste, maar voor hem de langste vriendschap die hij ooit heeft gehad. "Maar jij word ook snel leerling, toch?" Vroeg hij hoopvol.

. "Nog niet, maar Burnsoul heeft vast wel plannen met me!" beantwoorde Shadepaw haar nieuwsgierige vraag. Jammer, ze had gehoopt op leuke verhalen. Opeens keek de grotere kater haar aan en Ratkit moest wel terugkijken. . "Het is zo alleen zonder jou in een den.." zei Shadepaw zacht. Ratkit voelde dat ze moest blozen en ze was blij dat ze een vacht had. "Maar jij word ook snel leerling, toch?" vroeg Shadepaw hoopvol. Ratkit dacht diep na, toevallig had ze vandaag haar derde moon bereikt. ''Over drie manen ben ik zes manen, als er een ceremonie is...''vertelde ze, half in gedachten's verzonken. Drie manen...Het was lang, maar ze had het geduld. ''Maar jij moet me opzoeken, voordat we samen slapen...En ook als je bij de Warriors slaapt en ik nog een Apprentice ben''ze zei het met een streng stemmetje, maar het was overduidelijk niet al te dwingend bedoelt. ''Beloofd?''hoopvol keek ze hem aan.

''Over drie manen ben ik zes manen, als er een ceremonie is...'' Drie moons.. Hij zuchtte. ''Maar jij moet me opzoeken, voordat we samen slapen...En ook als je bij de Warriors slaapt en ik nog een Apprentice ben''ze zei het met een streng stemmetje, maar het was overduidelijk niet al te dwingend bedoelt. ''Beloofd?'' De kitten keek hem hoopvol aan. "Natuurlijk zal ik dat doen! Je bent mijn allerbeste vriend!" Beloofde Shadepaw haar. Hij meende het, zoals altijd. Hij had iets in gedachten, waar hij niet al te trots op was. Misschien.. Zou Ratkit al met 5 manen Ratpaw kunnen worden? Met sommige gebeurde dat. Hij bracht zijn plan maar niet uit. "Over drie manen komt het herstel van Leaf-Bare. De zon zal komen. De perfecte tijd Apprentice te worden." Bracht hij haar op gedachten. Hij zou de ceremonie bijstaan.

"Natuurlijk zal ik dat doen! Je bent mijn allerbeste vriend!" beloofde Shadepaw haar en Ratkit's hart maakte een sprongetje van plezier. "Over drie manen komt het herstel van Leaf-Bare. De zon zal komen. De perfecte tijd Apprentice te worden."zei Shadepaw en nieuwsgierig keek ze hem aan. Na Leaf-Bare kwam Greenleaf of was het nou New-leaf? Ze wist het niet zo goed meer, maar ze was er erg nieuwsgierig naar. Hopelijk was het warmer. Ze merkte dat ze stijf werd en stond op. Ratkit rekte zich lamlendig uit, rilde expres een paar keer en plofte weer neer. ''Stijfjes''verklaarde ze, ''Maar dat lijkt me een mooie tijd. Hoe het eigenlijk? Wat na Leaf-Bare komt?''hopelijk wist Shadepaw het antwoord en anders vroeg ze het wel aan een Queen.

''Stijfjes'' Verklaarde het poesje, dat zich uitstrekte. ''Maar dat lijkt me een mooie tijd. Hoe het eigenlijk? Wat na Leaf-Bare komt?'' Shadepaw dacht na. Hij was in New-leaf geboren. "Het is een mooie tijd. Prooi komt terug, de sneeuw smelt, de zon komt." Hij dacht aan die mooi tijd. Maar toen kwam Leaf-Fall, en alles veranderde. Het Koude kwam, en sneeuw bedekte het land in Leaf-Bare.

Shadepaw dacht na, merkte Ratkit. "Het is een mooie tijd. Prooi komt terug, de sneeuw smelt, de zon komt." dat klonk geweldig! ''Mooie tijd! Maar, hoe heet die tijd?'' vroeg ze, eigenlijk nogmaals. Echter was ze net perongeluk over het woordje heet gestruikeld en het kwam als het uit haar. Waarschijnlijk had Shadepaw dat verkeerd begrepen. Ratkit zelf was in Leaf-Fall geboren, maar dat was al bijna op het einde. Ze was er benieuwd naar de prachtige natuur die in het Seizoen voorkwamen, die Shadepaw net beschreven had. ''Ik hoop echt dat ik dan Apprentice wordt, veel prooi om op te oefenen.'' ze grinnikte kort. Misschien leerde de Apprentice's van Leaf-Bare wel juist meer vechten dan jagen en de Apprentice's van de warmere tijden juist meer jagen dan vechten. Dan lag het aan welk seizoen je voornamelijk getraind bent, waar je goed in werd. Of het lag gewoon aan de Mentor... Ze hoopte nu al dat ze een goede mentor kreeg.

''Mooie tijd! Maar, hoe heet die tijd?'' Hij glimlachte, want hij wist dat ze nog iets wou zeggen. ''Ik hoop echt dat ik dan Apprentice wordt, veel prooi om op te oefenen.'' Hij sprak. "Het is de tijd die New-Leaf heet. Ik ben bijna zeker dat je daar Apprentice in word. Anders spring ik even in het ijs en wacht tot we dezelfde leeftijd hebben." Grapte hij. Hij voelde zich.. Anders, nu hij Apprentice was. Het voelde als jong krijgers bloed dat door zijn aderen stroomde.

Shadepaw beantwoorde haar vraag, "Het is de tijd die New-Leaf heet. Ik ben bijna zeker dat je daar Apprentice in word. Anders spring ik even in het ijs en wacht tot we dezelfde leeftijd hebben." Ratkit glimlachte, ''Liever niet...Blijf maar gewoon op land'' grapte ze terug. Ze ging weer staan en liep om Shadepaw heen, intussen wierp ze een blik in de Nursey. Het was nog steeds slaaptijd daar, hoewel enkele Queens wakker leken te zijn. ''Slaapkoppen''merkte Ratkit schamper op. Ze ging naast Shadepaw zitten en keek over het Camp uit. ''Hoe is het? Buiten de wanden?''vroeg ze, terwijl ze naar de ingang keek, waar enkele Warriors binnenkwamen met wat prooi.

''Liever niet...Blijf maar gewoon op land'' Hij glimlachte. Ratkit draaide een rondje om hem heen en ging naast hem zitten. ''Hoe is het? Buiten de wanden?'' Shadepaw dacht na. Hij was nu hij Apprentice een paar keer naar buiten geweest. "Het is.." Begon hij, waarna hij nog even nadacht. "Je voelt je vrij. De wind.. De kalmte. De dieren die er leven. Zo anders dan het Clanleven.." Vertelde hij. Als hij Warrior was, kon hij onbeberkt naar binnen en naar buiten, zonder dat hij toestemming nodig had.

Shadepaw moest even over zijn antwoord denken en Ratkit keek nieuwsgierig opzij. Omdat Shadepaw groter was, moest ze wat voorover leunen om zijn gezicht te kunnen zien. "Het is.." , maar hij zweeg weer, "Je voelt je vrij. De wind.. De kalmte. De dieren die er leven. Zo anders dan het Clanleven.." Ratkit boog weer terug en dacht na over zijn woorden. Zal het daar buiten echt kalmer zijn dan hier in het Camp? Haar lichtblauwe blik gleed langs alle katten die er zaten. Warriors die kletsten, Apprentices die opschepten over hun trainingen en Elders die dichtbij elkaar zaten de klagen. Achter haar hoorden ze de andere kittens. Kalmer... Ze hield van gezelschap, dat hoorde bij haar. Shadepaw was er minder opgesteld, had ze al vlug gemerkt. Opeens schoot er een angst door haar heen, geschrokken sprong ze voor Shadepaw, ''Je wilt toch niet weg!?''schreeuwde ze bijna en enkele secondes voelde ze dat wat katten naar hun keken. Maar toen ging het gepraat weer verder. Angstig en bezorgd keek de grijze kitten naar de Apprentice.

''Je wilt toch niet weg!?'' Hij schrok van zo'n antwoord. Voor even stopte het gepraat om hun heen, wat daarna weer verderging. "H-hoe bedoel j-je weg gaan?" Vroeg hij voorzichtig. "Burnsoul had vandaag nog niks met me afgesproken." legde hij voorzichtig uit. Hij besloot een grpaje uit te halen, die niet al te erg was, hoopte hij. Hij stond op en draaide zich om, liep naar de prooistapel en pakte één muis. Hij liep weer naar haar toe, maar draaide zich weer om. Hij pakte ook een vink en ging weer bij haar zitten. "Welke wil jij? Ik was bijna vergeten mezelf eten te geven," Zei hij, met een glimlach op zijn snoet.

"H-hoe bedoel j-je weg gaan?" vroeg Shadepaw voorzichtig en Ratkit begreep dat ze net een enorme blunder had begaan. "Burnsoul had vandaag nog niks met me afgesproken."legde Shadepaw voorzichtig uit en beschaamd keek Ratkit naar de grond. I-ik...Um''Opeens liep Shadepaw weg en Ratkit volgde hem met haar blik, ietswat gespannen. Waar ging hij naar toe? Hij pakte wat van de prooistapel en kwam tot Ratkit's blijdschap weer terug. Opeens draaide hij weer om en liep terug naar de prooistapel en haalde er nog wat van af. Shadepaw ging weer bij Ratkit zitten, "Welke wil jij? Ik was bijna vergeten mezelf eten te geven," Ratkit knikte naar de muis, ''Die graag''ze pakte hem op en wou net gaan eten, toen er iets binnenschoot. ''Sorry van net...Maar ik dacht dat je de clan wou verlaten''legde ze uit. Hoe stom klonk dat?

Ratkit knikte naar de muis, ''Die graag'' ze pakte hem op. ''Sorry van net...Maar ik dacht dat je de clan wou verlaten'' Shadepaws ogen vlogen open. De Clan verlaten? "Waarom kwam je op dat idee? Ik zou nooit de Clan verlaten!" Miauwde hij verrast. Hij pakte de vink en begon de veertjes te plukken. Daarna at hij hem in een paar taaie happen op.

"Waarom kwam je op dat idee? Ik zou nooit de Clan verlaten!" miauwde Shadepaw verrast. Blij maar beschaamd begon Ratkit aan haar muis. Shadepaw plukte eerst nog even zijn vinkje. Maar hij was wel vlug klaar met eten, Ratkit was nog net op de helft van haar eten. Toen ze haar muis had opgegeten keek ze weer terug naar Shadepaw. ''Je klonk zo...bewonderd. Over het leven buiten het camp''legde ze uit. Ze was blij dat Shadepaw niet weg wou. Erg blij zelfs.

''Je klonk zo...bewonderd. Over het leven buiten het camp'' Miauwde Ratkit toen ze klaar was met eten. "Jij zult waarschijnlijk net zo blij zijn als ik het kamp uit te mogen." Mauwde hij. "Zo vrij. Zo ver kunnen rennen tot het territorium uitstrekt." Vervolgde hij. Ze oren stond rechtop, en hij vouwde zijn staart netjes om zijn poten heen.