[OPEN] Too tired to move

Sneeuwvlokken sloegen in haar gezocht en de koude wind raasde langs haar vacht. Met half dichtgeknepen ogen baande de poes zich een weg door het ShadowCan territorium, een dikke raaf tussen haar kaken geklemd. Degene die haar deze opdracht had gegeven zou een grote portie wraak zijn of haar kant op krijgen. Een Warrior had namelijk gemeld dat Aspenpaw de hele dag in het kamp lag te luieren en dus had een kat waar ze allang de naam van was vergeten haar bevolen te gaan jagen diep in de Pinewoods. Maar niemand had haar gemeld dat er een sneeuwstorm op komst was en het was geen kleine ook. Grommend kroop ze vooruit en voelde nogmaals een sterke windvlaag tegen haar vacht aan duwen. Nee. Ze kon dit niet lang volhouden, anders zouden katten morgen onder een hoop sneeuw haar gestalte vinden. Al aardig vermoeid keek Aspenpaw om zich heen, haar sterke ambere blik kon bijna niets zien door het witte spul wat uit de hemelen viel. Op de grond lag geen beschutting, alles was weggevaagd door de kou en had zich teruggetrokken op de nog warme plekken. Met moeite trok ze de raaf met zich mee, onder het kleine beetje beschutting wat een boom haar gaf. Ze moest beschutting hebben, anders zou ze doodvriezen. Zwaar ademhalend keek ze nogmaals om zich heen, maar dit keer, toen ze haar kopje had willen draaien, stootte ze deze bijna tegen een laag hangende tak aan. "Natuurlijk.." Gromde ze met een lichte sarcastische toon en pakte de raaf met in haar bek. Het was een vreemde plek, maar de enige die ze nu kon vinden. Met moeite hees ze de raaf op de laaghangende tak en vervolgens zich zelf. Nog maar één keer had ze een boom beklommen en dat was wel goed gegaan. Een geluk voor haar was dat de takken niet al te hoog lagen, dus ze hoefde haar spieren niet over te werken door de raaf zo hoog op te tillen. Ergens rond de vijfde tak begon Aspenpaw te kijken of ze een goede schuilplaats kon vinden, en ja, zelfs door de storm in kon ze boven zich een soort uitholling in de stam zien. Ja! Dolgelukkig trok ze de kraai met zich mee en duwde deze in de uitholling. Maar toen ze ging liggen, merkte ze dat de kou haar zo gemakkelijk te pakken kon krijgen.

Met een simpele landing kwam ze op de grond terecht en keek snel uit naar mos of zelfs veren. Er was gelukkig geen droogte, dus het mos voelde nog zacht aan. Met haar klauwen krabde ze het groene spul van de bast van de boom af en rolde het i een bal die ze nog in haar mond kon oppakken. En toen moest ze de reis opnieuw maken. Gelukkig was het minder hard voor haar, omdat het zware gewicht van de kraai haar niet meer teisterde. Bovenin aangekomen maakte ze ruimte voor zichzelf en rolde ze de bal van mos uit. Als een soort beschutting plaatste ze het voor de ingang van de uitholling en ging tegen de kraai aan liggen, die zijn laatste beetje lichaamswarmte nog in zich had. Met een laatste ademhaling sloot ze haar ogen en met het harde geruis van de wind viel ze 'vredig' in slaap.