SPT//Maybe, we can be friends?//Sagepaw

_{Een diepe zucht verliet Dovepaw's mond. Haar ambere ogen wierpen een kille blik over het met sneeuw bedekte territory. Ze stond aan de uit- en ingang van het camp, te wachten op niets, te denken aan niets, maar te voelen aan de ijskoude ondergrond waar haar voetkussentjes zich op begaven. Een grijzige poes genaamd Sagepaw stond in het camp, dus liep ze daar op af. "Hallo. Sagepaw is het, toch?", vroeg ze een tikkeltje verlegen.

+Sagepaw, enkel Sagepaw...}

Dromerig staarde een tabby poes voor zich uit, bij haar den. Doelloos. Ze was niet meer verbaasd van het witte tapijt maar in plaats van dat begon het te vervellen. Het was mooi maar koud als ijs. Ze rilde al als ze aan die kou dacht. Ze schopte wat sneeuw aan de kant met een diepe grom. Onder het weggeschopte sneeuw, was de grond te zien, bruin en verdord gras. Alsof het dood was. Ze wreef met haar poot de sneeuw er weer over en schudde haar poot. Het sneeuw bleef wat plakken aan haar poot en naarmate het smolt, leek haar poot wel te bevriezen. "Hallo, Sagepaw is het, toch?" vroeg een stem zachtjes. Met een doffe blik in haar ogen keek ze op. Dovepaw stond voor haar. "Hallo Dovepaw." miauwde ze met een geforceerd lachje.

_{De grijze, tabby poes glimlachte met een geforceerd lachje: 'Hallo Dovepaw.' Dove glimlachte vriendelijk terug. "Alles goed?", vroeg ze vervolgens. Haar groene ogen zochten die van Sagepaw op, bedenkend hoe knap dit poesje eigenlijk wel niet was. Ze schopte wat sneeuw weg met haar poten en veegde nadien de overige sneeuw weg met haar lange staart, waarna ze rustig ging zitten en haar staart over haar poten plooide. Hiervoor was het al wel wat warmer geworden.}

De grijzige poes voor haar glimlachte vriendelijk terug en Sage toverde een glimlachje op haar gelaat. Ze wou vriendelijk overkomen waar ze vaak in faalde. Met katers kon ze makkelijker gesprekken aanknopen dan met poezen. Al zei ze niet veel, ze luisterde wel. Ze leek vaak geen interesse te tonen maar dat begrepen anderen gewoon verkeerd, ze was wél geïnteresseerd in hun uitleg, hoe saai ook. Alles wat ze deed leek anderen gewoon verkeerd te begrijpen. Ze zat er wel wat mee in maar schudde haar hoofd om de gedachte aan de kant te schuiven. "Alles goed?" Vroeg Dovepaw. "Ja." loog ze. "Alles gaat prima." Haar groene ogen zochten die van Dovepaw op, en een paar seconden hielde ze haar blik vast, waarna ze haar blik weer afwendde.

_{De ogen van Sagepaw zochten die van Dovepaw op. 'Ja. Alles gaat prima', antwoordde het grijze tabby poesje. Dove voelde iets raars in de blik van de Apprentice, en besloot toch maar te vragen of er echt niets was: "Zeker? Het lijkt anders niet zo hoor... Zit je met iets?", Tsja, zij zelf was ook wel wat verlegen, dus dan hielp het soms wel als iemand aandrong en je het uiteindelijk dan toch zei. Dat kon echt opluchten!}

Onderwerp: Re: SPT//Maybe, we can be friends?//Sagepaw