Het was midden in de nacht, maar Lightningpaw kon, zoals gewoonlijk, niet slapen. Hij probeerde voorzichtig overeind te komen en niemand wakker te maken. Ze hadden allemaal een zware training in zicht. Ondanks dat Lightningpaw zelf geen mentor had, probeerde hij zoveel hij kon te trainen. Hij had toch altijd genoeg energie. Hij probeerde voorzichtig uit de apprentice den te stappen, maar zoals altijd deed hij weer eens te wild. Hij voelde iets harigs tussen zijn poten en besefte dat hij op de staart van een van de slapende apprentices was gaan staan. Snel hief de grijze kater zijn poot op. Zijn ogen probeerden de duisternis te doorboren. Daar zag hij een bol vacht, waarvan de staart dicht bij hem lag. Twee ogen keken hem aan door de duisternis. Lightningpaw wist dat hij zijn excuses aan moest bieden, dus fluisterde hij zo zacht hij kon, maar toch hard genoeg: "Sorry."