Thoughts.

De met dauw bevochtigde grassprietjes werden onder haar poten – voornamelijk de gevoelige kussentjes – geplet. De geringe lichtstralen, die zich een weg wisten te banen door het dikke blader dik, speelden met haar grijze vacht. Een mooie lichte weerkaatsing was hier het gevolg van. Haar kenmerk. De reden van haar naam was hier voor het grootste deel uit te halen. Maar pas als het maanlicht erop scheen werd het echt duidelijk voor degene die het nog steeds niet konden vinden. De manier waarop haar vacht de lichtstralen van de maan wist te weerkaatsen was meestal geliefd in sommigen hun ogen. Maar zij was er gewoon trots op. Haar donkergrijze vacht kreeg dan de kleur van de maan, die altijd zo prachtig in de hemel hing. Ze had het altijd al een van de mooiste dingen gevonden in de hemel. Daarna kwamen de sterren, en dan pas de zon. En wolken? Daarover was haar mening verdeeld. Maar haar naam, de kleur van haar vacht die hij aannam door het licht dat erop scheen symboliseerde het gedeelte Moon. Omdat het haar vacht was die het die kleur gaf, het gedeelte Fur. Waardoor je uitkwam op de naam: Moonfur. Ze droeg de naam met trots en eer, maar daar was de laatste tijd weinig van te merken.
Haar groene ogen, zo groen als gras, waren eerst altijd levendig. Met een warme glim erin, en soms een ondeugende of speelse. Haar mondhoeken stonden vrijwel altijd omhoog, haar lippen gekruld tot een mooie glimlach. Maar nu? Nu was het beste wat ze eruit kon krijgen een vage grimas, die ze zelf nogal angstaanjagend vond als ze haar spiegelbeeld zag in het water van een plas of beekje. Het zat haar nog steeds zwaar. Ze was een hele tijd inactief geweest, ze had de kracht niet meer om nog uit de Warriors den te komen noch het gezelschap van anderen op te zoeken. Ze wist dat alles weer goed ging met de Apprentice genaamd Icepaw, maar toch kon ze het beeld van dat lichaampje, dat daar lag… In een plas bloed, nauwelijks ademhalend… Niet uit haar hoofd krijgen. Ze had het allemaal voor zichzelf gehouden dat ze ermee zat, dat deed ze eigenlijk met alles. Enkel omdat ze anderen er niet mee wou opschepen. Zelfs Dewstream niet, die een van haar dierbaarste vriendinnen was. En aan Duskpelt kon ze het gewoon niet vertellen. Zij was een Riverclan poes, en als het zou uitlekken dat er een aanval was geweest… Daar zouden hoogstwaarschijnlijk alleen maar slechte dingen uit voortkomen.

Ze werd weer de realiteit in gebracht door een briesje. Een beetje verbaast en licht geschrokken knipperde ze met haar ogen. Ze was abrupt stil blijven staan, waardoor ze een poot nog opgetrokken – zwevend – in de lucht had. Een beetje zoekend keek de poes om zich heen. Haar poten had haar blijkbaar naar vierboom gebracht… Ze richtte haar blik eventjes op de hemel, waar enkel wolken het oneindige blauw doorbraken. En de zon triomfantelijk scheen. Alsnog kon er geen glimlachje noch grijns vanaf bij het zien van dit mooie schouwspel van de natuur. Rustig vestigde ze haar blik op de vier bomen. Een zucht verliet haar mond. In een langzaam drafpasje liep ze het dal in – na eventjes te hebben gewacht -. Vervolgens installeerde ze zich gewoon ergens, natuurlijk wel nog binnen Thunderclan gebied. Ze liet de zon haar vacht verwarmen, hopend het te kunnen waarderen. Maar als ze eerlijk was; was die aanval op Icepaw niet het enige schokkende en betreurende in haar leven. Maar de rest wou ze buiten sluiten, niet aan denken. Ze liet haar blik – die gevestigd was op het gras voor haar poten – weer afdwalen naar de vier bomen, waardoor ze haar kin een beetje moest opheffen. Het enige wat ze deed, wanneer ze meende iets te horen, was haar oor draaien in de richting ervan. Opnieuw had ze niet de energie om echt actief te zijn.

{ Gelieve redelijke posts te maken.
Ik ben niet van plan weer te proberen actief te worden,
Terwijl ik niet eens fatsoenlijke posts kan maken... En dan niet door mezelf.
Maar verder; Post gerust. }

Zijn poten droegen hem in een snel tempo waarbij de bladeren luidkeels leken te protesteren onder zijn gewicht. Zeropelt had het hele tafereel in het kamp gemist, maar de beelden bleven op zijn netvlies gebrand. Grote plukken haar hadden het kamp bijna wollig doen lijken en de geur van bloed was zo sterk geweest. Hij was wezen jagen toen alles was gebeurd, te diep in zijn concentratie geweest om ook maar terug te keren naar de krijzende katten. Hij schudde -voor de zoveelste keer- zijn kop in een poging zijn gedachten kwijt te raken, de beelden te doen vervagen. Al snel merkt hij dat het geen effect had gehad en was zijn tempo met elke sprong toegenomen. Nu haastte hij zich als een dolle door het schaduwclan gebied om alles te vergeten. Zijn clan was niet van het rouwen, sterker nog zijn clan was van het verkroppen, het vergeten van wie er ooit waren geweest. Hard en meedogenloos en je moest er maar achter staan. Tuurlijk hij was trouw aan zijn clan, maar in zijn ogen moest er een andere manier zijn om met elkaar om te kunnen gaan. Als er minder ruzie in zijn eigen clan zou zijn, misschien dat ze dan eindelijk meer territorium konden krijgen, vechtend als een team in plaats van een individueel.
Een sterke geur maakte zich kenbaar met elke ademtocht. Gelijk had Zeropelt zijn gedachten weer in het nu, dat moest ook wel wilde hij niet halsoverkop het donderpad oversteken. Het geluid was nu ook duidelijk hoorbaar geworden en als snel -sneller dan hij dacht- stond hij aan de rand van het donderpad. Hij kon terug keren -doorgaan met alle taken zoals de rest van de clan en doen alsof er niks was gebeurd- of zichzelf een ogenblik geven om alles op een rijtje te geven. Hij besloot voor het laatste. Tenslotte had hij vandaag al genoeg prooi gevangen voor de clan, nu moest hij aan zichzelf denken. Aan de andere kant van het donderpad zouden zijn clangenoten hem niet achterna komen. Tenslotte gingen de meeste patrouilles tot het donderpad en niet verder. Nauwkeurig inschattend wanneer hij kon, zette hij zich af en rende veilig het donderpad over. De struiken opzoekend voor bescherming wachtte hij tot zijn ademhaling en hartslag weer op een normaal tempo waren.

Bij vierboom aangekomen liet hij zich op grond vallen, zonder ook maar de moeite te nemen zijn poten onder zich te vouwen en te kijken of er vijandige katten waren. Zich totaal niet bewust van zijn omgeving of ook maar van zichzelf liet hij zijn kop rusten op het gras. De kleine dauwdruppels maakte zijn vacht vochtig, wat heerlijk verkoelend werkte. Het was een zware en lange dag voor hem geweest, vooral op mentaal gebied. Hij dacht aan zijn vrienden in sterrenclan, die door gevechten of haat om waren gekomen. Hij vroeg zich af of zij over zijn clan waakten, hij wist het niet. Sommige misschien, maar lang niet allemaal. Bedroeft bleven zijn ogen de hemel volgen, waarbij zijn oren slap in zijn nek hingen.

(Volgende keer probeer ik een grotere post, moet even inkomen met Zeropelt. Eerste post met hem =3 )

Ze kon altijd maar een paar tellen naar de zon staren. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom ze meer van de nacht hield. Je kon zo lang staren naar de maan als je wou, want zijn licht was niet zo fel. Ook vond ze de sterren – die in de avond de donkere hemel sierde – mooier dan de wolken. Wolken brachten schaduw, die soms koud kon werken als je aan het zonnen was. Of ze brachten regen, waar ze ook niet van hield. Maar het vervelendste bleef altijd nog dat ze niet lang ernaar kon staren, zoals ze eerder had aangegeven. Naar de maan kon ze uren staren, en langzaam in haar gedachtes weg zinken. Terwijl de maan haar lichtjes bij de werkelijkheid hield, zodat ze alert kon blijven. Zijn zwakke lichtstralen speelden altijd rustig met haar vacht, waardoor deze prachtig begon te glimmen. Glimmen in de kleur van de maan zelf. Net alsof ze een soort spiegel was. Het wateroppervlak na probeerde toen; dat de maan afbeeldde. Haar vacht beeldde alleen zijn kleur af, maar ach… Het was een mooi beeld om te zien. Een poes; die de kleur had van de maan. Sommigen hadden soms de opmerking gemaakt dat ze dachten dat iemand van Starclan was afgedaald naar hun. Maar als ze dichterbij kwamen zagen ze altijd haar ogen. Waar altijd die glim in zat die gewoon vertelde dat ze Moonfur was, en niemand anders. Ze zou ook niemand anders zijn, nooit. Ze was blij op haar persoonlijkheid, haar innerlijk.
Maar nu was het moeilijk voor de poes om zichzelf te zijn. Natuurlijk begon het eerst met dat beeld van Icepaw, die op sterven na dood was geweest. Maar later werd het pas echt erg. Ze was als Warrior gewend dat soort beelden te zien, natuurlijk bleef ze het altijd erg vinden, en omdat Icepaw een Apprentice was drukte het waarschijnlijk zwaarder op haar hart dan wanneer het een mede Warrior was. Ze was zich dingen gaan afvragen. Het was duidelijk dat iemand Icepaw moest hebben aangevallen, maar waarom had hij of zij haar niet gewoon gedood? Zij of hij had er gemakkelijk een einde aan kunnen maken. Of vond diegene het leuk om Icepaw zo te zien? Doodbloedend… Wanhopig… Angstig. Je moest wel heel erg ziek zijn in je hoofd als je zoiets leuk zou vinden. Het zou ook kunnen dat diegene hun had horen aankomen en toen was weg gerend. Maar als hij zoiets zonder enige moeite had kunnen doen bij een Apprentice… Dan hoefde hij toch niet te vrezen voor een paar andere katten? Of toch wel?

Een zucht verliet haar mond, ze moest er niet zoveel over nadenken. Alles was goed nu. Icepaw was al aan het herstellen en alles leek weer een beetje normaal te worden. Maar ze wist dat bij iedereen het wel schijn moest zijn dat ze er overheen waren. Over het voorval heen. Alleen had zij dat nare karaktereigenschap dat ze slecht was in liegen. En dan vooral qua lichaamstaal.
Ze hoorde geritsel, pootstappen en rook zelfs de zurige afstotende geur van Shadowclan. Maar zelfs dat kon haar niet uit haar trance halen. Ze kwamen dichterbij, maar alsnog vertrok de poes geen spier. Een doffe klap. Gehijg. Eindelijk kwam de grijze poes in beweging, doormiddel van haar kop te draaien richting de geluiden die elkaar opvolgden. Een wit gestalte, dat plat op de grond lag. Haar ogen sperden zich wijd open. Voor een tijdje zag ze overal bloed rondom het gestalte; hallucinaties, illusies. Snel schudde ze haar hoofd. Het was een groter gestalte dan dat van Icepaw, en bovendien was die kater kortharig. En ja, het was een kater. En Icepaw een poes. Ze liet haar oren naar beneden zakken, tot in haar nek. Ze had voor een tijdje een felle blik op gezet, maar die wist ze niet lang aan te houden. Dat lukte haar alleen als ze in een gevecht zat, dan wist ze een knopje om te schakelen waardoor ze niet meer haar lieve en bezorgde uiterlijk had. Maar een uiterlijk dat uitstraalde; Ik zal je verslinden, wat je ook doet, ik verslind je. Rustig tilde ze haar achterste op en liep ze naar de witte kater. Voor hem bleef ze staan. Ze wist dat het waarschijnlijk kinderachtig overkwam, maar ze had hier wel gelijk in; Hij bevond zich op Thunderclan territorium. ‘Sorry dat ik het zeg, maar je moet een paar meter opschuiven. Je bevindt je nu namelijk in Thunderclan territorium.’ Het kwam er nogal vermoeid uit. Maar zo voelde ze zich ook. Ze deed niet eens de moeite om dreigend over te komen.

Zeropelt was zo diep in gedachten geweest dat hij de poes niet eens had horen aankomen. Langzaam draaide hij zijn kop, richting het geluid dat de poes maakte. Een moment van herkenning was in haar ogen te zien, maar net zo snel als die was gekomen, was die weer verdwenen. Haar mond bewoog en woorden verlieten haar keel, echter bereiken de woorden Zeropelt in een vertraging. Langzaam, zeer langzaam werd Zeropelt weer een beetje helder. Tenminste de woorden begonnen een vorm aan te nemen en werden duidelijk, een begrip. Nog iets afwezig staarde hij de poes aan. Wat vroeg ze nou, iets over het Thunderclan territorium? Hij schudde zijn kop, een poging om helder te worden. Te kunnen denken. Een briesje maakte zich opnieuw kenbaar en leek de vele gedachten even weg te voeren, mee te nemen naar zijn onderbewustzijn. Nu keek hij helder uit zijn ogen, stukje bij beetje werd alles duidelijk, geen waas. Nu pas zag hij de poes die voor haar stond, een grijze met groene ogen. Ogen die duidelijk spraken en weinig verborgen hielden. Niet alleen de poes was een vreemde, de omgeving die nu duidelijkere vormen aan nam, was ook vervreemd. Normaal gesproken zag hij het vanuit een ander perspectief... Als door de bliksem geraakt werd alles helder, kraak helder. De woorden waren bevestigde waarna al snel de geur werd bevestigd. Hij bevond zich op Thunderclan territorium. De poes had gevraagd of hij een paar meter kon opschuiven. Zijn eerste gedachte was dat een paar meter niks was, verwondering dat ze er een probleem van maakte. Maar zijn tweede gedachte was begrip, dat ze die paar meter verdedigde. Hoewel zijn clan erg op nieuw territoria uit was, kon het hem nu niks schelen. In het leven had je keuzes, die bepaalde je leven. Hij knikte waarop hij vervolgde: "Ik begrijp het..." Het kwam er vermoeid, maar begripvol uit. Het stukje begrip, misschien kwam dat van het feit dat ze die paar meter verdedigde, maar misschien meer door de manier waarop ze het zei. Ze was niet territoriaal geworden, sterker nog ze had vermoeid geklonken.
Langzaam hees hij zichzelf overeind en strompelde een paar meter verder. Eenmaal op Schadowclan gebied liet hij zichzelf vallen. Geen zin om weer moeite te moeten gaan doen om lekker te gaan liggen. Echter had hij zichzelf wel omgedraaid om de Thunderclan poes nogmaals te bekijken. Nu pas viel het hem op dat haar vacht erg veel van de maan weg had. Ondanks dat ze er best levendig uitzag leek ze vermoeid. Zeropelt hief zijn kop een stukje op en keek haar aan. "Waarom zag ik een ogenblik van herkenning? Of is dat zeer onbeleefd om te vragen?" Nieuwsgierig keek hij haar aan. Hijzelf was niet een doorsnee kat. Normale katten intereseerden de naam vooral, vaak de eerst gestelde vraag. Voor Zeropelt was de naam onbelangrijk, het gaf je een label om iemand snel te herkennen. Maar hij vond het de kunst om iemand te herkennen aan de geur en het doen en laten van iemand. Als je dat kende dan kende je kat of poes. Dan pas was het tijd voor een naam. Daarnaast was hij naar veel dingen nieuwsgierig, maar hield alles voor zich. Misschien dat, dat wel kwam omdat de clan zo hatend was. Toch moest je je niet in hem vergissen, hij was tenslotte een Schaduwclan kat... Hoewel je die karaktereigenschappen niet snel tegenkwam, bleven ze er altijd. Een ogenblik keek hij weg van de poes. De omgeving in zich opnemend. Niks was verandert sinds de laatste keer dat Zeropelt hier was. Ondanks dat de seizoenen doorgingen en de omgeving van kleur deed veranderen bleef alles hetzelfde. "Waarom veranderd de omgeving, maar niet de ziel van een plek?" Het was meer hardop denken dan een werkelijke vraag. Toch was hij wel benieuwd naar het antwoord, als er een antwoord op was.

De witte kater knikte, tot Moonfur haar verbazing. De Shadowclan geur droop zowat van hem af, niet te missen. ‘Ik begrijp het…’ sprak hij, zijn stem klonk ook vermoeid. Had zij ook zo vermoeid geklonken? Ze schudde haar hoofd langzaam. Die eerste vraag was niet echt belangrijk. Er waren belangrijke dingen nu. Waarom had die kater gewoon gehoorzaamd? Normaal maakten Shadowclan katten altijd een heel gedoe van dit soort dingen; territoriaal gedoe. Meestal werden ze dan altijd nors, wilden ze je in de haren vliegen. Ze waren altijd uit op macht en de uitbreiding van hun gebied. Ze vochten vaak, in de hoop andere territoria te veroveren. Maar hun plannen daarover slaagden vrijwel nooit. Brokenstar was dan wel sterk en er zou wel een reden moeten zijn geweest waarom hij was verkozen tot leider. Alhoewel alle meningen daar over waren verdeeld; je had de groep die ontzag had voor zijn kracht, zijn stalen vuist en hem dus vereerde. Je had ook de groep die bang voor hem was, en daarom hem maar als leider aanzag, bang dat hij hun anders de mond zou snoeren… Op een agressieve en gewelddadige manier. En dan had je ook nog de groep waarin Moonfur zich bevond; zij ging er vanuit dat hij een of ander listig trucje had gebruikt… Een plannetje, om aan de macht te komen. Ze geloofde er niets van dat hij gewoon vrijwillig was gekozen door zijn clanleden. En omdat Brokenstar het voorbeeld was voor al de Shadowclan katten, waren ze van haar part allemaal vieze leugenaars. Die allemaal listig en sluw waren, bereid waren om letterlijk alles te doen om hun doel te bereiken. Maar deze witte kater… Hij was anders, leek ook ergens met zijn kop bij te zitten. Wellicht baarde het hem zorgen dat iedereen zo’n slecht beeld had van Shadowclan. Maar ach, wat maakte het haar ook uit. Hij was zo vriendelijk geweest om die paar meter op te schuiven, meer niet. Toch?
‘Waarom zag ik een ogenblik van herkenning? Of is dat zeer onbeleefd om te vragen?’ Langzaam draaide Moonfur haar kop richting de witte kater. Haar oren fier naar voren gericht. Zijn blik was nieuwsgierig. Haar groene kijkers dwaalden af. ‘Nee, dat is niet onbeleefd. Enkel nieuwsgierig.’ Een korte pauze, zodat ze één keer naar adem kon happen. Ze opende haar bek weer, om er wat klanken uit te laten klinken; woorden. ‘Ik dacht dat je iemand anders was, meer niet. Meer kan ik eigenlijk niet zeggen. Kan… Mag.’ Haar stem stierf eenzaam weg in een briesje dat langs kwam. Hij had haar niet naar haar naam gevraagd, enkel naar die herkennende glim in haar ogen. Wellicht was dat het enige wat hem interesseerde. Maar van haar part hoefde zij zijn naam ook niet te weten noch hij haar naam. Hij was van een andere clan, ze waren elkaar toevallig tegen gekomen. De kans dat ze elkaar weer eens zouden zien zou wel nihil zijn. Misschien een keertje tijdens een grens gevecht, maar verder ging het niet. En waarom zou je dan iemands naam willen kennen? Een naam van een kat uit de clan waar je misschien wel tegen vocht? Nee, dat bevatte geen logica.

‘Waarom verandert de omgeving, maar niet de ziel van een plek?’ Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de kater. Vroeg ze dat nou aan haar, of aan hemzelf? Ach, het was best een goede vraag… Ze dacht eventjes na. ‘Omdat de omgeving meer vatbaar is voor de tijd… De tijd veranderd dingen, maakt ze ouder… Beurser, vervormd alles. Zonder dat je er wat aan kan doen.’ Ze hief haar kop op en staarde naar de vier bomen, die er altijd al hadden gestaan in haar herinneringen. ‘Althans, dat is wat ik denk,’ miauwde ze er vlug achteraan. Haar oren zakten weer een beetje naar beneden en haar blik werd weer glazig. Ze wou niet meer naar die kater kijken. Nou, tenminste niet als hij daar zo lag. Zijn pose had veel weg van die van Icepaw toen die in haar eigen bloed op sterven na dood daar zo hulpeloos lag. En hun vacht was allebei wit. Ze wist dat Icepaw kleiner was, en een poes. Maar toch; haar beeld was zo vertroebeld, en ze was zo van slag dat ze er alsnog de kleine Icepaw in zag. En dat beeld zou ook wel voor eeuwig op haar netvlies gebrand staan.

Hij had de grijze poes inmiddels goed in zijn geheugen geprent. Er was iets wat hem pijn deed, van binnen. Er was niet alleen een moment geweest van herkenning, maar ook een moment van verwarring. Verwarring dat hij niet tegen haar in was gegaan. Hij had zo zijn eigen redenen om er niet tegen in te willen gaan. Hij wilde zijn leven leiden op zijn manier, een manier die rust momenten bevatte. Niet alleen maar waaks zijn, tenslotte is waakzaamheid alleen maar vermoeiend. Hij zag het steeds meer terug bij zijn clangenoten, de honger naar meer en het nooit tevreden zijn putte hun uit. De clan had niet alleen veel verliezen, maar steeds meer clankatten leken zich tegen elkaar te keren. Dat maakte Zeropelt somber, dat het steeds meer een individuele groep werd, dan een clan met z'n allen.
Hij glimlachte bij haar antwoord, enkel nieuwsgierig. Daar kon hij zich wel in vinden. De grijze poes hapte één keer naar adem voor ze haar verhaal voortzette. ‘Ik dacht dat je iemand anders was, meer niet. Meer kan ik eigenlijk niet zeggen. Kan… Mag.’ Terwijl haar stem langzaam wegstierf op een zacht briesje dacht hij na. Hij dacht na over dat ze het niet mocht zeggen. Hij begreep het ontzettend goed, tenslotte bleven ze beiden van een andere clan. Daarnaast zei ze nog 'meer niet' dat zei voor zeropelt genoeg. Er was meer, maar dat mocht ze niet vertellen. Mocht of juist kan, dat ze het niet aankon om erover te vertellen.

Hij draaide zijn kop naar haar, keek haar aan en dacht na over haar woorden. ‘Omdat de omgeving meer vatbaar is voor de tijd… De tijd veranderd dingen, maakt ze ouder… Beurser, vervormd alles. Zonder dat je er wat aan kan doen.’ Zeropelt volgde haar blik naar de vierbomen. ‘Althans, dat is wat ik denk,’ Een stilte viel, geen vervelende maar een rustige. Een stilte waarin je nadenkt, er even niet bent. Instemmend knikte hij. Haar woorden klonken logisch, maar er ontbrak nog iets. "De omgeving is tastbaar, niet alleen door het weer, maar ook door de dieren. we geven er een betekenis aan, een label. Net als een naam. Maar aan de andere kant... gebeurtenissen tasten de ziel van ons aan, maken wie we zijn. Zou dat ook gelden voor een plek? Dat de gebeurtenissen de ziel maken, creëren?" Hij knipperde even met zijn ogen, waarna hij de grijze poes weer in zich opnam. Er hing een treurige waas over haar heen. Haar ogen leken glazig, zeiden wat ze eerder niet kon zeggen. Hij draaide even zijn kop, twijfelde een moment en stond toen op. Achter een struik ging hij liggen, netjes zijn poten onder zich vouwend. Zijn kop was nog duidelijk zichtbaar evenals zijn lichaam. Alleen werd het dit keer onderbroken door wat lage takken. "Het spijt me voor je... is het zo gemakkelijker?" Begripvol keek hij de grijze poes aan. Dit keer had hij geen zin om hard te zijn. Tenslotte moest hij zelf ook nog het een en ander verwerken, maar een treurige poes zou daarbij niet helpen. Zeropelt had gevoel, in tegenstelling tot sommige clangenoten.
Dit keer keek hij niet naar haar, maar naar waar het donderpad ongeveer lag. Hij dacht aan zijn clan, aan het gevecht en alles wat zich daar had afgespeeld. Nerveus en somber trok hij zijn oren iets naar achter. Waarom kon hij de worden van Brokenstar niet gewoon vergeten? Was dat om het feit dat hij zo ontzettend hard was geweest naar Aqualight? Hij wist het niet. Vanuit zijn ooghoek keek hij naar de grijze poes, opnieuw viel het hem op dat ze wel veel weg had van de maan. Dezelfde kleur waardoor ze haast licht te geven. Haar ogen waren ook opvallend, ze spraken de woorden uit die ze niet kon. Ookal leek ze die te willen verbergen. "Hoe is het... om onder de bomen te leven?" Bij zijn thuis was het vrijwel alleen maar open, hier en daar een boom maar met weinig blad. Hij kon zich goed voorstellen dat je onder de bomen meer bescherming had tegen het weer en daardoor ook meer prooi. Het was iets was Zeropelt wel fascineerde dat elke clan een totaal ander leefgebied had.

(Sorry als het hier en daar een beetje vaag is =) )

Ze bleef de witte kater eventjes aankijken en wendde toen haar blik weer af. Het voelde niet goed… Het voelde alsof ze haar loyaliteit liet zakken; er niet meer aandacht. Maar ze had hem toch wel weg gestuurd van Thunderclan territorium? En toch… Toch had ze het gevoel dat ze de code overtrad, gewoon door met hem in gesprek te gaan. Zou wou het niet; wou niet met hem praten. Maar afleiding was eigenlijk wel welkom. De arme grijze poes slaakte een zachte zucht. Wat moest ze nou? Ze twijfelde er niet over dat sommige anderen van de Thunderclan al eens de code had overtreden. Zij had het ook al eens gedaan. Maar Duskpelt had destijds haar leven gered, ze stond nog steeds in het krijt bij de poes. Dus het was niet verkeerd om haar juist niet in de haren te vliegen. Dapplekit redden… Ach, iedere kat zou dat hebben gedaan. Een hulpeloze kitten kon je niet aan zijn lot overlaten, dan zou je de regels overtreden. Ook al was hij of zij dan toevallig van een andere clan, een leven is een leven. En levens zijn goed waard, ze allemaal. Hoe je ermee omging was een ander verhaal. ‘De omgeving is tastbaar,’ ze staarde nog steeds met troebele ogen – waar de emotie niet uit te lezen was – naar de grond en draaide slechts een oor richting de Shadowclan kat. ‘Niet alleen door het weer, maar ook door de dieren. We geven er een betekenis aan, een label. Net als een naam. Maar aan de andere kant… Gebeurtenissen tasten de ziel van ons aan, maken wie we zijn. Zou dat ook gelden voor een plek? Dat de gebeurtenissen de ziel maken, creëren?’ Ze slaakte een zucht. ‘Wie weet… Misschien dat als onze voorouders anders hadden gedacht dan… Dan waren dit niet de bekende Four Three geweest, maar gewoon een stelletje nutteloze bomen. En tijd veranderd iedereen, je kunt er niet aan tegen vechten; zou een verspilling ervan zijn. Maar het ligt eraan wat er gebeurt in die tijd die je echt maakt tot wie je bent… Je leert meer van pure levens ervaring, de harde waarheid. Dan van gewoon wat verhaaltjes, waarin anderen beweren dat dingen zijn zoals ze volgens hun zijn,’ ze stopte eventjes en streek haar haren op haar borst snel glad met een haal van haar ruwe tong. ‘Hun waarheid. Niet dé waarheid.’ Ze kneep haar ogen een beetje dicht. Ze had al vaak genoeg gehad dat ze zoveel verhalen kreeg – over een bepaalde gebeurtenis – dat ze niet wist welke nou de waarheid vertelde. Het gene wat er nou echt was gebeurd, en niet een wending om ervoor te zorgen dat de kat die het vertelde er goed vanaf kwam.
Ze liet haar ogen afdwalen naar haar ooghoeken. Die andere kat bewoog. Hij was opgestaan en liep naar een struik om er achter te gaan liggen; met zijn poten keurig onder zich gevouwen. Ze draaide haar kop naar hem toe en keek hem een moment vragend aan. ‘Het spijt me voor je… Is het zo gemakkelijker?’ De begrip die afkomstig was van de kater zorgde voor een koude rilling die over haar rug kroop. Haar spieren spanden zich zichtbaar aan. Haar lichaam; dat eerst alleen maar grijze vacht leek, zag er nu gespierd en imponerend uit. Haar groene ogen waren weid opengesperd. Wat probeerde hij te bereiken? Wilde hij haar vertrouwen proberen te winnen om haar vervolgens figuurlijk een klauw in de rug te steken? Hij was en bleef altijd een Shadowclan kat; katten die ze niet snel vertrouwde. Riverclan had een speciale plek voor haar gekregen; dankzij Dapplekit en Duskpelt. Windclan… Ach, ze had respect voor de katten. Ze bewonderde ze voor hun wijsheid en de bouw van hun lichaam had haar altijd al aangesproken; ze waren slank, maar wel gespierd. Ze waren ervoor gebouwd om zich snel voort te kunnen bewegen. Maar Shadowclan?... Die had ze altijd het minst gemogen van ze allemaal; gewoon door de verhalen die ze had gehoord. Ze wist dat ze haar woorden tegen sprak door sommige van deze verhalen te geloven. Maar ze had ze van kittens af aan al gehoord; ze hadden zich diep in haar geheugen geprent. Ze slikte eventjes, waarna ze met moeite ontspande. ‘J-Ja…’ stamelde ze zachtjes, ‘Dank je…’ Ze wendde haar blik weer af. Haar oren zakten naar beneden. Ze schaamde zich. Wat dat betreft trok ze soms best snel vooroordelen over bepaalde katten. Terwijl ze eigenlijk heel anders bleken te zijn naarmate ze ze langer kende. En ze wist gewoon diep van binnen dat dat ook het geval zou zijn bij deze kat. Hij gedroeg zich anders… Niet zoals al die andere Shadowclan katten.

‘Hoe is het …’ Moonfur wendde haar blik niet af, maar draaide slechts een oor richting de kater. Alsof het haar niet interesseerde in wat hij ging zeggen, terwijl ze van binnen eigenlijk erg nieuwsgierig was naar de rest van zijn woorden. ‘Om onder de bomen te leven?’ Ze draaide haar kop weer naar hem toe en keek hem met een gefronst voorhoofd aan. Waar had die het nou weer over… Onder de bomen te leven? Wat was dat voor onlogische vraag. Haar ogen schoten eventjes naar haar eigen territorium; ja ze zag bomen. Ze flitsten vervolgens naar dat van Shadowclan. Niet veel bomen. Misschien zou hij dat wel bedoelen. Ze wist niet hoe het Shadowclan territorium er precies uitzag. Ze was er immers nooit naartoe gegaan. De zure lucht afkomstig van de katten daar maakte haar misselijk. Ze zuchtte terwijl ze haar frons liet verdwijnen en de spieren in haar gezicht een momentje rust gunde; geen emoties tonend. ‘Ach… In groenblad is het wel fijn. Je hebt lekker veel schaduw, tegen de hitte. Maar bij bladkaal merk je er niet veel van. Bij bladval… Is het eigenlijk best irritant; door de regen worden de bladeren nat en is je grip op de grond wat minder. Maar als je er aangewend bent merk je er bijna niets meer van…’ miauwde ze bedenkelijk. Ze grinnikte eventjes zachtjes en richtte zich weer tot de witte kater. ‘Zeg… Jij maakt wel hele vreemde opmerkingen, of ligt het aan mij? Eerst praat je zo wijs als maar kan over de ziel van een plek. En vervolgens vraag je een nogal… Originele vraag over het leven onder bomen,’ merkte ze op met een twinkeling van interesse in haar groene ogen. ‘Maar vertel mij eens; hoe is het om op Shadowclan territorium te leven?’

{ Waarom is Moonfur het enige char waar ik alles uit mijn mouw kan schudden? }