Feel the energy of the forest

Xana werd 's morgens vroeg wakker en gaf Goldtail een snelle lik. Haar plan om te gaan jagen was nog steeds niet verdwenen en zat nog altijd vers in haar kop. Ze rende snel richting de vierbomen. Dat vond ze een prachtige plaats. Hier had ze Alec al enkele keren ontmoet. Dat was toen ze nog verliefd op hem was. Maar nu was ze met Goldtail. En daar had ze absoluut geen spijt van. Maar het zou haar niet tegenhouden om haar goede vriend Alec nog is te ontmoeten. Ze had zoveel te vertellen aan hem. Aan hoe ze haar beslissing van huiskat naar Rogue had genomen. Nu begreep ze het ook wat beter dat er vier Clans waren. DonderClan, RivierClan, SchaduwClan en WindClan. En die waren in een soort ruzie. Veel meer begreep Xana er niet van. Ze had haar eigen tweebenen nooit meer gezien. Dat vond ze aan de ene kant best wel jammer. Ze hield nog heel veel van ze, maar ze kon het gewoon niet maken om nu als Rogue, nu ze bij Goldtail woonde, op zoek te gaan naar haar tweebenen.

Voel je vrij om te reageren ^_^
Ik weet dat ie leeg is, maar ik heb al zoveel posts geschreven, dat mijn inspiratiepijl laag isXD

Drust sprong met een hoop gekraak uit de bosjes en belandde op een open plek. Even voelde hij zich gedesoriënteerd maar vervolgens viel zijn blik op de vierboom en hij wist onmiddelijk waar hij was. Zijn kop vloog omhoog, tegelijkertijd met zijn staart die hij vervolgens boven zijn rug zwaaide, twee factoren die zijn dominantie overduidelijk uit lieten stralen. Drust's blik gleed over het veld waar de vierboom stond en zag toen een kat staan. Zonder aarzelen ging hij er op af en de geuren vertelden hem dat het een Rogue-poes was.
'Gegroet, milady,' murmelde Drust bijna te vriendelijk voor zijn doen. Hij liep dichter naar haar toe tot hij op iets minder dan twee meter afstand stond. Hij nam geen vijandige houding aan maar zoals altijd straalde hij wel overdreven grote dominantie uit. Drust was absoluut niet van plan om daarin iets terug te nemen, als deze poes hem wilde leren kennen moest ze weten dat dat gewoon zijn manier van doen was en dat hij er niet zonder kon leven. Dominantie. Drust wilde altijd, nee, dat is niet het goede woord, hij móest altijd bovenaan of in ieder geval heel hoog in de ranglijst staan. Hij liet niet zomaar over zich heen lopen en hij liet weten dat hij er was. Niemand zou op hem neer kijken en dat liet hij overduidelijk merken ook. Maar op dit moment viel het nog wel mee. Hij voelde geen aversie tegen deze poes en hij was in een goede gemoedstoestand dus als dit haar al niet aanstond was dat meteen een rede waarom ze Drust niet aardig zou vinden. Niet dat dat hem veel zou kunnen schelen, Drust gaf niet zoveel om wat anderen van hem vonden. Nou ja, eigenlijk wel. Ze hoefden hem niet zo zeer aardig te vinden, ze moesten hem liever vrezen, minstens tegen hem op kijken. Of dit in combinatie met elkaar, dat zou ook wel te accepteren zijn voor hem. Daar zou hij tevreden mee kunnen zijn.

[Lolz, wat een lulverhaal van mij ]

Xana's blik werd getrokken door een stem. Een vreemde geur kwam haar tegemoet. Ze schrok van de dominantie die de kater uitstraalde, maar gaf hier geen enkele lichaamstaal van. Ze keek hem alleen maar aan en knikte toen vriendelijk. 'Gegroet,' zei ze glimlachend, niet wetend wat 'milady' in godsnaam betekende. Nou ja... Misschien een of ander machowoordje? Ze wist het niet. Ze keek de kater rustig aan. Ze week niet uit voor zijn dominantie. Maar ze vond hem door zijn dominantie ook niet minder aardig. Oh nee, dat zou een vooroordeel zijn en ze haatte vooroordelen. Misschien was deze kater juist hartstikke lief ingesteld. Ja, dat zou wel eens kunnen. 'Mijn naam is Xana,' zei ze maar meteen, zodat de kater haar meteen met haar naam kon aanspreken. Xana was wel benieuwd wat de naam van de kater was. Zijn ogen waren felgroen. Dat vond Xana wel een mooie kleur. Haar ogen waren abnormaal goudkleurig. Ze keek naar de kater. Het was een cyperse, grijze kater. Zijzelf wit met donker- en lichtbruine vlekken. Ze keek naar hem en haar staart sloeg zich, als een soort automatisme, rond haar voorpoten.

De poes richtte haar aandacht op Drust toen ze zijn stem en geur oppikte. Ze keek hem eventjes aan en luisterde naar zijn woorden.
'Gegroet,' antwoordde ze vervolgens terwijl ze nog steeds dezelfde houding had als daarnet. Ze was niet geschrokken van Drust's houding of van de eerste indruk die hij gaf, ze keek zelfs heel erg vriendelijk. En dat verbaasde Drust enigszins. Hij vond het leuk om te zien hoe andere katten terugdeinsden wanneer ze hem zagen maar nu was dat niet het geval. Hij bleef haar een tijdje aanstaren op een manier alsof hij water zag branden maar dan op een minder overdreven manier uitgedrukt. Het voelde niet slecht om te zien hoe iemand geen angst toonde op een toch respectvolle en vriendelijk manier.
'Mijn naam is Xana,' antwoordde de poes vriendelijk. Ze keek hem aan en Drust wist zichzelf even geen houding te geven. Hij ging zitten en keek in Xana's goudkleurige ogen, wendde ze daarna weer af.
'Drust,' mompelde de grote grijze kater terwijl hij nog een poging deed om Xana aan te kijken. Hij observeerde haar. Ze had een sneeuwwitte buik en haar rug had meer wat weg van een schildpadkat. Haar staart was netjes om haar poten heen geslagen en ze zat net als een dame keurig rechtop.
Drust zette zichzelf weer aan het denken en vroeg zich af waarom hij zo raar deed. Normaal gesproken had hij gewoon flink gesnauwd tegen iemand die geen onderdanigheid vertoond of iemand die voor hem terugdeinsde maar nu voelde hij daar absoluut geen aandrang voor.

Misschien liet Xana dit niet merken, maar vanbinnen giechelde ze gewoon om Drust's compleet verwarde houding. Had hij soms verwacht dat ze zou terugdeinzen voor hem? Bang zou zijn voor hem? Mooi niet! Ze toonde geen angst tegenover deze kater. Hij leek misschien wel vijandig en arrogant, maar Xana deed net alsof ze dat niet zag. Ze vond het sowieso wel grappig hoe hij reageerde. Zij was niet echt van het bange soort, ook al was ze vroeger huiskat geweest. De meeste katten dachten dan dat je voor elk klein dingetje bang was. Een compleet groot vooroordeel. Xana haatte vooroordelen. Maar zij had ze soms ook en dat kon ze niet ontkennen. Alleen liet ze dat nooit merken en dat was dus kunst. Je kon ze hebben, maar je kon ze dan ook goed proberen te verbergen, zoals Xana altijd deed. Ze keek naar Drust. 'Zo, Drust. Zin om te gaan jagen?' vroeg ze vriendelijk. Ze keek hem rustig aan. Hij leek zich compleet onbewust te zijn van wat om zich heen gebeurde. Was dit dan zo'n verandering voor hem, dat iemand is een keertje niet luisterde naar hem? Of gewoon niet terugdeinsde voor hem? Xana bleef het zich maar afvragen, maar hield haar zintuigen op schep om Drust's commentaar te mogen beleven.

'Zo, Drust. Zin om te gaan jagen?' vroeg Xana. Ze had nog steeds niet van houding gewisseld terwijl Drust dat al een aantal keer had gedaan en haar opgelaten aankeek. Hij vroeg zich af waarom hij zo raar deed en waarom hij haar gewoon geen mep tegen haar pluizige kop gaf om onderdanigheid en misschien zelfs angst af te dwingen. Maar hij bestrafte zichzelf voor die onbeschofte gedachte en dwong zichzelf een vriendelijke houding aan te nemen wat hem lastiger viel dan verwacht. Nog steeds vroeg hij zich af waarom ze niet bang was en waarom die reactie hem zo moeilijk viel. Hij voerde een innerlijke woordenstrijd met zichzelf waarin de ene kant hem beval haar onderdanigheid en te laten tonen en waarin de andere kat dat ten strengste afstrafte en hem beval gewoon vriendelijk te doen. Drust kreeg er hoofdpijn van en schudde geergerd zijn grote kop om de gedachtes van zich af te schudden, tevergeefs. Hij ging weer verzitten en overwoog Xana's voorstel.
'Hm, dat is goed. Denk ik,' peinsde Drust. Zijn staart zwiepte geirriteerd en opgelaten heen en weer waarmee hij stof de lucht in liet vliegen en bladeren aan zijn pluizige staart bleven plakken. Hij besloot maar gewoon in te stemmen en mee te gaan met de jacht. Misschien kon hij Xana beter leren kennen en kon hij dan van deze ongemakkelijkheid afkomen. Hij stond op, schudde het vuil van zijn staart op en hief zijn kop in automatisme. Hij liet hem niet zakken en toonde nog steeds een overdreven dominantie want hij was niet van plan om dat te laten varen voor een Rogue-poes die hem een opgelaten gevoel gaf. Nooit, voor niets en voor niemand. Al werd hij bedreigd door zijn eigen Clan, dan zou hij zijn staart niet laten zakken. Nee, deze bleef hoog boven zijn rug zwiepen tot hij de dood onder ogen moest komen. En dan, zelfs dan, zou hij deze wereld met geheven kop en staart verlaten.

Xana keek naar Drust, die zich oneindig lang leek te irriteren aan iets, waarschijnlijk aan haar. Kon zij er wat aan doen dat ze net over wou komen en vriendelijk was. Zijn probleem. Xana besloot er niks van te zeggen en zich er niks van aan te trekken en glimlachte toen ze Drust's antwoord hoorde en hem toen zag opstaan, met dezelfde dominante uitstraling als eerst. Een beetje overdreven, maar het kon er mee door. Xana lette er echter niet op en liep gewoon voor Drust uit een kant op. Ze zou hem is laten zien dat ze vriendelijkheid in haar bloed had en niet zou onderdoen voor hem. Dat leek haar meer voor andere bange katten. Xana snapte ook niet waarom Drust toch zo dominant moest doen. Alsof de wereld van hem was. Maar Xana geloofde, zoals ze bij veel katten deed, dat Drust diep vanbinnen iets goeds in zich had en dat misschien ook wel liet blijken aan haar. In ieder geval ging ze er niet te veel over peinzen. Ze liep een eindje voor hem uit en keek rustig opzij, haar spieren gespannen en haar zintuigen oplettend voor prooi, terwijl ze toch nog openstond voor Drust' woorden. Ze keek rustig toen naar een dikke muis en vloog in de sluiphouding. Ze sloop op het kansloze beestje af, sprong en doodde het gauw. Ze grinnikte en groef een gat. Dat was alvast nummer een. Haar aandacht werd getrokken naar Drust. Zou hij zichzelf wel een houding kunnen geven tijdens het jagen?

Drust liep geruisloos achter Xana aan, proberend zo min mogelijk geluid te maken om haar niet te storen bij het jagen. Hij wist hoe vervelend het was, al zou het misschien grappig zijn om haar wél te storen en de muis die ze in het oog had weg te jagen. En haar vertellen dat ze gewoon slecht was in jagen. Maar hij voelde daar nog steeds barweinig aantrekking toe. Waarom zou je dat doen? vroeg een stemmetje in Drust hoofd wat onmiddelijk werd onderbroken door een stemmetje wat riep: Waarom zou je het niet doen? Drust schudde opnieuw zijn kop en negeerde de woordenstrijd in zijn hoofd die hij niet eens zélf voerde. Zijn ogen waren nu gericht op Xana die de muis had gevangen en een gat in de grond groef om het in te verstoppen. Vervolgens richtte ze haar aandacht op Drust en ze keek met een blik die naar Drust overkwam als "En nu jij". Hij keek er even aan en strekte zichzelf toen uit.
'Oké oké, ik ga al,' mompelde hij met een rol van zijn ogen toen hij langs haar liep en diep inhaleerde om de bosgeuren zijn neus binnen te laten. Meteen rook hij de doordringende geur van een prooi en hij likte zijn lippen af terwijl hij zich in sluiphouding liet zakken. Het enige moment dat zijn staart de grond raakte was nu, tijdens het jagen, zodat hij niet verraden werd door de grote grijze plumeau die hem altijd maar achtervolgde. Drust kroop dichterbij terwijl hij de oudere bladeren ontweek en een eekhoorn in het oog kreeg. Hij liet het toe éen keer zacht te kekkeren maar dwong zichzelf vervolgens zijn mond te houden en zich te concentreren. Hij sloop dichterbij tot op bijna twee meter afstand, heel dichtbij maar dat was mogelijk in dit struikgewas. En het was voor Drust de enige manier om iets te vangen, hij was namelijk niet zo snel maar wel erg groot en sterk dus werd hij gedwongen een andere tactiek te gebruiken dan de gemiddelde kat. En dit werkte prima wat hem betrof.
De eekhoorn richtte zijn hoofdje op toen de wind draaide en Drust's geur mee bracht. Hij piepte gealarmeerd en wilde zich uit de voeten maken maar Drust was sneller. Hij zat al bovenop de eekhoorn en beet het dier de keel door. Hij werd meteen gek van de smaak van het bloed maar dwong zichzelf tot rust en begroef het pluizige ding zoals Xana had gedaan.

[Woehoe, 100e post ]

Xana grinnikte toen Drust sprak en zette zich er eens rustig voor neer. Drust leek zich heel abnormaal te gedragen. Waarom eigenlijk? Had ze een verkeerde invloed op hem? Xana dacht van niet, maar het zou zomaar eens waar kunnen zijn. Misschien was het juist fijn dat Drust is een keertje niet gemeen was. Ze keek naar Drust' tactiek. Ze vond het wel een goeie, alleen niet voor zichzelf vatbaar. Zij wel snel. Misschien was Drust dat niet zo. In dat geval had je veel kans om te ontsnappen bij een gevecht met hem. Maar als je je dan tegen Drust keerde, ja... Dan zou je misschien verscheurd worden. Xana zelf had wel enkele trucjes om een kater te slim af te zijn. Eerder om een kat over het algemeen gewoon slim af te zijn. Ze zag dat Drust zijn prooi begroef en vond dat het nu weer haar beurt was. Een spreeuw trok haar aandacht en ze boog zich naar de grond. Ze bewoog zich langzaam voort over de grond en klom de boom in waar de spreeuw zat. Daarna sprong ze snel en doodde het beest. De tak brak echter onder haar gewicht. Xana's ogen sperde zich wijdopen en de prooi viel meteen op de grond. Xana probeerde grip te krijgen. Dit lukte echter niet en ze klapte haar klauwen uit. Die trok ze tijdens de val weer in om ze niet te breken. Ze landde op haar zij en kreunde even. Daarna stond ze weer op en keek ze Drust aan, alsof er niks gebeurd was.

Drust keek toe hoe Xana zich nergens zorgen over leek te maken en hem telkens kort aankeek en nadacht. Ze leek hem minachtend aan te kijken, leek af en toe te grinnikken en het begon hem weer te ergeren. Hij had geen behoefte om te weten waar ze verder aan dacht en hij had ook geen tijd om haar iets te vragen want ze had alweer een nieuwe prooi gevonden. Het ging goed vandaag met de prooi, maar het was immers ook lente. Ja, het seizoen waar alle poezen en katers bij éen kwamen om samen eens lekker met elkaar te rollenbollen en vervolgens een nest van die slijmerige krijsende kittens groot te brengen. Hij walgde ervan, hij had ze niet echt van dicht bij meegemaakt, in ieder geval niet dat hij er mee om ging, maar hij haatte ze instinctief. Als hij ze zag voelde hij er onmiddelijk een sterke aversie tegen en wilde hij ze het liefst de keel doorscheuren zoals hij dagelijks bij zijn prooi deed.
Drust keek toe hoe de lapjeskat de boom in klom, haar zintuigen volledig gericht op een spreeuw. Ze schuifelde over de tak en kreeg de spreeuw te pakken. Ze doodde hem en liet hem op de grond vallen als een stuk afval. Maar vervolgens werden haar ogen groot en krabbelden haar nagels over de tak onder haar die gevaarlijk kraakte. Plotseling brak het houten ding af en viel Xana als een baksteen naar beneden zoals bij haar prooi ook was gebeurd. Ze ving haar klap niet goed op en ze landde met een klap op haar zij. Een kreun rolde over haar lippen en Drust voelde een lichte aandrang om naar haar toe te lopen en te vragen of het wel goed ging maar hij voelde zich beter dan toen hij Xana voor het eerst zag. Hij wist zichzelf in bedwang te houden en liet de waas van arrogantie en dominantie weer zijn gedachtegang en manier van doen overnemen.
Xana krabbelde meteen weer overeind en draaide zich naar Drust toe om te doen alsof er niets was gebeurd. Maar Drust wist wel beter. Zijn mondhoeken krulden omhoog.
'Volgende keer beter,' lachte hij terwijl hij ging zitten en zijn vacht op een nonchalante manier begon te wassen. Drust wendde zijn ogen op en voelde zich stukken beter dan daarnet. Het gevoel van verbazing, irritatie en opgelatenheid was verdwenen en hij had het gevoel dat hij wat meer van zijn ware zelf aan Xana had getoond. Ze mocht denken dat hij een lul was, dat was Drust ook. Met name wanneer je hem het idee gaf dat je hem minachte, dan zou hij je met plezier een lesje leren. Zijn blik was kort gericht op Xana en hij schatte haar in. Ze was klein in zijn ogen wat haar dus zwakker dan hem scheen te maken maar ook weer sneller. Maar daar maakte hij zich geen zorgen over. Als Xana zou vluchten zou ze meteen haar angst tonen wat absolute minachtig bij Drust zou veroorzaken en ze zag er niet uit alsof ze dat leuk zou vinden. Dan kon hij het haar nog wel eens even inpeperen, haar angst. Maar er was verder geen reden om vechttactieken te gaan bedenken want ze was de hele tijd al vriendelijk overgekomen en D. verwachtte niet dat ze zomaar zou aanvallen. Maar ja, soms kwam je van die wispelturige arrogante dametjes tegen die zichzelf in de waan probeerden te verbergen en dat zou het misschien wel leuk kunnen maken.

Xana luisterde maar met een half oor naar Drust, grinnikte even en waste zichzelf. Haar vacht zag er nogal gehavend door de val uit, maar Xana zelf leek daar niet zoveel aandacht aan te schenken. Waarom zou ze dat doen? Haar ogen zochten Drust op. Hij leek best wel arrogant, maar dat was Xana nu wel gewend. Ze stond op, niet om zich kijkend of Drust haar volgde. Hij mocht het zelf maar weten. Ze dook in de sluiphouding en sprong op een muis, die ze snel doodde. Ze had haar jachttechnieken flink omhoog geholpen sindsdat ze Rogue was. Drust hoefde tenslotte niet te weten dat ze vroeger huiskat geweest was. Dan zou hij haar alleen maar uitlachen en uitdagen en Xana had daar niet zo'n zin in. Tenslotte, ze kon maar beter geen ruzie krijgen met een andere Rogue. Ze wou graag vrienden zijn en misschien was Drust wel een vriend van Goldtail. Of Goldtail een vriend van Drust. Dan had ze sowieso twee partijen tegen zich en Xana wilde Goldtail alles behalve kwijt. Ze keek over haar schouder naar Drust. Een glimlach verscheen over haar. Ze keerde terug en ving nog een muis onderweg dat ze naar Drust ging. Ze keek Drust aan en ging toen op haar gemakje op haar rug liggen en keek richting de hemel, die mooi blauw was en waar de zon fel scheen op hun pelzen, gecamoufleerd door de bomen.

Drust had op deze nonchalante manier gehoopt misschien wat irritatie bij Xana op te wekken maar dat gebeurde niet. Ze waste slechts haar vacht kort en ging toen in sluiphouding weg. Ze had al weer een prooi geroken en doodde de muis snel. Daarna kwam ze terug en Drust kon nog maar net onderdrukken om met zijn ogen te rollen. Wat wilde ze? Had ze zo'n honger dat ze drie muizen nodig had? Of wilde ze zich uitsloven tegenover Drust en wilde ze hem jaloers maken? Bij die gedachte trok hij een wenkbrauw op en blies rustig zijn longen weer leeg. Als dat de bedoeling was dan voelde hij weinig jaloezie, hij wist zelf heus wel een prooi te vangen. Als ze zich wilde uitsloven dan zou hij dat liever in een man-op-man gevecht doen in plaats van een paar muizen en vogels te vangen.
Xana kwam weer terug en keek Drust met een glimlach aan. Vervolgens rolde ze om en ging op haar rug liggen, haar pootjes tegen haar lichaam aangevouwen en haar ogen de lucht in gericht. Ze kneep wat genietend met haar oogjes terwijl Drust haar aanstaarde.
'Wat doe je?' vroeg hij vaag terwijl hij opstond en een paar passen naar haar toe liep. Hij aarzelde en ging toch weer zitten. Hij vroeg zich af wat ze van plan was, waarom lag ze op haar rug? Drust zou nooit op zijn rug gaan liggen, als hij aangevallen zou worden zou hij niet genoeg tijd hebben om weer overeind te krabbelen en dan zou het zwakste deel van zijn lichaam open en bloot liggen voor de vijand - dat zou hij echt nóoit doen. Wilde ze dat hij haar aanviel of zoiets? Hij betwijfelde dat want het zou niet echt logisch zijn als je meteen het belangrijkste deel onbeschermt achter zou laten. Drust's andere wenkbrauw was nu ook omhoog getrokken en hij keek om zich heen. De zonnestralen vielen op de omgeving en deden alles feller oplichten. Het gras was onnatuurlijk groen en een patroon van bladeren van de bomen scheen op bepaalde plaatsen op de grond. Ja, het werd nu echt lente, dat was duidelijk. En Xana leek er helemaal van te genieten.

[mag ik?]

Hmm, wat een heerlijke dag. De zon scheen en het bos zat vol leven. Niet lang maar, want straks zouden er enkele levens verdwijnen. Die zou Goldfuzz gedood hebben, hij had honger, dus hij was op jacht. De bosgrond schoot onder hem vandaan en het groen van de bomen schoot in een waas voorbij. Heerlijk, dat rennen. Toen rook hij een geur, een vogel, misschien een lijster. Hij keek in het rond en daar zat een vogeltje bessen te pikken. Hij remde af en hij ging in sluiphouding, net zoals Goldtail en Drust hem hadden geleerd. Hij ging dichter en dichter en nam een sprong. Hij lande pal op de vogel en doode hem. Hij at hem meteen op, mmm, lekker warm nog. Hij likte het bloed weg en begroef het karkas. Hij draafde door, nog een eindje verder, en zag toen de vierbomen. Clankatterritorium. Hij was op zijn hoede maar liep nog steeds door. Toen hij de bladeren met zijn neus opzij duwde rook hij twee katten. Drust Die naam schoot door zijn hoofd. De andere geur was ook bekend maar hij kon er geen naam op plakken. Hij besloot de geur te volgen en kwam uit op een open plek. Daar zat Drust, en een lapjespoes, die hij herkende als Xana, de poes die bij Goldtail woonde. "Hallo allemaal," Hij stapte uit de struiken en knikte begroetend naar Drust en Xana. Xana lag te genieten van de zon, en Drust zat er naar te kijken. Naar Goldfuzz' mening zat hij te denken dat hij nooit met zijn buik open en bloot zou liggen. Typisch Drust. Goldfuzz liep op hen toe en ging zitten. "Al veel gevangen vandaag? Er zijn veel prooien naar buiten gekomen door de zon." Zei hij. Hij keek even naar de zon en toen terug naar de twee katten. Zwarte vlekken zaten voor zijn ogen, want hij had recht in de zon gekeken. Hij schudde met zijn hoofd om ze kwijt te raken en het hielp. Hij grijnsde breed naar Drust. Zijn vriend, Drust. Drust, die hem had leren jagen als een echte Rogue, alhoewel, hij was geen Rogue meer, hij was een bloodclanlid nu.

Xana's hoofd richtte zich opzij toen Drust vroeg wat ze aan het doen was. Xana trok een wenkbrauw op. Wat had ze nu weer verkeerd gedaan? Xana vroeg het zich allemaal maar af. Maar ze zou gewoon simpel op Drust' vraag antwoorden, dan was die ook weer blij. 'Ik geniet van de zon, zie je dat niet? Het is een heerlijke, prachtige dag, zonder stress en problemen, die ik gemakkelijk wil vervullen. Daarom ga ik zo liggen. En ja, ik weet dat mijn buik onbeschermd ligt, maar geloof me, de dood kan me niet veel schelen. Steeds bang zijn voor de dood of voor aanvallers, dat bevat gewoon geen leven,' antwoordde ze dus simpel op Drust' vraag. Ze opende haar mond en rook een bekende geur. Goldfuzz. En ja hoor, niet veel later kwam Goldfuzz tevoorschijn die hun begroette. 'Hallo Goldfuzz,' snorde ze terug. Het was een vriend van Goldtail. Xana had hem nog gezien. 'Alleen een paar muizen en vogels. Inderdaad. Het bos leeft en heeft energie. Goed voor ons,' beantwoordde ze Goldfuzz' vraag, terwijl ze haar pootjes in de lucht hield, gevouwen tegen haar borst aan en haar buik.

Drust keek haar nog steeds raar aan maar Xana keek hém nu ook raar aan.
'Ik geniet van de zon, zie je dat niet? Het is een heerlijke, prachtige dag, zonder stress en problemen, die ik gemakkelijk wil vervullen. Daarom ga ik zo liggen. En ja, ik weet dat mijn buik onbeschermd ligt, maar geloof me, de dood kan me niet veel schelen. Steeds bang zijn voor de dood of voor aanvallers, dat bevat gewoon geen leven,' ratelde ze terwijl ze nog steeds in dezelfde houding zat. Ze kneep haar ogen weer dicht en richtte haar gezicht in de zon.
'Oké...' mompelde Drust vaagjes. Net toen hij op zijn buik wilde gaan liggen drong de geur van een kater zijn neus binnen. Hij stak zijn kop in de lucht en rook de bekende geur van zijn vriend Goldfuzz. Meteen vrolijkte hij op en vergat Xana weer. Hij zag Goldfuzz uit de bosjes stappen en zijn staart zwiepte begroetend heen en weer.
'Hallo allemaal,' groette Goldfuzz vriendelijk alsof hij tegen een grote menigte sprak. 'Al veel gevangen vandaag? Er zijn veel prooien naar buiten gekomen door de zon.' Gôh, wat was hij opmerkzaam. Ja, dat was inderdaad zo. Drust en Xana, correctie, Xana had een hele berg prooien gevangen wat aangaf dat het al weer lente werd. Voor een kat de goede tijd van het jaar maar op sommige momenten vond Drust te lente iets té zoetsappig.
'Hé Goldfuzz,' antwoordde Drust grijnzend. Hij wilde vervolgens weer zijn mond open doen om te antwoorden over de prooien maar Xana was hem voor. Hij keek haar quasi-boos aan toen ze begon te praten. Ze vertelde hem op een bescheiden manier dat ze een paar muizen en vogels hadden gevangen.
'En een eekhoorn,' verbeterde hij met een geërgerde zucht en hij liet zich nu op de grond zakken. Hij wierp even een blik op Goldfuzz maar er was niet veel bijzonders te zien dus sloot hij zijn ogen. Het puntje van zijn staart zwiepte heen en weer en zijn oren draaiden rustig naar de geluiden die binnenkwamen. Misschien hadden die twee wel gelijk, dacht Drust. De lente was wel fijn, meestal. Er was in ieder geval genoeg te eten en dat maakte dat seizoen wel een beetje doorgaanbaar.

[ Jij weer >>, nee grapje. Gezellig dat je ons lastig komt vallen ]