One Cold Winter's Day [OPEN]

Genietend rolde Silverthorn door de sneeuw. Haar klittende haren waren nat en hier en daar was het witte poeder ertussen komen te zitten. Dat vond Silverthorn niet erg. Ze was niet echt een liefhebber van de winter, maar kon niet ontkennen dat er een aantal voordelen aan kleefden. Zo waren de meeste katten in de winter minder actief en was de sneeuw best leuk. Liever had ze vrienden gehad om mee te spelen, ondanks dat ze niet meer het jonge poesje was dat ze vroeger was geweest, maar die gedachte probeerde ze te verdringen. Hij kon haar plezier volledig vergallen, als ze er te lang bij stil bleef staan. Ze rolde nog eens om en sloeg met haar poten in het wit, dat demonstratief opstoof en deels naar haar gezicht toe waaide. Aan al haar ledematen voelde ze dat het zo dadelijk hard zou gaan sneeuwen, dus wilde ze nu nog even genieten van de – soort van – droogte. Wel had ze er voor gezorgd dat ze in de buurt was van een schuilplaats: een kleine grot, beschut door kale planten en boomwortels.

Nog eens draaide Silverthorn op haar rug. Haar botten begonnen al te protesteren, maar dat negeerde ze. Ze wist zelf ook wel dat ze in beweging moest blijven omdat haar botten anders helemáál niets meer zouden willen. Even bleef ze zo liggen, sluimerend in de sneeuw. Haar ogen waren tot spleetjes gevormd, maar schoten open toen ze een sneeuwvlok op haar neus voelde vallen. Het was zover. Kalm kwam ze overeind. Na al die jaren kende ze de gemiddelde wereld goed. De sneeuw zou haar nog wel even de tijd gunnen om rustig naar haar schuilplaats te lopen. Die was niet ver weg en tegen een paar sneeuwvlokken was ze nog wel bestand. Ze liep naar de grot toe, hopend dat het straks hard genoeg zou sneeuwen om haar pootafdrukken te verdoezelen. Ze zou geen enkele kat dood laten vriezen, maar toch wilde ze liever geen ongenode gasten.

Het sneeuwde al behoorlijk hard en haar vacht was al behoorlijk wit, toen Silverthorn de grot bereikte en naar binnen kroop. De ingang was nauw, maar daarna werd de grot was breder en hoger. Het was eigenlijk wel groot genoeg voor vier of vijf katten van Silverthorns formaat, maar de poes zou zich wel twee keer bedenken voordat ze iemand daadwerkelijk zou uitnodigen in haar vondst. Ze schudde de sneeuw van haar langharige vacht en liet zich op de grond zakken. Er heerste hier een aangename temperatuur, want ondanks haar lange en dikke vacht, kon Silverthorn de kou buiten niet helemaal buitensluiten, zo koud was het. De rivieren en meren waren dan ook al bevroren. Met haar ene poot trok Silverthorn een dood konijntje naar zich toe. Die had ze vanmiddag gevangen, zodat ze er zeker van kon zijn dat ze te eten had, mocht het écht heel hard gaan sneeuwen.

En hard sneeuwen, ja, dat deed het.

Silverthorn genoot van het vlees dat het konijntje haar te bieden had. Misschien genoot ze wel extra veel omdat ze zo trots was op haar vangst. Konijnen vangen in de winter, helemaal als er sneeuw lag, was niets iets wat erg makkelijk was. Een tijdlang drong alleen de geur van dood vlees haar neusgaten binnen, tot ineens een andere geur tot haar doordrong. Verrast keek ze op. Een jonge kat kwam de grot binnen. Silverthorn dook ineen en trok het konijn iets dichter naar zich toe. Ze was bang dat de poes haar konijn op zou proberen te eisen, als ze zag dat zij een konijn had. Maar zover leek het nu nog niet te zijn. ‘Euh, hallo daar, mag ik hier komen schuilen tot het stopt met sneeuwen?’ vroeg de poes.

Silverthorn bekeek haar met enig wantrouwen, maar wist dat ze het nooit over haar hart zou verkrijgen om de kat terug de sneeuw in te sturen. Ze zou daar vast kunnen komen te zitten in de sneeuwstorm, verdwalen en uiteindelijk sterven van de kou. Zoiets wilde Silverthorn niet op haar geweten hebben. Dus zei ze met enige tegenzin: ‘Tuurlijk. Maak het jezelf gemakkelijk.’ Nadat ze dat gezegd had keek ze even naar haar konijntje. Zucht. Ze was hopeloos. Nog steeds met frisse tegenzin, maar uit een gevoel van plicht trok ze een stuk van het konijn af en schoof het naar de jonge poes toe. ‘Ik hoop dat je van konijn houdt,’ zei ze. ‘Want ik heb hier niets anders.’ En terwijl ze dat zei dacht ze: wat een hopeloze wilde ben ik eigenlijk, dat ik mijn karige prooi deel met een ander.

Het voelde een beetje ongemakkelijk zo dicht in de buurt te zijn van een andere kat, hoewel de poes geen kwaad in de zin leek te hebben en haar ook niet als een oud wrak behandelde. Nee, ergens leek ze wel aardig, maar Silverthorn durfde geen overhaaste conclusies te trekken. De poes bedankte haar voor het stuk vlees, iets wat Silverthorn erg waardeerde. Met de woorden “geen dank” richtte ze zich weer op haar eigen deel van het konijn. Ze zette net haar tanden in een sappig stuk poot, toen de jonge kat weer begon te praten. Ze stelde zichzelf voor als Avril en vroeg hoe zij heette. Silverthorn liet het stuk vlees los en keek op. Haar groene ogen staarden naar de jonge poes. Om de een of andere reden deed de vraag haar denken aan vroegere jaren, maar daar wilde ze helemaal niet aan denken. Ze schudde de gedachte van zich af en wendde haar blik af van Avril. ‘Silverthorn,’ zei ze en toen voegde ze er haastig aan toe, om misverstanden te voorkomen: ‘Maar je mag me ook gewoon Silver noemen.’ Ze keek weer naar haar konijntje. Ze wilde graag weten hoe Avril hier terecht was gekomen en of ze de sneeuw niet had zien aankomen, maar wist niet zeker of ze wel echt een gesprek aan wilde gaan. Ineens leek deze schuilplaats helemaal niet meer zo’n goed idee. Ze had toch zeker kunnen weten dat er iemand langs zou komen? Toch besloot ze een vraag te stellen: ‘Was je alleen buiten? Of heb je nog... familie... vrienden...’ Die woorden kwamen moeizaam over haar tong. ‘...die ook op zoek zijn naar een schuilplaats?’ Die vraag baarde haar zorgen. Wat als dat zo was? Straks zat ze hier tussen een heel nest met katten. Wat moest ze dan?

Silverthorn keek weer naar Avril toe, toen ze haar had gevraagd of ze familie en vrienden had die ook buiten rondliepen. Ze kreeg spijt van haar vraag toen Avril antwoordde dat haar ouders gedood waren door de tweebenen. Ongemakkelijk keek Silverthorn weg van de jonge kat. Plots zag ze haar moeder weer naast haar rennen, niet snel genoeg om een vallende tak te ontwijken. Even wist Silverthorn niet hoe ze moest reageren, al helemaal niet toen Avril vervolgde dat ze helemaal alleen was. Aan de ene kant was dat een opluchting, want één kat in haar buurt was er al een te veel, maar toch kreeg ze medelijden met de poes. ‘Dat... Dat spijt me,’ zei ze wat ongemakkelijk, zonder Avril aan te kijken. Ze keek weer even naar haar konijntje, maar besloot dat ze even geen honger meer had. Het gesprek had een nare wending gekregen. Silverthorn wilde de kat op de een of andere manier bemoedigende woorden toespreken, maar wist niet hoe ze dat moest doen. Zelf had ze alleen maar gedonder gehad na de dood van haar moeder.

Silverthorns gedachten waren net opnieuw uitgekomen bij het punt waarop ze zichzelf dwong blij te zijn dat er in ieder geval geen derde kat in de grot kwam zitten, toen dat idee grondig aan stukken werd gescheurd door een zwarte poes. Direct was Silverthorn weer op haar hoede. Door Avrils woorden was ze even kalm en verdrietig geweest, maar nu overmande angst haar weer. Had de jonge poes tegen haar gelogen? Waren dit bekende van elkaar? Maar de donkere poes leek zelf ook niet helemaal op haar gemak. Ze had een muis op de grond laten vallen om hen op een zachte toon te groeten. ‘Hoi,’ reageerde Silverthorn. De spanning klonk door in haar stem. Ze keek even kort van de nieuwkomer, naar Avril en weer terug. ‘Ik zou je best een pootje aan willen bieden,’ vervolgde ze, met een gebaar naar haar konijn. ‘Maar ik zie dat je zelf al een muisje hebt weten te vangen.’ Afwachtend keek ze de poes aan, bang voor diens reactie en – misschien nog wel erger – bang dat Avril tegen haar gelogen had.

Avril en de zwarte poes kenden elkaar niet, zoveel was duidelijk. Silverthorns ogen gleden langs beide katten en ze ontspande iets. Erg dreigend kwam de zwarte haar niet over en dat was een hele opluchting. Ook een opluchting was het dat de nieuwkomer bedankte voor een stukje konijn. Voedsel was schaars in deze tijd, dus Silverthorn hield het liever voor zichzelf. Even was het stil in de grot. De zilvergrijze poes richtte zich weer op haar eigen konijntje, terwijl de zwarte zich bezighield met haar muisje en de lichtgekleurde waarschijnlijk genoot van haar stuk konijn. Silverthorn nam niet de moeite om te controleren of dat waar was.

Plots stond de zwarte poes op. Silverthorn schrok hier enigszins van, omdat het zo’n onverwachte beweging was, maar bleef liggen. Haar ogen had ze strak op de zwarte gericht, hoewel ze pogingen deed om vanuit haar ooghoeken ook Avril in de gaten te houden. Haar angst was echter niet nodig, want alles wat de poes deed was zichzelf voorstellen. Misao. Silverthorn keek haar aan en toen naar Avril. Misao en Avril. Het was lang geleden dat ze moeite had gedaan om een naam te onthouden, maar nu wilde ze daar wel haar best voor doen. Ze durfde het gevoel dat ze bij hen had nog geen naam te geven en ook zéker niet te groot te laten worden, maar eigenlijk... eigenlijk leken deze katten haar wel aardig.

‘Nee, dankje,’ antwoorde Silverthorn op Misao’s vraag. ‘Mijn konijntje is groter dan jouw muis, het lijkt me geen goed idee dat je eten aan mij gaat afstaan.’ Ze hoopte maar dat Misao dat niet verkeerd opvatte. Toen bedacht ze zich iets en voegde ze er haastig aan toe: ‘Ik ben Silverthorn,’ aarzeling, ‘maar je mag me Silver noemen.’ Ze had bijna willen zeggen “maar vrienden noemen me Silver”, toen ze zich bedacht dat ze nooit vrienden had gehad. Haar moeder en haar broers hadden haar Silver genoemd, ja, maar dat was jaren geleden. De enige reden waarom ze nu tegen katten zou zeggen dat ze haar Silver mochten noemen, was omdat dat net iets makkelijker bekte dan Silverthorn. Haar ogen gleden wat onzeker naar Avril. Ze was zo slecht in sociaal zijn, misschien dat de lichtgekleurde kat voor een meer ontspannen sfeer kon zorgen?

In stilte bedankte Silverthorn Avril voor haar vraag, hoewel ze toch vreesde dat de vraag minder onschuldig zou blijken dan gedacht. En inderdaad, dat was het geval. Misao beantwoordde de vraag op bittere toon en wilde duidelijk niet verder praten over dat wat er gebeurd was. Silverthorn kon niet ontkennen dat ze nieuwsgierig was. Ze richtte haar kop op en keek aandachtig naar de zwartharige poes. Wat was het met katten en hun verleden? Zij was blijkbaar niet de enige die een nare herinnering met zich meedroeg en ze vroeg zich in stilte af of Misao, net als zij en Avril, haar ouders kwijt was.

Avril verontschuldigde zich voor de vraag en Silverthorns blik gleed weer naar de lichtkleurige kat. Ze had haar hoop op een fatsoenlijk gesprek op Avril gevestigd, maar blijkbaar was het leven zo gecompliceerd, dat zelfs zij niet in staat was geweest een vraag te stellen die geen ongemak veroorzaakte. Silverthorn dacht na. Ze wilde graag iets zeggen, omdat de stilte te pijnlijk was. Ze voelde gewoon hoe zij alledrie bezig waren met nare herinneringen – zowel nare herinneringen van henzelf, als van de anderen. Maar de enige vraag die Silverthorn wist te bedenken, was net zo gevaarlijk als vragen naar hun verleden. Toch besloot ze de sprong te wagen, want deze stilte kon ze niet verdragen. Ze wierp een vluchtige blik op de uitgang. Mochten de katten in paniek raken of boos worden, dan had ze misschien nog wel een kans om op tijd weg te vluchten.

Dus vroeg ze, wederom met aarzeling in haar stem: ‘Dus... waar komen jullie namen vandaan?’ Gespannen keek ze naar de katten, klaar om weg te rennen zodra zij zouden laten merken dat ze die vraag niet op prijs stelden. Oh, was ze maar socialer geweest, dan had ze misschien een leuk gespreksonderwerp weten te bedenken. Door die zorgen in haar hoofd, was ze haar konijn compleet vergeten. Eten deed er even niet meer toe, alleen de reactie van haar metgezellen was nog belangrijk.

‘Oh, oké,’ zei Silverthorn, nadat Misao haar vraag had beantwoord. Ze plukte met haar nagels wat doelloos aan het vel van het konijn dat tussen haar poten lag. Ze was blij dat de zwarte poes geen dramatische ervaringen had die te maken hadden met de afkomst van haar naam, althans, nog geen die bekend waren. Avrils naam was zo onschuldig als dat ze klonk: hij was afgeleid van een maand. Silverthorn vond het een beetje als een naam klinken die tweebenen aan hun kat zouden geven en ze vroeg zich af of er een verband was tussen de naam Avril en de dood van Avrils ouders. Misschien was Avril ooit wel een kittypet geweest en was ze gevlucht toen de tweebenen haar ouders vermoorden. Misschien ook niet. Silverthorn zou er in ieder geval niet naar vragen. ‘Mooie naam,’ zei ze oprecht tegen de jonge kat en ze keek ook nog even vriendelijk naar Misao, zodat die zich niet achtergesteld zou voelen.

Het gesprek viel weer even stil. Silverthorn vond het lastig dat gesprekken zo moeizaam verliepen, maar dat ze daar zelf niets aan kon doen. Ze twijfelde of ze moest vertellen dat ze haar eigen naam had gekregen omdat ze altijd zo graag bij een clan had willen horen, maar stelde vast dat ze dat beter niet kon doen. Dit waren Rogue’s, de kans was groot dat ze niet erg positief stonden tegenover clankatten. ‘Het weer staat me niet zo aan,’ verbrak ze de stilte. Aan alles was te horen dat ze haar best deed om een ontspannen sfeer te creëren, maar dat dat mede door haar eigen nerveusiteit niet erg goed ging. ‘Ik hoop niet dat het straks gaat stormen.’ Ze besloot op de “oude katten toer” te gaan en voegde toe: ‘Ik heb eens een winter meegemaakt waarin ik in een grot zat en de ingang dichtgesneeuwd was. Toen ik eindelijk naar buiten kon, had ik geen vet meer op mijn botten en was ik blij met de eerste de beste vogel die in mijn poten vloog.’ Ze probeerde ontspannen te lachen en hoopte maar dat ze de andere twee katten niet ongerust had gemaakt met haar woorden. Het was slechts een herinnering, iets dat al weer vele manen geleden gebeurt was, toen deze twee poezen misschien nog niet eens geboren waren.