ωну ωσυℓ∂ нє ωαηт тσ тαℓк ωιтн υѕ? // яαccσση, ησвℓє, ∂υѕт

Behoorlijk nerveus stond Blossompaw voor de ingang van de den van Duststar. Een van de Warriors had haar verteld dat Duststar met haar, Noblepaw en Raccoonpaw wilde praten. Waarom hen die? Blossompaw had geen idee. Het waren drie gewone apprentices die niks met elkaar gemeen hadden. Ja, Noblepaw en Blossompaw waren zussen, maar wat had die Raccoonpaw daar dan mee te maken? Blossom had wel eens met hem gejaagd en ook wel gepraat, maar echt goed kende ze hem niet. Terwijl ze haar moed bij elkaar raapte vroeg ze zich af of Noblepaw en Raccoonpaw er al waren. Wat als ze er nog niet waren? Moest ze dan alleen zijn met Duststar? Dat werd vast verschrikkelijk ongemakkelijk. Maar goed, dat moest dan maar. Ze zou zichzelf goed presenteren, als een waardig lid van SkyClan. Ze was geen slechte apprentice en zo zou ze het ook niet over laten komen. Ze wist dat ze nu naar binnen moest gaan, want Duststar zou haar vast al ruiken. "Blossompaw hier. Mag ik binnenkomen?" Sprak ze met zekere stem. Ze was nu niet bang meer, ze was er klaar voor.

Noblepaw liep lekker door de bossen en jaagte op alles. Haar ogen gefoces op prooi, vol op energie renden en deoor de bossen heen spatterde. Noblepaw had gehoord van Blossompaw dat ze een gesprek had soms luisterd ze totaal niet maar toch bleef ze er een deel van verstaan, want Blossompaw heeft overal wel weer is de eer wist ze zelf. Noblepaw liet een zucht achter en ging zitten in het gras sloot haar ogen en voelden de wind over haar heen en weer wijen. Ze snoof de zachte warme geur in haar neus er was een ding wat niet zo leuk was dat was dat het geen nacht was en dat Blossompaw naar Duststar is maar mischien gebeurt er wel iets ergs met haar. Noblepaw werd boos niemand mog haar Zusje iets aandoen zelfs de leider niet. Noblepaw deed rap haar ogen open en renden naar de Skyclan met prooi in haar mond, haar poten voelden vrij ze voelde zich vrij om haar mening te uiten. Haar poten woelden in het gras bij elke stap die ze renden haar oren wapperde mee door de snelheid. Noblepaw stopte met rennen toen ze trek kreeg zelf had ze vandaag wat prooi gevangen en mee genomen. Ze gooide wat ze had gevangen op de grond pakte een meerel en ging onder een boom zitten en zei 'ik moet toch ook eten!' zei ze tegen zich zelf. 'ik ben geen dwaas! ik ben beter dan jouw hoor!!' zei Noblepaw tegen zich zelf, maar voor haar stond een denkbeeldige kat die Spirit heten. Haar ogen keken in zijn blauwen ogen: 'kom op ik help je' sprak Spirit. 'Hoe kan ik jouw vertrouwen jij bent mijn fantazie!!' riep Noblepaw, 'ik hoor bij jouw..' knikte hij. Noblepaw knikte terug en had het gevoel dat ze in zijn poten stond, ze renden met snelheid en sprong over de bosjes heen met sierlijke sprongen. Tot ze eindelijk bij de Skyclan kwam, viel ze neer. 'Ik zei toch dat ik je hielp..' sprak Spirit vol moet, 'urrg ik blijf je haten!' zei Noblepaw een beetje boos. 'kom op sta op je zusje is in gevaar en ik sta je bij in welke aanval dan ook!' zei Spirit. Noblepaw krabbelde op en sprong op de den van duststar en staarde naar binnen waar Blossompaw zat. Noblepaw sprong naast Blossompaw en riep: 'laat me zusje met rust!!!' Noblepaw keek naast zich waar niemand stond alleen haar denkbeeldige figuur. Noblepaw ging zitten en fluisterde in Blossompaw's oor: 'alles komt goed ik red je.' Noblepaw keek naar Blossompaw en sprak 'Duststar mijn zus heeft niks vekeerts gedaan! als ze het heeft gedaan straf mij dan en niet haar!!' Maar wat later merkte dat Noblepaw voor gek stond voor duststar en blossompaw en voelde dat Blossompaw voor haar schaamde dat gevoel had ze. Ze liep met kop omlaag en staart omlaag weg uit het hol van Duststar en renden meteen weg en ging zich in een hol verstoppen waar ze snikte en zich super slecht voelden, 'Spirit jij bent mijn enigte vriend jij bent al warrior en ik maar lager...' sprak Noblepaw naar haar denkbeeldige vriend. Spirit kwam naast haar en sprak 'iedereen is goed op zijn of haar manier, ik kan niets is als je iets kan, dan is het al niet meer niets.' Noblepaw keek hem trouw aan en blij en ging dicht bij hem zitten en veder gaan met praaten tegen niets.

_{Felle, heldere zonnenstralen piepte tussen de minder goed geïsoleerde gedeeltes van het leerlingenhol heen. De meeste mos hoopjes waren al leeg, op een paar na. Een daar van was die van een créme kleurige kater met een roetzwarte snoet, poten en staart. Hij opende langzaam zijn ogen, wiens haast verblind werden door het felle licht. Hij had nou niet bepaald het beste plekje uitgekozen. Zomers werd je er wakker van het licht, en 's winters van de kou of de regen. Hij rekte zich uit, gaf zichzelf even een snelle wasbeurt en slenterde het hol uit. Vandaag had Duststar hem bij zich geroepen samen met nog twee andere leerlingen. Raccoonpaw was er niet erg van onder de indruk; Hij wist zeker dat hij iets mis noch verboden had gedaan. Bij de ingang van het leiders hol zaten Blossompaw en haar zusje wiens naam hij niet kende. 'Goedemorgen,' Sprak hij vriendelijk. 'Zijn we er klaar voor?' Vervolgde hij met zijn zoete stem. Hopelijk waren deze jongelingen net zo kalm als hij zelf.}

Met een zware geeuw rekte de langharige, gingerkleurige kater zich uit in zijn leaders den. Hij keek voorzichtig om zich heen, rond in de den. Hij had hier veel te veel tijd doorgebracht. Meer dan hij zelf had gewild. Maar zijn langdurige ziekte had hem ervan weerhouden. Hij had vele levens verloren, en daarbij veel kostbare tijd. Het speet hem. Hij was tot nu toe niet de leider geweest die hij had willen zijn. En hij had ook geen idee hoeveel tijd hij nig had om dat goed te maken. Hij had nog steeds het gevoel erg fataal te zijn voor veel ziektes, hij voelde zich erg kwetsbaar. Dat was ook de reden waarom hij drie specifieke apprentices bij zich had geroepen. Hij sloot zijn ogen en genoot van een warm briesje dat langs zijn vacht woei, over de flank van zijn wangen. Hij zuchte zacht voor hij zijn ogen opende en doorhad dat Blossompaw voor zijn den stond. Een tinteling ging door zijn poten. "Blossompaw hier. Mag ik binnenkomen?" Het klonk zelverzekerd. Veel zelfverzekerder dan Duststar was op dit moment. "Natuurlijk, Blossompaw, kom binnen," sprak hij met warme stem. Vlug nadat hij dat gezegd had kwam haar jongere zusje aanspringen, en zei iets tegen Blossompaw. "Duststar, mijn zus heeft niks verkeerds gedaan! Als ze het heeft gedaan straf mij dan en niet haar!" kwam Noblepaw voor haar zus op. Duststaar trok zijn kop een beetje scheef en vervolgde; "Nee, Noblepaw, ik.." Maar voor hij zijn zin kon afmaken rende Noblepaw met hangende kop weg. "M-maar..?" Voor hij kon handelen kwam de laatste apprentice bij zijn den. "Goedemorgen," sprak de jonge kater, "zijn we er klaar voor?" Duststar knikte vriendelijk naar de kalme Raccoonpaw. Heel even voelde Duststar een steek in zijn hart, en mompelde; "zo lang geleden.."Hij keek de twee apprentices aan. "Waar is jullie.. Uhm.. Je zusje, Blossompaw? Heb je enig idee? Ik wil graag met jullie alledrie tegelijk spreken," stamelde hij. Wat moest je zeggen tegen katten die zonder dat ze het wisten zo ongelovelijk veel voor je betekenden?

Na eens goed ingeademd te hebben stapte Blossompaw de den in. Het was.. Anders. Anders dan ze had verwacht. Wat er precies anders was kon ze niet goed beschrijven. Waarschijnlijk was gewoon de hele sfeer anders, of misschien de geuren. Ze had verwacht dat er allemaal verschillende geuren van haar Clanmates hingen, maar dat viel ontzettend mee. De enige geur die echt ontzettend overstemde was die van Duststar, wat logisch was, maar hij was wel heel erg sterk. Blossompaw kneep haar ogen even tot spleetjes, maar deed ze al gauw weer open toen Noblepaw de den in kwam rennen. Blossompaw schrok een beetje van haar plotselinge uitval. Met een beetje een ongemakkelijk gezicht keek ze weer naar Duststar, de grote, langharige, wit met rode kater waar ze zo veel respect voor had. "Euhm.. Ik zal haar even halen." Ze keek nog een keer te den rond en ontmoette eerst de ogen van Duststar, vervolgens die van Raccoonpaw. Een tikje ongemakkelijk schuifelde ze achteruit de den uit, waarna ze zich omdraaide en wegsprintte. Al gauw had ze Noblepaw gevonden. "Kom je mee Noble? Duststar wil met ons alledrie praten. En hij is niet boos." Ze likte haar zusje even tussen haar oren en rende weer naar Duststars den, er op vertrouwend dat Noble haar wel zou volgen.

Noblepaw snifte even en liet een traan op de grond vallen en sprak 'ik heb het verpest helemaal verpest ik kan helemaal niks! Door dezen slechte gedoe heb ikj Blossompaw laten stikken en mezelf voor gek gezet bij Duststar!' begon ze een beetje kwaad tegen Spirit. 'Noblepaw sta op en kijk achter je, ik zal je helpen...' sprak Spirit rustig. Noblepaw keek achter zich en daar zag ze Blossompaw staan. "Kom je mee Noble? Duststar wil met ons alledrie praten. En hij is niet boos." sprak Blossompaw en gaf Noblepaw een lik tussen haar oren. Noblepaw keek verbaast op en sprak 'ik heb jouw en mij voor gek gezet, ik heb meer mezelf voor gek gezet maar ik schaam me voor wat ik heb gedaan.... Duststar wilt niet met me spreken, als hij dat wel wilt geef me dan een reden nu!' zegt Noblepaw. Noblepaw keek haar aan en met haar fellen ogen staarden ze vooruit en zei zonder Blossompaw dat Blossompaw iets kon zeggen: 'dat dacht ik als.'Noblepaw ging liggen terwel Spirit zei 'noble het is niet wat het lijkt ga met Blossompaw mee, ze vertrouwt je, sta op en ga ervoor meid!' Maar Noblepaw verzette geen poot tot ze toch ging en naar het hol van Duststar strompelde en er naar keek in de verte, toen Noblepaw binnen kwam boog ze even en sprak 'het spijt me voor het ongemak machtige Duststar.' Noblepaw staarde naar de grond van schaamte durfte ze hem niet meer aan te kijken...

Duststar spon tevreden toen Noblepaw en Blossompaw na een tijdje terugkwamen in de Leaders den. "Het spijt me voor het ongemak machtige Duststar," ze staarde beschaamd naar de grond. "Er is niks om je voor te schamen, Noblepaw, ik wilde gewoon iets van jullie weten," Duststar keek apprentice individueel in de ogen. Hun ogen leken op die van haar. Hij kreeg een vertederd gevoel in zijn maag. Zijn blik verzachtte. "Ik wilde weten hoe het met jullie training ging," Hij ging zitten en drapeerde zijn staart over zijn poten. Hij kon met trots naar Raccoonpaw en Blossompaw kijken, ze leken ze vol zelfvertrouwen, zo volwassen, maar Noblepaw leek zo verlegen en gebroken. Hij maakte zich zorgen om haar. Maar ze zagen er allemaal gezond en sterk uit. Hij wilde hen zo graag de waarheid vertellen. Maar hij was bang voor hun veiligheid. Hij zou het hen vertellen als de tijd rijp was. Na de ceremonie waarna ze zichzelf Warriors konden noemen. Maar hij verlangde ernaar hun te verzorgen en ze de liefde te geven die ze verdiende, maar nooit van haar moeder hadden gekregen. Hij probeerde met al zijn macht niet terug te denken aan de dag waar hij haar verloor. Waar hij de drie jonge kittens moest afstaan aan een andere moeder, en waar hij zichzelf met pijn in zijn hart had voorgenomen om te doen alsof het zijn kittens niet waren. Maar dat werd steeds zwaarder. Hij hield van ze, meer dan van wie dan ook. Hij schudde zijn kop om de trieste gedachte van zich af te schudden. Zij stonden nu voor hem. Hij kon met ze praten. Enkel was hij niks meer voor ze dan hun leider. Ze hielden van hem, maar niet op de manier die hij wilde. Hij wilde als een vader voor ze zijn, maar dat was op dit moment onmogelijk.

_{Raccoonpaw keek stilletjes toe hoe Nobelpaw het ''drama niveau'' weer sterk omhoog haalde. Hij probeerde het te negeren, en zich te focussen op Duststar. Waarom zou hij hen bij zich geroepen hebben? Waarom zou hij uitgerekend hén willen spreken? Voor zover Raccoonpaw wist hadden ze niks met elkaar te maken. Hij en Blossompaw waren gewoon vrienden, en Noblepaw was Blossompaws zusje. Hij herinnerde zich opeens hoe hij haar ontmoet had. Het was nog Leafbare, en de rivieren waren bedekt met een dikke laag ijs. Hij had haar zien staan, en vond haar wel aantrekkelijk. Dat deed hem naar haar toe gaan om vervolgens flink op zijn bek te gaan, fijn was dat. Het was maar een kleine crush, niets meer en niets minder dan dat. Gewoon iets onschuldigs. "Ik wilde weten hoe het met jullie training ging," Sprak Duststar uiteindelijk. Raccoonpaw liet zijn kop hangen. ''Uhm. ik heb nog geen mentor..'' Sprak hij wat voorzichtig. Misschien had Duststar hem bij de vorige ceremonie wel gewoon over het hoofd gezien..?}

Blossompaw was blij om te merken dat Duststar de uitbarsting van haar zusje niet erg leek te vinden. Ze hield van haar, echt waar, maar soms was het ook wel irritant. Haar vacht lag al weer glad en ze werd al weer kalm. "Ik wilde weten hoe het met jullie training ging," vroeg Duststar aan de drie apprentices. Blossompaw dacht even na en deed haar mond open om antwoord te geven, maar Raccoonpaw was haar voor. ''Uhm. ik heb nog geen mentor..'' zei hij ietwat voorzichtig. Blossompaw draaide haar crème/witte hoofdje geschokt zijn kant op. Hoe kon hij nou nog geen mentor hebben? "Wat naar." zei ze oprecht, haar blauwe ogen vol medelijden. "Zullen we anders een keer samen jagen?" nu draaide ze zich weer tot Duststar. "Met mijn training gaat het wel goed.. Denk ik. Forestfruit heeft me al veel geleerd, maar ik vind het vechten soms nog wat lastig." Ze keek even bedenkelijk. Springen ging geweldig, jagen goed, maar ze leek het vechten maar niet onder te knie te krijgen. Ze was er ook niet echt bepaald op gebouwd. Ze was niet bijzonder sterk, dus moesten haar bewegingen ingewikkelder zijn, wat ze lastig vond.

_{Noblepaw zuchtte licht en sloeg een beetje ongemakkelijk haar staart heen en weer. Ze wilde iets zeggen, maar na zo'n uitbarsting? Wat valt er dan nog te zeggen? Ze besloot maar niks te zeggen, voor ze weer iets stoms deed. . "Er is niks om je voor te schamen, Noblepaw, ik wilde gewoon iets van jullie weten," Had Duststar gezegd. Ze knikte nog steeds half in schaamte verzakt als antwoord op wat hij had gezegd. Haar gebroken blik stond al die tijd nog op de grond gericht. Als ze haar zusje Blossompaw nou niet had... Dan was er niks van haar overgebleven. Ze zakte in een hele diepe gedachte, en hoorde niet eens wat de andere op Duststar z'n vraag antwoordden. Noblepaw pookte even onbewust met haar pootje in de grond en zuchtte diep. Opeens schrok ze op uit haar gedachte en keek ze even wild heen en weer. Noblepaw krulde haar staartje om haar poten en bleef er weer bij. Ze had niet eens gehoord wat Duststar zei, wat deed ze soms toch stom!

OOC: Héél kort, ben niet helemaal mee met het topic x'D
sorry voor de héle erge laatheid D:}