Schemes of a puppeteer

Senji beende met weidse passen richting het SkyClan territorium. Hij moest toegeven, was het al niet zuchtend, dat hij zijn geliefde zuster in al geen manen gezien had. Hij ging daar vandaag eens verandering in brengen. De witte wereld om hem heen zag er prachtig uit. Als je boven aan een grootte heuvel stond dan had je een mooi uitzicht, vooral als de zon onderging. Afgezien daarvan waren zowel de dagen als de nachten ijskoud en vroren je poten van je lijf af als je weinig geluk had in het vinden van een schuilplaats. Senji had geluk dat hij een permanente vestiging had gevonden ver weg van hier- van alle territoria voor die categorie. Terwijl een diepe zucht uit zijn bek ontsnapte damde een wolkje condens er achteraan. Met zijn oren plat naar achteren stapte hij over de SkyClan grens en beende hij gewoon door. Mocht iemand hem zien dan kon hij er wel snel vandoor gaan- het was echter en alleen Dogdance die hij wilde zien. Ieder die het ongelukkig had getroffen en werd aangevallen had een niet zo lichte toekomst. Één kat meer of minder, dat maakte niet uit.
Hij herkende Dogdance ranzige odeur als geen ander ook al had hij haar in geen manen gezien, gesproken of geroken. Maar een kat verloor niet zo snel de geur van zijn nestgenootjes. Al waren ze gescheiden voor jaren dan zou je elkaar nog herkennen. Senji nam het voorbeeld van een perfecte SkyClan kat en klom de dichtstbijzijnde boom in. De pootstapjes die hem trouw hadden gevolgd hielden op bij de stam van de boom. Eenmaal op een goede tak gevestigd keek hij naar beneden. Daar liep ze dan. Nog even pompeus als hoe hij haar herkende. "Dag lieve zuster" Kierde hij met een vreselijk lief stemmetje en zijn mondhoeken krulde om. "Wat een afschuwelijk koude dag om elkaar zo te ontmoeten op deze manier"

Senji zijn glimlach verbreedde bij het zien van haar reactie en hij maakte een geschrokken geluid. "Ik ja! Goed gezien lieve zuster!" Riep hij uit alsof het een geweldige prestatie was dat ze hem nog herkende. Zijn ogen verduisterde iets. "Zo te zien ben jij nog geen steek verandert. Je hebt nog zo'n groot humeur als toen ik je verliet!" Joelde hij. Hij schudde zijn kop met die grijns op zijn gelaat geplakt. Hij voelde zich geweldig. Hier was hij dan. Op de plek waar hij al manen niet meer geweest was noch aan gedacht had in het gezelschap van de enige bloedverwante die hij nog had. Hij rees omhoog van zijn tak en keek haar recht in die afschuwelijke blauwe ogen van haar die hij zo erg haatte. "Vertel me .. heb je me gemist, lieverd?" Senji's staart ging heen en weer in een soepele beweging en hij leek oprecht in zijn nopjes met zichzelf. Hij moest toegeven dat het zien bij de haat in haar ogen hij ook ligt beledigt was. Voor zover hij wist had hij haar nog nooit iets gedaan. Zijn geheugen vertelde hem dat het Dogdance was die hem pijn gedaan had. Daar moest hij haar nu nog voor pakken, nu er niemand in de buurt was.

"Ik ja! Goed gezien lieve zuster!" Riep de kater uit op zo'n vreselijke toon. Dogdance's haren rezen overeind en ze zag er alleen maar kwader uit. De poes kon het absoluut niet hebben. Ze haatte hem met elke vezel in haar gehele kleine lichaam. "Zo te zien ben jij nog geen steek verandert. Je hebt nog zo'n groot humeur als toen ik je verliet!" Joelde de kater haar uit. "En jij nog een even grote lafaard zo te zien!" Grauwde ze terug, "Want anders kwam je wel naar beneden om je rechtvaardige klap voor je smoel te ontvangen!" Haar staart zwiepte furieus heen en weer. "Vertel me .. heb je me gemist, lieverd?" De kater was zo vervelend... Nog vervelender dan Silverfang! "Niks wat jou wat aangaat." Snauwde ze, haar temperament begon nu echt de overhand te krijgen, zoals het wel vaker deed. "Waag het niet meer om me 'zuster' te noemen of iets in die trant." Gromde ze, "Jij bent géén familie van me." Hierna verlaagde haar stem zowaar toch naar een iets zoetere toon. "Hoe voelt het om eenzaam en alleen verbannen te zijn?"

Senji vernauwde zijn ogen maar zijn glimlach verdween niet. Lafaard. Dat nooit. Hij was enkel niet stom. Hij ging op zijn manier doen, Senji Kiyomasa style. Maar op uitnodiging naar beneden komen was wel zo beleefd dus hij overwoog serieus om het te doen. Hij was vergenoegd om te zien dat zijn treitereitjes zijn ó zó snel aangebrande zusje al meteen tot een groot vuur lieten oplaaien. Senji vroeg zich wel eens af of haar vuur ooit gedoofd was aangezien je het zo gemakkelijk aankreeg zonder te veel middelen. 'Waag het niet meer om me 'zuster' te noemen of iets in die trant. Jij bent géén familie van me.' Senji's bek viel open en hij staarde voor enkele tellen zeer beledigd naar Dogdance. "geen .. .. Dogdance! Je verwónd me!" Zijn blik stond nu oprecht gekwetst "En we waren vroeger toch zó close .." 'Hoe voelt het om eenzaam en alleen verbannen te zijn?' Zijn ogen vernauwde en zijn mond trok recht in een zuur pruillipje. Met een hele diepe zucht ging hij weer zitten. Enkele stukjes sneeuw gleden van de tak af. "Dogdance, lieve, lieve, lieve Dogdance .." Zijn ogen sloten zich in een gepijnigd aanzicht. Zijn schouders hingen en zijn hele vertoning leek opeens meer op een oprechte spijt betoging. "Ik mis SkyClan elke dag en ik hing zó lang rond de grens rond .. voor manen lang .." Zijn stem brak en er rolde een traan over zijn wang. "Maar gelukkig ben ik herstellende en heb ik me nog nooit zo goed gevoeld!" Riep hij uit vol triomf en hij kwam omhoog met zijn oude, stralende glimlach. "Zuster van me! Het leven van een eenling is het mooiste wat er is! Geen regels volgen. Geen taken naar je clan! Leve de vrijheid, heb ik gelijk?" Lachte hij hartelijk met zijn diepe lach. "En er zijn genoeg katten zoals ik .. en zodra je ze zat bent dan dump je ze in de dichtstbijzijnde rivier en ben je daar ook vanaf" Sprak hij alsof hij aan een kit uitlegde dat één plus één twee was. Hij zette zijn klauw tegen zijn hart aan in een barmhartig gebaar. "Geen leven voor jou, zusje, blijf jij nu maar lekker in je eigen clan. Onder het véilige oog van je leider en commandant terwijl je prooi voor je verhongerende clan genoten, stervende ouderen en jankende kits haalt"

Rogue. Het was niet moeilijk om de vreemde geur die rond het territorium hing te plaatsen. Silverfang vernauwde zijn ogen, terwijl hij zich voorstelde hoe de rogue onbevreesd de grenslijnen was overgestoken en duidelijk er niet veel om taalde waar hij zijn voetafdrukken achterliet. Een typische, respectloze probleemmaker dus. De zilvere kater zette zich af en begon met krachtige passen de geur te volgen, recht op de bron af. Het was misschien slimmer om eerst rechtsomkeert te maken naar het kamp en een patrouille op te trommelen, maar dat zou betekenen dat Duststar er ook van op de hoogte werd gebracht en nog meer zorgen aan zijn hoofd kreeg. Silverfang wilde dat voorkomen. Hij dook onder de kale, met sneeuw bedekte struiken door en probeerde ondertussen te analyseren waar de rogue zich bevond. Tot zijn verbazing pikte hij ook een andere geur op, en de stem die volgde kon hij onvermijdelijk herkennen. Dogdance, dacht hij ongerust. Zijn buik vulde zich met een onbehaaglijk gevoel. Ze was toch niet zo dom geweest om de rogue in haar eentje te confronteren? (Niet dat hij veel anders deed.) Silverfang sprong op een rots die zijn pad doorkruiste, en liet zijn bleke ogen op het schouwspel vallen om de situatie in te kunnen schatten. Zijn blik viel meteen op Dogdance, die met haar pelsharen recht overeind stond, maar tot zijn opluchting nog ongedeerd was. 'Geen leven voor jou, zusje, blijf jij nu maar lekker in je eigen clan. Onder het véilige oog van je leider en commandant terwijl je prooi voor je verhongerende clan genoten, stervende ouderen en jankende kits haalt.' Met dat, keek Silverfang omhoog en ontblootte hij zijn scherpe tanden toen hij Senji in het vizier kreeg. Wat deed die hier in Starclan's naam? Zijn timing kon niet slechter zijn. Zonder er verder nog bij na te denken sprong Silverfang van het gesteente en kondigde hij zijn aankomst aan met het geluid van de krakende sneeuw. "Inderdaad," vulde hij de rogue aan, tussen op elkaar geklemde kaken, terwijl hij zich defensief voor Dogdance stalde. "En geef me één goede reden waarom deze commandant niet naar boven komt en jou met je vossenkop weer naar beneden trekt."

"Geen .. .. Dogdance! Je verwónd me!" Miauwde haar broer, nee, niet haar broer. Coyoteleap miauwde dat. "Ja, géén." Gromde ze. "Ik heb geen behoefte meer om nog langer met jou om te gaan. Verlaat dit terrein!" Haar ogen vlamden nog steeds. "Voordat ik je de boom uit sleep" Haar stem trilde van woede, haar hele lichaam trilde van woede. Ze kon het niet goed hebben haar broer te zien. Ze had hem allang doodverklaard in haar kop, en toch was hij hier weer, springlevend. De poes was dan veel kleiner gebouwd dan haar broer, maar alsnog maakte haar temperament heel erg veel goed. "En we waren vroeger toch zó close .." Miauwde de kater met een licht pruillipje. Dit maakte Dogdance alleen maar kwader. "Alsof! Jij was degene die me in de steek liet toen pap en mam overleden. Jij praatte niet meer tegen me." Grauwde ze. "Zuster van me! Het leven van een eenling is het mooiste wat er is! Geen regels volgen. Geen taken naar je clan! Leve de vrijheid, heb ik gelijk?" Lachte hij hartelijk met zijn diepe lach. Dogdance zette toch even een pas achteruit, nog steeds met een walgende blik op haar gelaat. Toch moest ze toegeven dat het ergens aanlokkelijk klonk... "En er zijn genoeg katten zoals ik .. en zodra je ze zat bent dan dump je ze in de dichtstbijzijnde rivier en ben je daar ook vanaf" Sprak hij alsof hij aan een kit uitlegde dat één plus één twee was. "Dus je hebt nog meer katten vermoord? Die Thunderclan queen was niet genoeg voor je lafhartige ziel?" Gromde ze. "Geen leven voor jou, zusje, blijf jij nu maar lekker in je eigen clan. Onder het véilige oog van je leider en commandant terwijl je prooi voor je verhongerende clan genoten, stervende ouderen en jankende kits haalt" Miauwde hij daarna. "Ik heb het HELEMAAL gehad met jou!" Grauwde Dogdance nu, waarna ze haar spieren aanspande om de boom in te klimmen. Totdat Silverfang ineens voor haar stond. In haar woedende uitbarsting had ze hem helemaal niet gezien of gehoord. "En geef me één goede reden waarom deze commandant niet naar boven komt en jouw met je vossenkop weer naar beneden trekt." Miauwde Silverfang. Lief bedoeld, zeer foute timing. Dogdance siste woedend naar hem. "Ga. aan. de. kant." Ze legde nadruk op elk woord. "Bemoei je hier niet mee! Hij is van mij." Met deze woorden probeerde ze zich langs hem heen te wurmen en kreeg het al voor mekaar om haar voorpoten in de schors van de boom te slaan, duidelijk klaar om haar broer hoogst persoonlijk de boom uit de knikkeren.

Senji luisterde naar elk woord dat ze naar hem toe spuwde. Elk. Vervelend. Krengend. Onderdeel. Maar hij hield zich in, al wakkerde zijn triomf van eerst weer volop aan toen een gigantische, gespierde kater voor haar ging staan. Hij hief zijn wenkbrauwen totaal niet onder de indruk op. "Gegroet vrind" Riep hij naar Silverfang op een toon alsof hij een oude vriend weer terug zag na een hele, lange scheiding van elkaar. "Ik zal je een reden geven. Je wilt het toch niet op je zuivere geweten hebben dat je een onschuldige kat van het leven hebt benomen? "Hij wendde zich toen weer op Dogdance en zijn grijns groeide weer. Ze probeerde werkelijk naar hem toe te komen. Hoe lief. Met een hele, diepe zucht stond hij op en schudde hij zijn kop in een afkeurend gebaar "Zusje lief, het doet me pijn je zo te zien .. Ik dacht dat je een familie reünie wel ..- op prijs stelde .. " Senji draaide zich om en zette zijn klauwen in de stam. Vanaf zijn huidige plek sprong hij over naar de dichtstbijzijnde tak van de boom naast zijn vorige. Hij haakte zijn klauwen in de stam en nestelde zich weer op zijn huidige plek. "- Je bent mijn naam toch niet vergeten? Coyoteleap .. wat een passende naam" Grinnikte hij en hij begon te lachen. De hele situatie was om te lachen. Hier stond hij dan. Hoog boven de grond in het gezelschap van twee krijgers waarvan eentje zijn zuster was. "Het deugd me wel dat ik zie dat je mijn en tevens vader's eigenschap hebt geërfd. Het is uiterst onbeschoft om iemand voor jezelf op te eisen als je in het gezelschap bent van zo'n machtige krijger als Silverfang" Miauwde hij met een mierzoet stemmetje en hij oogde nu naar Silverfang. Hij had totaal geen idee wat hij zou doen met hem. Hij kon het niet voorstellen dat een nobele SkyClan kat een onschuldige kater ging vermoorden, toch? Tenminste, dat gold voor het feit als hij buiten de grens zou zitten. Nu twijfelde hij al dekte hij dat perfect in. Met een vermoeide zucht keek hij weer naar Dogdance "Voor alsnog doet het me slecht om te horen dat je zo denkt over je lieve broer .. je hebt er maar ééntje en ik zou dat goed koesteren. Ik bedoel- je zou toch niet willen dat hij eindigt zoals vader of moeder? Dat lijkt me erg ongelukkig .. Silverfang" Hij wendde zich weer naar de zilveren kat die als een schaduw bij Dogdance zat. "Doe eens wat aan je clan genoot. Ik verkeerde onder de impressie dat SkyClan katten wel meer manieren hadden"

De woorden van Senji drukte Silverfang's oren plat in zijn nek. De manier waarop de rogue tegen hem sprak was pelsrijzend. Silverfang zakte door zijn voorpoten, alsof hij ieder moment de boom in kon springen. "We zijn niet allemaal van die koudbloedige moordenaars," reageerde hij verwijtend. Hij wist alles van de zwangere poes die door Senji om het leven was gekomen. Duststar, toentertijd nog Dustcloud, was in een zeer moeilijke positie geplaatst door hem. Silverfang had al zijn overtuigingskracht nodig gehad om zijn vriend te doen inzien dat hij niks had kunnen doen om het te voorkomen. Maar, het beeld was al geschapen, en de gedachte dat die kittens nooit ter wereld hadden kunnen komen, maakte hem ziedend. En hij was niet de enige. Dogdance stormde langs hem heen om bij haar broer te komen, maar Silverfang had dit op tijd door en greep haar vast, zodat ze niet verder kwam. "Dogdance, nee!" siste hij op gedempte toon, zodat alleen zij het kon horen. "Dit wilt hij juist!" Hij zou Senji niet die kans geven. Terwijl hij zijn best deed Dogdance bij de grond te houden, sprong Senji over naar een andere tak. Die vermaakte zich zo te zien kostelijk en dat werkte Silverfang alleen maar meer op de zenuwen. Hij probeerde haastig een manier te verzinnen om de rogue zijn verdiende loon te geven, maar gezien het feit dat Senji het duidelijk op zijn zusje gemunt had kon hij geen idee bedenken waarbij Dogdance niet in gevaar kwam. Niettemin liet hij dit niet merken aan Senji. Silverfang negeerde de woorden van de rogue en trok dreigend zijn bovenlip op. "Laatste waarschuwing, Senji, verdwijn of ik kom achter je aan!"

Haar klauwen begroeven zich in de schors van de boom waar haar voormalige broer zich in bevond, het voelde ruw aan onder haar pootkussentjes. Haar hele gezicht was verwrongen in een woeste grauw. Ze had zichzelf absoluut niet meer in de poot. Niet dat ze dat erg vond. Op dit moment wilde ze enkel haar hoektanden om Senji's keel sluiten. Ook een kwestie van verdiende loon. Ze was bevangen door een furie die ze zelf ook niet meer kon omvatten. Maar een plotselinge ruk aan haar nekvel trok haar terug. "Ah!" Bracht ze geschrokken uit door de 'klap' die dat gaf. Haar nagels werden zelfs losgetrokken uit de boom. Ze richtte zich woedend op Silverfang, die haar stevig in bedwang hield. "Jij.." Gromde ze zachtjes. Maar Senji begon alweer te praten. "Zusje lief, het doet me pijn je zo te zien .. Ik dacht dat je een familie reünie wel ..- op prijs stelde .. " Miauwde de kater. "Wacht maar..." Siste Dogdance woedend. "Kom beneden en ik zal je laten zien hoe erg ik je op prijs stel." De laatste woorden spuwde ze uit en haar blauwe ogen vlamden weer. Ze negeerde Silverfang's woorden en probeerde zich nog een keer los te rukken, zonder succes. "Het kan me niks schelen wat hij wil. Wat ik wil is hem uit die boom flikkeren en z'n poezelige nekje breken!" Grauwde ze terug, al begon haar woedebui al wel zijn tol te eisen qua energie bij de poes. In haar ogen glansde een lichte vermoeidheid.

Senji glimlachte. Het was werkgelijkwaar geweldig om te zien hoe Dogdance elk moment zijn keel kon openrijten- waar het niet voor Silverfang die haar tegen hield en wanhopig leek te proberen om hem weg te krijgen met enkel wat luttele woorden. "Rustig Dogdance, let op je humeur!" Riep hij uiteindelijk luid bij het horen van het dreigement. "Straks verwond je die leuke kater van je nog" Voegde hij er aan toe en hij ging weer zitten. Met een hele diepe, gedramatiseerde zucht keek hij naar de twee katten voor een moment echt diep in gedachten hoe hij hier uit ging komen. Maar hij bedacht zich dat dit eigenlijk te leuk was om nu al te laten eindigen. Hij veegde onverwachts een stuk sneeuw van zijn tak op en mikte dat op Dogdance om haar recht in haar snoet te raken. "Hier, wat sneeuw om af te koelen .." Hij kon zichzelf niet langer inhouden en begon zo luid te schateren dat een stel vogels dat huishield drie bomen van hem vandaan geschrokken opvlogen. Senji kon niet meer stoppen. Als hij zich niet had vastgegrepen aan de tak was hij er finaal vanaf geflapt. Hijgend van het lachen keek hij in de richting van het koppeltje. "Ik zou nu maar oppassen Silverfang! Dogdance is nu zo blind als hond! Dat past bij haar naam" Grijnsde hij en hij sprong pijlsnel weer over naar een volgende boom, wetend dat het hem nu erg heet begon te worden onder de poten.

{Met toestemming van Maaike voor haar gepost}

Met een geërgerde grom plofte Dogdance weer terug in de sneeuw, haar hele lichaam stijf van de spanning en rillend van de woede. "Rustig Dogdance, let op je humeur!" Riep de kater boven haar hoofd. "Straks verwond je die leuke kater van je nog" Haar nagels krasten door de sneeuw heen over de grond. "Coyoteleap..." Gromde ze zachtjes. "Hier, wat sneeuw om af te koelen .." En baf, een laag sneeuw in haar gezicht. Ze hapte even naar adem en veegde het met haar poot uit haar gezicht. Haar woede begon zo hoog op te vlammen. Het gore lef dat hij had. Het verbaasde haar dat de kracht van haar emotie de sneeuw niet van haar lichaam had gesmolten had. Maar tegen de tijd dat ze het een beetje fatsoenlijk uit haar ogen gewreven had, begon de kater met de volgende treitering. "Ik zou nu maar oppassen Silverfang! Dogdance is nu zo blind als hond! Dat past bij haar naam" Oh... dat had hij niet gezegd. Dat had hij niet gezegd, toch? Nee, hij had het wel gezegd. Nu knapte er pas echt iets. Met een plotselinge krachtinspanning, rukte Dogdance zich los van de greep van Silverfang, zelfs haar klauwen gebruikende in dit proces van blinde furie. "Je bent DOOD," tierde ze, waarna ze zich met bliksemse snelheid de boom in klom, recht op Senji af. De poes was het hélemaal zat. Hij zou boeten, en flink ook.

Het werd steeds moeilijker om Dogdance in bedwang te houden, en de beledigingen die Senji naar hen toewierp hielpen hier niet echt bij. Hij wist zeker dat als hij Dogdance los liet ze hem zou gaan verscheuren in kleine stukjes, met de grote gevolgen van dien. 'Rustig Dogdance, let op je humeur!' hoorde hij Senji honend boven hem. 'Straks verwond je die leuke kater van je nog.' Silverfang wierp de rogue een waarschuwende blik, hij ging echt te ver. Maar, blijkbaar had de rogue hier totaal geen besef van en ging hij vrolijk door met zijn kinderachtige pesterijen. Hij gooide een hoop sneeuw hun kant op alsof hij het allemaal als één groot spel zag. Een gevaarlijk spel. Silverfang siste kwaad en op het moment dat Senji de volgende opmerking naar hun toewierp voelde hij dat de maat bij Dogdance vol was. De klauwen die bij hem insloegen dwongen hem haar los te laten en voor hij het wist had Dogdance zich in een blinde furie omhoog gewerkt en sprong ze recht op de hatelijke kater in de boom af. Silverfang zette zich schrap om achter haar aan te gaan. Oh Starclan, als die Senji nog van plan was kittens te krijgen, moest hij rennen, en snel.

Senji was meteen hersteld van zijn lachbui het moment dat Dogdance haar eerste klauw op zijn hoofde neerzette. Hij draaide om en sprong naar de volgende boom en zo sprong hij van tak naar tak tot hij een goede boom uitkoos en vluchtig naar beneden sprong. Eenmaal op de grond begon hij te rennen, sneeuw vloog omhoog in zijn haast om weg te komen. Aldoor bleef hij maar lachen. De wilde Dogdance achter hem ophitsend. Als je vuur over olie gooide dan werd het vuur heter, groter en gevaarlijker. Hij had een constante stroom olie op het vuur gegooid en nu waren de rode vlammen over gegaan in blauwe. Waar de vlam op zijn heetst was. "Wat ga je doen? Dogdance!?" Joelde hij achterom "Me openrijten zoals je met SEAMUS HEBT GEDAAN?" Knalde hij met onnodige stemverheffing en voor een moment voelde hij zelf ook de woede die hij zo voorzichtig had gedoofd. Hij vloog weer een boom in maar zette zich deze keer wel schrap om over te springen mocht dat nodig zijn.

Het voelde bijna bevredigend om hem op te jagen, alsof zij eindelijk in de jager veranderd was en hij de prooi. Als ze op gelijke grond hadden gestaan en hij niet zo laf in een boom hadden gezeten, had ze allang een oog uitgerukt, hem hoogstpersoonlijk gecastreerd of erger. Maar goed, dit was ook bevredigend, want broertjelief had ook wel door dat hij nu heel erg hard mocht rennen. De irritante lachbui was opgehouden, dat was al tenminste één overwinning vond ze. Maar toen begon hij weer te lachen en Dogdance zette een extra tandje bij om te pogen hem in te halen. Toen hij uit de boom ging, volgde ze dan ook op de voet. Silverfang was ze op dit moment helemaal vergeten. Maar goed, die wist als geen ander hoe erg Dogdance verblind kon worden door haar eigen emoties, en dan vooral die ene genaamd woede. De sneeuw die Senji optrapte, klapte in haar gezicht, maar ook dat mocht niet deren. De kater klom de boom alweer in en Dogdance volgde alweer getrouw, een zacht gegrom ontsnappende uit haar keel. "Wat ga je doen? Dogdance!?" Joelde Senji haar toe, "Me openrijten zoals je met SEAMUS HEBT GEDAAN?" Een schok ging door Dogdance heen, alsof haar hart een slag oversloeg. Hij wist het... Hij wist het... Hij kende Seamus... Hoeveel wist hij? In één klap was ze weer nuchter, genezen van de roes van haar woede. Haar klauwen verloren grip op de ruwe bast van de boom en hoe erg ze ook probeerde dit in een wanhopige poging te herstellen, viel ze achterover een vossenlengte of twee naar beneden, neerploffende in de sneeuw met een doffe klap.

Het was bijna onmogelijk om de twee die als kat en muis achter elkaar aan rende te volgen. Vandaar dat Silverfang op de grond bleef en met hun bewegingen mee rende, zodat hij ze bij kon houden. Zijn bleekgroene ogen waren strak op Senji gericht. Echt, als die Dogdance wat aandeed, dat was hij er geweest. Toen hij zag dat de rogue op de grond sprong en Silverfang nieuwe mogelijkheid zag hem te grijpen, versnelde hij zijn pas. 'Wat ga je doen? Dogdance!?' joelde Senji achterom, en Silverfang vernauwde zijn ogen. 'Me openrijten zoals je met SEAMUS HEBT GEDAAN?' Geschokt richtte Silverfang zijn blik naar Dogdance, alsof hij ieder moment een blik van pijn op haar gezicht verwachtte. Hoe wist Senji van Seamus? Hij dacht dat hij de enige was. "Dog!" schreeuwde hij geschrokken, toen hij zag hoe ze grip verloor en recht naar beneden viel. Binnen enkele hartslagen was hij bij der, zijn aandacht voor even volledig op de poes gericht.

Senji zijn uitdrukking was plotseling geheel verandert. Alsof er een ijskoude windvlaag was opgestreken. Als een standbeeld stond hij boven hen. Hij torende hoog boven hem uit wat hem een gevoel van voldoening gaf. Bij het zien van Dogdance' haar gezicht wist hij dat het tijd was. Hij daalde soepel af en landde voor de twee katten. Als ze hem wilde pakken was dat nu de kans. Senji vernauwde zijn ogen die nu net zo koud stonden als de dode leaf-bare om hem heen. "Wat is er, Dogdance? Doet dat je pijn om het te horen?" Zei hij met een stem die vol rechtschapen haat was vervuld en boven al ook angstaanjagend kalm was in tegenstelling tot voorheen. De Senji van voorheen was nu verdwenen en had plaats gemaakt voor de kat die hij had verwelkomt het moment dat hij zichzelf uit het meer had gehesen toen hij zijn belletje verloor. De Senji van eerst die er amusement uit haalde om andere katten het bloed onder hun nagels uit te halen was weer weggekropen in zijn donkere, eenzame opsluiting. "Maar waarom zou jij er om geven? Jij hebt dat nooit gedaan. Altijd dezelfde, koude Dogdance die alles en iedereen veracht en wegduwt. Ik durf er mijn leven om te verwedden dat het je niet eens lang wat heeft gedaan, Seamus zijn moord. Drie nachten later sliep je alweer veilig en warm tussen al die verachtelijke clangenoten van je zonder ook maar om te kijken naar de dode eenling" Hij zweeg nu toen zijn stem dreigde de overhand te verliezen. Toen hij zijn stem hervond ging er een ijskoude wind door zijn vacht die de woede en pijn in zijn stem perfect verwoorde "Je had hem kunnen verwonden .. of wegjagen maar van álles wat je deed sneed je zijn keel door alsof hij een alledaagse pest was die uitgeroeid moest worden.. Je móest hem vermoorden maar je weet niets Dogdance. Hélemaal. Níets." Weer zweeg hij en keerde hij de twee de rug toe. Hij liep enkele passen naar voren en stopte pas toen een klein sneeuwvlokje op zijn neus terecht kwam. Voor een hele lange tijd zweeg Senji terwijl hij alsmaar in de diepe, donkere mist keek die in de verte om het sterrenmeer hing. "Je hebt mijn vriend vermoord, Dogdance" Zei hij hard met een uitdrukking vol pure walging. "Waar is de eer in dat?" Langzaam draaide hij zich om. Zijn blik stond verhard zoals hij dat permanent aangeleerd had. Enkel emoties doorlatend als het nodig was anders was hij net een gesloten boek met een slot er op waarvan de sleutel was vergaan in een ijskoud, donker meer. "en mijn vader .. Nadat ik verbannen was voor die klote misdaad die ik nooit begaan heb. Ik was nog maar nét een krijger en jullie stuurde me weg alsof ik een koudbloedige moordenaar was. van ongeluk wilde die verdomde Dustcloud niets weten, néé .. de éér van de clan kwam in beeld en als iemand een ongeluk begaat en smeekt om vergiffenis is StarClan opeens ver weg" Zijn blik was niet krankzinnig maar grensde eerder aan ingetogen woede alsof hij zich inhield en de echte storm in zich hield. Zodat het steeds harder en heviger ging waaien tot het losgelaten werd en alles met zich mee trok de dood in. "Hoor dit, Dogdance. Jij hebt wat van mij afgenomen en ik ben van plan je die gunst ruim terug te geven" Hij rechtte zijn rug, spieren rimpelde zich en met een blik vol waarschuwende kalmte keek hij Dogdance recht in de ogen. Ze waren net één gezicht. Alleen hun vacht en huidige uitdrukking waren anders. Senji kon niet geloven dat hij ooit van haar had gehouden. "Ik ga je laten boeten voor elke zegening die StarClan jou schonk .. en mij ontnam. Wanneer je op je zwakst bent zal ik komen en zal ik alles van je afnemen wat je lief is zodat je misschien een fractie voelt van de pijn die je mij gaf toen je Seamus vermoorde en toen SkyClan me in ballingschap dwong" Senji draaide om en liep weg om een doodse sfeer achter te laten die werd versterkt door de ijskoude noordenwind om hen heen. Coyoteleap zou nooit meer terugkeren. Hoe hard Senji zichzelf s' nachts pijn deed in een poging om de vreselijke constant kwellende pijn die als een doorn in zijn hart was gaan zitten maar te laten stoppen. Maar er kwam geen eind aan. Zelfs de dood kon deze pijn niet van hem afnemen.

Op het moment dat de kater boven hen weer begon met spreken, wierp Silverfang hem zo'n hatelijke blik, dat zijn ogen leken op te lichten als vlammende groene toortsen. Hij strekte zijn poot defensief voor Dogdance toen Senji de boom uit sprong, maar de woorden van de rogue waren genadeloos en hij wist dat zij bij Dogdance zouden neerkomen als de ijskoude pegels die aan de takken hingen. 'Maar waarom zou jij er om geven? Jij hebt dat nooit gedaan. Altijd dezelfde, koude Dogdance die alles en iedereen veracht en wegduwt. Ik durf er mijn leven om te verwedden dat het je niet eens lang wat heeft gedaan, Seamus zijn moord. Drie nachten later sliep je alweer veilig en warm tussen al die verachtelijke clangenoten van je zonder ook maar om te kijken naar de dode eenling.' Woest ontblootte Silverfang zijn puntige tanden en gromde hij naar de rogue. Oh wat zou hij hem dat graag willen laten terugnemen.. Krachtige spieren begonnen zich onder zijn huid aan te spannen en hij confronteerde Senji met een kille blik die de overeenkomst van hun rivaliteit ondertekende. Er was geen greintje twijfel over, Senji zou boeten voor wat hij Dogdance aandeed. Silverfang bleef hem woedend aankijken, totdat de rogue zich had omgedraaid en uiteindelijk met de koude noordenwind verdween. Zijn dreigement bleef nog na hangen en zorgde voor een smorende spanning in de lucht. Het duurde even voordat die spanning uit Silverfang's aura was weggeëbd. Hij liet zijn blik op Dogdance vallen en toen diens gezicht snikkend op de kille grond neerstortte, veranderde zijn gezichtsuitdrukking volledig. Haar pijn stak hem alsof hij duizend naalden in zijn borstkas kreeg. "Hey, rustig maar," zei hij in een hopeloze poging haar te kalmeren. Hij knielde naast haar neer en drukte zich tegen haar aan zodat hij het schokken van haar ademhaling tegen zijn flanken voelden. "Ssh, ik zal je niks laten overkomen, Senji zal je niks kunnen doen." Zijn stem was zacht, ruwer, weerspiegelde nog de woede die hij tegenover Senji voelde. Silverfang zuchtte zacht en liet zijn kop beschermend over Dogdance's pels vallen. Want dat was wat hij ging doen, haar beschermen.