Words are left unspoken - SPT

De littekens van het gevecht waren nog duidelijk te zien op haar vacht, maar ze schonk er niet veel aandacht aan. Medicine kat was niet nodig volgens haar, en ze wilt niet langs Smokebreath gaan om al dat gemopper aan te horen. Haar oog viel op een zwart met witte poes, iemand die ze beter kende als haar moeder. Al voelde ze als een vreemde, iemand waar je maar weinig vanaf zou willen weten. En de band tussen die twee was al lang uitgestorven. Ze ontweek de ogen van haar moeder, maar bleef op de plek zitten waar ze zat.

- Shrewstar

Omdat ze de honger niet langer aankon, had ze haar nest even verlaten en glipte ze de open plek op. De prooistapel zag er wat armoedig uit, maar als Queen moest ze genoeg melk hebben voor haar kittens. Toen ze een wat magere eekhoorn uit de stapel had getrokken herkende ze een kat. Saltpaw? Moest die niet trainen met haar Mentor. Wat stilletjes schuifelde ze dichterbij, maar behield afstand omdat ze niet zeker wist hoe haar dochter zou reageren op haar aanwezigheid. "..Heb je wel genoeg gegeten?" Vroeg Shrewstar wat stilletjes met toch een wat bezorgde toon in haar stem en keek haar kitten aan ook al was haar blik niet op haar gericht.

Shrew kwam naar haar toe geschuifeld, al behield ze wel de nodige afstand. Vanuit haar ooghoeken zag ze een eekhoorn in haar bek bungelen, al was het een mager beestje. "..Heb je wel genoeg gegeten?" Vroeg ze met een lichte bezorgde toon. Voor het eerst sinds tijden keek ze haar moeder weer recht aan. "Ik heb nog niks op. Maar maakt jou dat wat uit?" zei ze koeltjes en bitter, haar blik op oneindig. Toch schemerde de pijn door haar stem heen, de pijn van een gebroken familie volgens haar.

"Ik heb nog niks op. Maar maakt jou dat wat uit?" Kwam er als bitter antwoord en Shrew haalde haar wenkbrauwen iet wat verbaasd op. Blijkbaar was Strugglepaw de enige die wat gevoel had voor anderen. "Omdat ik je moeder blijf, ook al wil je dat niet." Sprak ze stug en schoof de eekhoorn naar Saltpaw.

"Omdat ik je moeder blijf, ookal wil je dat niet." sprak ze stugjes en schoof de eekhoorn haar kant op. "Nou, dat voelt anders niet zo." Ze voelde woede in zichzelf omhoogkomen bij deze confrontatie, maar onderdrukte deze nog wel. "Ik hoef niets." zei ze toonloos en schoof de eekhoorn weer terug met haar pootje.

"Nou, dat voelt anders niet zo." Shrew bleef kalm, woede zou dit probleem alleen maar erger maken. "Ik hoef niets." En de eekhoorn lag weer aan haar kant, maar Shrew hield haar blik op Saltpaw gericht. "Weet je, je kan nu ook gewoon meteen zeggen wat je van me vindt, dan zijn we klaar en kan je kiezen of je me nooit meer wilt zien als moeder. Mij maakt het niet uit hoe je me noemt, als jij maar blij bent met je leven." Zei ze met een serieuze stem en wachtte op een antwoord. Zelf had ze dit ook geprobeerd bij Strugglepaw, maar die had haar koppigheid gebruikt ertegen en toen waren ze een paar dagen of zelfs weken uit elkaar gegaan. Dus nu lag de keuze bij Saltpaw.

"Weet je, je kan nu ook gewoon meteen zeggen wat je van me vindt, dan zijn we klaar en kan je kiezen of je me nooit meer wilt zien als moeder. Mij maakt het niet uit hoe je me noemt, als jij maar blij bent met je leven." sprak de poes serieus uit. Saltpaw zette haar nagels in de grond en keek haar kil in de ogen. ''Er was nooit iemand voor me geweest, nooit! Jij was te druk bezig met andere zaakjes, die blijkbaar veel belangrijker zijn. Wolftail heb ik naar mijn idee ook nooit gezien, of ook maar een woord tegen gesproken. Ik heb geen vrienden, ik heb hier niemand behalve Strugglepaw! Zij is de enige die nog om me blijkt te geven. Ik gaf je mijn vertrouwen, maar jij brak het. Ik wil dat je er bent als moeder, niet als vreemdeling...'' Bij de laatste woorden sloeg haar stem over en ze richtte haar ogen neer op de grond. Deze woorden lagen al weken op het puntje van haar tong, maar waren nooit uitgesproken. Tot nu.

''Er was nooit iemand voor me geweest, nooit! Jij was te druk bezig met andere zaakjes, die blijkbaar veel belangrijker zijn. Wolftail heb ik naar mijn idee ook nooit gezien, of ook maar een woord tegen gesproken. Ik heb geen vrienden, ik heb hier niemand behalve Strugglepaw! Zij is de enige die nog om me blijkt te geven. Ik gaf je mijn vertrouwen, maar jij brak het. Ik wil dat je er bent als moeder, niet als vreemdeling...'' Shrewstar knikte eventjes en toen Saltpaw haar blik naar de grond liet gaan, kwam ze wat dichterbij en probeerde haar dochter een kopje te geven. "Dat snap ik, en daar heb ik ook ontzettende spijt van, dat moet je weten. Ken jij de stress die het heeft om een Queen te zijn? Er waren drie kittens die ieder een eigen wil hadden en ik en je vader hadden het ook niet goed samen. Ik moest toen alles alleen doen terwijl je vader andere poezen interessant begon te vinden. Kan je je dan voorstellen hoe ik me dan voel? Ik haat jullie niet, echt niet, ook al haten jullie mij wel. Ik blijf jullie moeder, hoe hard je ook schreeuwt van niet. Maar de keuze ligt bij jou, je kan me een tweede kans geven, of me vergeten." Sprak ze nog op een kalme toon voor haar doen.

Haar moeder kwam dichterbij en gaf haar een kopje, maar ze deinsde deze keer niet terug. "Dat snap ik, en daar heb ik ook ontzettende spijt van, dat moet je weten. Ken jij de stress die het heeft om een Queen te zijn? Er waren drie kittens die ieder een eigen wil hadden en ik en je vader hadden het ook niet goed samen. Ik moest toen alles alleen doen terwijl je vader andere poezen interessant begon te vinden. Kan je je dan voorstellen hoe ik me dan voel? Ik haat jullie niet, echt niet, ook al haten jullie mij wel. Ik blijf jullie moeder, hoe hard je ook schreeuwt van niet. Maar de keuze ligt bij jou, je kan me een tweede kans geven, of me vergeten." Ze hief haar blik op en keek recht in de groenige ogen van haar moeder. ''Ik geef je die kans, als jij hem nakomt.'' zei ze stugjes, maar haar ogen spraken boekdelen. Ze wilde haar terug, ondanks alles.

Shrew werd wat verrast door Saltpaw die haar plots wel wilde aankijken. Was dit dan een stap in de goede richting of ..? ''Ik geef je die kans, als jij hem nakomt.'' De zwart witte poes keek haar dochter even wat sprakeloos aan, maar een glimlach kwam langzaam op haar gelaat. "Ik zou niets liever willen," Snorde ze waarna ze haar kopje tegen die van Saltpaw aandrukte. "Ik wil je alleen wel even iets vragen over je vader, heeft hij nog enig contact met je gehad sinds onze laatste ruzie?" Haar gezicht nam weer een wat serieuze uitdrukking aan terwijl ze Saltpaw met een doordringende blik aankeek.

Onderwerp: Re: Words are left unspoken - SPT