Struggles are the worst [Wonderland][SPT]

Perish slikte wat nerveus, de prooistapel zag er niet echt gevuld uit, maar ze durfde gewoon het kamp niet uit te gaan. Wat als ze het kleine beetje prooi dat zich nog in het bos bevond weg zou jagen? Dan zou ze meteen een boze groep Warriors op zich krijgen en wie weet zouden ze haar ook nog een slechte Warrior noemen. Iet wat verslagen liet ze haar kopje hangen en slofte wat naar de stapel toe. Ze was alleen maar een last voor de Clan, waarom was ze ooit Warrior geworden? Vast omdat ze toch alleen maar ruimte in beslag nam bij de Apprentice Den en ze was waarschijnlijk iemand die ze konden opofferen bij een gevecht. Ja, ze was maar een last aan het been van de hele ShadowClan..

Met rustige pootstappen verliet Wonderland de Shadowclan warriors den en rekte zich eventjes uit. De poes schudde haar lange, gember, zwart en witte pels eventjes uit en liet wat verdwaalde haren in de rondte vliegen. Ze knipperde eventjes met haar groene ogen en liet nog even slaperig een gaap uit haar mond ontsnappen. Maar hierna stapte ze toch met kwieke pasjes in de richting van de prooistapel, om daar rustig een schampere muis uit te zoeken. Heel erg veel honger had ze niet, veel voedsel had ze ook niet nodig op het moment, dus kon ze het best redden met wat kleinere prooien. Ze liep naar één van haar clangenoten toe, onwetend dat net deze wel eens een onweersbui in wording kon zijn. "Goedemorgen!" Miauwde Wonderland kalmpjes, terwijl ze neerplofte naast de poes, "Wat een lang gezicht," Merkte ze toen wat verbaasd op.

"Goedemorgen!" Bij het horen van een stem schrok ze op en keek angstig naast haar. Toen ze de poes herkende die haar zo had laten schrikken als Wonderland, kalmeerde ze wat. Maar schaamte was weer zo'n gevoel wat achter bleef. Waarom kon ze nou niet één keertje normaal doen? "Wat een lang gezicht," De Warrior was naast haar gaan zitten en direct bij deze woorden zakte Perish's houding weer wat in. "Ik vind het nogal normaal voor mij, hoor.." Mompelde ze met een zeer zachte stem die misschien net hoorbaar was voor Wonderland.

Wonderland knipperde eventjes wat verbaasd toen de poes naast haar leek te schrikken van haar aanwezigheid. Was ze dan zo eng? Nee toch? Als ze het goed was, was dat niet het geval. "Ik vind het nogal normaal voor mij, hoor.." Miauwde Perishblossom. Wonderland glimlachte vriendelijk en probeerde de blik van de andere poes te vangen met haar eigen groene ogen. "Dan gaan we die realiteit toch veranderen?" Miauwde de poes op warme en vriendelijke toon, terwijl ze haar kop wat scheef hield.

Toen ze de moed bij elkaar geraapt had even een blik opzij te werpen zag ze een glimlach op het gezicht van Wonderland. Was ze dan zo grappig om naar te kijken? "Dan gaan we die realiteit toch veranderen?" Maar toen de vriendelijke toon ook in haar stem te vinden was, kreeg Perishblossom er wat meer vertrouwen in dat de Warrior haar niet uit aan het lachen was. "Ik weet niet of mijn leventje dat wel wilt.." Toch kon Perish er niets aan doen om weer zo hopeloos te klinken, haar hele leven was al zo geweest, dus waarom het nu pas veranderen?

Wonderland keek de andere poes nog even nieuwsgierig aan en nam daarna een hap van de door haar verkozen prooi. Ze keek bedenkelijk toen de andere poes begon te spreken, nog kauwend op een reepje vlees. "Ik weet niet of mijn leventje dat wel wilt.." Miauwde de poes, duidelijk bedenkelijk om Wonderland's woorden. Maar Wonderland was niet met één gat te vangen, alles behalve zelfs. Ze liet zich er dan ook niet onder drukken. "Als je het niet weet, kunnen we het best proberen toch?" Haar glimlach werd wat breder, hopende dat ze een valide punt had.

"Als je het niet weet, kunnen we het best proberen toch?" Perishblossom raapte de moed[ bij elkaar om op te kijken en toen ze de glimlach van Wonderland zag verscheen er een wat kleinere op haar gelaat. Of haar mondhoeken maakten een wat trillende beweging omhoog. "Ik denk dat proberen geen kwaad kan, nee." Zei ze met nog steeds die zachte stem.

Nieuwsgierig keek Wonderland naar de andere poes. Ze zag er zo treurig uit, Wonderland kon niet helpen dan de poes te helpen om hier bovenop te komen. Het was het minste wat ze kon doen. En zowaar, ze drong zelfs tot de poes door! Zie je nou waar? Haar logica is foutloos. Ze was er zeker van. Ze kon Perishblossom helpen! "Ik denk dat proberen geen kwaad kan, nee." Miauwde de poes zachtjes. "Dat is mooi! Positief denken!" Miauwde Wonderland enthousiast met een vrolijke glimlach.

"Dat is mooi! Positief denken!" Klonk de stem van Wonderland en de glimlach op Perish's gezicht verdween weer. "Dat kan ik denk ik niet.." Mompelde ze en het volume van haar stem halveerde weer. Langzaam richtte ze haar blauwe blik weer naar haar voorpootjes en klemde haar kaken op elkaar.

"Dat kan ik denk ik niet.." Miauwde de poes en de glimlach die Wonderland eerder op haar gezicht had weten te toveren verdween. Ook Wonderland's glimlach verdween in een bezorgde blik en ze hield haar kop wat scheef. "Hoe komt dat dan?" Vroeg de poes voorzichtig, waarna ze Perishblossom's blik weer probeerde te vangen.

"Hoe komt dat dan?" De Warrior slikte even wat nerveus en weigerde haar kopje nog om te draaien naar Wonderland. Wat als ze deze poes bij haar wegjoeg? Ze probeerde het gewoon om haar op te vrolijken, maar nee, voor haar was niets goed genoeg. "Het is me gewoon nog nooit gelukt, dus zou ik het waarschijnlijk ook niet kunnen. Ik kan toch niets.." Mompelde ze vervolgens wat stilletjes.

Onderwerp: Re: Struggles are the worst [Wonderland][SPT]