Across the blue lake {BURNEDPAW}

_{» Een luide gaap verliet zijn bek en met een verveelde blik in zijn donkerblauw getinte ogen keek hij rond in het kamp. Enkele krijgers waren druk in de weer, maar andere katten waren dan weer aan het luieren, zoals hij momenteel. Echter duurde het niet lang of het gestalte van een zwarte kattin wist zijn aandacht vast te houden. Ietwat nieuwsgierig liep hij naar haar toe, en ging hij weer zitten toen hij zich vlak voor haar bevond. "Burnedpaw, toch?" Vroeg hij terwijl één van zijn mondhoeken omhoog krulde zodat een scheve glimlach zijn lippen begon te sieren. Hij had al eerder verhalen over haar gehoord. Dat ze door brandwonden hernoemd was geweest naar Burnedpaw. Hij vond het best zielig, maar nog nooit eerder had hij het initiatief genomen om een gesprek met haar te starten, tot nu toe. "Ik ben Yarrowpaw." Miauwde hij nadien, op een zekere vriendelijke toon. «}

Haar tanden begroeven zich in de muis tussen haar voorpoten en ze trok er zo een reep vlees vanaf. Zoals altijd at ze alleen, zonder enig gezelschap in de nabijheid. Ze vond het niet erg. Zo ging het altijd. Ze was eraan gewend geen vrienden te hebben. Nu moest ze toegeven dat ze niemand toeliet in haar nabijheid. Dat vertrouwen was in de vergetelheid geraakt met haar nieuwe naam. Ze keek dan ook ietwat verbaasd op toen er iemand op haar afkwam, maar al snel had ze haar gezicht alweer in een wantrouwende plooi, eentje die ze altijd opzette als anderen bij haar in de buurt kwam. In het begin van haar apprenticetijd was ze nog wel warm geweest tegen haar mede apprentices. Maar de fluisteringen, de roddels, ze maakten je bloed zuur... Al die maanden had niemand een poot naar haar uitgestuurd "Burnedpaw, toch?" Miauwde de apprentice. Eventjes ging er een huivering door de poes heen door de naam maar daarna knikte ze stug, waarna ze haar aandacht weer terugkeerde naar haar muis. Maar de apprentice stelde zichzelf ook nog even voor. "Aangenaam," Mompelde Burnedpaw enkel, waarna ze weer een hap nam.

_{» Zijn voetjes stonden dichtjes tegen elkaar, en zijn rug had hij kaarsrecht gemaakt toen de poes hem iets toesprak. "Aangenaam," Mompelde ze, waarna ze weer een hap nam. Hij greens eventjes en richtte nadien zijn donkerblauwe blik op de muis die tussen Burned's poten lag. Het zou niet meer lang duren of ze moesten zien toe te komen met één a twee muisjes per dag, en dan hadden we het nog maar over vel over het bot. Hij haalde eventjes gauw zijn smalle schouders op en zuchtte zachtjes. "Hoe gaat het met je? En met je trainingen?" Hij keek nieuwsgierig naar de poes voor hem en spitste tegelijkertijd zijn oortjes naar haar toe. «}

Emotions I feel they turn to none
I broke, I broke, them one by one
The smile that I had through all these years
It bears, it bears, these hateful tears

The scars that I have I gulped although
They hurt, they hurt, but you won't know
And if it is true you should admit
You didn't notice it

Burnedpaw nam zwijgzaam nog een hap. Haar woorden waren spaarzaam en ze gaf ze liever niet weg aan vreemden. Nu was bijna iedereen een vreemde voor Burnedpaw, dus sprak ze nagenoeg nooit meer. Haar goudgekleurde ogen hielden hem dus wel vanuit de rand van haar zicht in de gaten, toch bleef haar blik strak gericht op haar muis. Ze keek anderen liever niet aan, bang om wat ze zouden zien, wat ze zouden zeggen. "Hoe gaat het met je? En met je trainingen?" Klonk de stem van het katertje. Burnedpaw richtte haar blik weer even op. "Prima," Reageerde ze nog steeds nogal bot. Ervaring leerde dat als je eenmaal bot bleef, de anderen je meestal vanzelf wel met rust lieten.

Words you say that we can't see
They hit and they are killing me
You don't know how I feel inside
You don't know just how much I tried
Light that burned it's out by now
I try to get it back somehow
The "I" it slowly turned the "me" into what is "lies"

_{» Hij hield zijn donkere blauwe blik op de kleinere zwarte poes voor hem gericht, en gleed eventjes met zijn tong over zijn lippen alsof hij net iets lekkers had gegeten. "Prima," Reageerde de poes, er was nog altijd iets van botheid in te herkennen. Hij haalde zijn smalle schouders luchtig op en bleef haar op dezelfde manier aankijken; Vriendelijk. Het was niet zijn probleem dat ze zich zo gedroeg, toch? Hij had nog nooit iets verkeerds gedaan in haar nabijheid. "Stoor ik je of zo?" Waagde hij te vragen, met opgetrokken wenkbrauwen en oren die nieuwsgierig naar voren waren gespitst. Hij haatte het die vraag te stellen, en waarschijnlijk hoorde de poes die vraag ook niet graag. Maar hij kon er niks aan doen. Als er iets was dat hij verkeerd deed dan wou hij dat ook gewoon graag weten. Dat was toch normaal voor een kat, toch? Ach, wat maakte het uit.. «}

In case you won't come but run and flee
You know, you know, it's fine with me
But if you are here and chose to be real
All my wound, all my wounds, will not heal

Burnedpaw hield haar blik strak op haar half opgegeten prooidier gericht, ze had geen zin om anderen aan te kijken. Het zou vast niet lang duren of ze zou een grap naar haar hoofd geslingerd krijgen over haar brandwonden. Het was niet erg. Ze was het gewend. De kater zou net zolang wachten tot ze hem volledig aangekeken had en daarna de grappen maken. Want hoe erg de brandwonden geheeld waren, ze waren niet totaal weg. Daar was ze zich pijnlijk erg bewust van. "Stoor ik je of zo?" Vroeg de kater. Nou ja, dan zou ze hem het plezier om te lachen dan maar gunnen. Eindelijk keek Burnedpaw hem volledig aan, met een bijna emotieloze blik. "Ligt eraan, als je komt om me te treiteren, kun je maar beter onmiddellijk ophoepelen." Miauwde ze kil.