{Starlingkit} It hurts me to see you...

Nog voordat de kat uit de Nursery vluchtte had de grijze katten hem allang opgemerkt. Haar groene ogen stonden scherp gericht op het figuur. Ergens kende ze hem van, maar nog nooit had ze met hem gesproken of hem echt gezien. Of ook maar zelfs tegen hem aangebotst in het drukke kamp. Net toen de kater uit de Den was verdwenen stond de kitten op en besloot ze hem direct te volgen. Ver was hij zeker niet gekomen, aangezien ze hem bij de prooistapel zag zitten met een eekhoorn bij zijn poten. Met een wat neutraal tot koude blik kwam ze op hem aflopen en ging voor hem zitten. Geen vriendelijke emotie was te zien op haar gelaat, maar ook niets kwaads. "En wat deed jij nou weer in de Nursery, Apprentice?" Zie ze neutraal en hield haar ogen emotieloos. Geen kittengedrag tegen hem, nope.

"Kijken naar kittens," Starlingkit hief haar wenkbrauwen op, zo snel zeker? "Ik ben Jaypaw, misschien heb je van mij gehoord?" De kitten schudde neutraal haar kop, haar ogen stonden nog steeds koud. "Mag ik weten wat jou naam is?" Oh, dus hij wist niet eens wie zij was? "Ik ben Starlingkit, en voordat je opeens van die zielige bekken gaat trekken, ja, ik ben inderdaad een kitten van Bluestar en Whitestorm. En wat zou daarmee zijn?" Een licht grommende toon bedekte haar stem en ze zag nog net vanuit haar ooghoek de plotselinge beweging van die Jaypaw met zijn staart. Schaamde hij zich ergens voor? Maar Starling besloot niet verder te vragen, een vraag zou misschien al te veel zijn voor deze tabby. Je wist maar nooit hoe de kat voor je was. Slim, dom of gewoonweg saai. Tot nu toe had de grijze kitten nog geen indruk van de kater.

"Het spijt me van je moeder..." De woorden bereikten haar pas laat, en ze probeerde ook even haar gezicht in een plooi te houden. Maar het lachen ontkwam haar niet. Dacht hij nou echt ..? Vast wel, want zijn stem was opeens zo veranderd in dat trieste gedoe. Starlingkit schudde haar kop, kleine traantjes droppen langs haar ooghoeken, van het lachen. "Weet je ook hoe de hond in het kamp is gekomen?" Nogmaals barstte de kitten in de lachen uit en ging ze maar op haar buik liggen en rolde ze een paar keer over de zanderige grond. "Jij.." Zie ze onder het lachen door en kneep haar ogen toe. "Denk jij nou echt..?" Ze stopte even met het gerol, maar bleef op haar buik liggen. Met een scherpe blik keek ze de tabby genaamd Jaypaw aan. "Bluestar is dood, en?" Zie ze toen wat serieuzer en hield haar blik zo neutraal mogelijk.

"Toon is wat meer respect voor je moeder." Geen enkel teken van respect zou ooit verschijnen voor haar moeder. Nooit. Wat deze kater ook zou proberen. "Ze heeft haar laatste 2 levens opgeofferd voor Firestar en je zus." En? "En het was allemaal niet gebeurd als ik die stomme hond niet naar het kamp had geleid." Ze had zo de neiging om hem te bedanken, maar besloot dit niet te doen. Anders zou de Apprentice straks nog huilend het kamp uit rennen. "Dus als een andere kat iemand redt, moet ik deze meteen gaan eren? Dan is er toch niets speciaals meer aan? Je verdient respect pas als je gewoon je hele leven naar je eigen hand kan zetten. Zelfs ShadowClan katten redden elkaar dus zal ik die meteen ook maar gaan bedanken?" Geen enkel toontje van medelijden ging door haar stem, ze was klaar met iedereen die doordraafde over haar moeder en dat ze zo'n 'goede' Clanleader was geweest. Elke Clanleader was goed, anders zou StarClan ze NOOIT hun negen levens geven.

De kater schudde zijn kop. "Je begrijpt het niet, Je zusje was dood geweest als Bluestar haar niet had gered, besef je dat wel? Daarbij heeft ze meer gedaan dan je weet." Nogmaals grinnikte ze. "Misschien heb je ooit over Darkfire gehoord, huh? Of over Scourge?" De kortaffe toen gaf haar wat zelfvoldoening. "Als Fireheart er niet zou zijn geweest, zou Darkfire nu over de Clan heersen, of Scourge." Firestar had hier niets mee te maken, die mocht doen wat hij wilde. Het ging haar alleen maar om haar moeder. "Bluestar was een goede kattin, je moet haar met respect behandelen, want ze kijkt nu op jou neer, en zag hoe jij om haar dood moest lachen." Starlingkit versmalde haar blik woedend bij die woorden. Nou, ze mocht kijken ook. "Als ik een ouder zou zijn zou ik dat nou niet zo fijn vinden, ze blijft immers je moeder." De grijze kitten blies wat lucht uit haar neus. "Er zijn zoveel goede katten hier, in alle Clans en treur jij om iedereen? Nee, dus. Je hebt het recht niet eens om mijn mening te ontnemen. Katten in andere Clans kunnen ook een hekel hebben aan Bluestar, maar daar doet niemand aan." Gromde ze en stond op, haar kleine nageltjes boorden zich in de grond. "En ga je nu een beetje lopen uitsloven met dat litteken van je?" Ze schudde haar kop woest en had de neiging zich nu af te zetten en verschillende plukken vacht van die tabby eraf te rukken. Maar nee, dat zou zeer zeker niet slim zijn.

Eerst vond ze het wel grappig dat Jaypaw zich zo opwond over haar gedrag, dat gaf haar alleen maar die gewenste kick. "JIJ WEET IN STARCLANS NAAM NIET WAT IK ONDERGAAN BEN!" Nors keek ze hem aan, haar nekharen begonnen te prikkelen. "JIJ HOEFT NOOIT MEE TE MAKEN DAT JE VADER VERMOORD WORDT DOOR EEN SLANG, DAARNA JE GODDAMN BLOED EIGEN ZUSJE MOET VERMOORDEN ZODAT JE ZELF NIET WORD VERMOORD." Een grommend geluid verliet haar keel, telkens weer sloeg ze haar nagels in de grond. "En hoe vaak ik wel niet gewenst heb dat die hond die JOUW moeder vermoord heeft, mij had vermoord." Nu had zij er ook genoeg van. Met een snelle beweging stond ze op, maar hield zich nog net in om op de kater te springen. In plaats daarvan wierp ze een furieuze blik op hem. "IE-DE-REEN denkt dat mijn moeder een godin op aarde was." Begon ze sissend en merkte toen opeens dat haar stem wat hees was. Starlingkit slikte en keek Jaypaw weer woedend aan. "HOE KAN IK ME IN HEMELSNAAM ONTWIKKELEN ALS IEDEREEN ME OP MIJN AFKOMST BEREKENT? 'Oh, jij bent zeker Bluestar's dochter, je zal het wel goed doen hier.' IK HAAT AL DIE WOORDEN DIE MIJN EIGEN CLANGENOTEN TEGEN ME ZEGGEN." Schreeuwde ze uit en liet haar blik nooit van Jaypaw af gaan. "JIJ.. jij weet niet hoe het is. Jij hebt geen reputatie die hoog gehouden moet worden. Mijn daden worden altijd door de vingers gezien, alleen omdat mijn moeder een 'goede' Clanleader was. Ik krijg geen kans om mijn eigen daden te laten zien, nee, ik ben gewoon een kopie van mijn moeder, degene die ik het meest veracht."

OOC; Nu heb je Starling sad/mad

"Nou, nou. is dat eruit?" Was dat alles, alles wat hij te zeggen had? Haar tirade had blijkbaar geen punt gemaakt bij hem, waarschijnlijk had hij alles gewoon langs zich laten gaan en had hij gewacht tot ze uitgepraat was. "De enige reden waarom ik niet met jou wou spreken, was omdat ik het mij kwalijk neem dat je moeder is overleden. Toen ik dingen over respect enzovoorts zei wist ik niet dat dit je reden erachter was." Blijkbaar was hij nog niet klaar, maar nog steeds keek Starlingkit hem nors en met een mengeling van woede aan. "Ik had dit er natuurlijk nooit achter gezocht." Zijn toon veranderde wat onzeker. "Het enige wat ik nu in jou zie, is een poes die eigenlijk gewoon gewild had dat ze bij een normale Queen was geboren. Heb ik gelijk of niet?" Ze keek wat verrast op, dus hij had toch geluisterd? "Natuurlijk, ik kan deze last niet bij me dragen, mijn hele leven lang. Waarschijnlijk, als ik gepakt was door deze hond in het kamp, zou niemand om me gerouwd hebben. Bluestar zou me vergeten hebben en ze zou verder gelukkig zijn met haar andere, lievere kittens. Ik was toch altijd het zwarte schaap.."

De kater schudde zijn kop en Starlingkit slaakte een zucht. Ging hij nou echt doen alsof hij het beter wist? "Zeg dat nou niet. Je moeder houdt evenveel van je als de andere kittens, je bent immers haar dochter. Of ze het liet merken of niet, als jij was gepakt voor de hond was ze aan het rouwen om je. Ook je vader." Starlingkit snoof, maar hield haar lach dit keer in. "Het is jouw mening, maar als ik een van mijn kittens zou kwijt raken, zou ik er ook om moeten rouwen, wat voor karakter hij of zij dan ook had." Met een versmalde blik luisterde Starlingkit, bijna had ze weer genoeg van de kater. "Ik weet het, ik mag je mening niet afnemen, maar dit mocht je dan ook wel weten." Dit keer schudde zij haar kop. "Net had je nog een hele andere mening over mij, je kon mijn kop wel van mijn lijf scheuren, en Bluestar was denk ik ook niet de meest vergevende. Ze was altijd met haar Leader dingen bezig en was er nauwelijks voor haar kittens. En misschien zou ze alleen maar om me rouwen omdat dit hoort, dat zegt niets over mij."

"Daar zit een waarheid in, als ik je over je moeder zo hoor praten. Tenminste dat denk ik dan. Ik kende Bluestar niet zo goed. Ik heb eigenlijk maar een keer met haar gepraat. Samen met Bravekit als ik het goed heb." Een glimlach verscheen op het gelaat van de Apprentice, maar Starlingkit hield haar uitdrukking nogal strak. Er viel niets om blij over te zijn. "Als je mij zou zien toen ik een kit was en nu, zou je me als nu beter mogen." Starlingkit haalde haar schouders op. Dat wist hij niet geheel zeker. "En sorry nog voor mijn uitbarsting daarnet, door het hele ongeval ben ik de laatste tijd een beetje... Prikkelbaar. Het is namelijk ook niet fijn als iedereen je achterna kijkt, waarschijnlijk praten ze ook veel achter mijn rug om mij. En iedereen die dan vraagt; "Hoe gaat het nou Jaypaw?" "Ben je alweer bezig met je training?" en allemaal van dat soort dingen, als dat je dag in dag uit gevraagd wordt. Maar ik snap jouw punt ook wel, het is ook niet leuk als iedereen steeds denkt dat je het wel goed doet, aangezien je een dochter van Bluestar bent." Hehe, hij begreep het eindelijk, een soort van dan. "Toch is dat van jou maar om één gebeurtenis en zal de nieuwe generatie het niet echt snel weten. Ik heb het via mijn ouders, die zo ontzettend 'goed' waren voor de Clan. Elke keer als katten dan weten wie mijn ouders zijn, zullen ze me zo behandelen. Keer op keer. Tot ikzelf ook dood ben." Ze liet haar kopje wat verslagen hangen vervolgens.