A laugh is all you need? Well, I can use one now~ [Strawberry//Spt]

_{Stars
In your multitudes
Scarce to be counted
Filling the darkness
With order and light
You are the sentinels
Silent and sure
Keeping watch in the night
Keeping watch in the night

Er stond een droevige blik in zijn helder groene ogen. Hij liep langzaam naar de voedselstapel, pikte er een vogel tussenuit en ging in de schaduwen zitten. Zijn lange rode vacht zat onder de klitten en zag er dof en vuil uit. Hij had zichzelf in geen manen meer gewassen, het boeide hem ook niet echt om er ook maar iets aan te doen. Rustig boog hij zich over de vogel en zetten zijn tanden erin. Vanuit zijn ooghoek zag Lostpath een bekende zijn kant op komen, maar hij liet niet merken dat hij haar had opgemerkt.}

Eigenlijk was het helemaal niet Strawberry's plan geweest om richting de vlammenkleurige kater te stappen. Ze had hem immers al in maanden niet meer gesproken en Strawberry was sociaal niet de meest sterke. Toch was het een rasoptimist om rekening mee te houden en daarom was ze dan ook optimistisch dat ze die droevige blik die haar eigen blik had gevangen van zijn gezicht af kon vegen. Met rustige pasjes stapte ze naar Lostpath toe. Iets in de kater had haar altijd al geroerd, al vanaf dat ze hem als apprentice geholpen had. "Mag ik erbij komen zitten?" Vroeg ze, op vriendelijk toon.

_{Lostpath staarde naar het voedsel dat hij van de stapel had gehad, hij dwong zichzelf ertoe om een hap te nemen en erop te kauwen. Zodat hij zijn gedachten af kon halen van het feit dat Strawberry zijn kant op kwam. Hij mocht die poes wel, ze had hem geholpen toen hij apprentice was, maar daarna was het contact verwaterd. "Mag ik erbij komen zitten?" vroeg ze aan hem, op een vriendelijke toon. De vuurrode kater haalde zijn schouders op, maar keek haar niet aan. Hij had niet echt veel zin om sociaal te gaan doen, hij had eigenlijk helemaal nergens zin in. Gewoon, alleen zijn, alleen met zijn problemen. Of misschien helemaal niet meer? Het was immers niet de eerste keer dat het idee om een einde aan zijn leven te maken, door zijn kop schoot. Alleen was het steeds vaker de laatste tijd ...}

Een schouderophaal, dat was het enige wat ze kon krijgen van de vuurrode kater. Eventjes verscheen er een lichte frons op het gelaat van Strawberry, maar de poes liet zich niet zo heel erg snel ontmoedigen. Zeker niet door een kat met wie ze eerder gezellig had kunnen spreken. Natuurlijk deed het ietwat zeer dat de kater zo reageerde, maar ze liet het er niet bij zitten. Rustig plofte ze neer naast Lostpath en rekte zich eventjes uit. "Vertel me niet dat je me nu alweer vergeten bent," Miauwde ze luchtig met een vrolijke glimlach op haar gelaat. Ze zocht met haar blauwe ogen de groene van Lostpath, zoekende naar oogcontact.