It's a Wonder we can hunt together [Wonderland//SPT]

_{Zijn grijzige ogen staarde door de bomen heen, op een paar voslengte afstand stond een muis die hem nog niet in de gate had. Langzaam sloop hij dichterbij en spande zijn achterpoten. Hij schoot door de lucht heen en klauwde de muis naar de volgende wereld toe. Hij nam het diertje in zijn bek en draaide zich om, een paar voslengtes verder op had hij nog een vogel begraven, dus daar zou deze muis ook bij komen te liggen.
Net toen hij de muis wilde begraven, merkte Lonewolf een nieuwe geur op. Zijn grijze ogen tuurde door het gebied heen, waarna een glimlach op zijn gezicht verscheen. "Hallo daar," miauwde hij vriendelijk naar de poes die hij had gevonden.}

_{Lonewolf's oren draaide zich eventjes naar achteren toe, toen hij een vreemd geluid achter zich hoorde. Uiteindelijk bedacht hij zich dat het geen kwaad kon en richtte zijn blik weer nieuwsgierig op de poes voor hem. De grijzige kater was altijd al nieuwsgierig en leergierig geweest. Daardoor was hij een geweldige apprentice geweest. Een glimlach verscheen op zijn gezicht.
De rood met witte poes kwam dichterbij. Lonewolf volgde de op en neer gaande beweging van haar lange vacht, terwijl hij een naam probeerde te koppelen. Hij had haar wel eens gezien in het kamp, maar nooit echt een gesprek met d'r aangeknoopt. Maar dat deed hij met niemand eigenlijk. De poes begroette hem en twijfelde toen ze zijn naam uitspraak. "Dat is correct," miauwde hij vriendelijk. "Succesvolle jacht, zo te zien," vervolgde hij met een glimlach, knikkend naar de vogel voor haar poten.}/blockquote>

_{De poes stelde zich voor als Wonderland, een leuke naam, apart dat zeker. Lonewolf glimlachte, als iemand van zijn clan hem nou zou zien, dan zou de vlag uit gaan. Het was nogal onbekend dat de kater sprak met andere katten. Lonewolf had, zoals zijn naam suggereerde, de reputatie van een eenling. Hij was liever alleen dan dat hij met andere optrok. Maar af en toe sociaal doen zou hem echt niet de das om doen. Hij verzetten zijn poten eventjes en keek met een warme blik in zijn ogen naar de rood/witte poes. "Niet de soepelste vangst," miauwde de poes naar hem. Waarna ze optimistisch zei dat een vacht een vacht was. Hij knikte met een glimlach. Daar had ze een punt. "Jij ook, zo te zien?" De nieuwsgierige toon in haar stem was hem niet ontgaan. Hij keek van zijn prooien naar de poes en knikte voorzichtig. "Een van de weinige, de prooien beginnen schaars te worden nu we verder in leaf-fall zitten," miauwde hij serieus. "Ik hoop alleen dat het geen strenge leafbare gaat worden," vervolgde hij daarna, iets zachter.}

_{Wonderland bekende dat ze liever ook niet had dat het een strenge leafbare werd. Hij durfde erop te wedden dat niemand dat wilde. Shadowclan heeft het moeilijk gehad in de periode met Rushstar en Stunspore en nu moest Shrewstar alles op orde gaan maken voordat de sneeuw ging vallen. De poes voor hem had het over sneeuw, dat het af en toe niet zo erg kon zijn. "De sneeuw is opzich wel grappig, maar het leven in de Clan zou dan zwaarder worden," Lonewolf zuchtte eventjes. Hij was nou niet echt het meest optimistische persoon binnen Shadowclan en zag eigenlijk bij alles wel het erge van in. Een slechte eigenschap. Een eigenschap die zijn vader ook had, zijn moeder trouwens ook, lichtjes. Daarom waren zijn ouders ook niet bepaald blij geweest met zijn geboorte en kreeg hij een naam die daarom wel bijpassen was; Lonekit. Hij was de enige geborenen, well, levend geborene. Zijn siblings hadden de strenge vorst niet overleeft.
Lonewolf was zo in gedachten verzonken, dat hij pas weer opkeek toen Wonderland "Sorry, slechte gewoonte" tegen hem miauwde. Hij keek haar even wazig aan, niet wetend waar ze het over had. Daarna schudde hij zijn kop en stond op. "Shrewstar zal het toch wel lukken om de Clan weer op z'n pootjes te krijgen." Daar ging hij weer, weer over de clan praten. "Maar genoeg slechte gedachten, tijd voor iets vrolijks," miauwde hij, in een poging zichzelf niet te verliezen in een van zijn deprissieve buien.}