Spend some time with my dead and tell the true about my mistakes

Snakekit luisterde naar het verhaal van zijn vader en was geschokt. Blacknight dus... Was dat niet die zwarte poes? Nou ja... Ze had wel iemand verloren, maar toch... Snakekit wist niet wat hij moest zeggen of doen, dus luisterde hij maar of zijn vader nog wat dingen te zeggen had. Snakekit keek verwonderd naar zijn vader. Hij respecteerde zijn vader. Hij kon niet kwaad worden. Zijn vader was ook niet kwaad geworden op hem. 'Ach pa. Fouten kunnen er gemaakt worden. Ik kan niet kwaad op je zijn omdat jij mijn fouten ook heb gerespecteerd,' sprak Snakekit en hij duwde zijn flank tegen die van zijn vader aan en snorde zacht. Hij vond het fijn dat zijn vader zoveel aandacht op dit moment aan hem schonk en dat ze gewoon een goed moment van eerlijkheid hadden. Voor zover Snakekit wist was er niet vaak eerlijkheid. 'Ik vind Graykit niet fijn. Hij duwt me onder in het meer en hij pest me vaak,' zei Snakekit. Hij vond Graykit echt een irritante kitten. Viperkit vond hem vast fantastisch, maar Snakekit kom hem af en toe wel de keel doorsnijden. Misschien had hij dat dan wel weer van zijn vader.

'Ik vind Graykit niet fijn. Hij duwt me onder in het meer en hij pest me vaak,' zei Snakekit. Scytheshade keek naar Snakekit en zei "Hij heeft gewoon geen aandacht gekregen en is zo geworden, het is te laat voor hem om een normaal leven te lijden. Toen ik nog apprentice was was hij pas geboren, toen was hij als een muis naar mij hij deed niks naar mij en dat soort dingen. Hij respecteert je niet, hij is gewoon zo dom als een pasgeboren kitten, hij is niet zo snugger. Let niet op hem maar je moet wel van je af bijten als die je beledigd." Vertelde Scytheshade. Hij keek naar Snakekit en zei "Ik ben blij dat jij, je broertje en je zusje geboren zijn. Anders had ik maar een saai leven gehad." Hij gaf Snakekit nog een kopje.

(geen inspi)

Snakekit luisterde naar zijn vader en knikte. Dat Graykit een snul was, had hij al langer door. Wie duwde nu kittens onder water? Kittens waren toch vrienden van andere kitens? Blijkbaar wou Graykit daar niks van weten. Snakekit haatte hem nog steeds voor zijn gedrag bij het meer. Snakekit zou hem pas een nieuwe kans geven als Graykit liet zien dat hij ook anders kon zijn. Hij moest maar respect verdienen. Meestal had Snakekit deze gauw voor andere, hogerstaande katten dan hem, maar voor Graykit was dat respect compleet weggevallen. Hij wist nog hoe hijzelf in de bladeren was geploft, zodat alles bovenop Graykit was gevallen. Dat had hij puur uit zelfverdediging gedaan. Maar iemand onder water duwen tot iemand bijna stikt, ging echt veel te ver. Ook boven zijn normen. Hij keek naar zijn vader en gaf die terug een kopje. Hij hield van zijn vader. Gelukkig begreep zijn vader dat gedoe met Graykit. Het zou Snakekit's hart breken als zijn vader Graykit's handeling had gerespecteerd. Gelukkig wist zijn vader dat Graykit verkeerd bezig was geweest. Graykit was echt een snul. Snakekit zou zijn zusje wel graag willen beschermen als Graykit plannen met haar had. Ja, hij zou zijn zusje behouden voor zo'n snul. Maar Viperkit zag misschien niet eens iets in Graykit. Niet evil genoeg, misschien.

Scytheshade was stil en begon zacht "Snakekit, ik heb iets gedaan waar ik niet trots op ben maar ik deed het voor jouw, als ik het je vertel vergeef je het me dan?" Scytheshade wou deze band niet in 1x doormidden breken alleen omdat hij Snakekit´s leven wil redden. Hij wist niet zeker of hij dat wel moest zeggen over Evileye, maar ja dat maakte niet uit. Hij moest het wel weten, als hij dat niet zou doen zou het branden in Scytheshade´s ziel, dat zou niet gebeuren. Hij wachtte tot Snakekit was geeindigd met zijn zin. en zei "Ik heb je gezien toen Frostkit je aanviel, ik heb niks gedaan omdat hij je dan had gegrepen voordat ik hem had weggerukt. Alleen dat is niet het erge wat ik wil zeggen" zei Scytheshade. Scytheshade keek naar Snakekit en gaf hem een kopje. Hij wou pas het vertellen nadat Snakekit had bevestigd dat hij toch van hem zou houden wat er ook zou gebeuren.

Snakekit keek richting Scytheshade en snorde zachtjes. Hij was er trots op dat hij de zoon was van deze kater. Hij keek nieuwsgierig richting Scytheshade. Diens gezicht betrok opeens en Snakekit's staartpunt begon nerveus heen en weer te slaan, maar hijzelf keek met de kalmte die hij in zijn bloed had richting Scytheshade. Wat ging er nu komen? Toen zijn vader begon met spreken, keek Snakekit hem met een scheef kopje aan. Zijn vader hem had ook vergeven om iets wat eigenlijk gewoonweg niet kon, maar hij had hem wel vergeven, dus waarom zou Snakekit dat niet doen bij hem? 'Pap, ik weet zeker dat ik je vergeef. Jij hebt dat ook bij mij gedaan en zie wat er nu van onze band is geworden!' snorde Snakekit, terwijl hij zijn vader een kopje gaf met gesloten ogen. Hij werd steeds nieuwsgieriger. Zijn hart stond stil toen hij zijn vader hoorde spreken. Nou... Nee... Stil niet. Dan zou hij dood zijn. Maar hij keek wel geschrokken. Had zijn vader dat gedoe met Frostkit gezien? Dat zou helemaal niet goed aflopen voor Frostkit! 'Wat wil je dan zeggen?' vroeg hij, terwijl hij richting zijn vader keek. Zijn oortjes stonden plat.

'Wat wil je dan zeggen?' vroeg Snakekit. Scytheshade zuchtte eerst. "Als eerst, doe wat goed voelt. Ik heb gezien wat Frostkit deed, als ik had ingegrepen leefde je niet meer, maar ik heb het opgelost. Er is een oude bekende die hem heeft overgehaald tot een leven dat Frostkit leuker vind dan dit. Hij is of gaat weg bij de schaduwclan, mijn oude ik had Frostkit haar nekje omgedraaid. Maar de nieuwe ik, beschermd jouw zonder andere pijn te hoeven doen tenzij het niet anders kan." zei Scytheshade. Hij keek naar Snakekit en gaf hem voorzichtig een kopje. "Ik weet zeker dat het met Frostkit goed afloopt omdat ik goede poten op hem afgestuurd heb." (goede handen) Hij gaf Snakekit een lik over zijn kop en keek hem aan. Hij heeft het goede gedaan toch? toch?.... "Ik kon niet anders, had ik hem gelaten dan zou ze je telkens meer aan doen, had ik ingegrepen, dan word ik verbannen wie gelooft er nou dat een kitten zoiets zou doen. Ik deed het om jouw te beschermen Snakekit." zei Scytheshade.

Snakekit werd met de minuut zenuwachtiger. Als zijn vader zo keek, dan was er meestal iets aan de hand. Iets waar zijn vader zich verschrikkelijk schuldig over voelde. Had hij Frostkit vermoord? Nee, want die lag ’s morgens nog gewoon in de Nursery. Maar wat zou er dan zijn dat hij Snakekit’s woord om niet boos te worden vooraf moest weten? Snakekit probeerde van alles te bedenken, alleen drong haar maar niet het goede te binnen. Vragend keek hij zijn vader aan. Zou het iets met zijn moeder te maken? Had zijn vader ruzie gehad met zijn moeder en waren ze uit elkaar? Snakekit kon het bijna niet geloven en de gedachte eraan riep al tranen bij hem op. Hij wou niet dat zijn moeder en zijn vader uit elkaar gingen door Frostkit. Frostkit was een kit van Raindrop, of niet soms? Snakekit probeerde zich het allemaal te herinneren wie van wie was, alleen kwam het hem niet goed te binnen. Hij keek bang naar zijn vader. Wat zou die toch te vertellen hebben? Snakekit zette zich neer en probeerde om zijn staartje rond zijn poten te slaan. Meestal voelde hij zich dan iets beter, maar nu hielp het totaal niet. Hij voelde zich nog steeds zo belabberd als daarnet. Zijn oortjes gingen met de minuut platter, leek het. Zijn vader begon te vertellen en Snakekit luisterde met zijn oortjes plat, maar eentje ging toch overeind, wat vast een grappig zicht gaf. Snakekit keek eerder nieuwsgierig naar zijn vader. Ging Frostkit weg dankzij die bekende? Naar iets wat zij leuker vond? ’Maar dat is toch leuk, papa? Dan heeft ze een leuker leven dan hier. En ze valt ons niet meer lastig,’ zei Snakekit. Normaal zou hij zich geschaamd hebben om wat hij zei, maar nu vond hij het juist terecht. Frostkit wou hem vermoorden en om telkens, elke dag daaraan te denken en in die dreiging te leven, dat had geen zin. Snakekit luisterde naar zijn vader en gaf zijn vader een kopje en een likje terug. Toen zijn vader zijn woorden sprak, knikte Snakekit. Hij begreep het. ’Maar papa, kan jij niet van het kamp verbannen worden als ze erachter komen dat jij die bekende gestuurd hebt ?’ vroeg Snakekit, met zijn platte oortjes. Toen drong hem opeens een vraag binnen. ’Ken ik die oude bekende?’ vroeg hij, terwijl hij zijn vader een reek kopje gaf en zachtjes snorde. Hoe zou hij kwaad kunnen zijn op zijn vader? Die wou alleen het beste voor hem en onder dreiging voor moord zitten was nou niet bepaald fijn. Zijn vader had die oude bekende overgehaald om hem in bescherming te laten. Alleen vroeg Snakekit zich wel af wie het was. Misschien kende hij die oude bekende wel en dan kon hij die bedenken. Hij snorde zachtjes en gaf zijn vader opnieuw een kopje. Hij vond het fijn dat zijn vader hem zo in bescherming nam. Het voelde goed. Hij keek op naar de bomen om zich heen en drukte zijn flank toen zachtjes tegen die van zijn vader.