Try to escape from all the mistakes I make

Vrolijk lachte hij mee met Snakekit. Het was lang geleden dat hij had gelachen maar zijn leven was dan ook nog niet zo lang aan de gang. In plaats daarvan genoot hij volop met deze tijd met zijn broer. Hij niet of hij dit soort momenten vaker zou krijgen en of dit wel geoorloofd was om een goede Wareior te worden maar hij zou in ieder geval volop gebruik maken van dit moment. Ze hadden immers nog een hele dag voor de boeg en hij was van plan om die samen met zijn broer te delen. Eten vingen ze zelf wel als ze honger kregen, wat praten en lachen. En natuurlijk spelen, hij was wel benieuwd hoe goed Snakekit was in vechten. Hij kon alleen maar stoeie met de staart van mam omdat de rest nooit wou meedoen met zijn primitieve manier van vechten. Ergens moest hij toch mee oefenen om later echt te kunnen vechten. Hij hoopte grondig dat hij snel een Appentrice zou worden, en dan het liefst door Raindrop getraind. Het kon wel want de poes die ook kittend had waren misschien net wat ouder dan hen dus dat zou er niet tussen zitten. Snakekit begon weer te praten en eigenlijk verwachtte hij een vraag maar in plaats daarvan kreeg hij de Waarheid van de Windclan. De kit zette een serieus gezicht op dat totaal niet bij hem paste en ook weer wel. Aanmoedigend knikte hij en dacht kort terug. Die keer had hij zo vaag gedroomd, te raar. Vol paniek was hij Raindrop tegen het lijf gelopen die hem gelukkig geloofde. De hele situatie toen Snakekit tevoorschijn kwam en hoe emotioneel hij opeens werd was een vreemde bewaarwording geweest voor hem. Zijn oren spitste zich wat en luisterde naar het verhaal. Hij was geschokt door het verraad van zijn broer, opgelucht en blij dat hij was teruggekeerd en zijn fout had hersteld en naïef omdat hij dat allemaal niet door had gehad. Zijn ogen of gezicht verrieden niks. Kort moest hij de warboel in zijn hoofd op orde stellen. Uiteindelijk ging zijn bek open en sprak: ' Snakekit, je bent mijn broertje, het maakt niet uit dat je de Clan had verraden. Ik ben blij dat Starclan je vergeven heeft en je op het juiste pad bracht.' Meelevend voor alle ellende en verontschuldigend voor het niet steunen raakte hij de neus van Snakekit aan. 'Vandaar dat je in mijn droom er helemaal niet bang uit zag.' Mompelde hij inzichzelf toen hij zich terugtrok.

Het leek wel alsof Shadekit en Scytheshade een soort overleg hadden gedaan om hem te vergeven. Snakekit keek richting Shadekit die zijn woorden zei en Snakekit moest moeite doen om niet te huilen. Hij wist dat het zwak was, maar hij vond het fijn van zijn broertje dat die hem accepteerde, ook al had hij de Clan verraden. Iedereen vond dat dit bij verraad hoorde. Eigenlijk hoorde het ook wel, maar Snakekit wou alleen maar dat dat er niet bij hoorde. Hij vond het niet fijn klinken. Verraad. Toen hij zijn broertje hoorde mompelen, kwamen in zijn hoofd allemaal vraagtekens te staan. Welke droom? Wanneer? Snakekit schudde zijn kopje. Hij ging zijn broertje niet boordevol vragen lastigvallen. Hij ging genieten van de momenten die hij nog had met zijn broertje, zolang het nog kon. Zou hij zijn broertje ook over Frostkit kunnen vertellen? Over het weesje? Hij geloofde zelf niet echt dat die kit hem om het leven zou kunnen brengen. Hij wou dan ook alleen maar Shadekit vertrouwen. Hij wou zijn hart luchten. Hij kwam een beetje dichter naar Shadekit en liet hem zijn nek zien, waar een grote korst zat die elk moment kon openbreken. 'Dit heeft Frostkit gedaan,' zei hij, terwijl hij zijn nek liet zien en daarna op zijn rug viel, om zijn buikje te laten zien, die ook allemaal korstjes had. 'Ze is echt een moordkitten. Ze heeft me aangevallen toen ik haar wou tegenhouden omdat ze de Clankamp was buiten gegaan. Ze heeft gedreigd om me te vermoorden,' zei hij tegen zijn broertje, hopend dat die het begreep. Zijn hart voelde in elk geval gelucht. 'Vertel het alsjeblieft niet tegen papa. Het klinkt zo raar en niemand gaat geloven dat Frostkit dat gedaan heeft. Tenslotte, ik zie die kit er wel voor aan om mij te vermoorden in mijn slaap,' zei hij en zijn ogen lieten een ogenblik angst zien. Daarna was het weer verdwenen.

Snakekit kwam wat dichter bij hem staan. Zijn ogen werden groot, gevuld met verbazing en ongeloof. Waar eigenlijk een stuk vacht hoorde zag hij nu een grote korst die er nog niet erg geheeld uit zag. De wond was nog zeker vers en de wond zou waarschijnlijk een flinke geweest zijn. Zijn bek ging al open om te vragen hoe dit gebeurd was, maar Snakekit leek zijn gedachtes te kunnen lezen want hij gaf al antwoord op zijn vraag. Daarna liet zijn broer zich op zijn rug vallen waar hij nu nog meer wonden zag. Weliswaar niet zo groot als de wond in zijn nek maar hij zag allemaal kleine en soms wat grotere korstjes. Waar geen korstjes was kon hij wel schrammen zien die net geen bloed doorliet. Een lage grommende jank verliet zijn keel. De buik was bij een kat een van de zwakke plekken. Hun vacht was daar een stuk dunner en het vel dat daaronder zat was ook niet erg dik. En dan te bedenken dat je vitale organen precies bij je maag en borst zat. Snakekit begon weer verder te praten en hij knikte stijfjes. Zonder het gemerkt te hebben waren zijn nagels uitgeklapt en zijn oren lagen plat in zijn nek. 'Je gaat niet dood, want ik vermoord haar eerst.' Siste hij boos en keek toen wat meer bezorgd. 'We moeten naar Goldenpelt, misschien kan ze je helpen, het genezingsproces te versnellen of op z'n minst de pijn wegnemen. Mam is echt niet dom, zoiets zal ze snel genoeg zien wanneer je bij haar slaapt of gaat drinken.' Zei hij weer wat rustiger, al woekerde de haat nog diep in zijn hart.

Snakekit keek een klein beetje getreurd richting Shadekit. Hij wou zijn broertje helemaal niet ongerust maken. Maar toch, wie kon hij beter vertrouwen dan zijn eigen broer? Hij keek naar Shadekit, waarna het gevecht tussen hem en Frostkit weer tevoorschijn kwam. Frostkit was sterker omdat ze ouder en groter was. Snakekit keek naar zijn broertje. Hij had er geen spijt van dat hij het zijn broertje had laten zien. Zijn broertje mocht het weten. Maar zijn moeder en vader zouden er misschien ook wel achterkomen, want zo onoverzichtelijk was die wond in zijn nek nu ook weer niet. Hij keek opzij naar zijn broer, toen hij die een beetje geschokt zag kijken. Hij hoorde zijn broertje zijn woorden en keek zijn broertje ietwat geschrokt aan. Hij wou niet dat zijn broertje boos was, laat staan moordgedachten kreeg? Maar zijn broertje leek zo kwaad te zijn om de wonden. Een warm gevoel stroomde door Snakekit heen. Nu wist hij weer zeker dat hij en zijn broertje en goede vrienden waren en een stevige band hadden. Snakekit voelde zich een beetje week worden van geluk, maar de wonden deden wel pijn. Toen hij Shadekit’s woorden over Goldenpelt hoorde, schudde hij wild zijn kopje. ’Wat moet ik dan in godsnaam tegen haar zeggen wat er gebeurd is ? Nieman gaat geloven dat een kit iemand wil vermoorden,’ zei hij, doelend op Frostkit. Frostkit had wel iets makkelijks gevonden. Hem! Frostkit zou hem kunnen vermoorden en dan alsnog kunnen doen alsof er niks gebeurd was. Snakekit wierp zijn blik op Shadekit en vroeg zich af of er aan deze dreiging ooit wel een einde kwam. Hij zou misschien beter bij zijn broer en zijn vader in de buurt kunnen blijven, maar als ze later Apprentice’s waren, dan kon hij gemakkelijk een opdracht met Frostkit alleen doen. Zo had Shadowfur tenslotte ook papa’s vriendin Aqualight te pakken gehad, had hij is gehoord van de oudsten. Hij keek naar Shadekit en zuchtte. Waarom was alles in deze wereld toch ook zo moeilijk? Die vraag stelde hij zichzelf al toen hij ruzie had met izjn vader. Gelukkig accepteerde zijn vader hem nu en dat vodn SNakekit ook wel fijn. Als vader en zoon kon je het beter goed met elkaar vinden dan dat je steeds ruzie had met elkaar, niet?