Try to escape from all the mistakes I make

Snakekit werd vroeg wakker en snorde zachtjes. Zijn moeder was helaas weg, maar zijn broertjes en zusjes lagen er nog. Maar die sliepen. Zijn oortjes gingen direct plat. Ooit moest hij zijn broertjes en zijn zusjes vertellen over de fouten die hij had gemaakt. Hij was proberen te vluchten naar WindClan. Hij was bijna lid geworden van WindClan als Tallstar hem niet op tijd had teruggestuurd. Hij had zijn vader te schande gemaakt door een WindClanpoes te verdedigen bij Vierboom en hij had een zelfmoordpoging proberen uit te voeren waar zijn vader, zijn moeder en Darkkit, zijn andere zusje, bij waren geweest. Hij had enorm veel fouten gemaakt. Sommige omwille van Scytheshade. Maar sindsdat hij en zijn vader weer bij elkaar gekomen waren, werd het steeds moeilijker en moeilijker om zijn fouten te vergeten en te vergeven. Als zijn vader dat maar kon. Hij deed wel alsof, maar Snakekit wist zeker dat zijn vader hem diep van binnen misschien nog altijd een gevaar voor de familie vond. Een verkeerd geboren zoon. Ja hoor, nu zat hij weer te huilen! Grote tranen biggelden over zijn wangen. Soms wou hij dat zijn zelfmoordpoging gewoon gelukt was. Snakekit rolde zich op als een pluizig bolletje. Het lukte hem maar niet om die pijn te vergeten. Om zijn fouten te vergeven en te vergeten. Om een nieuwe kans toe te laten. Hij snapte zelfs niet hoe hij al zo jong, zo de Clan kon proberen te bedriegen. Zijn oren gingen platjes.

Voel je vrij om te reageren ^_^

Iets afzijdig van zijn familie sliep Shadekit. Sinds de adoptiebom in de Shadowclan was afgegaan en dat zijn moeder elk weesje opnam die zich maar jankend aan haar poten wierp hield hij zich afwezig. Hij mocht ze niet, ze pikte zijn plek in. Kreeg straf door hen en zijn moeder zal waarschijnlijk niet eens zien hoe stom hij het vond. Diep van binnen wou hij zijn moeder en vader helemaal niet delen met een wildvreemde kat. Waarom gingen die weesjes niet lekker naar een Rogue en daar bedelen om voedsel. Ze hadden hier net genoeg. Meer monden om te voeden en ze waren nog niet eens nuttig, ze hadden niet eens Warrior bloed in hun aderen stromen! Maar zijn moeder leek het nooit te merken, ze praatte haast nooit meer samen. Ze had nooit gevraagd wat hij, Viperkit en Snakekit van de nieuwe broertjes en zusjes vonden. Laat staan voorgesteld. Shadekit koesterde een diepe haat voor hen eentje die ondoorgrondelijk was. In zijn slaap gaf hij een lichte blaas en rolde zich toen om. Ergens haatte hij ook zijn moeder, dat ze alles deed zonder ook maar een beetje te overleggen of voor te bereiden. Gewoon, plof, hier een nieuw zusje, of hier een nieuw broertje. Jullie vinden elkaar aardig of jullie krijgen straf. Zijn vader zag hij haast nooit, die was een Warrior en was druk met zijn eigen appentrice. Met een ontevreden en verbitterde trek op zijn mond werd hij wakker. Snakekit leekdat ook al te zien. Viperkit sliep tussen de tientallen nieuwe kits die hij zo ondoorgrondelijk haatte. Kort kreeg hij de neiging om hen een voor een de keel door te bijten, zijn moeder was er toch niet. Zijn moordlustige groene oogjes keken naar de rug van Snakekit. Zijn ademhaling ging zwaar. Hij liep naar Snakekit, wenkte hem mee richting de uitgang van de Nursery en bleef daar staan. 'Kom je een frisse neus halen? Ik moet even erop uit.' Mauwde hij uitnodigend. Al wist hij zeker dat Snakekit de glinstering van agressie en moordzucht nog in zijn ogen zal zien.

- Je broertje is terug =D -

Snakekit merkte dat Shadekit wakker was. En precies daarna kwam Shadekit naar hem toegelopen. Hij zag de haat. En ook moordlust. Snakekit was het wel gewend, zijn vader had het tenslotte ook. Snakekit keek naar de kittens die hun moeder en vader hadden opgenomen. Zijn oortjes gingen plat. Hij vond het laag van hun dat ze zoveel zwerfkatten opnamen in hun Clan. Hadden ze niet genoeg aan drie kittens? Of probeerden ze hem te vervangen? Misschien had zijn vader wel iets door van alles wat hij gedaan had. Zijn oren gingen plat bij die gedachten. Snakekit knikte naar zijn broertje. Hij stond op en wandelde richting Shadekit. Hij snapte Shadekit volledig. Hij vond het niet fijn in de Nursery. De hele tijd maar blijven liggen. En als je Apprentice werd, werd je toch alleen maar gecommandeerd. Snakekit vond het trouwens ook niet leuk dat Evileye weg was. Hij begreep het maar niet, waarom zij de kant van Shadowfur had genomen. Of loog zijn vader? Nee, die loog niet. Evileye's geur was niet meer vers. Het leek een flink aantal dagen geleden te zijn dat ze nog in de Warrior's Den was geweest. Snakekit's oortjes gingen nogmaals plat. Hij had het zich zo vaak voorgesteld dat Evileye zijn mentor werd als hij eenmaal zes manen was. De koude buitenlucht voelde heerlijk aan tegen zijn zwart-witte pels. Hij keek naar Shadekit. 'Nog vier manen, Shadekit. Dan kunnen we weg uit de Nursery. Ik vermoed dat die weesjes jonger dan ons zijn,' zei hij. Hij vond Darkkit redelijk aardig, als ze niet zo stom deed.

Zoals hij al verwacht had volgde Snakekit hem meteen. Behalve hem kende hij ook nog Graykit maar daar had hij niet zo veel contact mee als zijn broertje. Uiteindelijk nam hij zijn toevlucht buiten en een koude lucht streek door zijn vacht. Nieuwblad hing er al een tijdje maar als hij het goed had moest dat bijna voorbij zijn. Jammer maar noodzakelijk, als het voor altijd nieuwblad zou zijn zal hij nooit een appentrice worden. Hij vond eigenlijk dat de tijd sneller moest gaan. Zijn pootjes moesten groeien en zijn lijf sterker zodat hij een goede Warrior kon worden. Snakekit begon te mauwen en hij keek hem kort aan. Zijn kaaklijn verstrakte, hij kende maar een kit die wees was en jonger dan hen. Een zwarte kit maar die moest ook nog geheel gemelkt worden. 'Er zijn nog een paar maar die zijn ouder dan ons, eentje heeft bijna de leeftijd van een Appentrice.' Mauwde hij terug met een bittere smaak in zijn bek. Zonder wat te zeggen liep hij geheel de Nursery uit en kroop onder de braamstruik door. Een stel vroege ochtendstralen verlichtte zijn oranje vacht waardoor hij tevreden spon. Hij was niet zo zwart als Viperkit of Snakekit, maar hij vond zijn vacht wel erg leuk, bijzonder. Kort rekte hij zich uit en gaapte. Knipperde even met zijn oogjes en keek toen om zich heen. Hij dacht Rainflower en zijn moeder te zien. Snel zakte hij wat meer door zijn poten waardoor zijn buikje haast over de grond schuurdenMet een kort knikje wenkte hij zijn broer en verdween de bosjes in waar hij bleef staan. Zijn oren draaide wat en zijn ogen keken scherp tussen de takjes en bladeren heen of niemand hen kon zien. 'Weet jij al wie je als mentor zou willen?' Zelf had hij nog geen idee, ja misschien een iemand maar dat was waarschijnlijk onbezonnen zaak zijn.

Snakekit keek naar zijn broertje. Dat was waar ook. Frostkit! En die had inderdaad al bijna de leeftijd van een Apprentice. Ook al waren het er maar twee, soms vergat Snakekit dat. De tweede kit was Darkkit. Met haar had Snakekit eerst ruzie gekregen, maar nu wel een goede band. Hij wou altijd goed op haar letten, maar ze was heel erg vaak eigenwijs. Shadekit niet echt. Misschien had Snakekit dat wel van zijn broertje. Snakekit dacht dat hij krijgers hoorde, dus hij legde zich net zoals Shadekit plat. Toen hij Shadekit's vraag hoorde, tegelijkertijd dat hij tot de ontdekking kwam dat er niemand was behalve hun, keek hij Shadekit even treurig aan. Hij wist wel iemand, maar dat kon nooit meer. 'Ik zou Evileye graag als mentor willen. Maar dat kan ik uit mijn hoofd zetten. Nadat ze de Clan heeft verlaten en verraden valt ze niet meer te vertrouwen,' zei hij treurig tegen zijn broertje. Je kon zien dat hij er echt mee zat. Evileye was de eerste die heel erg veel begrip voor hem had gehad. Snakekit vond haar erg aardig, alleen wist hij nu niet meer als kit zijnde hoe hij over haar moest denken. Als een verraadster, of als iemand die een moeilijke beslissing nam? Snakekit wist wel dat Shadowfur een goede vriendin van Evileye was, omdat hij hun al is samen had zien wandelen, maar of dat nu een reden was om de Clan te verraden... Hij mocht er niet over spreken. Hij had zijn Clan bijna verraden omdat zijn vader hem niet als de ideale zoon zag. Met lood in zijn pootjes keek Snakekit Shadekit aan. 'Wie jij?' vroeg hij toen maar.

De treurige blik maakte hem meer oplettend en zijn oren spitste zich automatisch en luisterde naar zijn voorkeur. Wat afkeurend likte hij zijn lippen. Het was algemeen bekend dat Evileye de Clan had verraden. Het was moeilijk te bedenken want hij had de Warrior poes een keer ontmoet en ze had mooie ogen, niet iemand van wie hij gedacht had dat die de Clan zou verraden. Dat zei weer is dat niet alles was zoals het leek, hij beschouwde het maar als een wijze les waarvan hij had geleerd. Hij keek kort naar Snakekit. Het was hem nog steeds niet heel duidelijk wat er gebeurd was, alleen die vage droom al zag hij die meer als een nachtmerrie, had hem verteld dat Snakekit weggekaapt was. Misschien kon hij voor vandaag opheldering vragen, broertjes bleven ze toch altijd dus daar zou niks aan veranderen. Op dit moment leek Snakekit de enige te zijn die hij kon vertrouwen, als hij Raindrop niet meetelde. 'Het is niet te geloven dat er zoveel verraders in de Clan zaten, ze waren nog wel Warriors! Nou later word ik echt niet zo, ik vecht me liever dood.' Siste hij hard en fluisterend om niet op te vallen. Toen Snakekit hetzelfde aan hem vroeg kauwde hij op zijn wang en dacht kort na. 'Raindrop.' Zei hij krachtig. Zij was de enige die hij echt oprecht aardig vond, ze vertelde goed en ze kon dingen goed uitleggen waardoor hij het snel oppikte. Ook vertrouwde hij haar het meeste, eigenlijk vond hij Raindrop nu ook aardiger dan zijn eigen moeder. Raindrop nam tenminste niet drie kits in huis zonder het aan te kondigen. 'Alleen denk ik niet dat ik enige kans maak. We zijn jonger dan haar eigen kits en die wilt ze vast zelf trainen.' Zei hij iets teleurgesteld. Hij wist natuurlijk niet wat Brokenstar zou bepalen maar hij wist dat raindrop een Deputy was, misschien zou ze zelf ook wat meer keuze hebben. Het zou hem niks verbazen als zij zijn mentor niet werd, maar wie zou hij dan willen. Voor de rest kende hij niemand!

Snakekit luisterde aandacht naar zijn broertje. Raindrop dus hè... Ondanks dat hij de poes niet goed kende, wist Snakekit zeker dat ze lief was voor Shadekit. Shadekit koos echt niet zomaar iemand voor de lol. Alleen als hij diegene echt aardig vond. Snakekit merkte dat hij een betere band had met Shadekit dan met Viperkit. Snakekit wist niet waardoor dat kwam. Misschien omdat ze een beetje hetzelfde dachten over van alles en nog wat. Hij keek naar zijn broertje, liep naar hem toe en drukte zijn kleine vacht tegen die van Shadekit aan, terwijl hij zachtjes snorde. Hij keek naar zijn broertje. Zijn broertje was altijd lief voor hem geweest en hij ook voor zijn broertje. Hij wou er zijn als Shadekit in moeilijkheden was en wist zeker dat Shadekit dat andersom ook wou. Hij keek naar Shadekit en glimlachte. Hij was ook zo aardig! 'Zolang wij maar een goede band behouden kan het mij niet schelen wat der verder in de toekomst gebeurt,' zei Snakekit gemeend. Hij drukte zijn flank tegen de van Shadekit aan. Het was een echte broedersband die ze nu hadden. Zonder hun zusje erbij. Met zijn zusje had hij nog niet zoveel gesproken. Viperkit was nog slechter dan Shadekit. Shadekit was op nummer twee de plaats en Snakekit hoorde er eigenlijk niet bij. Dat maakte hem anders dan zijn gehele familie. Misschien had hij dat trekje van zijn moeder. Of was hij gewoon abnormaal?

Dat Snakekit tegen hem aan schuurde en zachtjes snorde zoals broers dat deden voelde hij zich wat ongemakkelijk. Hij was niet gewend om zoiets te doen, al helemaal niet met zijn broer. Kort aarzelde hij en keek naar Snakekit. Heel zachtjes, je zou het bijna niet horen, snorde hij terug. Zijn oranje vacht begon wat te schijnen door het felle licht dat erop scheen, hij keek kort naar links en rechts om te zien of niemand hun besloop. Niemand hoefde te weten dat hij een zwakke kant had, hij had gewoon een goede band met zijn broer. Dat was wel handig want in de strijd konden ze elkaar rugdekking geven. Hij wist ook wel dat Viperkit the bad girl was van hun drieën, daarna zou hij komen en dan Snakekit. Zou zijn broer wel een andere Warrior kunnen vermoorden, misschien wel. Maar als het nou Evileye was, dan werd het twijfelen. Ach ja, dat maakte ook niet uit, Snakekit had tijd genoeg om over Evileye te komen. Zo oud waren ze nog niet en ze hadden nog wel even voordat er een echte oorlog zou komen, en dan moesten ze ook maar Warriors zijn. Zijn maag rommelde wat en hij wenkte zijn broertje mee verder de Nursery uit. Hij ging in een sluiphouding lopen, het was nog wat stuntelig hier en daar en echt perfect kon je het niet noemen maar het was een begin. Zo liep hij verder toen hij uiteindelijk een dikke vette muis te pakken krijg. Tevreden spon hij en dribbelde terug naar zijn broer. Hij liet het muisje vallen en tikte het met zijn neusje iets meer zijn kant op. Hij grijnsde breeduit. Broeders voor altijd.

Snakekit spitste zijn oren en dacht dat hij Shadekit terug hoorde snorren. Hij keek zijn broertje aan die steeds verder het kamp uitging. Snakekit volgde hem en zag hoe Shadekit een muis ving. Hij keek trots naar zijn broertje. En dat was nu zijn familie! Hij was trots op Shadekit. Vooral toen hij de muis een eindje naar hem toeschoof. Hij knikte respectvol en zette zijn kleine tandjes in de muis, waarna hij de muis proefde en het lekker vond. Hij schoof de muis weer een eindje opzij naar Shadekit. Ook zonder woorden wist Snakekit dat Shadekit en hij nooit meer uit elkaar konden worden gerokken. Snakekit ging meer met Shadekit om dan met Viperkit. Hij had haar zelfs nauwelijks tijd gegeven om te spelen met hem. Hij trok het meest op met zijn vader, met Darkkit en met Shadekit en dat beviel hem prima, alhoewel hij wel is een keertje met Viperkit wou spelen. Hij wou haar kanten en eigenschappen ook wel ontdekken. Hij wou weten wat voor een bloed Viperkit in zich had onder al dat slechte dan, want die kant kende hij al. En dat was geen reden om uit Viperkit's buurt te blijven, want zijn vader was ook vaak evil. Die had hun zelfs al is een les gegeven. Toen had Snakekit Graykit ontmoet en hem bladeren op zijn hoofd laten krijgen. Hij vond Graykit niet leuk. Viperkit vast wel. 'Wat vind jij van Graykit?' vroeg Snakekit, terwijl hij nog een hapje nam van het lekkere muisje.

Kort keek hij naar Snakekit tot hij een hap nam en hem weer een eindje naar hem schoof. Aan zijn blik te zien vond hij het wel lekker. Hij grijnsde en nam ook een hapje. Al kauwend luisterde hij geconcentreerd naar de geluiden. Eigenlijk was het eerst de Clan dan pas jij, maar dit was hun verzegeling op het broederschap, StarClan zou dat wel snappen. Later zouden hij en Snakekit elkaar leven vast vaak redden tijdens het vechten. Zijn tong tintelde van de vele smaken die de muis meegaf. Behalve het kleine beetje bittere aarde die het bezat van het vastgrijpen aan de grond proefde hij een metaalachtige zoutige smaak van het bloed. Het vlees was lekker sappig en mals en het vulde zeker goed voor zijn kleine maag. Al etend hapte ze om de beurt van de muis toen Snakekit een vraag stelde. Iets niet begrijpend kauwde hij op zijn nieuwe hap muis en slikte hem door. Hij vroeg zich af waar die vraag vandaan kwam. Hij wist niet of Snakekit hem kende maar hij gokte van wel, anders vroeg hij er niet naar. Hij haalde zijn schouders op en dacht kort na. 'Hij is slecht, listig en sluw. Precies wat ShadowClan nodig heeft, voor de rest heb ik niet echt een beeld van hem. Ik denk dat ik hem wel mag. Hij was de enige die me een beetje vermaak gaf tijdens mijn huisarrest vanwege Furykit.' Hij spuwde de naam Furykit uit alsof het iets vies was dat in zijn mond zat. 'Hoezo?' Vroeg hij en nam een nieuwe hap muis.

Snakekit luisterde naar Shadekit, terwijl hij het te grote stukje van de muis moeizaam doorslikte. Het proefde heerlijk, als je de haartjes die een kietelend gevoel gaven in je mond maar even vergat. Zijn oortjes gingen plat. Hij keek naar Shadekit die hem een wederkerende vraag stelde. Hij dacht even na. Hij besloot het zijn broer maar te vertellen. Broers boven alles. 'Nou, toen papa ons een les gaf, heeft hij mij behoorlijk veel pijn gedaan. Hij duwde me onder in het water en zo. Ik denk dat hij mij niet mag omdat ik anders ben dan papa. Ik mag hem ook niet echt,' vertelde hij zijn broer toen maar, niet lettend op diens reactie en naar de grond kijkend een hapje nemend van de muis voor hun, die nu langzaam op begon te raken. Net goed. Zijn buikje werd goed gevuld met deze sappige muis. Maar als hij groter was, zou hij vast veel meer kunnen eten. Net zoals zijn vader en zijn moeder. En tenslotte, hij deelde deze muis met Shadekit, dus als hij al van een halve muis genoeg had, wou hij niet weten hoe hij er van een hele muis zou uitzien. Hij keek naar Shadekit. 'Maar dat hij mij pest, hoef jij hem nog niet te haten hoor. Mijn problemen zijn niet jouw zorg,' zei hij tegen zijn broer, terwijl hij die een kopje gaf.

Ongelovig staarde hij naar zijn broertje en hoe hij zijn hele verhaal vertelde. Natuurlijk kon hij zoiets verwachten van Graykit, die zou nergens voor terug deinzen. Toch schokte het hem licht dat zijn vader niet had ingegrepen. Iedereen had gezien dat Snakekit en Scytheshade totaal niet met elkaar om konden gaan maar hij had niet verwacht dat hij zijn eigen kit zou laten verdrinken. Maar Snakekit stond voor hem dus dat betekende dat zijn vader toch wel iets had gedaan tegen de verdrinking. Shadekit nam nog een hap muis, die nu bijna op was, om ervoor te zorgen dat zijn bek niet open zou staan van verbazing. Heel traag kauwde hij op zijn muis en luisterde naar zijn broertje tot hij uitgesproken was. Het niet goed stuk gekauwde vlees slikte hij in een keer door en kuchte zachtjes. Hij kreeg een kopje van zijn broertje en hij gaf een kopje terug. Hij kon er nog steeds niet bij met zijn hoofd maar hij wist zeker dat Snakekit niet zou liegen. Niet nu vanwege hun eerste echte broederband en omdat Snakekit, hoe slecht hij ook ooit zou worden, nooit tegen hem zou liegen. Liegen lag niet in zijn aard. 'Ik zal Graykit niet haten, maar ik zal hem vanaf nu wel stoppen als ik zie dat hij je pest. Broers komen voor elkaar op niet.' Hij grijnsde en duwde het laatste stukje muis naar Snakekit. Vanaf nu zou niemand zijn broertje meer ongelukkig maken. En al helemaal niet laten vermoorden.

(ter verdediging, Graykit wou Snakekit laten verdrinken toen was Scytheshade boos geworden)

Snakekit keek naar Shadekit en snorde toen hij zijn woorden hoorde. Hij nam het naar hem toegeschoven stukje muis toe en at het op. Hij knikte en keek Shadekit even aan en glimlachte toen. Hij was blij dat Shadekit voor hem opkwam. En dat ze zo'n goede band hadden. Hij vond het geweldig. 'Dankje broer. Ik zal jouw ook beschermen, koste wat het kost. Broers gaat boven alles,' zei hij, waaraan hij zich ook hield. Ook al had hij later als krijger een vriendinnetje, als Shadekit dan in de problemen zat, dan zou hij zich eerst bekommeren om Shadekit en dan pas over zichzelf. Hij voelde zich ook weer een paar manen oud. Over minder dan drie manen werden ze Apprentice's. Dan hadden ze weiniger tijd voor elkaar dan nu. Dan werden het trainingen met hun mentors. Maar 's avonds waren ze dan wel weer bij elkaar en konden ze elkaar vertellen over hoe alles gegaan was. Dat leek hem fantastisch. Hij wou dat het al zover was. Hij wou niet meer in de Nursery blijven. Hij wou dat de tijd wat sneller ging. Aan de andere kant, als de tijd sneller ging, zou hun band hopelijk niet verzwakken. 'Ik hoop dat we als Apprentice's nog steeds goed met elkaar kunnen omgaan,' sprak Snakekit, terwijl hij zijn flank nogmaals zoals hij eerder had gedaan tegen die van Shadekit drukte. Broeders boven alles!

Hij rekte zich opnieuw uit, het was pas vroeg en hij vroeg zich af wat ze konden doen. Eigenlijk moesten ze in de Nursery hangen en spelen maar hij hield daar niet zo van. Hier in de frisse buitenlucht was alles veel beter. Zijn oren sprongen overeind toen hij iets hoorde en hield zich wat lager, maar het geluid stierf al snel weer weg en hij ging weer normaal staan. Ze waren maar twee vossenlengtes verwijderd van hun Appentrice rang en hun mentor, en zeker tien vossenlengtes verwijderd van hun droom naar Warrior. Nadat ze een mentor krijgen zouden ze elkaar een stuk minder zien want je moest volledig geconcentreerd zijn op je training en klusjes. Alleen in de Appentrice Den zouden ze samen kunnen slapen en misschien elkaar een update geven. Zelfs dan viel je meestal meteen in slaap omdat je zo moe was, jammer maar het was niet anders. Misschien, heel misschien, mochten hun mentoren elkaar en zouden ze vaak samen jagen voor de Clan en patrouilles lopen. Misschien gingen ze wel is samen naar de gathering! Dat vooruitzicht maakte alles nog mooier dan het al was. In plaats van de beste Warrior te worden konden ze beter de twee gevreesde katten zijn van heel de ShadowClan. 'Hoop ik ook.' Grijnsde hij en snorde weer, dit keer luider. Toen nam hij weer aanstalten om verder weg te lopen. Even een uitstapje, dat zou een stuk beter zijn. 'Oké Snakekit, wat heb je liever. Medicinecat of Deputy?' Vroeg hij op een uitdagende toon en hield kort stand. De geluiden van het kamp waren al wat vervaagd. Nu zou niemand hen meer zien zonder wat af te wijken van het kamp.

Snakekit grijnsde met Shadekit mee. Misschien dat die wel hetzelfde. Is een keertje samen naar vierboom gaan. Dat leek hem wel cool. Alleen... Dan ontmoette hij Sparrowpelt en Tallstar weer. Dat zou dan het enige nadeel zijn. Sparrowpelt zou misschien nooit haar mond kunnen houden. En dan zouden de problemen zich weer opstapelen. Hij schudde zijn kopje en luisterde aandachtig naar de vraag van zijn broer. Hij snorde. 'Dan ga ik toch liever voor medicijn kat. Ik hoef toch niet zozeer een partner en ik zou het leuk vinden om de verschillende kruiden te ontdekken,' sprak hij toen en hij keek zijn broer met een vragende blik aan. 'Wat zou jij dan kiezen? En waarom vraag je dat?' vroeg hij, terwijl hij Shadekit een stukje mee volgde. Het was gewoon veel te mooi weer om binnen te zitten. Hij had geen zin om drie manen nog stil te zitten in de Nursery. Tenslotte lag hij dan bij die snul van een Graykit. En dan moest hij ook zijn zusje horen slijmen met haar evilheid. Hij keek naar Shadekit en zijn staartje sloeg nerveus heen en weer. Als iemand hun vond, dan wou hij de blik van zijn vader niet meemaken.

Hij knikte, medicine cat zijn was een eervol werkje. Dromen met Starclan en de gewonden verzorgen, maar nee niks voor hem. Hij zou niet op het slachtveld mogen omdat hij in de Den moest blijven om de gewonden op te vangen en te verdedigen als er ooit een indringer binnen kwam. Het was wel handig om een goede kennis te hebben van planten maar als je niet precies wist hoe en wat had je niks aan die dingen. Hij kon zijn eerste keer met Raindrop goed herinneren, hij die een dodelijk besje op wou eten maar zij die hem tegenhield. Ja hij vond het planten soms best interessant maar hij zou het niet dag in dag uit willen doen. Hij knikte nogmaals eigenlijk had hij het wel verwacht van Snakekit, misschien was iets zoals Medicine cat wel iets voor hem. Nadeel, hij zou hem haast nooit zien tenzij hij hem vers eten ging brengen of als hij planten nodig had. Dat was wel weer een nadeel, dat hij ook zwaargewond van het slagveld bij zijn broer aan zou kunnen komen dacht hij liever niet aan, de gedachten dat zijn oranje pels donkerrood zou zijn van opgedroogd bloed en kermend van de pijn, nee liever niet. Hij haalde nonchalant zijn schouders op, 'We zijn dan wel broers maar heel veel weten we nou ook niet van elkaar. Niet? Nou in ieder geval word ik Deputy. Ik zal de rang met trots dragen voor mijn Clan. En Raindrop zal natuurlijk Rainstar worden.' Hij grijnsde breeduit. 'Oké nu jij, stel me is een vraag.' Grapte hij en ging zitten in een straal van licht.

Snakekit droomde even weg. Het zou hem best leuk lijken, zo tussen al die medicijnen in. Zijn dagtaak was dan vervuld met het zoeken van voorraad. Dan kon hij verschillende planten herkennen en kennis oplopen van andere planten. Hij kende nu nog geen enkele kruiden en planten, wat hij best jammer vond. Hij keek richting Shadekit die begon met praten. Een glimlach verscheen over zijn gezicht. Raindrop. Die kende hij wel. Die was ook aanwezig geweest na hun geboorte, alleen kende Snakekit haar nog niet genoeg om haar gelijk aardig te vinden. Maar als zijn broer al zo sprak over haar, dan zou het vast een aardige poes zijn. Dat kon niet anders. Toen hij de grap hoorde, lachte hij even, maar besloot de grap toch maar serieus te nemen. Zo'n slecht idee was het niet. 'Liever muis of liever Purplestorm?' vroeg hij, waarmee hij niet letterlijk Purplestorm bedoelde, maar de tepel daarvan, waar ze aan dronken. De warme melk dus. Normaal moest Shadekit dit wel begrijpen. Hij keek rustig naar Shadekit, afwachtend op het antwoord.

Aarzelend dacht hij na. Het zoete romige melk van zijn moeder was heerlijk en het verwarmde je hele lijf. Verslavend. Muis was ook lekker maar wel minder, misschien dat een vogel of zoiets wel wat lekkerder zou zijn. maar voor nu. 'Nee ik ga toch voor melk.' Besloot hij, al kon hij zijn moeders daden nog steeds niet waarderen, hij zag haar melk los van haar daden, voor het gemak. Hij wist niet of Snakekit al wist dat hij nogal boos was op zijn moeder, waarschijnlijk wist hij het wel, het was duidelijk te merken dat hij een hekel had aan de weesjes, en hij wist ook dat zijn moeder ervoor koos om ze allemaal op te nemen. Dus dat was heel nauw aan elkaar verbonden. Nu was het zijn beurt om een vraag te stellen alleen hij wist nog niet precies wat. In plaats daarvan keek hij even opzij en dacht na. 'Liever Rogue of Kittypet?' Vroeg hij uiteindelijk. Rogue was nog moeilijker te overleven al was je alleen, uiteindelijk in de winter was het lastiger een goed maaltje bij elkaar te schrapen. Als kittypet had je altijd een goede gevulde maag maar om dag in dag uit het bittere water en de vieze brokken te eten, nee bedankt. Kraaienvoer was nog beter voor zijn gevoel. Hij keek afwachtend naar snakekit, moest hij toch vertellen over zijn wroeging wegens hun moeder. Of moest hij het laten. Snakekit had ook zijn eigen problemen en die zou hij laten liggen om zich volledig op de zijne te storten. Nee hij wachtte nog wel even.

Snakekit keek naar zijn broertje en luisterde naar diens vraag. Hij schoot in de lach. Daar wist hij het antwoord al makkelijk op. 'Dan toch liever Rogue hoor,' zei hij lachend tegen zijn broertje. Toen keek hij Shadekit ernstig aan. Hij hun band niet kapotmaken, maar Shadekit moest het weten. Hij was zijn broertje en hij hoorde het te weten, vooral omdat hij Shadekit kon vertrouwen. Hij zou het binnenkort ook aan zijn vader vertellen. 'Shadekit, ik vind dat je de waarheid over WindClan moet weten,' begon hij voorzichtig, doelend op het gedoe dat toen hij terug was gekomen en in het plakkerige moeras vastzat, waar Raindrop, Shadekit en Scytheshade hem gevonden hadden. Hij haalde diep adem, maar keek recht in de felgorene ogen van zijn broertje. 'Over WindClan heb ik niet geheel de waarheid verteld,' begon hij zachtjes en hij ging zitten, waarna hij zijn staart rond zijn poten krulde. 'Ik ben niet door een patrouille ontdekt. Ik heb met Tallstar gepraat. Die heeft me door een krijger terug naar de grens laten brengen,' vertelde hij zijn broertje. Shadekit was de eerste die het nu wist. Binnenkort zou hij het aan zijn vader vertellen. 'Ik ga binnenkort ook met gevaar voor eigen leven het tegen papa vertellen, zodra de tijd rijp is. Wees alsjeblieft niet boos op me, broertje. Ik zag geen andere mogelijkheid meer dan naar WindClan gaan, maar ik ben blij dat ik weer terug bij mijn familie ben. Vooral bij jou, broertje,' zei hij en hij duwde zijn flank tegen die van Shadekit aan. Shadekit zou hem nu vast haten. In elk geval had hij de waarheid tegen zijn broertje verteld. Broertjes boven alles!

Onderwerp: Re: Try to escape from all the mistakes I make