Do you know how I feel? [Irispaw]

Geëgerd keek de kater naar de uitgang van het kamp, nee, geen teken van Leafstorm. Moest hij het gokje wagen en gewoon vertrekken? Maar wat als hij haar tegen zou komen? Het laatste waar hij zin had was een heel gesprek met de poes omdat hij de afgelopen weken niet tevoorschijn was gekomen op een training. Timberpaw glimlachte even, ach, wat kon het hem ook schelen. Hij mocht doen wat hij wilde, dus nu ook. Meteen stond hij op en verliet het kamp. Zijn poten besloten hem naar de Heatherfields te leiden, waar hij zeker niet makkelijk gespot kon worden. Zijn tabby vacht zorgde voor goede camouflage, dus ooit zou dit dé plek voor hem worden om te gaan jagen. Nu stonden zijn gedachten er echter niet naar, dus sloop hij het hoge gras maar in. Vervolgens stampte hij wat rietstengels plat, zodat ze niet in zijn gezicht zouden slaan en legde zijn kop op zijn voorpoten. Nu had hij voor zichzelf een rustig plakje gemaakt waar geen irritante Clankatten hem zouden storen met vervelende vragen. Met een zucht sloot hij zijn ogen voor een paar momenten.

_{Op haar gemakje kuierde de lichtbruine apprentice over het Windclan territorium. Haar gouden ogen vertoonden een kalme glans en terwijl ze de heatherfields in de gaten kreeg, gleed er een gaap uit haar bek. Haar leventje verliep goed; Haar mentor hield ze goed bezig met haar trainingen en vrienden had ze in overvloed. Waarover zou ze zich dus druk moeten maken? Toen ze eventjes haar ogen sloot om weg te zinken in haar eigen gedachten, botste ze per ongeluk tegen een groter gestalte aan. Geschrokken plofte ze op haar achterwerk neer en keek ze met grote ogen van verbazing naar de kater waar ze tegenaan was gelopen. "Oeps, sorry Timberpaw!" Miauwde ze met pretlichtjes in haar ogen. "Ik lette niet echt op, eh.." Ze grinnikte even, schudde haar kopje en krabbelde nadien overeind. Met een vriendelijke blik keek ze haar broertje aan.}

Timberpaw werd echter niet lang alleen gelaten. Voordat hij het wist voelde hij contact met een andere kat die niet goed uitkeek. Geïrriteerd stond de tabby op en keek de vreemdeling even wat kwaad aan. Waarom gebeurde dit steeds weer bij hem? Eerst die Leafheart en toen die betweter van een Justicekit. "Oeps, sorry Timberpaw!" Hij herkende het poesje meteen toen ze hem aankeek. Irispaw. En waarom was zij precies zo blij? "Ik lette niet echt op, eh.." Nors bleef hij haar aankijken, niet echt inziend wat de lol van dit alles was. En nee, hij klaarde niet op toen hij de vriendelijke blik van zijn zusje zag. "Dan moet je niet met je kop in de wolken lopen." Mompelde Timberpaw die even wat losgeraakte rietstengeltjes uit zijn vacht plukte en op de grond uitspuugde. "Nou? Moet je dan niet verder met je perfecte leventje?" Zie hij terwijl hij nog bezig was met zijn vacht.

OOC; Je krijgt nu een grumpy Timber x'D

_{Ze grinnikte even bij de volgende opmerking van haar broer. "Dan moet je niet met je kop in de wolken lopen." Mompelde hij. Iris knikte eventjes instemmend. "Haha, daar heb je wel gelijk in, maar ik had eventjes geen zin om op te letten. Nogmaals sorry." Een poeslief glimlachje verscheen op haar gezicht. "Nou? Moet je dan niet verder met je perfecte leventje?" Irispaw hield haar kopje even scheef en negeerde het feit dat hij bezig was met zijn vacht. Als hij werkelijk wou dat ze haar mond hield terwijl hij zich schoonmaakte, dan had hij maar niet zo'n aanlokkende vraag moeten stellen, punt uit. "Perfect leventje? Heb je soms aan het kattenkruid gezeten?" Een zekere vragende toon was te herkennen in haar zachte, fluwelen stemmetje. "Mijn leven is echt niet perfect hoor, ik had het liefst blauwen ogen gehad, en een witte vacht... Dat heb ik toch ook niet, hmm?" Ze glimlachte eventjes en gaf haar broer een vriendschappelijk duwtje. "Er is toch niks mis hé?"}

"Haha, daar heb je wel gelijk in, maar ik had eventjes geen zin om op te letten. Nogmaals sorry." Nog steeds dat irritante über blije gezichtje. Toch zag hij dat ze even stil viel bij zijn volgende zegje. "Perfect leventje? Heb je soms aan het kattenkruid gezeten?" Wat beledigd keek hij op van zijn wasbeurt. "Mijn leven is echt niet perfect hoor, ik had het liefst blauwen ogen gehad, en een witte vacht... Dat heb ik toch ook niet, hmm?" Verward richtte hij een blik op zijn zusje, maar hield zijn mond nog even. "Er is toch niks mis hé?" Hij lachte, nee er niets mis volgens haar. "Dit duit er weer op dat je je niet eens meer bemoeit met wat er met je familie gebeurt, maar goed, je interesseert je blijkbaar dus niet in anderen, dus kan je beter ook niet vragen of er iets mis is, toch?" Hij vervolgde zijn wasbeurt toen weer en keek Irispaw af en toe nog eens aan, toch wel nieuwsgierig naar wat ze nu te zeggen zou hebben.

_{Een tikkeltje geschrokken nam ze een klein stapje naar achter. "Dit duit er weer op dat je je niet eens meer bemoeit met wat er met je familie gebeurt, maar goed, je interesseert je blijkbaar dus niet in anderen, dus kan je beter ook niet vragen of er iets mis is, toch?" Ze schudde haar hoofd grijnzend en keek de kater doordringend aan met haar goudkleurige oogjes. "Wat duid er op dat ik me niet eens meer bemoei met mijn familie? Ik heb niks verkeerds gedaan," Begon ze, zichzelf verdedigend. "Je weet dat ik véél om je geef, dus daarom vroeg ik me af wat er mis is, ik ken je en normaal gezien doe je niet zo." Ze sloot haar zin af met een vastberaden knikje en opende haar mond nadien weer. "Dus kop op! Ik probeer je alleen maar op te vrolijken hé?"}

De grijns op haar gezicht hield aan en ze keek hem wat serieuzer aan. Begon het dan eindelijk te dagen dat zijn leven niet slechter kon? "Wat duid er op dat ik me niet eens meer bemoei met mijn familie? Ik heb niks verkeerds gedaan," Timberpaw liet dit argument gewoon achterwege, wat hij dacht kon niet of nauwelijks veranderd worden. "Je weet dat ik véél om je geef, dus daarom vroeg ik me af wat er mis is, ik ken je en normaal gezien doe je niet zo." Hij versmalde zijn groene ogen, maar weigerde nog om iets te zeggen. "Dus kop op! Ik probeer je alleen maar op te vrolijken hé?" Opvrolijken, eh? Nou dat was onmogelijk nu. "Als jij zoveel om me gaf, waar was je dan toen ik mijn Mentor niet eens te zien kreeg en ik dagen in het kamp opgesloten zat. Ik was gewoon nog een kitten terwijl jij met mama trainde. Ik zag je nooit een keer langskomen om iets met me te doen. Of had je toch te veel lol?"

_{"Als jij zoveel om me gaf, waar was je dan toen ik mijn Mentor niet eens te zien kreeg en ik dagen in het kamp opgesloten zat. Ik was gewoon nog een kitten terwijl jij met mama trainde. Ik zag je nooit een keer langskomen om iets met me te doen. Of had je toch te veel lol?" Geen enkele uitdrukking veranderde op haar gelaat. Nee, als Timberpaw een discussie wou houden met iemand en die ook nog eens wou winnen, dat had hij het verkeerde slachtoffer uitgekozen. Net zoals haar een schuldgevoel geven, ze wist namelijk dat hij nu gewoon aan het weg kwijlen was in zelfmedelijden. "Oh, als je er mee in zat dan had je dat moeten zeggen," Ze snoof eventjes en keek hem aan. "En dat jij jou mentor niet te zien kreeg, tja daar kan ik niks aan doen. En het is raar, ik heb je nóóit gezien in het kamp. Ik weet zelfs dat ik eens 'n keertje naar je heb gezocht, en zelfs toen was je niet te vinden." Ze schudde haar kopje en spitste haar oortjes in zijn richting. "Je gaat onze vriendschap daar toch echt niet door latten verdorren hé? We zijn nog maar zeven moons oud, we beginnen pas met leven. Het zou zonde zijn dat we nu beide door een barre periode moeten gaan gewoon omdat we niet met elkaar kunnen opschieten." Ze gaf hem een lik over zijn oren en keek hem zacht aan. Hopelijk was dit genoeg om hem over te halen dat ze echt om 'm gaf, en dat ze geen spelletje met hem aan het spelen was.}

"Oh, als je er mee in zat dan had je dat moeten zeggen," Het poesje snoof, maar Timber bleef nors naar Irispaw kijken. "En dat jij jou mentor niet te zien kreeg, tja daar kan ik niks aan doen. En het is raar, ik heb je nóóit gezien in het kamp. Ik weet zelfs dat ik eens 'n keertje naar je heb gezocht, en zelfs toen was je niet te vinden. Je gaat onze vriendschap daar toch echt niet door latten verdorren hé? We zijn nog maar zeven moons oud, we beginnen pas met leven. Het zou zonde zijn dat we nu beide door een barre periode moeten gaan gewoon omdat we niet met elkaar kunnen opschieten." Ze vervolgde het door hem een leek te geven, die hij beantwoordde met wat zacht gegrom. "Keek je wel goed dan? Of rende je meteen achter mama aan als ze je weer eens meenam? Ik kreeg weer een moeder over me heen die haar eigen kittens niet eens in een ceremonie heeft gezien." Mompelde hij en keek naar zijn licht gekleurde voorpoten.

_{"Keek je wel goed dan? Of rende je meteen achter mama aan als ze je weer eens meenam? Ik kreeg weer een moeder over me heen die haar eigen kittens niet eens in een ceremonie heeft gezien." Ietwat vragend keek ze haar broer aan, maar hierna besloot ze gewoon maar haar schouderbladen op te halen. "Ik keek goed, ik zou je nóóit zomaar in de steek laten." Miauwde ze plechtig. "I'll give you my word." Een serieuze twinkeling flitste door haar ogen toen ze dit uitsprak. Het was altijd moeilijk om het vertrouwen van katten terug te winnen, maar ze was ook weer niet van plan op te geven. Haar broer, één van haar enigste overige familieleden, zou ze niet zomaar zonder slag of stoot opgeven.}

"Ik keek goed, ik zou je nóóit zomaar in de steek laten." Hij versmalde zijn blik weer wat, hoe moest hij er zeker van zijn dat ze de waarheid sprak? Met woorden kwam hij niet ver. "I'll give you my word." Hij keek haar aan, maar de serieuze glans in haar ogen gaf hem nog niet het overtuigende duwtje in de rug. "Misschien acteer je dit allemaal wel en sta ik zo weer in m'n eentje. Ik weet het nog niet.." Mompelde hij en scheurde zijn blik los van Irispaw en keek naar zijn eigen voorpootjes. Eerst had hij wel vertrouwen gehad in zijn familie en alleen omdat Leafstorm haar taken niet op zich kon nemen was er een gat ontstond tussen hem en zijn siblings. Dus wie moest hij hier nou de schuld van geven?

_{"Misschien acteer je dit allemaal wel en sta ik zo weer in m'n eentje. Ik weet het nog niet.." Ze zuchtte eventjes en glimlachte zachtjes. "Tegen mijn familie, tegen jou, zou ik nóóit liegen," Murmelde ze terwijl ze haar neusje in zijn vacht begroef. "Geloof me dan toch, alsjeblieft.." Miauwde ze nadien terwijl ze zich weer terug trok. "Ik heb ook niks meer van Frostpaw vernomen, maar volgens mij zijn we gewoon allemaal druk bezig met onze trainingen." Begon ze rustig. "Dat het met jou en je mentor misliep vind ik echt niet grappig hoor, maar gezien ik niet weet wat er precies aan de hand is, hou ik me er buiten." Haar staart krulde ze rond haar poten zodra ze weer ging zitten en hem rustig aankeek.}

"Tegen mijn familie, tegen jou, zou ik nóóit liegen," Hij wilde wegtrekken van haar aanraking, maar kon zichzelf er niet toe zetten. Hij voelde zich inderdaad erg eenzaam, maar wist net niet hoe hij het moest behandelen. "Geloof me dan toch, alsjeblieft.." Timberpaw haalde even wat twijfelend zijn schouders op en waagde het om in haar blik te kijken. "Ik heb ook niks meer van Frostpaw vernomen, maar volgens mij zijn we gewoon allemaal druk bezig met onze trainingen." Hij versmalde zijn blik even, inderdaad, Frostpaw was ook al uit zijn leven verdwenen. Gaf dit dan aan dat hij een slechte broer was? Timberpaw liet wat verslagen zijn kop hangen. "Dat het met jou en je mentor misliep vind ik echt niet grappig hoor, maar gezien ik niet weet wat er precies aan de hand is, hou ik me er buiten." Nogmaals haalde hij zijn schouders wat op. "We hadden op z'n minst wat kunnen praten met elkaar.." Mompelde hij terwijl hij zijn kop nog wat liet hangen.

_{"We hadden op z'n minst wat kunnen praten met elkaar.." Iris zuchtte eventjes en knikte. "Sorry, nogmaals." Shit, ik val in herhaling. Ze schudde lichtjes haar kopje en keek hem daarna weer vastberaden aan. "Ik zal proberen om vanaf nu voldoende contact met je te houden, ok? We zouden zelfs een paar keer samen kunnen gaan jagen of dergelijke!" De tinteling in haar gouden oogjes maakte duidelijk dat ze er nu al zin in had, maar ze vroeg zich af of hij haar weer meteen zou vertrouwen. Waarschijnlijk zou ze hun band weer helemaal moeten opbouwen, vanaf standpunt 0. Maar dat maakte haar niet veel uit, zolang ze haar broertje maar terug had...}

"Sorry, nogmaals." Nogmaals haalde hij zijn schouders op, excuses konden niets doen. het waren gewoon woorden. "Ik zal proberen om vanaf nu voldoende contact met je te houden, ok? We zouden zelfs een paar keer samen kunnen gaan jagen of dergelijke!" Hij waagde het om zijn kopje op te heffen en Irispaw aan te kijken. Maar hij was nog niet echt heel erg blij geworden door haar woorden. "En hoe zou dat moeten? Als mijn Mentor me niet eens wilt aankijken nu? Ik kan niet eens vechten laat staan jagen." Zuchtte hij, maar liet zijn kopje niet langer meer hangen. Dat had nu geen zin meer. "Dus ik denk dat dat plan pas in gang kan komen over Moons, want Leafstorm kan háár fouten ook blijkbaar niet toegeven."

_{Een kleine twinkeling kwam tevoorschijn in haar amberkleurige oogjes. "Ik zou je kunnen leren jagen." Begon ze, zonder enige aarzeling in haar zuivere stem. "...Als je wilt natuurlijk." En nu kwam te onzekerheid weer terug. Ze nam een stapje naar achter en bekeek hem nog eens goed. Hij stond er nog altijd bij zoals daarnet, echter leek hij nu ietwat geërgerd te zijn. Lag dat aan haar? Had haar aanwezigheid dan invloed op hem? Ach ja, ze was zijn zus. Het is zijn schuld zou ze werkelijk slechte invloed op hem hebben wanneer ze in de buurt was, gezien zij niets verkeerds had gedaan.}

Onderwerp: Re: Do you know how I feel? [Irispaw]