Nog steeds twinkelden zijn oogjes vrolijk terwijl hij afwachtend naar Irispaw keek. Zijn kopje hield hij ietwat scheef en de brede glimlach was niet van zijn gezicht te slaan. Het liefste wilde hij gewoon opspringen en zijn zusje een dikke knuffel geven, maar dat was misschien wat overkill. Dus bleef hij maar liggen, opkijkende naar zijn zieke zusje. Zijn staart veegde ook ietwat vrolijk over de denvloer heen, wat verdwaalde restjes van kruiden op zwiepende met deze beweging. Maar Irispaw reageerde tot zijn eigen grote verbazing een beetje ontkennend. "W-wie ben j-jij?" Vroeg de poes wat stamelend. Pfff, meteen beginnen met grapjes maken. Eventjes hief Frostpaw dan ook met een licht verontwaardigde blik zijn kopje, maar daarna begon hij weer te grijnzen. "Niet zo grappig Iris, ik ben het Frostpaw, je enige echte broertje!" Miauwde hij licht jengelend, waarna hij haar eventjes speels porde met zijn voorpoot.