{SPT&Timberpaw} Hi Bro!

Verveeld lag Frostpaw in zijn nest, opgekruld tot een zo klein mogelijke bal. Zijn neus was nog steeds ietsjes droog en branderig van lichte koorts, maar het ging al wel een stuk beter met hem tot zijn eigen grote opluchting. Koorts hebben was maar een nare ervaring. Toch was hij tevreden met het feit dat hij opknapte. Hij miste zijn training alleen verschrikkelijk en verveelde zich verschrikkelijk. Hij spitste zijn oren bij het geluid van pootstappen en legde zijn kop nieuwsgierig over de rand van het nest. Pas toen hij zag dat het zijn broertje was, raakte hij echt enthousiast. "Timber!" Schalde zijn stem door de den van blijdschap, waarna hij zich besefte dat hij wat stiller moest zijn. "Hi bro," Miauwde hij, bijna fluisterend om zijn eerdere exclamatie goed te maken.

Via via had hij te horen gekregen dat zijn broertje zijn verblijf had verhuist naar de Medicine Den. Wat had hij allemaal uitgevreten waardoor hij daar terecht was gekomen. Voorzichtig naderde hij de Den waar hij liever niet in wilde komen Wie weet hoeveel katten hier waren omgekomen of ziek waren, de gedachte alleen al aan al die vieze dingen liet een rilling over zijn rug gaan. "Timber!" Geschrokken sprong de tabby wat omhoog, maar kalmeerde wat toen hij de stem herkende van zijn broer. "Hi bro," Timberpaw schuifelde wat naar voren en ging zitten, hij hield nog wel wat afstand van zijn broertje, die een wat grotere warmte afstraalde. "Waarom ben je hier?" Vroeg hij met een wat versmalde blik, een begroeting negerend.

[ Theme ]

You can feel the light start to tremble
Washing what you know out to sea
You can see your life out the window, tonight.

Zijn ogen waren koortsig fel, maar stonden wel duidelijk vrolijk en blij om zijn broertje te zien. Hij kwam overeind uit zijn nest, een beetje klungelig en stijf, dat wel. "Omdat ik ziek ben," Reageerde Frostpaw met een onschuldige grijns, die zijn parelwitte tandjes ontblootte. Maar dit staan, ging hem niet lang goed af. Toen hij een beetje begon te zwaaien en weer draaierig raakte, ging hij voor de zekerheid toch maar weer liggen. Hij legde zijn kop neer op de vertrouwde plek op de rand van het nest. "Sorry... Kan nog niet heel erg goed staan," Gaf de kater toe, met een schaapachtiger en bescheidener grijnsje dan voorheen. "Maar wat ben ik blij dat je hier langs komt! Het is hier echt zo saai en ik geloof dat ik de kruidenlucht nooit meer uit mijn neus gewerkt krijg! En ik kan ook niet kiezen wat ik van de prooistapel krijg en ik kan jullie minder zien en..." Hij werkte zijn hele klachtenlijst af, maar zijn ogen bleven fonkelen van vrolijkheid en blijdschap.

"Omdat ik ziek ben," O ja, joh? Timberpaw's glimlach werd voor een seconde even wat groter, maar verminderde toen weer in grootte. Zijn broertje deed een poging om op te staan, maar hij gaf het al snel weer op. "Sorry... Kan nog niet heel erg goed staan," Timberpaw haalde zijn schouders wat op, wat kon hem dat toch schelen? "Maar wat ben ik blij dat je hier langs komt! Het is hier echt zo saai en ik geloof dat ik de kruidenlucht nooit meer uit mijn neus gewerkt krijg! En ik kan ook niet kiezen wat ik van de prooistapel krijg en ik kan jullie minder zien en..." Ondertussen krulde Timberpaw zijn staart om zijn poten. "Uh-uh." De tabby knikte en richtte zijn blik op de grond voor hem. Hij hield zijn kop niet echt bij de zaken die zijn broertje op noemde. "Klinkt leuk," Zei hij om te doen alsof hij er nog bij was.

[ Theme ]

You can feel the light start to tremble
Washing what you know out to sea
You can see your life out the window, tonight.

Frostpaw was eindelijk klaar met opnoemen en keek eventjes verbouwereerd op van Timberpaw's reactie. "Juist niet," Miauwde het katertje als reactie, "Ik word zo oud als een elder van verveling!" Miauwde het katertje, toch stiekem wel een beetje overdrijvende. Frostpaw rekte zichzelf eventjes uit in het nest, waardoor diverse van zijn gewrichten kraakten. "Kijk maar, ik word oud," Miauwde hij even klagelijk, maar met een geamuseerde klank in zijn stem. "Pas maar op, straks kun je me afvoeren naar de elders den." Hij zette even een extreem chagrijnige blik op. "Ik word de chagrijnigste Elder die Windclan ooit gekend heeft." Miauwde het katertje, dit echter niet goed ondersteunende door te gaan grinniken.

"Juist niet," Timberpaw schrok op van zijn fantasie wereldje en keek zijn broertje aan. "Ik word zo oud als een elder van verveling!" Het zwarte katertje rekte zichzelf wat uit en Timberpaw kon een gaap niet weerstaan. "Kijk maar, ik word oud," Klaagde Frostpaw en Timberpaw stond even wat op. Wat kon hij aan deze 'Elder' doen dan? "Pas maar op, straks kun je me afvoeren naar de elders den." Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van de tabby. "Ik word de chagrijnigste Elder die Windclan ooit gekend heeft." Hij grinnikte mee met zijn broertje en porde hem vervolgens. "Uhm, dan moet je wel je Warriornaam krijgen. Misschien Frostface omdat je gezicht dan zou bevroren is dat je geen glimlach meer kan opzetten. Of gewoon een geheel nieuwe naam!" Nogmaals porde hij Frostpaw plagend.

[ Theme ]

You can feel the light start to tremble
Washing what you know out to sea
You can see your life out the window, tonight.

Een plotselinge por in zijn zij liet hem squeaken als een kitten, op een grappige hoge toon waarvan hij zelf niet eens wist dat hij het kon produceren. "H-hey, dat kietelt!" Bracht hij verontwaardigd maar toch lachend uit. "Niet eerlijk!" Maar hierna begon Timberpaw alweer te spreken. "Uhm, dan moet je wel je Warriornaam krijgen. Misschien Frostface omdat je gezicht dan zou bevroren is dat je geen glimlach meer kan opzetten. Of gewoon een geheel nieuwe naam!" Miauwde Timberpaw. "Frostface?" Miauwde Frostpaw bedenkelijk, waarna hij een groot, chagrijnig gezicht opzette. "Heeft wel wat, vind je ook niet? Of Frosthedgehog!" Hij bedacht zich de naam die hij al eerder aan Heathpaw had voorgesteld. "Net zo stekelig als een egel." Ook zijn stem verlaagde hij tot een chagrijnig gebrom. Maar het maakte dat zijn keel kietelde en hij moest hoesten. Hij kon het chagrijnige gezicht ook niet lang volhouden, want Timberpaw porde hem weer. Hierop begon Frostpaw weer te grinniken. "H-hey niet doen!" Bracht het katertje grinnikend uit. "Ik por terug hoor!"

"Frostface?" Zei zij broertje en even had Timberpaw het gevoel alsof de kater er echt over na dacht om zichzelf zo te gaan noemen als fantasie-Elder. En toen veranderde zijn uitdrukking in eentje van de meest sacherijnige Elder ooit. "Heeft wel wat, vind je ook niet? Of Frosthedgehog!" Zijn stem probeerde Frostpaw ook om te zetten, maar zijn gehoest maakte er abrupt een einde aan. Timberpaw lachte hem hierdoor een beetje uit. "Maar dan doen katten er een hele Moon over om alleen al je naam uit te spreken, laat staan om alles geduldig uit te leggen aan je." Grijnsde Timberpaw naar hem. "H-hey niet doen!" Timberpaw snorde wat en sprong een keer achteruit. "Ik por terug hoor!" Om het nog erger te maken sprong de tabby weer vooruit en porde zijn broertje nogmaals, terwijl hij zich weer snel omdraaide. "Weet dat ziek zijn geen smoesje is, want iedereen denkt dat je net alsof doet omdat je te lui bent voor je trainingen." Plaagde hij en keek Frostpaw met een grote grijns aan.

[ Theme ]

You can feel the light start to tremble
Washing what you know out to sea
You can see your life out the window, tonight.

"Maar dan doen katten er een hele Moon over om alleen al je naam uit te spreken, laat staan om alles geduldig uit te leggen aan je." Miauwde Timberpaw met een grijns. Frostpaw strekte zich uit over zijn nest en keek zijn broertje ondeugend aan. Hij zette een krakerige stem op, want hij was en bleef een clownesk karakter. "Dan zullen de jonkies van vandaag hun best maar moeten doen," Kraakte hij, waarna hij weer begon te grinniken. "En jouw Warriornaam dan? Timberturtle omdat 't leuk klinkt? Timberclaw wegens grote moed? Of.. Timberfang?" Frostpaw amuseerde zich duidelijk weer met zijn eigen overgrote fantasie. Weer werd hij in z'n ribben gepord en begon hij te grinniken. Hij rolde zich op zijn rug. "Genade, genade, grote Timberstar!" Hij gooide het nu even over een hele andere boeg, waarna hij zich weer voorzichtig overeind rolde. "Weet dat ziek zijn geen smoesje is, want iedereen denkt dat je net alsof doet omdat je te lui bent voor je trainingen." Miauwde Timberpaw. Heel eventjes verduisterde Frostpaw's gezicht iets naar een ongelukkige slag, maar dit toverde hij zo weer weg. "Ach ja, laat ze maar denken, zolang ik maar weet wat er aan de hand is, niet?" Miauwde Frostpaw, weer op vrolijke toon. Toch zou een goede observant merken dat deze toon nu ietwat geforceerd as, alsof hij zijn eigen ongelukkigheid weg probeerde te duwen met vrolijkheid.