oh no, not now, I don't wanna see you in this moment of my life. ~Dawnpaw&Simplepaw~

_{Diep in gedachten liep er een kleine poes tussen de bomen. Ze lette niet op waar ze heen ging en soms zorgde dat ervoor dat ze bijna tegen iets opliep. Er waren sporen op haar wangen te zien dat ze had gehuild en haar ogen hadden een lichte, rode kleur. Net was ze het kamp uit gerend weg van alle katten, weg van de katten die haar pesten. Normaal zou ze zich nooit zo zwak opstellen maar deze keer waren de pesters te ver gegaan. De beelden kwamen weer tevoorschijn in de gedachten van de poes. 'Daar lag ze rustig in de schaduw hopend dat niemand haar zou zien. Ze wou net een hap nemen van het kleine muisje voor zich toen ze een stem hoorde. Een stem die voor haar niets goed betekende. "He jij, ben je niet al dik genoeg?" Had de pesterige stem gezegd. Lovelypaw had haar hoofd opgetild en ja hoor, daar stonden de katten waar van ze gehoopt had vandaag niet tegen te komen. "He dikke, ik zei iets tegen je." Had de poes vervolgt op dezelfde pesterige toon als altijd. "Nee." Had Lovelypaw geantwoord maar ze wist dat dit niet het einde van de pesterij zou zijn. "Oh kijk, onze kleine poes ka toch praten." Had een kat van de groep pesters spottend gezegd. Alle katten richtte zich op de kater die dat had gezegd. Op dat moment probeerde Lovelypaw weg te sluipen. Maar natuurlijk keerde het geluk tegen haar. Te snel richtte de groep pesters hun aandacht weer op haar. "He, heeft je moeder je nooit geleerd dat het onbeleefd is om zomaar weg te gaan?" Vroeg het hoofd van de pestgroep. "Oh ja, dat is waar. Jij hebt geen moeder!" Vervolgde ze spottend. "Ik begrijp wel waarom ze je heeft verlaten. Ze had waarschijnlijk direct al door wat een niets nut je bent." Zei een kat achter het hoofd van de pesters. Dit raakte de poes haar gevoelens echt en tot haar spijt kon ze het dit keer niet verbergen. "Oh kijk, we hebben ons kleine poesje verdriet gedaan." Zei het hoofd van de pesters weer. Eigenlijk was zij bijna altijd degene die sprak, of tenminste als ze Lovelypaw in een groep pestte. Toen ineens, vanuit het niets staken sommige van hun hun nagels in haar. 1 beet zelfs in haar been, wat daarna ene grote wonde werd en begon te bloeden. Natuurlijk moesten ze juist in het donkerste stuk van het kamp zijn waardoor niemand zag wat de katten deden. Lovelypaw had zich los gerukt wat haar ene heleboel sneden en wonden opleverde en was het kamp uit gestormd. En daar was ze nu. Verdrietig alleen aan het wandelen. Even keek de poes naar haar been om te controleren of het bloeden was gestopt. Maar spijtig genoeg was het nog niet gestopt. Een andere kat zou nu op 3 benen lopen maar dat kon Lovelypaw niet omdat ze op het laatste van haar kracht was en ze net niet doorzakte. De wonden in haar poten en rug deden pijn en ze wist dat als ze ze nu niet zou laten verzorgen ze zouden gaan ontsteken maar ze kon het kamp niet binnengaan, of toch zeker nu nog niet. Langzaam strompelde de poes vermoeid verder op zoek naar een plek waar ze kon terugtrekken.

~Eerst een paar posts tussen Dawnpaw en Lovelypaw en dan kan Simplepaw inspringen. het gaat niet zo heel lang duren tot Simplepaw mag inspringen hoor ^-^~}

Dawnpaw stond vermoeid op, in zijn ogen was een emotieloze blik te zien. Hij was er zó klaar mee. Wat was er met de Thundercaln gebeurd? Sinds wanneer was iedereen zo'n kittypet. Was er dan níémand die hem begreep? Niemand die het waard was om een Thunderclanner te worden genoemd. Kwaad legde hij zijn oren in zin rode nek. Zijn vlammende vacht stond half overeind. Al meerdere dagen had hij niet in het kamp geslagen. Hij was enkel zijn prooi komen brengen, al had hij het meeste daarvan voor zichzelf bewaard. De kater had een oud dassenhol gevonden en dat omgebouwd tot zijn eigen hol. Er lagen wat botjes van de prooidieren die hij had gegeten, samen met plukken vacht die het hem wat gemakkelijker maakte in het koele hol. Hij had het wel naar zin zin in zijn eentje, van plan om binnenkort weg te gaan was hij dan ook niet. Niemand gaf er toch om als hij er niet was, misschien Greentear een beetje. Maar de rest? Die wilde enkel van hem af. Dawnpaw snoof, ze konden oprotten.
De kater Schudde stukjes mos en plukken prooi vacht uit zijn eigen vacht. Hij rekte zich even uit, waardoor zijn spieren goed zichtbaar waren. Een gaap verliet zijn bek en hij stond op. Vandaag was hij van plan om te jagen, en misschien daarna nog langs een of 2 grenzen te gaan. Hij mocht dan wel ergens anders slapen, maar hij deed nog steeds zijn taken. Hij wou laten zien dat hij allesbehalve zwak was.
Dawnpaw liep verder, zijn kop laag bij de grond om geuren op te vangen. En al snel rook hij de geur van konijn. Stilletjes volgde hij het, hij was een goede sluiper, en daardoor ook ene prima jager. Hij was ene uitmuntende apprentice, maar zijn karakter verpestte dat beeld nogal. Na een tijdje stak hij zijn neus in de lucht. Hij rook de geur van konijn sterk. Maar de geur van een iets te bekende kat ook. Een grom kwam uit zijn bek toen hij Lovelypaw opmerkte Minachtend keek hij naar haar. Tranen trokken sporen over haar wangen en haar ogen hadden een rode kleur van het huilen. Er zat een wond op haar achter poot. Ook kleinere wondjes waren et zien op haar lichaam. Dawnpaw snoof, en liet het konijn voor wat het was. "En wat heeft de kittypet nu wel niet gedaan"zei hij minachtend. "Jij kan ook niet voor jezelf zorgen he?"voegde hij er al op dezelfde toon aan toe. Even rold ehij met zijn ogen en hij zette een stap in haar richting.

-Eindelijk een lange post er uit weten te krijgen >D hopelijk kan je er iets mee ^^-

_{Moe strompelde de poes door, op zoek naar een schuilplaats tot er iets gebeurde wat ze echt niet kon gebruiken. Hij kwam tevoorschijn. Waarom? Waarom hij toch. Hij was de laatste kat die ze nu wou zien. Hij was Dawnpaw. "En wat heeft de kittypet nu wel niet gedaan" Hoorde ze de kater minachtend zeggen. "Jij kan ook niet voor jezelf zorgen he?" Hoorde ze hem dan nog vervolgen. Lovelypaw had hier geen zin in en al zeker geen kracht voor. "Hou je kop en rot op." Probeerde de poes op een dreigende toon te zeggen en ze gaf hem een dodelijke blik. Maar deze waren echter niet zo goed omdat ze zo uitgeput was. Langzaam strompelde ze verder. Ze had geen idee waarom haar dit werd aangedaan. Juist op haar zwakste moment moest ze één van de gemeenste katten die ze ooit had ontmoet tegenkomen. Haar groene ogen stonden verslagen en ze was vandaag duidelijk een makkelijke prooi voor de kater. Ze hoopte dat ze gewoon zou kunnen door 'lopen'. Ze wou alleen zijn, of als ze met ene kat moest zijn zou ze het liefst met Simplepaw zijn, hij was tenminste aardig. Andere keren vond Lovelypaw het nog wel leuk om met deze harteloze 'vlam' te praten en te zien hoe vele moeite hij deed om haar boos te maken. Dan zou zij het hem extra moeilijk maken. Maar nu had ze niet eens de kracht om goed te lopen of dreigend te spreken dus het was wel duidelijk dat ze dit keer geen 'gesprek' ,of hoe je dat ook zou moeten noemen, met de kater aan zou kunnen. En ze wist dat ze er kwetsbaar uitzag tegenover de kater en dat was niet wat ze wilde maar wat kon ze eraan doen? Ze besloot dat de volgende keer, als ze meer krachten had ze de kater zou laten zien dat ze haar pit niet was verloren en dat ze best voor zichzelf kon zorgen.}

_{~Eerst nog 1 keer Dawnpaw en vanaf dan mag/kan Simplepaw meedoen ^-^~}

Lovelypaw leek totaal niet blij te zijn met zijn aanwezigheid. iets wat hem alleen maar aanspoorde om verder te gaan. "Hou je kop en rot op.""Probeerde ze dreigend te zeggen. Dawnpaw deed nog ene stap naar voren. Alsof hij haar niet gehoord had. Van binnen voelde hij zich rommelig en kwaad door alles wat er was gebeurd. Hij was er zó ziekelijk klaar mee dat iedereen een kittypet leek te zijn, en de poes hier zou het slachtoffer worden van zijn woede. Het enige waar de poes we geluk mee was was dat hij geen poes zou aanvallen. tenzij deze hem aanviel. En Lovelypaw leek dat niet van plan te zijn. de rode kater zag wel dat de poes gebroken was, of dat ze in ieder geval nu totaal niet tegen hem opgewassen was. Maar het deed hem niks. Hij genoot er wel van als iemand zich niet leek te kunnen verdedigen, zoals Lovelypaw. Het gaf hem een gevoel van macht. De gevlekte poes probeerde weer verder te 'lopen'. Dawnpaw grijnsde en ging voor haar staan. "Waarom zou ik?"Zei hij gevaarlijk. "Ik kan toch even goed wat lol met jou hebben?"zei hij met een vriendelijke glimlach, maar die was nog nooit zo nep geweest.

_{Toen de kleine poes probeerde weg te strompelen blokkeerde de kater haar weg. "Waarom zou ik?" Hoorde ze hem vragen. "Ik kan toch even goed wat lol met jou hebben?" Met een zucht stapte Lovelypaw opzij zodat ze recht langs Dawnpaw kon strompelen. "Ik heb hier nu echt even geen zin in. Laat me alsjeblieft gaan." Zei de poes bijna smekend tegen de kater. Ze wist dat ze hem zo een gevoel van macht gaf maar ze kon dit nu gewoon niet aan. Ze zou de kater wel eens laten zien dat hij geen macht over haar had als ze sterker was. Strompelend begon de kleine poes verder te lopen maar juist zij had de pech om op iets glibberig te staan waardoor ze neerviel en hard op de grond belande. "Au" Kreunde de poes zacht voor ze zich met moeite overeind hees en probeerde verder te lopen.}

_{~Sorry i know het is flut en kort...~}

Een witte tabby draafde al een tijdje door het bos, op zoek naar een prooi. Maar telkens als een geurt zijn neus binnen kwam, bleek deze al ouder te zijn, en het katertje had nog steeds niets gevonden of gevangen. Een bekende geur prikte in zijn neus, verbaasd keek Simplepaw op. Hij rook Lovelypaw, een mager gebouwd tortie poesje, dat hij laatst ontmoet had. Ze had hem verteld dat ze veel gepest werd, en had hem verteld dat dat vooral door Dawnpaw was. Misschien moest hij die Dawnpaw eens opzoeken, en de waarheid vertellen. Namelijk dat het schildpadpoesje eigenlijk heel aardig was, als je de moeite nam om een gewoon gesprek met haar aan te knopen. Simplepaw sloop langzaam dichterbij, en bleef in een bosje in de buurt zitten. Hij zag nu Lovelypaw, en bij haar stond een vuurrode kater. Ook een Apprentice. Dawnpaw? Simplepaw besloot nog even te blijven staan, gewoon om te luisteren. 'Ik heb hier nu echt even geen zin in. Laat me alsjeblieft gaan.' Sprak Lovelypaw op smekende toon.

Genietend van de macht die hij had keek hij naar de tortie poes. Ze probeerde om hem heen te lopen, maar opnieuw blokkeerde hij haar. "Ik heb hier nu echt even geen zin in. Laat me alsjeblieft gaan."zei de poes bijna smekend. Dawnpaw grijnsde harteloos."Opnieuw, waarom zou ik? "Zei hij vals. "Misschien kan ik je wel wat opvrolijken"Natuurlijk loog hij, en dat was ook wel te merken aan zijn toon. Dawnpaw keek toe hoe de kleine poes verder probeerde te strompelen. Hij was net van plan om zijn poot uit te steken en haar daarmee tegen te houden, of te laten struikelen. Maar Lovelypaw deed het zelf al. Ze gleed uit over iets glads en viel neer op de grond, tot zijn genoegen. "Au" Dawnpaw keek toe hoe ze weer overeind kwam en verder probeerde te strompelen. Dawnpaw ging voor haar staan en drukte een poot tegen haar borst. "Ho, hier blijven jij."Zijn ogen hadden niet meer die humoristische blik. Maar meer een kille blik. Die sommige katten nog wel eens angst zou kunnen aanjagen. "Dacht je echt zo makkelijk weg te komen?"

_{"Ik heb hier nu echt even geen zin in. Laat me alsjeblieft gaan." Vroeg de kleine poes op een smekende toon. Ze wou er niet zo onderdanig uitzien maar ze had nu gewoon geen kracht. "Opnieuw, waarom zou ik?" Hoorde ze de kater vals antwoorden. "Misschien kan ik je wel wat opvrolijken" Loog de kater, en Lovelypaw kon dat ook heel goed aan zijn stem horen. "Ik denk het niet." Antwoordde de poes zacht. "Mag ik nu alsjeblieft gaan, ik wil dat pesten van je nu gewoon even niet hebben." Vervolgde de poes iets luider. Net toen de kleine poes verder wou gaan strompelen gleed ze uit over iets glad en viel ze op de grond. Het voelen van hoe haar hele lichaam ineens tegen de harde grond vallen was zeker niet leuk. Het deed zelfs enorm pijn, en zeker met de wonden die ze nu al had. "Au" Kreunde Lovelypaw zacht voor dat ze een poging deed om op te staan. Het was moeilijk maar uiteindelijk lukte het haar om stabiel op haar benen te kunnen staan. Toen ze nog een poging deed om weg te strompelen voelde ze hoe de kater zijn poot tegen haar borst aan duwde. Hij duwde net op één van haar diepe sneden die net nog was gestopt met bloeden maar door de druk nu terug begon te bloeden. "Ho, hier blijven jij." Hoorde ze de kater zeggen. Ze zag dat de humor in zijn blik weg was en plaats had gemaakt voor ene kille blik. Maar die blik deed Lovelypaw niets. "Wat wil je?" Vroeg ze op een toon die verslagen klonk. De kater deed haar pijn en ze had nu gewoon geen kracht om iets tegen hem te doen. "Dacht je echt zo makkelijk weg te komen?" Hoorde ze hem vragen. Lovelypaw zou haar schouders hebben opgehaald als ze niet al die wonden had. "Ik hoopte het meer." Zei ze nog steeds op de verslagen toon. Toen zette ze met moeite ene stap achteruit zodat zijn poot niet meer tegen haar aan duwde en deed ze alweer een poging om langs de kater te strompelen.}

Simplepaw hoorde de gehele conversatie nog even aan, tot het katertje zijn poot tegen haar borst duwde en daardoor haar wonde opnieuw deed bloeden. Er zaten al genoeg krassen over haar vacht verspreid, en Simplepaw was nu helemaal klaar met Dawnpaw, arrogante pestkop. Met een simpele sprong stond hij ineens naast Lovelypaw, en keek Dawnpaw bedreigend aan. 'Ja, tegen haar kun je wel hea?'

_{Het ene moment probeerde de kleine poes weg te strompelen en ineens stond er een kat naast haar! Verbaast keek de poes opzij naar de andere kat. En daar was haar enige vriend! "Simplepaw, wat doe jij hier?" Vroeg de poes op een verbaasde maar ook dankbare toon. Al was haar stem zacht van uitputting. Ineens nam deze ontmoeting een nieuwe wending. Ze had nooit verwacht dat haar enige vriend zou opdagen. Maar ze was wel er wel erg blij mee. 'Ja, tegen haar kun je wel hea?' Hoorde ze de witte tabby zeggen tegen Dawnpaw. 'Wouw, hij neemt het echt voor me op!' Dacht Lovelypaw.

~Kort i know~}

"Ik hoopte het meer."zei de poes verslagen, Dawnpaw grijnsde. enkel veranderde die grijns iets toen hij zag dat ze weer weg probeerde te strompelen. Even zette hij zin haren overeind en grauwde hij waarschuwend. Maar voordat hij weer voor haar kon springen gebeurde er iet wat hij totaal niet had verwacht. Een grijs/witte gestreepte kater van ongeveer zijn leeftijd sprong uit de bosjes, en ging verdedigend naast de poes staan. Dawnpaw zette ietwat verrast zijn haren overeind, maar liet dat al gouw varen toen hij Simplepaw herkende. Hij grijnsde, dit was de enige vriend van Lovelypaw als hij het goed had. Dus Lovelypaw riep haar vriendje maar als ze in de problemen zat? Wat zielig...
"Simplepaw, wat doe jij hier?"vroeg Lovelypaw verbaasd, maar ook dankbaar aan Simplepaw. Dawnpaw snoof minachtend. Al was dat ergens ook van jaloezie. Enkel was dat totaal níet aan hem te merken. Hij had geen vrienden... Nou ja, tenminste geen vrienden waarmee hij alles deed. De enige soort van vriend van hem was Greentear. 'Ja, tegen haar kun je wel hea?' zei de kater Danwpaw grijnsde honend. "Ach, Lovelypaw haalt haar liefde er bij, ik ben ontroerd"zei hij spottend. Hij had gene idee of hij de waarheid sprak, ,maar daar zou hij gouw genoeg achter komen.

'Simplepaw, wat doe jij hier?' Klonk de stem van Lovelypaw verbaasd toen de Apprentice naast haar neer kwam, en zich naar Dawnpaw richtte. 'Jou uit de brand helpen, nu je met die poot zit?' In zijn stem was de vraag naar het verhaal achter de wonde te horen, maar tegelijkertijd schudde hij haast onmerkbaar zijn kop om haar het later te laten vertellen, als ze van die irritante rooie af waren. 'Ja, tegen haar kun je wel hea?' Blies hij naar de rode kater, een dreigende blik had zich in zijn ogen genesteld. Echter nam deze snel af toen hij het ettertje in zich op nam, en maakte plaats voor een spottende, honende blik. 'Ach, Lovelypaw haalt haar liefde er bij, ik ben ontroerd,' Spuugde de rode Apprentices spottend in hun richting. Simplepaw lachte zacht, maar goed hoorbaar. 'En wat dan nog, Dawnpaw? Jaloers, omdat wij iets hebben dat jij niet krijgen kunt? Vriendschap, een hele goede vriendschap?' Een kleine grijns was op zijn gezicht te zien, terwijl hij de andere Apprentice spottend aankeek. Demonstratief deed hij een paar passen dichter naar Lovelypaw toe, als het nodig was zou hij wel wat toneelspelen om deze etter gek te maken. Een moment keek hij Lovelypaw aan met een haast liefdevolle blik, en met het oog dat Dawnpaw niet kon zien gaf hij het poesje een subtiele knipoog. Ze moest even meespelen.

_{Verbaast maar ook dankbaar keek de kleine poes naar de kater die naast haar was komen staan. Het was haar enige vriend, Simplepaw. "Simplepaw, wat doe jij hier?" Vroeg de gevlekte poes aan haar vriend. 'Jou uit de brand helpen, nu je met die poot zit?' Antwoordde de kater, maar het werd duidelijk dat zijn antwoord in een vraag veranderde op het einde. Met haar groene ogen gaf Lovelypaw een blik dat zei dat ze het hem later zou uitleggen. 'Ja, tegen haar kun je wel hea?' Lovelypaw richtte zich weer op Dawnpaw, bang voor wat hij zou zeggen op de opmerking van Simplepaw. Ze zag hoe de kater grijnsde. Ach, Lovelypaw haalt haar liefde er bij, ik ben ontroerd,' Hoorde ze hem spottend zeggen. Lovelypaw wou daar iets op aanmerken maar ze wist niet wat te zeggen. Even opende ze haar bek om te protesteren maar toen er geen geluid uit kwam sloot ze die al snel. Het was raar, maar de kater had haar sprakeloos gemaakt. Maar haar vriend reageerde wel, en anders dan Lovelypaw had verwacht. Haar vriend, Simplepaw lachte, hij lachte! 'En wat dan nog, Dawnpaw? Jaloers, omdat wij iets hebben dat jij niet krijgen kunt? Vriendschap, een hele goede vriendschap?' Hoorde ze hem zeggen met een grijns op zijn gelaat. Toen zag ze hoe Simplepaw een paar passen dichter bij haar ging staan. Lovelypaw snapte er niets van en ze was erg in de war maar toch liet ze dat niet merken. Ze zag hoe de witte tabby dan een moment liefdevol naar haar keek en dit liet haar hoofd alleen maar meer tollen, ze snapte er echt helemaal niets van. Maar toen zag ze de knipoog van Simplepaw en besefte ze wat hij deed. Hij wou de kater gek maken met toneel te spelen. En ze wist dat ze mee moest doen, nou hielp het zeker dat ze heel goed toneel kon spelen. Snel beantwoorde ze de 'liefdevolle' blik van Simplepaw met haar diep groene ogen die al even liefdevol stonden. Toen richtte de kleine poes zich weer op Dawnpaw. Haar liefdevolle blik had plaats gemaakt voor dezelfde blik die ze daarvoor had, ene neutrale blik. Nog steeds had ze weinig kracht maar nu ze wist dat ze zeker op Simplepaw kon rekenen voelde ze zich al een beetje sterker. Al had de kleine poes wel een beetje medelijden met de andere kater. Ze wist dat hij geen vrienden had, of toch vrienden waarvan ze wist en ze zou er heel snel iets van horen als hij vrienden had omdat hij 'die kater' is voor alle apprentices. En de poes kon er niets aan doen wand ze wist hoe de kater zich kon voelen, als hij iets zou kunnen voelen. Heel even kwam er in haar ogen een flits van medelijdde maar al best snel verdween die. Lovelypaw wou naar de kater grijnzen met een grijns van 'en wat ga je nu zeggen?' Maar het lukte niet wand eigenlijk wou ze wel een vriendin van Dawnpaw zijn, als hij dat maar zou toelaten. Wand ze wist dat de kater aardig kon zijn, ze had het zelfs 2 keer gezien tijdens hun eerste ontmoeting. Maar de kater was meestal gemeen, en harteloos wat ze spijtig vond. Even streelde de poes met haar gevlekte staart tegen Simplepaw aan om hun 'liefde' nog geloofwaardiger te maken. Toen ze dit deed voelde het echter raar. Ze voelde iets wat ze niet had verwacht, maar wat het was wist ze niet en ze wist niet of dit normaal was, of doordat hij haar enige vriend was, of door iets anders....

~Haha, waarom zou Lovelypaw zich zo raar voelen? Niemand weet het! (zelfs ik niet xd)~}

-Tablet post, er kunnen rare fouten inzitten xD-
Dawnpaw trok èèn wenkbrauw op toen Simplepaw zachtjes, maar duidelijk hoorbaar lachte. 'En wat dan nog, Dawnpaw? Jaloers, omdat wij iets hebben dat jij niet krijgen kunt? Vriendschap, een hele goede vriendschap?' zei de kater met een glimlach. Hij deed nog een stap naar Lovelypaw toe en keek haar liefdevolutie aan. En ook in de groene ogen va de poes was een liefde volle blik te zien. Dawnpaw barstte in lachen uit. Al was het zo dat van binnen het hem veel pijn deed op de een of andere manier. Enkel was hij een erg goede acteur. Iets wat hem nou erg goed uit kwam. Dawnpaw stopte met lachen en schudde zijbeuken kop honend. "Zou ik op dat klefe gedoe jaloers moeten zijn. Ugh"zei hij minachtend, en de laatste 'Ugh' spuugde hij zowat uit. Als ze dachten dat ze gemaakt hiermee al weg zouden krijgen waren ze echte mousebrains. Al moest hij toegeven dat de woorden van de witte tabby hem wel raakte. Goed, hij had inderdaad maar èèn vriend. En al helemaal niet iemand die van hem hield zoals bij Simplepaw en Lovelypaw. Enkel zou hij dit nooit toegeven. Maar liegen tegen jezelf was onmogelijk.
Plots ving hij de neutrale blik van Lovelypaw op. Iets wat hem verraste. Hij had eerder verwacht pure haat in haar groene ogen te lezen. Dawnpaw likte zijn poot en haalde die over zijn kop. Als teken dat hij niet onder de indruk was van de 2. Maar toen gebeurde er iets wat hij al zeker niet had verwacht. Er kwam ernstig glimp van medelijden in de ogen van de poes. Dawnpaw keek haar voor een enkele seconde onbegrijpelijk aan maar wendde toe gouw zijn blik af. "Neem je arme vriendinnetje dan maar mee naar het kamp, kittypet"zei hij minachtend. De rode kater snoof, maar hoopte dat ze weg zouden gaan.

Kijk niet naar de tijd wanneer dit is geschreven x3

Gelukkig begreep Lovelypaw de hint, en keek hem terug liefdevol aan. Toen het poesje terugkeek naar de rode kater, was er een neutrale blik in haar ogen te zien, wat de witte tabby eigenlijk verbaasde. Maar, eigenlijk was Simplepaw alleen maar nieuwsgierig naar het gedrag van het rode katertje. Waarom deed hij zo? Dawnpaw barstte in lachen uit. Simplepaw hoorde het katertje aan, keek naar de veranderende emoties van het kleine rode katertje. 'Zeg, Dawnpaw. Waarom doe je eigenlijk zo? Waarom pest je Lovely?'

Alles ging zo snel.... Eerst kreeg ze een steek van medelijden voor de kater, toen makate hij ene opmerking en dan had Simplepaw de oranje tabby iets gevraagd. Lovelypaw haar hoofd tolde. Ze wist niet wat er nu ging gebeuren. Wat zou de kater zeggen? 'Zeg, Dawnpaw. Waarom doe je eigenlijk zo? Waarom pest je Lovely?' Ze hoorde hoe de vraag weer door haar hoofd heen zweefde. Het was een simpele vraag maar het antwoord was zwaar en moeilijk. Snel wende de poes haar blik af naar de grond. De wereld duizelde om haar heen en ze voelde zich slapper worden elke minuut. Ze wist dat dit kwam omdat ze nog steeds bloed verloor dus snel ging ze zitten en begon de grote bijtwond op haar been te likken zodat het stopte met bloeden.

-sorry flut, en Simplepaw vraagt ene simpele vraag xd

'Zeg, Dawnpaw. Waarom doe je eigenlijk zo? Waarom pest je Lovely?' Dawnpaw gromde geërgerd. Hij zette ietwat dreigend zijn haren overeind. Het was niet aan hem te zien hoe erg die vraag hem raakte. NIEMAND wist de rede waarom hij zo deed, enkel hij zelf. En dat wilde hij zo houden ook. "Jezus, hoe dom kan je zijn. Laat ik jullie gewoon met rust ga je vragen stellen!"Siste hij hun toe. "Uch, rot toch op stukken vossenstront" Vervolgde hij minachtend om zich vervolgens om te draaien en te verdwijnen in de struiken.

-Dawnpaw s het topic uit ^^"-