Drust's territorium

Drust's territorium is op een kleine open plek. Het gras is lang en het is omringd door hoge struiken. Er is éen duidelijke opening maar er zijn genoeg onbeschutte gaten te vinden in het struikgewas waar je zomaar door kunt glippen. Daar gaat Drust nog aan werken. Aan de rand van de open plek is een vossenhol. Het is bedekt met bladeren zodat het niet zomaar te zien is. Het territorium is altijd goed gemarkeerd omdat dat éen van de dingen is wat Drust erg belangrijk vindt. Als je op zijn territorium komt is dat ook op eigen risico, zijn territoriumdrift laat je niet zomaar op zijn gebied komen. Hij is al bezig met zijn territorium uit te breiden.

Het vossenhol:

Met zijn staart hoog in de lucht geheven kwam Drust de kleine open plek op. Hij keek rond en zag dat het omringd was door dikke struiken. Rozenstruiken, varens en andere planten blokkeerden de doorgangen op meerdere plaatsen. Het zou een mooi territorium zijn om mee te beginnen, dacht Drust verrukt. Maar het was jammer dat er geen hol of rots was waar hij kon schuilen, hij had absoluut geen zin om zelf nog een hele burcht te gaan graven. Plotseling drong een bekende zwakke geur Drust's neus binnen. Zijn oren spitsten zich maar hij kreeg al gauw door dat het een oude geur was, eentje van maanden geleden. Het was een vos, meerdere waarschijnlijk. Misschien met jongen. Ze waren hier vaak langs gekomen maar om de een of andere reden waren ze gevlucht. Drust spitste zijn aandacht op het eerste detail. Als ze hier vaak langs waren gekomen zou dat betekenen dat er hier in de buurt een hol was. Drust's kop zakte meteen naar beneden en hij ging als een speurhond de randen van het grasveld langs. En al snel had hij het gevonden. Onder een dikke berg bladeren lag een verlaten hol. Hij inspecteerden het even en er was absoluut geen verse geur te bekennen. Het hol was niet al te groot maar groot genoeg naar Drust's mening. Onmiddelijk wist hij dat dit zijn nieuwe territorium zou worden. Hij ging meteen verse markeringen uitzetten. Het was geen groot gebied wat hij nu markeerde maar het was genoeg om vreemden weg te houden, hoopte hij. Zijn jaaggebied zou hij later wel markeren maar eerst wilde hij rusten. Al had hij al lang niet gegeten, jagen zou ook geen slecht idee zijn, de slaap won het van zijn honger. Drust wilde zich omkeren naar het hol maar hoorde plots een vreem geluid. Zijn oren spitsten zich en zijn staart vloog omhoog. Behoedzaam gleden Drust's ogen over de kleine open plek en de geur van een vreemde kat drong zijn neus binnen.

Goldfuzz was er zich niet van bewust dat een kat hem aanstaarde door de struiken. hij wist dat daar een open plek was, en hij rook de geurmarkeringen. Hij besefte dat het territorium dus bezet was. hij wist niet goed wat te doen. "dan maar naar binnen lopen" besloot hij. hij liep heel langzaam naar binnen. hij hoopte dat hij niet aggressief overkwam. hij drong het struikgewas door en ging aan de rand zitten. Zijn ogen waren smalen zijn vacht bleef plat. deze houding had hij nog wle gezien, bij katten die niet willen vechten. hopelijk kwam het ook zo over. Hij keek omhoog en zag de zon. hij begon zowat te spinnen. hij keek weer naar de grijze kat die hem achterdochtig aankeek. "gewoon blijven zitten" hij was bijna opgestaan om naar de kat toe te lopen, maar dit was zijn territorium. als hij besloot aan te vallen, zou Godfuzz snel weglopen. hij wilde niet vechten. hij was te jong en onervaren.

Drust herkende een silhouet in de bosjes. Het figuur kwam aarzelend en onzeker de open plek binnen en waarna hij ging zitten. Zijn oren en schouders waren in onderdanige positie geplaatst en de kater kwam absoluut niet aggresief over. Integendeel. Het dier was jong en leek bewust uit te stralen dat hij geen aggresiviteit op wilde wekken bij Drust en absoluut niet wilde vechten. De kater richtte zijn blik op, niet om naar Drust te kijken maar om omhoog te kijken naar het licht van de zon die een vrolijke tint aan deze dag probeerde te geven. Nog steeds bleef hij onderdanig, al zijn bewegingen waren uitgedacht en tegelijkertijd aarzelend.
Het katertje was niet uit op een gevecht maar Drust vroeg zich af waarom hij zijn territorium op was gekomen. Hij had de markeringen slechts een paar minuten geleden al gezet en er kwam nú al een vreemde kat binnen. Nota bene eentje die nog niet eens volwassen was en een beetje de braverik uit zat te hangen. Maar hij had daarmee wel het grootste deel van Drust's aggresiviteit laten verdwijnen. Maar niet zijn irritatie en al helemaal niet zijn dominantie.
'Wat moet je op mijn territorium,' gromde Drust. Hij trok geïrriteerd met zijn oren terwijl hij een overdreven dominante houding aan nam en op de kater neerkeek. Drust was erg groot en was gewend om op anderen neer te kijken, letterlijk en figuurlijk. Dat had ook een groot deel van zijn dominantie bepaald maar van nature was hij dat al. En zijn dominantie zorgde op bepaalde mensen voor een aggresiviteit en strijdlust die anderen niet altijd even goed afkwam.

Goldfuzz hoorde aan de stem van de kater voor hem dat hij niet gediend was met zijn verschijning. de irritatie klonk goed door. 'Wat moet je op mijn territorium. Goldfuzz wist niet zo goed wat hij moest antwoorden. hij was gewoon naar binnen gestapt, zonder er eigenlijk echt over na te denken. " ik passeer hier wel vaker, en toen ik zag dat iemand hier zijn nest had gemaakt, wou ik kijken wie." hij legde zijn oren in zijn nek, bang dat de reden niet goed genoeg zou zijn. hij was ook redelijk zenuwachtig, omdat hij maar tot aan de schouders van de grote kat kwam. De grote kater trok geïrriteerd met zijn oren en keek op hem neer. Goldfuzz zag in zijn blik dat hij beter niet naar binnen was gelopen. De territoriumdrift scheen door in de hele houding van de kat. ook de dominante houding was hij niet gewend. hij vond het normaal dat alle katten bij een ontmoeting de baas wilden zijn, om te laten zien dat ze niet bang waren. hij wist ook dat de meeste katten die houding laten varen als ze elkaar beter leerden kennen. deze kater zou dat niet doen. hij was het zo te zien gewend dat iedereen bang was van hem en hij de baas was. Als deze kat het zou willen, had hij een flinke wonde, op zijn kop of ergens anders, en was hij het territorium uitgejaagd. Goldfuzz rilde bij deze gedachte, ondanks de warme zon op zijn rug.

'Ik passeer hier wel vaker, en toen ik zag dat iemand hier zijn nest had gemaakt, wou ik kijken wie,' antwoordde de kater onzeker. Zijn oren lagen plat in zijn nek en hij klonk uiterst zenuwachtig. Iets wat Drust heel grappig vond. Hij was niet echt sadistisch maar hij vond het grappig dat deze kater zo naar hem op keek en zo zenuwachtig was. Dat hij als een rat in de val zat wanneer hij Drust écht boos zou maken. En zijn opmerking maakte het er niet beter op maar Drust was niet van plan vandaag iemand te doden. Hij deed dingen met overgave maar was niet iemand die zomaar iedereen vermoordde. En ja, zijn territoriumdrift maakte dat er soms naar maar hij wist vrijwel altijd zijn grenzen te leggen. En ook al was hij nu geïrriteerd en gemotiveerd om deze brutale kater eens een lesje te leren, hij was gewoon niet echt van plan om iets ernstigs te doen vandaag.
'Nieuwsgierig, hmm?' vroeg Drust vaagjes terwijl hij twee van de drie meter tussen de twee overbrugde. 'Of is brutaal een beter woord?' vervolgde hij met een venijnige grijns op zijn gezicht. Hij vond het geweldig om de kater zo te zien. Bang en zenuwachtig. Even knaagde er iets aan Drust, iets wat zei dat dit niet goed was maar dat duurde maar een paar seconden. Niet genoeg om Drust's irritatie weg te nemen voor medelijden of mededogen. Hij zag de kater rillen van angst en zenuwen maar deze keer was er geen gevoel dat aan hem knaagde. Het was slechts zijn dominantie en territoriumdrift die hem verder in zijn arrogante waan dreef.
'Met veel brutale katten loopt het niet goed af als ze zonder aanleiding op het gebied van een Rogue komen,' siste Drust. Opnieuw trok hij met zijn oren maar deze keer van amusatie.

'Nieuwsgierig, hmm?' bromde de kater. het klonk geamuseerd, maar de irritatie was nog steeds aanwezig. plots liep hij op Goldfuzz af. 'Of is brutaal een beter woord?' de grijns op zijn gezicht was echt eng. 'euhm, ik euh... ik weet niet... hij trok met zijn oren en keek hulpeloos rond. hij zocht verwoed naar woorden, maar de dreigende gestalte van de grote kater maakte hem nog onzekerder. hij kreeg weer een koude rilling over zijn ruggengraat en zijn hart bonkte in zijnkeel. hij keek naar een plekje om zo snel mogelijk weg te rennen. hij kon goed rennen, dat had hij al bewezen tegen zijn broertjes en zijn vader. hij dacht terug aan wat zijn vader altijd zei: "kijk naar je omgeving en kijk naar wat de kat doet. keer hem NOOIT je rug toe" 'Met veel brutale katten loopt het niet goed af als ze zonder aanleiding op het gebied van een Rogue komen' de sis die erop volgde waarschuwde Goldfuzz. hij was het zat en antwoorde: Ik ben ook een rogue hoor. hij keek nogmaals rond maar vestigde zijn blik toen op de kater. hij ging hem niet uit het oog verliezen. hij was nog steeds stukkenkleiner, en hij had nog nooit met iemand anders gevochten dan zijn vader. zijn vader liet hem altijd winnen, dat wist hij wel. hij was niet zo sterk en zijn vader was gespierd en ervaren. zijn iele gestalte speelde nu in zijn nadelen. "ik mag niet bang zijn, anders raak ik verlamt" hij sprak zichzelf wat moed in.toen keek hij de kater recht in de ogen. misschien wat uitdagend, maar dat kwam door de gedachte aan zijn vader.

Drust hoorde de kater zenuwachtig stamelen toen hij dichterbij kwam en hem op een onvriendelijke manier aansprak. Het kostte hem moeite om een vriendelijke lach in te houden, hij wilde nu laten zien dat híj hier de baas was en niet de kater die in een gedoken op de grond zat. Maar bij de volgende zin leek er toch nog wat moed in de kater te zitten.
'Ik ben ook een rogue, hoor,' bracht hij wat dapperder in dan hij zich waarschijnlijk voelde. Drust's grijnzende mondhoeken zakten nog steeds niet naar beneden toen hij het katertje zich voelde verzetten tegen Drust's dreigende druk. Integendeel, hij vond het alleen maar nóg grappiger. Hij vond het zelfs gewéldig om te zien hoe anderen bang voor hem waren, enkel door zijn grote gespierde lichaam. En daar was hij trots op ook. Maar hij liet zijn trots nu even varen en keek de kat met een dreigende blik aan.
'Jij, een rogue?' blafte Drust. [Foute woordkeuze xD] 'Jij hebt niets in je wat op de furie van een rogue wijst.' Zijn mondhoeken krulden nog verder op, hij ontblootte zijn tanden en blies dreigend. Zijn staart zwiepte heen en weer en hij zakte uitdagend door zijn poten. Drust had wel zin in een gevecht, ook al was het niet eerlijk. Hij zou de kater wel wat gemene halen verkopen tot hij met zijn staart tussen zijn poten zou vluchten. Maar Drust wist dat deze kater niet zomaar zou vechten en hij had bewondering voor het feit dat deze kater zich niet zo snel liet verleiden om een gevecht aan te knopen. Drust zou - al was zijn tegenstander dríe keer zo groot als hij - zichzelf meteen in de strijd gooien en doorvechten tot zijn dood of tot zijn victorie. En dat was een domme eigenschap van hem, zijn strijdlust. Meestal had hij er geen problemen mee maar als hij een joekel van een kat tegenkwam - nog joekeliger dan hijzelf was - zou hij er alsnog mee vechten en zou hij waarschijnlijk in duizend stukjes verscheurd worden.

Hij schrok op door de toon in de grote kater's stem. 'Jij, een rogue?' [het kwam er een beetje blaffend uit, net zoals een heel schattig hondje :p] Hij spuugde het bijna in zijn richting. 'Jij hebt niets in je wat op de furie van een rogue wijst.' De grote kater bies dreigend naar hem en hij zakte uitdagend door zijn poten. Zijn grote staart sloeg door de lucht, hij zag er nogal redelijk indrukwekkend uit. Goldfuzz had er genoeg van. Hij was aardig genoeg geweest. Hij besloot dat hij die grote dikzak uit zou dagen. "En hoe groot noem je jouw furie dan? Ik durf wedden dat een eend dapperder is dan jij." Hij grijnsde recht in het gezicht van de grote kater voor hem. "nu ga ik er aan" dacht hij in zichzelf. Maar toch, die grote kat had het recht niet om hem te terroriseren omdat hij sterker was -veel sterker- dan hij. Ok, het was zijn territorium, maar door iedere kat zo vijandig te benaderen, twijfelde Goldfuzz eraan of hij ooit vrienden zou maken. Want uiteindelijk, wat heb je er aan als iedereen bang voor je is? Hij overdacht dit in enkele seconden. Hij maakte zich klaar voor iets. Hij wist niet wat de grote kat ging doen. Waarschijnlijk zou hij aanvallen, aan zijn ogen te zien. Goldfuzz was goed in het lezen van de emoties in andermans ogen. Daarnet had hij zelfs een vleugje schuldgevoel gezien, maar dat kon door de zon komen, die in de ogen van de grote kater scheen.

Tot Drust's genoegen leek de kater bijna door de grond te willen zakken van angst maar plotseling veranderde er iets. Er leek iets te veranderen in zijn blik en ook in zijn houding. Hij keek hem uitdagend uit terwijl hij zijn woorden sprak.
'En hoe groot noem je jouw furie dan? Ik durf wedden dat een eend dapperder is dan jij,' siste de kater uitdagend. Hij grijnsde alsof het vreselijk grappig was wat hij zojuist had gezegd. Maar het zou waarschijnlijk helemáal niet grappig worden als hij niet zou stoppen met dit onnozele gedoe. Waar Drust mee was begonnen was bedoelt als een venijnig geintje maar hij voelde zich zo onderhand steeds pissiger worden. Hij zette al zijn haren op, rechtte zijn rug en ging zo ver mogelijk op zijn tenen staan om zichzelf groter te laten lijken dan hij al was. Hij blies nijdig terwijl hij de kat boos aankeek.
'Zou je denken?' Hij blies nogmaals maar bleef stokstijf staan terwijl hij de kat maar zo nijdig mogelijk aan bleef kijken. Was hij gek geworden? Drust was echt van plan om er gewoon een spelletje van te maken toen hij de kater voor het eerst aansprak maar hij had er wel een gevaarlijk potje van gemaakt.

[Sorry, haast haast! Haha, waf xD]

De grote grijze kater keek hem woedend aan en blies. Hij schrok een beetje terug, maar het maakte niets uit. Het was niet zijn bedoeling de kater nog kwader te maken. 'Zou je denken?' aan de manier waarop de kater het uitsprak en heel zijn lichaamshouding eigenlijk kon Goldfuzz zien dat hij echt nijdig was nu. Hij maakte zich zo groot mogelijk. hij torende nu nog meer boven Goldfuzz uit, maar hij ging er niet op in. Voor hem was het afgelopen, hij zou nu proberen om de kater wat te kalmeren, in hoeverre dat mogelijk was. "nee, eigenlijk denk ik dat niet. Ik was gewoon aan het kijken hoe ver ik moet gaan om jou echt kwaad te krijgen. " hij keek verontschuldigend en begon zijn poot te likken. "nou, dat was een 'aangename kennismaking'," zijn stem droop van het sarcasme. Hij stond op en liep een rondje om de kater heen. Die staarde hem wantrouwig aan. Hij nam een neutrale lichaamshouding aan. Zijn rug werd nu verwarmd door het heerlijke zonnetje dat door de bomen scheen. HIj keek niet onderdanig, maar ook niet dominant. Hij was nu de persoon die hij altijd was. Aardig, nieuwsgierig en praatzaam. "Ik ben Goldfuzz trouwens." Zijn ogen straalden plezier uit toen hij de onbeholpen blik in de ogen van de kater zag. De kater herstelde zich vlug en keek weer nijdig. "Hopelijk ben je niet te kwaad op mij, als je wil, ga ik hoor," bood hij vriendelijk aan.

'Nee, eigenlijk denk ik dat niet. Ik was gewoon aan het kijken hoe ver ik moet gaan om jou echt kwaad te krijgen,' antwoordde de kater. 'Nou, dat was een aangename kennismaking.' Hij likte op een onschuldige manier aan zijn poot en had waarschijnlijk moeite om niet overdreven met zijn ogen te rollen. Drust keek hem eerst aan alsof hij water zag branden maar vervolgens sloeg hij ietwat beschaamd zijn ogen neer. Wat had hij nóu weer gedaan? Drust zag plotseling zijn fouten in. Natuurlijk was het goed om zijn territorium te verdedigen maar was het nou nodig om deze kater zomaar te bedreigen met een gevaarlijk gevecht? Het antwoord was duidelijk voor Drust. Hij wendde zijn ogen af en liet zijn overdreven dominante houding varen.
'Ik ben Goldfuzz trouwens,' vertelde Goldfuzz. In zijn ogen brandden pretlichtjes bij het aanzien van Drust wat weer een beetje irritatie deed opborrelen maar dat negeerde hij. 'Hopelijk ben je niet te kwaad, als je wilt ga ik weer hoor.' Drust keek hem recht aan en trok ongemakkelijk met zijn oren.
'Nee, eh...' stamelde hij. Zijn arrogantie en dominantie had plotseling plaatsgemaakt voor een onbeholpen gevoel. 'Drust,' zei hij toen kortaf. Hij schudde met zijn vacht en legde zijn haren weer netjes plat. 'Sorry dat ik zo onredelijk ben geweesd,' verontschuldigde Drust zich terwijl hij zijn houding probeerde te verbergen in nonchalance. 'Ik heb soms wel eens last van mijn karaktertrekjes.' Hij schrok bijna van zijn eigen eerlijkheid maar van binnen wist hij dat dit waarschijnlijk ook het enige excuus zou zijn geweesd dat nog een béetje accepteerbaar zou zijn. Hopelijk zou Goldfuzz het hem niet al te kwalijk nemen, het was niet Drust's bedoeling om iedereen af te schrikken en allemaal vijanden te maken. Juist ja, Goldfuzz had hem even zijn plaats aangewezen en daar moest Drust hem wel dankbaar voor zijn. Hopelijk zou dit een les voor hem zijn.

Goldfuzz was een beetje verbaasd. De zo zeker kater leek nu niet zo zeker meer. 'Nee, eh...' Hij zoch naar woorden en trok zenuwachtig met zijn oren. "Drust," zei hij, toen hij geen betere woorden vond. "Wel, Drust, het spijt mij . Ik had misschien niet mogen zeggen dat je een eend was," zei hij met spijt dat duidelijk doorklonk in zijn stem, maar diep binnenin hem vond hij het wel grappig. Drust schudde zijn vacht op en streek het plat. Hij zag er nu een stuk vriendelijker uit, zonder die arrogantie en irritatie. 'Sorry dat ik zo onredelijk ben geweesd,' zei hij. Goldfuzz wist dat Drust niet zo goed raad wist met de situatie. Hij zag het aan de houding die hij aannam. Hij wisselde te vaak van houding, dus wist Goldfuzz zeker dat hij zich wat ongemakkelijk voelde. 'Ik heb soms wel eens last van mijn karaktertrekjes.' "Niet nodig dat je je verontschudigd hoor, ik mag eigenlijk niet op een territorium komen van een rogue die ik niet ken. Het zal me vroeg of laat wel eens de kop kosten, denk ik. Maar weet je, die niet waagt, die niet wint... Hij hield op. Hij moest niet zo veel praten, vond hij. Hij kon wel uren doorpraten, maar het kon zijn dat hij zo weer op de zenuwen van Drust zou werken. Maar echt, je bent in je volste recht om zo tegen mij te doen. bekende hij. "Maar je hebt wel een mooi plekje gevonden zeg. Ik passeer hier soms, en dan zag ik vossen lopen. Ik vond het nogal vreemd om hier plots een katergeur te ruiken. Ikzelf zou nooit in een vossenplekje binnenlopen. Maar jij bent natuurlijk veel sterker dan ik." Hij veranderde het onderwerp, in de hoop dat Drust zich wat meer op zijn gemak zou voelen.

Goldfuzz leek verbaasd bij het zien van de grote verandering in Drust's gemoedstoestand. En Drust zelf misschien ook wel maar hij nam niet de tijd om daarover na te denken. Goldfuzz verontschuldigde zich door te zeggen dat het niet zo vriendelijk was om te zeggen dat hij een eend was. Op de een of andere reden klonk dat best wel schattig en Drust wist een grijns op zijn gezicht te toveren die wat meer eigen leek en zijn onbeholpen houding wat meer naar de achtergrond dreef.
'Niet nodig dat je je verontschudigd hoor, ik mag eigenlijk niet op een territorium komen van een rogue die ik niet ken. Het zal me vroeg of laat wel eens de kop kosten, denk ik. Maar weet je, die niet waagt, die niet wint...' Goldfuzz leek zich al behoorlijk op zijn gemak te voelen aangezien hij zo'n lulverhaal wist uit te kramen bij slechts een verontschuldiging. Maar Drust luisterde en besloot dat deze kater best oké was. Hij was bang geweesd toen Drust boos was geworden maar hij had zijn woede weggeblazen door een simpele opmerking, alsof het niets was. Aan de ene kant was dat heel roekeloos van hem maar aan de andere kant ook heel dapper. Drust wist dat hij groter en sterker was dan de gemiddelde kat, als zijn opmerking niet goed was gevallen had hem dat inderdaad de kop kunnen kosten. Maar dat zei Drust niet. Hij keek Goldfuzz slechts aan en begon hem te beschouwen als iemand die best wel dapper kon zijn in plaats van een angsthaas.
'Maar echt, je hebt het volste recht om zo tegen mij te doen.' Hij probeerde het slechts te bekennen maar het leek er ook op dat hij Drust gewoon gerust probeerde te stellen. Iets wat hij zelf niet nodig vond want hij vond het niet fijn als mensen erg bezig waren met het rekening houden met hem. 'Maar je hebt wel een mooi plekje gevonden zeg. Ik passeerde hier soms, en dan zag ik vossen lopen. Ik vond het nogal vreemd om hier plots een katergeur te ruiken. Ikzelf zou nooit in een vossenplekje binnenlopen. Maar jij bent natuurlijk veel sterker dan ik.' Drust zuchtte en verwerkte de woordenstroom van Goldfuzz. Hij leek ook duidelijk een prater en praten interesseerde Drust niet zo. Hij was meer uit op lichamelijk sterk zijn in plaats van verbaal sterk zijn maar met deze kater leek het juist andersom. Niet dat Drust daar veel tegen had, het was sowieso beter dan die angsthaasjes die meteen wegrenden of gewoon geen woord uit durfden te brengen.
'Hmpf,' stootte Drust bescheiden uit terwijl hij lichtjes met zijn ogen rolde. Hij was niet echt iemand om iets te ontkennen, vooral zijn kracht niet, maar nu leek het wel aan de orde om dat te doen. 'Maar ja, het komt wel van pas. Het schrikt behoorlijk wat indringers af maar ik zou ook niet zomaar met een vos gaan vechten, hoor.' Dat meende hij niet helemaal. Drust zou inderdaad niet zómaar met een vos gaan vechten maar als er alleen al een kleine aanleiding voor was zou Drust de uitdaging aangaan zodat hij zijn eigen niveau eens kon pijlen. En dat kwam natuurlijk weer neer op éen van zijn slechte karakter eigenschappen, zijn strijdlust. Daar was hij veel te fanatiek in en hij wist dat als hij er nu wéer aan dacht dat hij misschien nog steeds niet van zijn fout had geleerd. Nou ja, misschien viel zijn strijdlust nooit meer uit zijn karakter te verdrijven, waarschijnlijk maakte het gewoon deel uit van Drust en zou het nooit meer verdwijnen.

Goldfuzz zag dat Drust wat moeite had met zijn gepraat. Hij dacht dat Drust iemand was die vaak alleen was. Dat vond hij wel jammer, maar elke kat kiest zijn eigen weg. Voor hem was een dag niet fijn als hij met niemand kon praten. Toen hij zei dat hij niet zomaar een vos aan zou vallen, deed Drust weer iets wat hij niet verwacht had. Hij keek wat bedenkelijk toen Drust licht met zijn ogen rolde. Misschien borrelde er weer wat irritatie op. Of wilde hij dat Goldfuzz weg ging. Uiteindelijk besloot deze niet zo spraakzame kat toch te antwoorden, zei het dan met een zucht die een beetje klonk als een instemming op wat hij had gezegd. Een iets langer antwoord volgde: "Maar ja, het komt wel van pas. Het schrikt behoorlijk wat indringers af maar ik zou ook niet zomaar met een vos gaan vechten, hoor.". Goldfuzz was weer helemaal vrolijk toen hij toch nog iets kon losmaken uit deze kater. Hij was wel wat verbaast, Goldfuzz zag Drust als een kat die zelfs met een twoleg zou vechten, alleen maar om te bewijzen hoe sterk hij was. Hij beet op zijn tong, want hij wou weer een heel verhaal vertellen. Hij wist echter dat Drust het niet zou appreciëren en hij liet zijn vacht liever heel. Hij had geen zin in wonden of een verwarde vacht. Of misschien zelfs een gat in zijn oor ofzo. Met Drust weet je maar nooit.

Drust zag dat Goldfuzz had opgemerkt dat hij met zijn ogen had gerold en hij leek het niet fijn te vinden. Zijn gezicht vertrok een beetje in iets dat Drust niet helemaal kon plaatsen. Hij gokte op teleurstelling maar hij wist het niet helemaal zeker, Drust was nooit sociaal erg sterk geweesd en daar was Goldfuzz waarschijnlijk al achter. Maar dat nam niet weg dat Drust zich nog steeds schaamde voor zijn roekeloze fout en dat hij Goldfuzz elke seconde meer begon te mogen. Hij vertrouwde hem niet helemaal, in ieder geval niet zoals twee beste vrienden elkaar vertrouwen, maar hij had Goldfuzz al bijna aan een soort bondgenotenlijstje toegevoegd. Iemand waar hij in nood op terug zou kunnen vallen of simpelweg om een gesprek aan te gaan wat Goldfuzz maar al te goed zou bevallen. Bij die gedachte grijnsde hij breed en Drust begon steeds meer zijn "rustige" zelf te vinden. Niet de aggresieve strijdlustige Drust die Goldfuzz zojuist had gezien al zou die nooit echt van de oppervlakte wegzinken.
Drust merkte dat Goldfuzz iets wilde zeggen maar zijn woorden inslikte en toch nog behoedzaamheid uitstraalde wat er op wees dat hij Drust nog niet helemaal vertrouwde. En dat was voor Drust zeker ook begrijpelijk. Hij was groot, sterk en vaak ook nog eens wispelturig wat hem onvoorspelbaar maakte. Hij begreep dat Goldfuzz zich niet helemaal op zijn gemak voelde maar hij besloot dat hij deze kat met geen haar meer zou krenken. Dat was hij hem nu wel verschuldigd.
'Al lang in dit gebied?' vroeg Drust. Het interesseerde hem niet echt heel veel maar het viel stil en hij probeerde Goldfuzz wat op zijn gemak te stellen met het aanknopen. Hij hoopte dat hij hem misschien als vriend ging beschouwen en zijn angst of wantrouwen of wat het ook was achterwege zou kunnen laten. Als hij weer een heel verhaal zou vertellen zou Drust het niet echt erg vinden, als het te veel werd dat veranderde hij gewoon van onderwerp en zouden ze misschien wel even op jacht kunnen gaan ipv een uur in de ronte te kletsen. Drust's maag rammelde behoorlijk.

'Al lang in dit gebied? Vroeg Drust plots. Hij was blij dat Drust toch wat blij was met het gezelschap. Hij was al gelukkig geworden van het feit dat Drust hem toch niet in duizend en een stukjes wilde scheuren. "Nee nog niet zo lang. Een weekje of zo. (ok dat klopt wel niet helemaal)," Goldfuzz hield zijn antwoord zo kort mogelijk. Hij hoopte dat Drust blij zou zijn dat hij wat op zijn zinnen lette. Hij vond Drust echt aardig. Hij had wat kattenkennis, en hij wist dat onder de laag arogantie en strijdlust een vriendelijke kater zat. Hij had vast deze attitude aangenomen omdat hij groter en sterker was dan de meeste katten hier. Hij vond het helemaal niet erg, hij had geleerd elke kat te aanvaarden zoals hij was en bij elke kat de goeie punten eerst te zetten. Hij wist het niet zeker, maar een van de sterke punten van Drust was dat hij, eenmaal hij kennis heeft gemaakt, wat gezelschap best kon appreciëren. Als dat gezelschap zijn mond hield tenminste. Hij kreeg honger, maar hij durfde niet te jagen in Drust gebied. Hij bracht het probleem tacktisch aan: "Ik heb een vraag voor jou: een grote kat als jij, waar jaag jij op en hoe vooral?" Hij keek naar drust zijn ogen, hij moest zijn kop redelijk ver omhoog tillen, omdat hij zo groot was. Hopelijk vatte hij het niet als een belediging op. Dat was het laatste wat Goldfuzz wilde. Het klonk misschien raar, maar hij had in het hele gebied nog niet echt vrienden gemaakt, behalve Goldtail en Azura. Goldfuzz had graag gezelschap. Dat was nu een van zijn karaktertrekken. Hij zou een kat de haren van het lijf vragen (rare uitdrukking, i know) gewoon om met iemand te praten.

'Nee nog niet zo lang. Een weekje of zo,' antwoordde Goldfuzz gewillig. Nog steeds leek hij op zijn tong te bijten om een nieuwe stroom van woorden tegen te houden maar Drust liet het erbij en hield zichzelf voor dat dit probleem later bij Goldfuzz over zou gaan. Nou ja, het was overdreven om het een probleem te noemen aangezien er niets aan de hand was. Hij antwoordde gewoon en leek zich toch best wel aardig op zijn gemak te voelen.
'Ik heb een vraag voor jou: een grote kat als jij, waar jaag jij op en hoe vooral?' Drust was verbaasd bij het horen van deze vraag. Hij vond het helemaal niet erg om te praten over zijn prooien en zijn jacht, helemaal niet zelfs. Hij zou alleen moeten opletten dat hij niet té veel ging opscheppen. Maar ach, een blik op zijn grote lichaam was al genoeg om te zien dat die verhalen best wel eens waar zouden kunnen zijn.
'Hmm,' begon Drust terwijl hij zijn jachten overdacht maar er verder geen bijzondere details uit kon plukken. 'Ik jaag eigenlijk op alles wat zwakker is dan ik. Veel dus.' Hij grijnste breed bij de laatste twee woorden en maar hoopte meteen daarna dat dat niet te arrogant over was gekomen. 'En hoe ik jaag... Hmm... Simpel eigenlijk. Ik probeer zo min mogelijk afstand tussen mijn prooi te creëeren omdat ik niet zo supersnel ben. Daarna is het simpel. Ik stort gewoon met mijn lichaam mijn prooi tegen de grond en bijt hem zijn strot door.' Drust wist niet hoe hij het anders kon verwoorden, het was precies zoals hij het zelf ervaarde. Zo min mogelijk afstand tussen hem en de prooi was het belangrijkste. Soms was dat moeilijk want in de herfst waren er veel bladeren die zijn aanwezigheid konden verraadden en Drust kon zijn grote lompe lichaam moeilijker verstoppen dan andere kleinere katten. Maar daarna was het allemaal heel simpel: doden. Iets waar Drust in sommige gevallen absoluut geen moeite mee had.

Hij zag dat Drust zijn vraag wel leuk vond. Goldfuzz had een onderwerp gevonden waar Drust graag over praatte. Goldfuzz ging wat gemakkelijker zitten. De zon was wat harder gaan schijnen en scheen lekker op Goldfuzz' rug. De warmte drong door tot op zijn ruggengraat en het deed hem bijna snorren. Hij wou geen kittypet lijken, dus hield hij het maar in. Het bezorgde hem wel een kriebelend gevoel in zijn keel, waardoor hij moest niesen. 'Hmm,' Hij hoorde Drust bijna denken. 'Ik jaag eigenlijk op alles wat zwakker is dan ik. Veel dus.' De grote grijns op Drust's gezicht vertelde Goldfuzz dat hij trots was op zijn jacht. Hij vond het heel vermakelijk. 'En hoe ik jaag... Hmm... Simpel eigenlijk. Ik probeer zo min mogelijk afstand tussen mijn prooi te creëeren omdat ik niet zo supersnel ben. Daarna is het simpel. Ik stort gewoon met mijn lichaam mijn prooi tegen de grond en bijt hem zijn strot door.' "Nou, dat klinkt makkelijker dan ik," zei hij. Hij joeg nog niet zo lang. "Ik lig eerst heel stil, en als de prooi even de andere kant uitkijkt sprint ik er naar toe. Maar ja, jij bent massiever dan ik natuurlijk..." Goldfuzz keek nog eens goed naar Drust en zag dat zijn spieren onder zijn dikke vacht duidelijk zichtbaar waren. Het deed hem weer denken aan zijn vader, wat hem weer een steek van verdriet bezorgde.

Goldfuzz luisterde geïnteresseerd en ook ietwat geamuseerd maar voor het gemak lette Drust even niet op het laatste.
'Nou, dat klinkt makkelijker dan ik,' antwoordde Goldfuzz eerlijk. 'Ik lig eerst heel stil, en als de prooi even de andere kant uitkijkt sprint ik er naar toe. Maar ja, jij bent massiever dan ik natuurlijk...' Hij observeerde Drust nadat hij zweeg en Drust dacht eerst een beetje bewondering te zien maar vervolgens vloeide er een droevige vlam in Goldfuzz' ogen op. Hij wist niet waar die wisseling in gemoedstoestand plotseling vandaan kwam maar Drust hoopte dat als hij door zou praten dat Goldfuzz niet hoefde te denken aan wat hij nu dacht, wat dat ook mocht zijn.
'Klinkt niet zo simpel inderdaad,' stemde Drust simpeltjes in. 'Maar ben jij niet supersnel dan? Je bent ook niet zo groot, het zou juist gemakkelijk moeten zijn om onopgemerkt dichterbij te komen en vervolgens toe te slaan.' Hij deelde zijn gedachten met Goldfuzz en hoopte dat hij misschien wat aan zijn vragen had. Hij zou de formuliering om kunnen draaien tot een tip waarin hij misschien wat had in toekomende jachten. Misschien konden ze nu wel gaan jagen! Terwijl Drust dat dacht hoorde hij zijn lege maag instemmend knorren en hij grinnikte zachtjes toen hij het contrast opmerkte.

[Beetje kort maar moet zo naar school ]

[KORT?? das evenveel als ik gewoon ^^]

'Klinkt niet zo simpel inderdaad,' knikte Drust bedachtzaam. Goldfuzz zag dat Drust na zat te denken. Misschien wel over hem. Hij vervolgde snel, en Goldfuzz wist dat hij zei wat hij zojuist dacht. 'Maar ben jij niet supersnel dan? Je bent ook niet zo groot, het zou juist gemakkelijk moeten zijn om onopgemerkt dichterbij te komen en vervolgens toe te slaan.' "Ja ik kan wel goed rennen ja, maar het probleem is: ik maak te veel lawaai." Hij grijnsde breed en grinnikte even. Goldfuzz zien jagen was als een komiek die zijn beste grappen vertelde. Goldfuzz zag een flikkering in Drust zijn ogen. Hij was benieuwd wat hij dacht. Toen hij zijn maag hoorde grommen, wist Goldfuzz al waaraan Drust dacht. Hij had honger, natuurlijk. "Misschien kun je me best een tonen hoe jij jaagt," zei hij met een knipoogje naar Drust. Zonder op een antwoord te wachten stond hij op en liep naar de rand van de open plek. Hij wist dat hier in de buurt een hoop muizen zaten. Hij zou daarheen gaan, hij hoopte dat Drust hem volgde en dat hij er nog iets van kon opsteken. Hij wrong zijn kop door de blaadjes en ging zitten wachten. Het gebied lag volgens hem ver genoeg uit Drusts territorium. Hij begon zijn buik te wassen terwijl hij wachte. Hij was best wel vies geworden nadat hij een tijdje op zijn buik in het zand van Drusts huis had gelegen.