Drust's territorium

'Ja ik kan wel goed rennen ja, maar het probleem is: ik maak te veel lawaai,' antwoordde Goldfuzz bedenkelijk. Vervolgens merkte hij Drust's rommelende maag op en zijn volgende antwoord was dus voor de hand liggend.
'Misschien kun je me tonen hoe jij jaagt,' stelde hij vervolgens met een knipoogje voor. Daarna stond hij op en liep naar de rand van de open plek, gevolgd door Drust. Daar bleef Goldfuzz zitten, likte zijn vacht en hield Drust in het oog.
Drust wist wat hem te doen stond. Hij schudde zijn vacht uit en ging op zoek naar prooi. Hij hoopte op een konijn of een marter maar dat zat er helaas niet in. Hij rook meteen al de dikke geur die maar een diersoort verspreidde: muis. Nou ja, Drust mocht niet ontevreden zijn wat hij had behoorlijk honger. Nu kon hij toch echt niet kieskeurig zijn, al zou het vangen van een wat groter dier indrukwekkender zijn dan een muis.
Voordat Drust de muis in het oog had gekregen lag hij al in sluiphouding. Hij probeerde zo min mogelijk gewicht en trillingen op de grond te plaatsen want hij wist dat muizen daar erg gevoelig voor waren. Daarom was muis ook niet de beste prooi voor Drust, maar ja. Drust sloop dichter en dichterbij tot er nog geen twee meter tussen de twee vandaag zat. Plotseling stak de muis gealarmeerd zijn koppie omhoog toen een windvlaag vanachter Drust opstak maar het muisje was al te laat. De grote grijze kater zette zich af en landde bovenop de muis. Vervolgens klemde hij het diertje tegen de grond en beet het dood. En tenslotte pakte hij de muis vast in zijn bek en vond Goldfuzz weer die deze korte jachttactiek gade had geslagen.
'Oow wa?' brabbelde Drust met de complete muis in zijn mond. Snel legde hij het diertje neer en herhaalde wat hij wilde zeggen. 'Ook wat?' De muis was niet groot maar de snack zou zijn honger vast wel een beetje kunnen stillen dus nam Drust een niet ál te grote hap van de muis en bedacht zich dat het misschien leuk zou zijn om echt samen op jacht te gaan met Goldfuzz. Dan konden ze wat tactieken en tips uitwisselen en zouden ze achteraf nog wat kunnen eten.
´Zin om zo samen te jagen?' stelde hij dus voor en op dat moment kwam er weer een knorrend geluid uit Drust's buik. 'Mijn maag is het er mee eens volgens mij,' grinnikte hij.

Goldfuzz keek goed naar Drust. Hij had in de buurt al een paar muizen opgemerkt, en Drust dus blijkbaar ook. De grote kater zat al in sluiphouding toen Goldfuzz zag waarop hij aasde. Een redelijk dikke muis liep door het bosje aan Drusts rechterkant. Goldfuzz zat stil omdat de prooi niet zou schrikken van zijn trillingen. Het verbaasde Goldfuzz dat Drust toch nog zo stil door het bos kon lopen, als je zijn lichaam bekeek. Goldfuzz rilde. Als hij een nietsvermoedend katertje zou zijn, die met zijn rug naar Drust zat, zou Drust hem kunnen doden voor hij hem had opgemerkt. Een echte killer dus. Hij zat ondertussen op minder dan drie meter van het muisje. Zo dicht had Goldfuzz nog nooit gezeten. Hij was normaal nu al aan het spurten om het diertje in te halen en te doden. Een plotse windvlaag blaasde Drusts geur richting de muis die rondkeek vanwaar het gevaar kwam. Hij keek duidelijk niet de goeie kant op, want Drust had het beestje al in zijn mond voor het piep kon zeggen. Drust liep op Goldfuzz toe en hij probeerde hem iets duidelijk te maken. Het was iets dat een beetje leek op 'ook wat', maar Goldfuzz had het niet zo goed verstaan. Drust legde de muis neer en zei wat Goldfuzz dacht: 'Ook wat?' zei hij, veel duidelijker nu. Hij nam een hap en liet ongeveer de helft over, wat Goldfuzz snel op at. "Dat was behoorlijk indrukwekkend hoor," zei hij tegen Drust. Hij keek bewonderend naar de kat voor hem. ´Zin om zo samen te jagen?' vroeg hij, met een vragende blik in zijn ogen. Voor Goldfuzz kon antwoorden, was Drusts maag hem voor. Hij rommelde en Drust zei: 'Mijn maag is het er mee eens volgens mij,' Hij grijnsde en liet een korte lach horen. "Wel, als de maag heeft besloten, is er niets meer aan te doen." zei Goldfuzz luchtig. Hij keek naar Drust met pretlichtjes in zijn ogen en liep toen het bos in, op zoek naar een prooi.

Ietwat verderop zat een eekhoorn op de grond, nootjes te zoeken voor de winter. Goldfuzz liep zo zacht mogelijk over de blaadjes op de grond. Hij probeerde zoals Drust zo weinig mogelijk lawaai te maken. Hij had natuurlijk de verfijnde techniek nog niet, maar het lukte hem aardig. Op ongeveer 5 meter afstand zette hij zijn voorpoot net iets te hard neer. De eekhoorn sprong op en liep naar de dichtstbijzijnde boom. Hij zou het gehaald hebben als Goldfuzz niet meteen in actie was gekomen. Vanaf hij zag dat de eekhoorn hem had gehoord sprintte hij vooruit en haalde de eekhoorn in. Aan de wortels van de boom sloeg hij zijn nagels in de flank van het dier, dat gek werd van angst en wild om zich heen keek. Lang duurde het niet, want hoewel hij niet stil kon sluipen, kon hij wel doden. Hij beet de nek van het diertje door en liep met zijn staart in de lucht terug naar Drust. Hij legde hem neer en schoof hem naar Drust toe. "Hier eet jij maar eerst. Je maag komt in opstand." Zijn ogen straalden plezier uit. Hij had een eekhoorn gevangen, dat was zijn eerste. Zijn dieet had vooral bestaan uit muizen en lijsters. Die waren makkelijker te pakken dan die boomklimmers.

[Wajo, veel inspi i think ^^]

Goldfuzz was onder de indruk van Drust's korte jacht van zojuist op het muisje en hij grijnste van het compliment. Hij hield er niet zo van als mensen slijmden maar het voelde goed wanneer iemand hem een complimentje gaf zoals zijn vroegere voogd Manx altijd als enige had gedaan.
'Wel, als de maag heeft besloten, is er niets meer aan te doen,' stemde Goldfuzz in Drust kon het niet tegenhouden dat zijn mondhoeken omhoog trokken en zijn ogen glommen van plezier bij dat simpele grapje. Het was best wel vreemd om nu te lachen met een andere kat - die hij slechts een paar minuten kende - dan zijn vriend en voogd Manx, een vriendelijke zwarte kater die vlak voor Drust's aankomst in dit gebied overleed door een Monster. Drust kon het niet voorkomen dat de zweem van verdriet zijn mondhoeken ietwat naar beneden trokken maar Drust negeerde deze droevige gevoelens en ging met dezelfde vreugde met Goldfuzz mee als zojuist. De twee katers gingen het bos in en Goldfuzz vond al snel een eekhoorn. Drust besloot zijn eigen jacht niet voort te zetten maar om Goldfuzz te observeren om daar zelf misschien nog wat van te kunnen leren en Goldfuzz misschien wat tips te kunnen geven. Hij had namelijk net zelf gezegd dat hij er niet echt iets bijzonders van bakte.
Goldfuzz dook neer in sluiphouding en sloop behoedzaam dichterbij. Hij verkleinde de afstand tussen hem en de eekhoorn gauw tot ongeveer 5 meter maar toen hij dichterbij probeerde te sluipen ging er iets mis. Hij liet zijn voorpoot te snel naar de grond zakken die een voor de eekhoorn duidelijk hoorbare kraak op een herfstblad veroorzaakte. Drust merkte het geluid eerst niet goed op - hij was nooit zo bedacht op geluiden, normaliter was hij niet zo bang voor vreemden, degene die groter waren hoorde de meesten al op grote afstand - maar de eekhoorn wel. Hij stoof weg en Drust wilde geergerd zijn ogen dichtknijpen toen hij zag dat Goldfuzz alsnog een poging deed. En de kater was behoorlijk snel. Hij haalde de eekhoorn zelfs in wat voor Drust een onmogelijke prestatie zou zijn. Toen de eekhoorn net een boom in wilde krabbelen deed hij een aanval en beet het diertje gauw dood. Ten slotte draaide hij zich om en liep met trots geheven staart terug naar Drust.
'Dat was niet zo slecht,' begon Drust meteen. 'Je was echt supersnel!' Hij prees enthousiast de kat en bedacht zich dat hij er een heleboel voor over zou hebben om zo snel te zijn. Als Goldfuzz' snelheid en behendigheid met Drust's kracht gecombineerd zou worden zou je echt een onverslaanbare vijand of vriend kunnen creeeren. 'Je moet alleen beter opletten waar je je poten neerzet. De meeste prooien zijn heel erg bedacht op onverwachte geluiden.' Het was niet beledigend bedoelt maar als tip en hij hoopte dat dat Goldfuzz ook duidelijk was.
Toen Goldfuzz de eekhoorn neerlegde nam Drust gretig en dankbaar een hap en probeerde de pluizigste stukjes te vermijden. Op dat laatste feitje na waren eekhoorn's best lekker.

Hij had net de eekhoorn neergelegd toen Drust begon te praten.'Dat was niet zo slecht,' zei hij, redelijk enthousiast, 'Je was echt supersnel!' Goldfuzz wilde niet opscheppen, dus bleef hij bescheiden toen hij antwoordde: "Ja, maar ik zou veel overhebben voor jouw kracht hoor. In een gevecht is het niet altijd heel handig om tegen een veel sterkere kat te vechten. Je kan niet eeuwig de aanval blijven ontwijken, en in de aanval heb je ook niet veel voordeel. Ik vermijd liever een gevecht." Hij keek Drust in de ogen en was blij dat hij met iemand over de jacht kon praten. 'Je moet alleen beter opletten waar je je poten neerzet. De meeste prooien zijn heel erg bedacht op onverwachte geluiden.' Goldfuzz hoorde de woorden van Drust, maar ze drongen niet zo diep tot hem door. Het was precies dezelfde zin die zijn vader ongeveer 7 maanden geleden had gezegd. Zijn blik werd droevig en zijn schouders zakten een beetje. Hij had zichzelf al snel weer onder controle. "Ja, maar dat is moeilijk hoor, ik snap niet hoe het komt dat jij zo stil door het bos kan sluipen, zonder al te veel lawaai te maken." Hij toverde een zwakke glimlach op zijn mond en keek toen weg. Hij wilde niet al zijn emoties open op de straat gooien. Hij keek naar de bomen en volgde enkele seconden de nerven in de stam. 'Het maakt niet uit hoe veel kronkels er in zitten, de nerf komt toch altijd in de top van de boom uit' Het was een van zijn Vaders spreekwoorden en weer ging een steek van verdriet door hem heen.
Hij keek richting de zon en die scheen fel in zijn ogen. Hij zuchtte en keek weer naar Drust. Om van onderwerp te veranderen zei hij iets waar Drust vast en zeker op in zou gaan. "Heb jij al veel gevochten, met clankatten ofzo?" Hij keek weer even nieuwsgierig als daarvoor, en hij probeerde de gedachte aan zijn vader weg te drukken. Hij leefde in het nu, en daar was niets aan te doen.

Goldfuzz bleef bescheiden en schoof de complimentjes weer terug naar Drust.
'Ja, maar ik zou veel overhebben voor jouw kracht hoor. In een gevecht is het niet altijd heel handig om tegen een veel sterkere kat te vechten. Je kan niet eeuwig de aanval blijven ontwijken, en in de aanval heb je ook niet veel voordeel. Ik vermijd liever een gevecht,' zei hij en Drust wist dat hij ergens ook gelijk had. Maar het was gewoon een feit dat snelheid de andere kant was die maakte dat je een gevecht overleefde, als je niet sterk was kon je snel zijn en de ander verrassen met je snelheid. Het was niet alleen om aanvallen te ontwijken maar om iemand heen te kunnen cirkelen zonder regelmaat en vervolgens toe te slaan.
'Ja, maar dat is moeilijk hoor, ik snap niet hoe het komt dat jij zo stil door het bos kan sluipen, zonder al te veel lawaai te maken,' was zijn antwoord op Drust's tip. Het leek hem niet zo goed te liggen want even leken zijn ogen te glinsteren van verdriet en hingen zijn schouders naar beneden alsof ze plotseling heel zwaar waren geworden. Toen Drust bijna een verontschuldiging over zijn lippen had laten rollen trokken ze weer op. Hij kreeg zichzelf onder controle maar het speet Drust nog steeds dat hij voor Goldfuzz misschien iets te streng was geweesd over zijn jachttechniek, hij was nog maar een jonge kater. Of was het iets anders dat hem dwars zat?
'Heb jij al veel gevochten, met clankatten ofzo?' vroeg Goldfuzz vervolgens. Hij ging weer over op praten, Drust's minder goede kant, maar dat vond hij niet erg. Hij vond het fijn dat Goldfuzz een echte betrouwbare vriend voor hem begon te worden en als hij veel wilde praten dan maakte dat niet uit. Het zij zo.
'Gevochten?' Drust trok zijn grijze wenkbrauwen op. 'Kom op, waar zie je me voor aan? Je denkt toch niet dat ík ga vechten?' Zijn mondhoeken krulden omhoog. 'Oké, nu serieus. Nee, nog niet echt met clankatten van hier maar vroeger - toen ik ergens anders leefde - vocht ik heel veel. Ik joeg met mijn vriend Manx alle katten schrik aan.' Drust's ogen fonkelde even van vreugde toen hij aan die tijd dacht maar vervolgens leek zijn houding net zo te verzakken als zojuist bij Goldfuzz gebeurde. Hij zag het levenloze lichaam van Manx liggen op het Donderpad, zijn ogen oplichtend in de koplampen van de Monsters. 'Goede tijden,' mompelde Drust terwijl hij zijn verdriet verborg en een nieuwe glimlach op zijn gezicht toverde.
'En jij? Heb jij al wat onrust weten te schoppen hier?' vroeg Drust in een poging het gesprek voort te zetten.

'Gevochten?' De stem van Drust liep over van het sarcasme, en de opgetrokken wenkbrauw duide erop dat Drust een grapje maakte. 'Kom op, waar zie je me voor aan? Je denkt toch niet dat ík ga vechten?' Hij grijnsde en Goldfuzz grinnikte mee. Hij vond het fijn dat Drust nu een vriend was. 'Oké, nu serieus. Nee, nog niet echt met clankatten van hier maar vroeger - toen ik ergens anders leefde - vocht ik heel veel. Ik joeg met mijn vriend Manx alle katten schrik aan.' Drusts ogen fonkelden van vreugde en toen kreeg hij ook een verdrietige uitdrukking op zijn gezicht. Het was bijna een kopie van Goldfuzz' houding daarnet. 'Goede tijden,' murmelde Drust. Het was nauwelijks verstaanbaar, maar Goldfuzz begreep maar al te goed wat hij bedoelde. Drust deed een poging zijn verdriet te verstoppen achter een nieuwe grijns, maar zijn ogen lachtten niet mee. Die stonden nog steeds dof van verdriet. 'En jij? Heb jij al wat onrust weten te schoppen hier?' Drust schakelde over op een ander onderwerp, wat Goldfuzz helemaal niet erg vond. "Ja, ik loop het teritorrium van hele grote sterke katten in. Die worden dan kwaad en doen alsof ze beter zijn dan ik" Hij probeerde serieus te klinken maar kon niet verhinderen dat zijn mondhoeken trilden en uiteindelijk barstte hij in lachen uit. Hij rolde over de grond en negeerde de blaadjes die in zijn vacht kleefden. Toen was hij weer serieus. "Weetje, mij vader zei altijd dat ik best zo veel mogelijk vrienden maak en zo weining vecht. Alleen als het echt nodig is." Goldfuzz dacht weer aan zijn kittentijd. De uren die hij met zijn vader in het bos doorbracht, of in het schuurtje. Jagend op muizen, of op elkaar. Genieten van de zon of een lange wandeling. Urenlang praten over alles wat een jonge kit wou weten, voor hij de wereld instapte. Misschien was het daarom dat hij zoveel praatte. Hij was het gewend geweest, en zocht troost in de gedachte aan zijn vader die hem alles vertelde wat hij wou horen. En natuurlijk ook wel eens kritiek gaf, als hij iets fout deed of als iets beter kon. Drust leek erg op zijn vader. Zijn vacht was wel niet grijs, maar goudbruin, net als de zijne. Goldfuzz had de kleine gestalte van zijn moeder mee, zijn vader was net iets groter dan Drust. Hij zuchtte en keek weer naar Drust. Die kater verborg iets, maar Goldfuzz kon er niet achterkomen wat dat was. Hij wist wel dat het pijn deed bij Drust. Veel pijn.

'Ja, ik loop het teritorrium van hele grote sterke katten in. Die worden dan kwaad en doen alsof ze beter zijn dan ik,' vertelde Goldfuzz quasiserieus. Zijn mondhoeken trokken trillend omhoog en toen hij zijn zin had afgemaakt barstte hij uit in een vrolijke lachbui waaraan Drust ook meedeed. Hij grijnste breed en zag hoe Goldfuzz door de bladeren rolde van zijn lachstuip. Drust spon geamuseerd en spinnen was iets was je niet snel bij hem los kreeg. Hij vond het zwak en kinderachtig wanneer je spon maar nu kon hij het lichte gerommel in zijn keel niet tegenhouden. Zijn gedachten gingen terug naar de tijd dat zijn vriend Manx nog leefde. Toen spon hij veel meer dan nu. Wanneer was de laatste keer? Drust ging zijn gedachten na en kon weinig vinden. Waarschijnlijk was de laatste keer dat hij ooit had gesponnen meer dan een half jaar geleden en het voelde vreemd aan om zich zo op zijn gemak te voelen bij iemand anders dan Manx. Maar dat maakte het er niet minder prettig op. Drust's mondhoeken waren nog steeds lichtjes omhoog gekruld toen Goldfuzz weer ter zake kwam, niet lettend op de blaadjes die in zijn vacht kleefden en hem er komisch uit deden zien.
'Weetje, mij vader zei altijd dat ik best zo veel mogelijk vrienden maak en zo weining vecht. Alleen als het echt nodig is,' vertelde Goldfuzz. Zijn stem klonk opgewekt en somber tegelijkertijd. Drust voelde aan dat dit misschien wel op hetzelfde neer kwam als zijn ervaringen met Manx. Manx was ook als een vader voor Drust maar tegelijkertijd ook zijn beste vriend. En de manier waarop Goldfuzz het vertelde wees er op dat zijn vader onbereikbaar voor hem was, misschien wel dood. Drust voelde een steek van medelijden bij die gedachte ook al wist hij ongeveer hetzelfde had moeten doorstaan.
'Dat is een goede eigenschap,' prees Drust en met die opmerking werd hij weer herinnerd aan zijn eigenschappen, het tegenovergestelde hiervan. 'Volgens mij is het bij mij andersom. Ik maak niet echt snel vrienden.' Het was een simpele opmerking die Goldfuzz er op wees dat het toch bijzonder was om Drust als vriend te hebben. Niet omdat Drust nou zo geweldig was maar gewoon omdat hij een sterke bondgenoot was die absoluut geen allemands vriendje was.

Goldfuzz hoorde een rommelend geluid diep uit Drusts keel. Het was best wel grappig om zo'n grote kater te horen spinnen. Meestal was het een geluidje dat Goldfuzz maakte als hij heel erg gelukkig was. Hij werd er vrolijk van omdat Drust snorde. Het gaf Goldfuzz een behaagelijk gevoel, net alsof hij wist dat Drust hem nu echt vertrouwde. Hij zag dat Drust medelijden met hem had. Hij vond het wel aardig dat de kater bezorgd om hem was. Waarschijnlijk konden niet veel katten dat zeggen. Hij was Drusts vriend, of toch iets wat er dicht in de buurt kwam. Een bondgenoot of zoiets. 'Dat is een goede eigenschap,' Het klonk als een complimentje, om hem ervan te overtuigen dat hij goed bezig was. 'Volgens mij is het bij mij andersom. Ik maak niet echt snel vrienden.' zei Drust bedenkelijk. Volgens Goldfuzz maakte dat echt niet uit. "Iedere kat heeft zijn eigen kenmerken en karakter, en je moet er trots op zijn. Het maakt niet uit hoe je bent, je moet gewoon iemand vinden die ermee om kan gaan. Die persoon kan je dan vriend noemen." Hij knipoogde naar Drust, een subtiel teken dat Goldfuzz hem als vriend beschouwde. "Leuk stelletje vrienden zijn wij he?" Hij rolde overdreven met zijn oren en grinnikte. Hij had zin om in een boom te klimmen en te kijken naar de zon tot zijn ogen pijn deden. Hij hield van de warmte van de zon, en zijn pels kleurde mooi op als hij in de zon liep. Het had een goudachtige glans, daarom werd hij Goldfuzz genoemd. Hij stond op en haalde de blaadjes uit zijn vacht. Hij schopte er eentje in de lucht en probeerde het toen te vangen. Hij wist niet waarom, maar het was best kinderachtig. Hij vond het wel een leuk spelletje, maar hij zou beter jagen op een echte prooi, die hem hoorde aankomen en ervandoor ging, en niet op een weerloos blaadje. Dat was al dood. "Maar euh, zitten hier veel clankatten in de buur?" Vroeg hij aan Drust, niet geheel meer op zijn gemak. Hij hield niet van die enge katten die dachten dat iedereen die geen clankat was een kittypet was. Hij haatte ze, vooral omdat ze iedere andere kat minderwaardig vonden. Hij draaide met zijn oren alle richtingen uit, om te luisteren of hij nergens een takje hoorde kraken of een muis wegsprinten. Dat zou een teken zijn dat iemand hen besloop. Maar met Drust in de buurt voelde hij zich relatief veilig. Niet dat hij niet zou vechten, hij zou nooit van zijn leven een vriend alleen laten. Maar hij kon niet vechten, en zeker niet tegen een getrainde clankat. Hij had nog nooit vechttraining gehad. "Eigenlijk lijk ik echt op een kittypet, ik kan niet vechten en mijn jacht is belabberd," zei hij met een grijns tegen Drust.

'Iedere kat heeft zijn eigen kenmerken en karakter, en je moet er trots op zijn. Het maakt niet uit hoe je bent, je moet gewoon iemand vinden die ermee om kan gaan. Die persoon kan je dan vriend noemen.' Goldfuzz knipoogde naar Drust. 'Leuk stelletje vrienden zijn wij he?' Terwijl hij dat zei rolde Goldfuzz met zijn ogen en Drust grinnikte met hem mee. Ondertussen werd hij overspoeld met een fijn gevoel waarvan het even duurde voordat hij het kon plaatsen. Hij voelde zich op zijn gemak, het voelde vertrouwd, gewoon fijn. Het gevoel dat je kreeg wanneer je een echte goede vriend ontmoette. En welliswaar was de eerste indruk bij Drust en Goldfuzz niet helemaal goed bij elkaar geweesd, nu mochten ze elkaar allebei heel erg graag.
Goldfuzz begon de blaadjes van zijn vacht te verwijderen en zijn speelsheid nam het plotseling over toen hij een dood blaadje te pakken kreeg. Hij klauwde er naar en schopte het in de lucht. Vervolgens graaide hij er naar en het zag er best wel schattig uit. En dat was ook éen van de redenen waarom Drust niet aan die spelletjes mee deed maar hij vond het prima om te kijken. Heel amusant, schattig en best wel grappig.
'Maar euh, zitten hier veel clankatten in de buurt?' vroeg Goldfuzz, plotseling weer serieus en wat ongemakkelijk.
'Clankatten?' herhaalde Drust. 'Nah, niet veel. De meesten van die angsthazen blijven gewoon in hun eigen Clangebied. En nu ik me hier heb gevestigd komen ze al helemaal niet meer.' Bij de laatste woorden glimlachte hij weer. 'Schijterds die ze zijn. Ze durven alleen maar te komen als ze in een groep zijn. En dan voelen ze zich nog verheven boven de rogue's ook.' Drust dwong zichzelf uiteindelijk om zijn mond te houden voordat hij zichzelf niet meer kon inhouden en nog meer boze woorden over de Clans zou uitspreken. Hij wilde niet zo tekeer gaan als Goldfuzz erbij was. Dat deed hij wel als hij alleen was.
Plotseling merkte Drust op dat er iets veranderd was aan Goldfuzz. Zijn oren draaiden wat zenuwachtig heen en weer en hij leek onrustig. Maar dat was al gauw weer over toen hij weer begon te praten.
'Eigenlijk lijk ik echt op een kittypet, ik kan niet vechten en mijn jacht is belabberd,' sprak Goldfuzz toen. Drust had verwacht dat hij die woorden verdrietig zou uitspreken maar dat deed hij niet. Het klonk opgewekt en er was nog een grijns op zijn gezicht te zien ook.
'Jij een Kittypet?' Drust herhaalde de woorden alsof hij dacht dat het onmogelijk was en dat dacht hij ook. 'Wees niet zo negatief. Je houd jezelf hier prima op de been en je had het lef om tegen mij in te gaan en mij uit te dagen.' Drust wist dat hij de laatste woorden telkens wel heel erg over zijn grootte en kracht begon op te scheppen en hij hoopte dat Goldfuzz het hem niet al te erg kwalijk zou nemen. Voor de eerste keer in zijn leven ergerde hij zich écht aan die eigenschappen. 'En sterker nog, je wist me te bedwingen tot ik weer tot rust kwam. Een Kittypet zou niet eens bij mij in de buurt komen. En zeker die Clankatten zouden met hun staart tussen hun poten wegvluchten. Jij bent het Rogue-ras zeker waard, Goldfuzz.' En al deze woorden meende Drust. Ze kwamen rechtstreeks uit zijn hart, het waren geen gelogen woorden enkel en alleen om Goldfuzz op te vrolijken. Het was pure waarheid.

'Clankatten?' Drust herhaalde het woord. 'Nah, niet veel. De meesten van die angsthazen blijven gewoon in hun eigen Clangebied. En nu ik me hier heb gevestigd komen ze al helemaal niet meer,' Hij zei het met een gigantische glimlach op zijn gezicht, en Goldfuzz geloofde hem op zijn woord. Hierna volgden nog enkele scheldwoorden en verwensingen tegenover de clankatten, en Goldfuzz dacht dat Drust zich nog inhield om niet nog meer dingen te zeggen. Waarschijnlijk deed hij dat omdat Goldfuzz erbij was. "Ja, ik wil wel eens een clankat zien die Drust heeft gezien, of is er dan niet veel kat meer aan over?" Hij zei het met een glimlach aan Drusts adres. Goldfuzz hield nog steeds van grapjes
, maar zijn humor was een beetje droog. Hij probeerde altijd zo weinig mogelijk te grappen, maar de situatie was zo los dat hij het automatisch deed. Hij vond Drust echt aardig, en hij vond het fijn om bij hem te zijn. 'Jij een Kittypet?' Het klonk alsof Drust hem niet geloofde. Meer nog, hij ontkende het. 'Wees niet zo negatief. Je houd jezelf hier prima op de been en je had het lef om tegen mij in te gaan en mij uit te dagen.' Goldfuzz grijnsde. Hoe hij het in zijn hoofd had gehaald om Drust uit te dagen, wist hij niet. Hij was een beetje te impulsief. Het was best gevaarlijk. Misschien was Drust wel in de aanval gegaan, en was er nu weinig Goldfuzz over. Hij voelde een koude rilling over zijn ruggegraat gaan, maar werd op slag weer warm toen hij eraan dacht dat hij vandaag een vriend had gemaakt, zo niet voor het leven. Hij was eigenlijk wel blij dat hij Drust had gestoord in zijn gebied. "Ja, erg moeilijk is het niet om jou uit te dagen, he pluizenbal?" Hij snorde weer en hij hoopte dat Drust wist dat hij weer een smakeloos grapje had gemaakt. 'En sterker nog, je wist me te bedwingen tot ik weer tot rust kwam. Een Kittypet zou niet eens bij mij in de buurt komen. En zeker die Clankatten zouden met hun staart tussen hun poten wegvluchten. Jij bent het Rogue-ras zeker waard, Goldfuzz.' Goldfuzz was vereerd dat Drust dat zei. Hij vond het echt een hele eer dat hij door Drust als een waardige rogue was bestempeld. Het voelde enorm goed, en hij was nu al minder bang van een clankat dan eerst. Hij kreeg meer zelfvertrouwen. Hij ging rechtop zitten, uit de zenuwachtige houding van zojuist. "Bedankt, Drust. Dat waardeer ik echt," Goldfuzz meende het echt. Hij begon Drust nu te zien als zijn vader: oprecht, sterk en vriendelijk. Hij miste nog de diepe stem en de gouden vacht. Zijn ogen stonden weer even verdrietig, maar het was zo kort dat Drust het waarschijnlijk niet gezien had. "Wel, ik denk dat ik maar een plekje zoek voor de nacht, het word al donker." Hij keek naar de lucht, het schemerde al. Hij wou de volgende dag nog terug komen, maar hij zou wel zien. Drust zou vast zijn territorium in orde willen brengen. Hij zou komen kijken hoe het ging, of hij zou nog wat oefenen op jagen. Hij was van plan zijn techniek aan te passen op zijn snelheid, en hij zou wat werken aan zijn sluipen ook. Misschien kon hij ooit proberen Drust te besluipen.

'Ja, ik wil wel eens een clankat zien die Drust heeft gezien, of is er dan niet veel kat meer aan over?' reageerde Goldfuzz instemmend op Drust's antwoord. Drust vond het echt leuk om te zien hoe Goldfuzz zich op zijn gemak voelde en helemaal tot zichzelf was gekomen vanaf het moment dat hij Drust wist te kalmeren, en Drust was ook weer helemaal kalm geworden. Hij amuseerde zich over het feit dat ze nu echt vrienden waren en het gesnor in zijn keel was nog steeds niet opgehouden. Misschien zou het later niet goed voor zijn ego te zin om te veel te snorren want dat zou hem kunnen kleineren bij andere katten maar nu maakte hij zich er weinig druk om. Hij vond het alleen fijn dat Goldfuzz er was.
Goldfuzz leek ietwat trots te grijnzen toen Drust hem tegensprak over het feit dat hij op een Kittypet leek. Hij leek Drust's woorden net zo zeer te geloven als hijzelf. Hij vond echt dat Goldfuzz in de verste verte niet op een Kittypet leek.
'Ja, erg moeilijk is het niet om jou uit te dagen, he pluizenbal?' snorde Goldfuzz en Drust snorde nog harder terug. Verder reageerde hij er niet echt op maar zijn ogen twinkelden van plezier ook al wist hij dat Goldfuzz toch behoorlijk gelijk had. Maar daar probeerde hij nu even niet aan te denken.
'Bedankt, Drust. Dat waardeer ik echt,' ging hij verder. Drust grijnste bij het horen van de oprechte waarheid in zijn woorden. Bij de oprechte eerlijkheid die een terechte vriend kon tonen.
'Wel, ik denk dat ik maar een plekje zoek voor de nacht, het word al donker.' Goldfuzz hief zijn hoofd en keek naar de hemel die zo onderhand begonnen was met schemeren.
'Je hebt gelijk,' antwoordde Drust terwijl hij ook een blik op de lucht wierp. 'Ik zie je wel een andere keer, misschien morgen of zo. Dan kom ik bij jou op bezoek. Tot ziens!' Hij grijnste zijn nieuwe vriend aan en keerde zich vervolgens om om in het vossenhol onder de dikke bladeren te verdwijnen.

[Topic afgerond? [: ]

(is goed, bedankt ^^)