I knew this should happen [Open]

_{Het was zachtjes gaan regenen, in de tijd dat ik door het Riverclan territorium was gaan lopen. Al sinds dat de zon op was gekomen, was ik het kamp uit gevlucht. Ik wilde eventjes geen katten om me heen hebben, ik wilde alleen maar rust hebben. Ik was een paar dagen geleden tot de conclusie gekomen dat het erop begon te lijken dat mijn partner, mijn geliefde, Cinderfall me niet meer zag zitten. Ik huiverde bij die gedachten, waardoor er enkele druppels over mijn prachtige witte vacht naar benende zouden lopen. Door deze conclusie, door het feit dat ik waarschijnlijk weer alleen door het leven moest gaan, was ik weer terug in mijn schulp gekropen. Ik had verloren wat ik had, mijn partner, mijn kittens, alles leek voor niets te zijn geweest. Een droom, waarin ik had geleefd en waaruit ik nu was ontwaakt.
Tranen, die zout smaakte in mijn bek, vermengde zich met de zoetere druppels van de regen die mijn vacht probeerde te doordringen. Ik kon het maar moeilijk vatten. Ik was weer alleen, mijn wereld was weer ingestort. De maanden die ik had gespendeerd aan zijn zijde, de maanden die waren verstreken toen ik mijn kitten als apprentice trainende. Alles was nu voor niets geweest!
Inmiddels was het harder gaan regenen en was ik in mijn eigen geheime hol, bij de waterval, gaan liggen. De laatste keer dat ik me hier had verborgen was toen Cinderfall me achter na was gekomen, toen hij me had verteld dat 'ie van me hield. Ik huiverde bij die gedachten en voelde een irritante knoop in mijn maag ontstaan. I can erase you from my life, but I can't erase my memories of us, schoot erdoor mijn gedachten heen. De herinneringen die ik had aan Cinderfall, toen we nog samen waren, dat zou het moeilijkste gedeelte worden om overheen te komen. Zeker nu Appleblossom, mijn, nee onze dochter, nog rondliep in het Riverclan territorium.
De regen nam toe en in de verte hoorde ik hoe de donder begon toe te nemen. Ik wist niet zeker of ik hier zou moeten blijven. Misschien mistte iemand in het kamp me inmiddels? Cinderfall? dacht ik eventjes, maar ik verbande die gedachten. Hij zou me zeker niet missen. Inmiddels merkte ik op dat de tranen waren opgehouden, al branden ze nog steeds achter mijn ogen en voelde ik een snik vast zitten in mijn keel. Mijn hart was gebroken, in duizend stukje gereten en uitgestrooid. Ik was hem kwijt, ik was alles kwijt. Was dit mijn leven? Was dit realiteit? Ik sloot mijn ogen. Als dit realiteit is, laat me dan leven in de fantasie, dacht ik ... Mijn ademhaling werd rustiger, totdat ik in een lichte, onrustige slaap zakte. Een slaap vol met dromen, nachtmerries en Cinderfall.}

_{Langzaam begonnen Appleblossom's oren naar beneden te zakken, net zoals de zon zou moeten doen om deze tijdstip, als ze niet verborgen was geweest achter de dreigende donkere wolken. Regen tikte al een tijd naar beneden, sijpelde de grond in of spatte genadeloos uit elkaar. Het was verschrikkelijk weer, iets wat niet zo gek was nu het bladval was. Dus zat Appleblossom daar maar, haar ogen gleden bezorgd over het kamp heen. Rond zonhoog waren de eerste fluisteringen door het kamp gegaan, dat er iets mis was tussen haar ouders. Appleblossom voelde opnieuw een nerveuze knoop in haar maag. Het liet haar zich misselijk voelen. Cinderfall en Lostvoice, haar ouders. Dat... hoorde toch bij elkaar?
Maar de fluisteringen waren erger geworden, Lostvoice was sinds vanochtend niet teruggekeerd. En dat maakte Appleblossom misselijk van de zenuwen. Haar ogen schoten nog steeds een keer over het kamp uit. Waarschijnlijk zouden de oudere warriors het niet leuk vinden als de kleine poes het kamp alleen zou verlaten in dit weer, maar op dit moment kon het haar niet zo heel erg veel schelen. Op een onbewaakt moment glipte Appleblossom het kamp uit, het langzaam steeds donker wordende Riverclan territorium in.

De regen liet haar vacht al snel tegen haar lichaam plakken, waardoor ze er nog kleiner uitzag dan ze al was. Ze was al vlug doorweekt tot op haar huid, het liet de huiveringen over haar lichaam lopen. Ze had het zo enorm koud... Maar tegelijkertijd, was haar mama ook in dit weer buiten het kamp? Het idee beangstigde haar, vooral toen de donder in de verte begon te rommelen. Pas toen overviel het paniekerige gevoel Appleblossom pas echt. Ze had geen idee waar ze haar moeder moest zoeken. Waar was ze? Uiteindelijk, deed Appleblossom iets wat ze niet vaak deed, ze verhief haar stem. "MAMA!" Riep ze, zo luid als ze kon, al werd haar stem al snel verdronken door het geroffel van de regen en de donder. Het was als een gekmakende, sadistische symfonie, alsof de huilende wind en de neerkletterende regen haar stem expres weg probeerden te drukken. "MAMA! WAAR BEN JE!" Eventjes zakte Appleblossom door haar pootjes heen, terwijl zoute tranen langzaam langs haar neusbrug naar beneden begonnen te druppelen. "L-laat me alsjeblieft niet achter.." Fluisterde het poesje zachtjes, als een stil gebed.}

Regen tikte tegen de vacht van een grote maine coon. Hij liep met grote machtige passen door zijn territorium. De wind gierde door de bomen heen en het was onrustig overal, vogels kwetterde. Het was onheilspellend hoe woest de omgeving nu was, er was storm op komst. Het begon steeds harder naar beneden te regenen, het weer werd er zeker weten niet beter op. Door het water dat naar beneden kwam zat zijn vacht tegen zijn lichaam geplakt waardoor de spieren van de clanleader te zien waren. Hij trippelde rustig door de struiken heen. Hij leek wel gek om in dit weer op pad te gaan, om het territorium zogenaamd te verkennen. Hij kon het als een map uit zijn hoofd, dus dat was niet nodig. Nee, hij voelde iets. Een spanningsdraad was gespannen tussen zijn vrienden en hij vond het maar niks, ze hoorde bij elkaar. Toen, alsof hij over Starclan sprak hoorde hij een stem. "MAMA!" hoorde hij luid. Stormstar stak zijn kop in de regen en zijn pupillen versmalde, Appleblossom. Ze was een poes waar hij veel om gaf, net als haar ouders. Hij zette het op een lopen richting de schreeuw die hij had gehoord. De regen goot over zijn lange vacht terwijl zijn grote poten voetsporen achterlieten in de modder. Een donderslag van het onweer deed zijn hart harder kloppen, hij rende sneller. "MAMA! WAAR BEN JE!" hoorde hij opnieuw. Stormstar's ogen sprankelde hoop toen hij Appleblossom zag liggen. Hij stopte bij haar en drukte zijn neus tegen haar hoofdje. "L-laat me alsjeblieft niet achter.." hoorde hij haar wanhopig fluisteren. Stormstar peinsde en mauwde warm, ''I won't. Never.'' Hij likte haar rustgevend en gerustellend. ''Kom Apple, we gaan haar zoeken.'' Hij hielp haar omhoog en nam Apple onder haar hoede zoals hij vaker had gedaan, ze voelde als een dochter voor hem. Oppeens zag hij de grot van de waterval en zag hij een kans om te schuilen. ''Kom.'' Hij trippelde er naar toe en dook in het 'hol. Na een tijdje lopen rook hij een bekende geur. ''Lostvoice?''

WARNING: Als je niet tegen blood/gore kan en/of een slechte maag hebt. Sla dan het eerste gedeelte over!

_{In mijn dromen leek het zelfs nog erger te zijn dan dat de werkelijkheid was. Hij zat weer naast me, onze vachten verstrengeld in elkaar. Ik kon zijn geur ruiken, zijn aanwezigheid voelen. Cinderfall had mijn leven compleet gemaakt, mijn verlegenheid weggenomen en me leren leven. Nu was ik alles weer kwijt. Ik keek hem aan en hij keek terug, maar in plaats van zijn mooie ogen, staarde twee donkere gaten, met bloed versierd, mijn kant op. Ik slaakte een gil en probeerde weg te komen, maar iets hielt me vast op mijn plek. Mijn lichaam weigerde om weg te rennen, mijn hersenen wilde het beeld niet beseffen. Ik gilde en gilde, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. De duisternis sloot me in en ik kon uiteindelijk helemaal niets meer om me heen zien. Zelfs mijn eigen helder witte pelt was opgeslokt door de duisternis.
Opeens viel er iets nats op me, eerst dacht ik dat het water was, maar uiteindelijk drong de misselijkmakende geur van bloed tot me door. In de verte hoorde ik de krakende stem van Cinderfall. "Je hebt me verlaten Lostvoice. Ik was er voor je en nu ben je opeens weg." Ik huiverde, dit was Cinderfall niet. Dit kon Cinderfall niet zijn. Tranen liepen over mijn gezicht heen, terwijl er meer en meer bloed op mijn lichaam viel en ik bijna moest kokhalzen van de geur. "Nu zal ik laten zien hoeveel ik van je hou! Ik zal je laten verdrinken. In mijn eigen bloed!" De krankzinnige lach van Cinderfall klonk door de duisternis heen en sneed door mijn hoorgang.Nog een keer slaakte ik een gil, maar mijn stemgeluid werd verstompt door het bloed dat in mijn keelgat stroomde.

De gil van Cinderfall bleef door mijn hoofd spoken, toen ik uiteindelijk wakker schrok. Mijn hart ging tekeer en ik keek woest om me heen. Ik was in slaap gevallen en had de ergste nachtmerrie in seizoenen gehad. Ik huiverde en langzaam begonnen de tranen weer over mijn gezicht te lopen. Het regende nog steeds en 't onweer kwam steeds dichterbij.
In de verte hoorde ik opeens een bekende stem. "MAMA!" hoorde ik, al was het lastig te verstaan. Applleblossom! Waarom was zij hier? "MAMA! WAAR BEN JE!" hoorde ik daarna. Het werd weer stil en er klonk alleen nog maar bliksem in de verte. Ik moest opstaan, ik moest mijn dochter beschermen. Maar ik kon het niet. Mijn vacht was doorweekt, mijn borst stak en ik kon de kracht niet vinden om overeind te komen. Ik zakte weer in elkaar en begon opnieuw te snikken. Was mijn leven echt zo erg? Moest Starclan me hiervoor bestraffen?
"Lostvoice?" De bekende stem van mijn clanleader deed me opkijken. Bang om te zien dat het maar ene illusie was, zoals ook met Cinderfall, keek om me heen. Stormstar stond daar, met Appleblossom bij hem. Ik durfde hem niet aan te kijken, daar in tegen kroop ik verder het hol in en probeerde mezelf zo klein mogelijk te maken. Niemand hoefde me zo te zien, niemand mocht me zo zien. Ik was een wrak, een slap aftreksel van wat ik ooit was geweest. Mijn lichaam trilde en schokte van het huilen. Ik wilde niemand zien en niemand mocht mij zien. Maar ik kon ze niet zomaar wegsturen...}

Cover my eyes
Cover my ears
Tell me these words are a lie
It cant be true
That I'm losing you
The sun cannot fall from the sky

De regen tikte eindeloos neer op haar nu al doorweekte pels. Het voelde koud, alsof iemand een koude deken over haar neergelegd had. Maar Appleblossom voelde het nauwelijks. Ze voelde op dit moment alleen maar het pijnlijke branderige gevoel in haar borstkas, hetgeen was ze al veel vaker gevoeld had. Telkens als het onweer weer een knetterende slag in de lucht gaf, kromp Appleblossom even ineen en trok er een huivering over haar kleine lichaam heen. Ze voelde zich alleen. Was mama nu ook al weg? Maar ze wilde niet dat mama weg ging... Ze wilde niet alleen zijn, ze wilde niet alleen achter blijven. W-wat als mama dood was..? Of nog erger... Een warm lichaam beschutte haar plotseling tegen de regen en een neus werd tegen haar hoofdje aangedrukt. Met haar goudkleurige ogen troebel van het ophopend vocht dat ook eindeloos over haar wangen en de hoeken van haar bek stroomde, keek ze omhoog naar de clanleader. Haar tranen smaakten zout. Ze knikte zachtjes. "Alsjeblieft.." Fluisterde ze stilletjes, al werd haar stem waarschijnlijk verdronken door het tumult van de storm. Langzaam hees ze zichzelf overeind en keek ze omhoog naar Stormstar, terwijl ze stilletjes achter de clanleader aanliep.

Stop every clock
Stars are in shock
The river will flow to the sea
I wont let you fly
I wont say goodbye
I wont let you slip away from me

Een hol dat ernstig sterk naar haar moeder rook, staarde haar als een gapend gat aan. "Mama?" Fluisterde Appleblossom zachtjes. En ja hoor, de witte vacht van haar moeder was duidelijk te zien in het hol. Stormstar nam het woord over en vroeg op een wat helderdere stem naar Lostvoice's aandacht. Tot Appleblossom's grote schrik, kwam Lostvoice niet naar haar en Stormstar toe, nee, ze bewoog alleen maar verder weg. Horror vulde Appleblossom's hart. "M-mama!" Haar stem kwam verstikt en afgeknepen haar keel uit. Het gesnik van haar moeder sneed door haar oren heen en brak haar hart. Voordat ze zelf ook maar door had wat ze deed, dook Appleblossom het hol in, achter haar moeder aan. Zo goed en kwaad als het ging, wrong ze zichzelf door de tunnel heen en begroef ze haar gezicht in het eerste stukje pels van Lostvoice dat ze maar te pakken kon krijgen in haar klauwen. Als een kitten die wanhopig melk zocht klampte ze zich vast aan de witte poes. "M-mama, laat me alsjeblieft niet achter." Jammerde het poesje zachtjes, "Sn-snap je dan niet dat ik je ook nodig heb?" Tranen lekten weg van haar snuit naar de grond. "Ga alsjeblieft niet weg.." Haar stem stierf langzaam af en verdween in zacht gesnik.

So hold on
Be strong
Everyday hope will grow
I'm here
Don't you fear
Little one, don't let go...

De regen raasde over het land en de de donder doorkliefde de lucht. Stormstar zijn poten leidde naar een witte poes in de grot van de waterval. Hij had Appleblossom in bescherming bij zich en hij kneep zijn ogen tot speeltjes om beter te kunnen zien. Hij was bezorgd om zijn vriendin Lostvoice die daar ergens zat. Toen Stormstar voorzichtig haar naam sprak leek ze echter alleen maar verder weg te kruipen, Stormstar draaide vragend met zijn oren. Appleblossom was bang en rende naar haar moeder toe. "M-mama, laat me alsjeblieft niet achter." Jammerde het poesje zachtjes, "Sn-snap je dan niet dat ik je ook nodig heb?" Tranen lekten weg van haar snuit naar de grond. "Ga alsjeblieft niet weg.." Stormstar zuchtte en sloot een moment zijn ogen. ''Don't worry girl, it will be alraight.'' sprak hij zacht. Hij liep om Lostvoice heen en ging achter haar liggen zodat zijn warmte haar en Appleblossom zou troosten. Zachte geruststellende likjes gingen over haar kopje. Hij had het gehoord van haar en d'r partner Cinderfall, hij was daar best geschokt om. Vooral omdat Cinderfall ook een goede vriend van hem was. ''Luister maar gewoon.'' Hij glimlachte even. ''Het is warm, je loopt over een veld, groen gras en warmte komt je tegemoet. De bomen ruisen in de zacht in de wind en de vogels zingen een lied speciaal voor jou, je hoeft je geen zorgen te maken en alles is goed. Niemand zal je pijn doen en niemand zal je beschadigen. Ik zal je beschermen tegen alles op je pad, als je maar weer op staat en verder met je leven gaat.'' Hij zuchtte. ''Het leven zit vol heuvels en dalen, het gaat er om dat je altijd weer opstaat en doorloopt.'' Sprak hij zachtjes. ''I can say everything i learned in life with trhee words; it goes on.'' Hij voelde het verdrietige, koude en angstige lichaam tegen zich aan en hij bleef het geruststellen als een kitten zo lief. Hij beschermde de twee poezen met zijn leven als dat nodig zou zijn, met het hart van een leeuw en de vleugels van de arend. Niemand zou hen ooit pijn doen.

Nee, ik wilde ze niet hier hebben. Ik wilde alleen zijn, wegkwijnen in m'n eigen verdriet, de weg kwijt raken, de rivier in lopen? Het maakte me allemaal niet zo veel meer uit, ik wilde gewoon niet hier zijn. Niet met de katten om me heen waarvan ik niet zeker wist of ze echt of niet echt waren. Mijn brein had al eerder trucjes met me uit gehaald en dat kon ik mezelf niet nog een keer veroorloven. Ik wilde dat ze echt waren, maar ik kon mezelf niet meer geloven, ik kan de warmte niet meer vertrouwen. Mijn leven was een puinhoop, ik kon hier niet meer tegen.

Appleblossom was de eerste die zich tegen me aan legde, ik voelde hoe haar warmte me probeerde te bereiken, maar klagend schoof ik verder achteruit, dieper de grot in. Ik rolde me om, over mijn rug, niet over mijn buik. Trillend keek ik mijn dochter aan, ze was zo mooi, precies haar vader. Tranen blonken in de hoeken van mijn ogen, waarom kon ik niet meer genieten van mijn leven?
Mijn blauwe kijkers gleden naar de grote kater, mijn vriend, mijn leider, Stormstar. Hij liep op me af, ik wilde weg kruipen, maar Apple hielt me, onbewust?, tegen. Wel kroop ik verder in een, mijn buik beschermend met m'n poten en gehavende vacht. Mijn blauwe ogen bleven op de kater hangen, terwijl hij dichterbij kwam en me begon toe te spreken. Een licht gevoel van vertrouwen kwam eindelijk in me terug, een gevoel van warmte dat m'n lichaam begon op te warmen. Ik zuchtte zachtjes, maar was er nog steeds niet over eens of de katten wel of niet waar waren. Sommige van mijn hersenspinsels waren net zo echt als levende katten, dus vertrouwde ik niets meer.

Uiteindelijk brak alles, al mijn resterende kracht stroomde uit mijn lichaam en ik viel neer op de grond. Een nieuwe vloedgolf van tranen kwam naar boven toe en uiteindelijk kreeg ik geen lucht meer. Daar lag ik dan, piepend en in korte stoten adem te halen, mijn poten krulde zich op rond mijn buik, dat was alles wat ik wilde beschermen. Mijn blik werd wazig, hoofdpijn verdrong de duistere gedachten die me de afgelopen weken hadden gepest. Voor ik het wist was het zwart geworden voor m'n ogen en verloor ik elk laatste puntje van bewustzijn.

[Maakt iemand van jullie het volgende topic in de nursery aan? Ik wil dit graag wat sneller afhandelen~]

Appleblossom trok haar kop wat geschrokken terug en liet haar adem eventjes in een angstige piep ontsnapte toen haar moeder zich van haar wegdraaide. Eventjes bleef ze stil, een moment van totale verwarring door de afwijzing. Maar toen vulden haar heldere, goudkleurige ogen zich met tranen die al snel overliepen en over haar wangen naar beneden rolden. Verder kwam er geen geluid meer uit haar mond, geen gesnik, geen tranen, alleen maar een ongelovige angstige blik naar haar moeder, die haar nu trillend aankeek. Nu begon Appleblossom zelf ook te beven. Ze wist niet meer wat ze moest doen, ze maakte een mentale kortsluiting. Het kon zo niet gaan, het mocht zo niet gaan. Waarom haatte mama hen? Pas toen zag ze hoe erg haar mama haar buik beschermde. Een gevoel van besef kwam langzaam bij haar op. Nee toch... Jawel, het moest zo zijn.

Maar veel tijd had de jonge poes niet om erover na te denken. Plotseling werd ze helemaal slap en sloten haar ogen. "Mama!" Bracht Appleblossom geschrokken uit, waarna ze haar kop tegen haar moeders wang duwde en er zachtjes met haar fluwelen neusje tegenaan drukte. In horten en stoten kwam haar adem eruit door het paniekerige gevoel wat opborrelde en haar ingewanden in de knoop legde. Angstig keek ze om naar Stormstar, hem smekende haar moeder te helpen. "Wat nu..? Wat moeten we doen?"

{Moonske, maak jij het topic in de nursery?~}

Onderwerp: Re: I knew this should happen [Open]